Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Διάλειμμα

Έφυγες. Χάθηκες απ'τη ζωή μου.
Κι εγώ αναρωτιέμαι μονάχα το γιατί. Γιατί έτσι.
Δεν νιώθω για σένα ούτε οργή ούτε και πόνο τώρα πια.
Δε κλαίω για σένα ούτε είναι ο έρωτας που με κάνει να ξενυχτώ.
Έχω μουδιάσει. Καταλαβαίνεις; Είμαι άδεια.
Κενό. Δεν νιώθω.

Και ό,τι αγάπησα σε σένα, τώρα μοιάζει μακρινό και ξένο.
Δεν σε συζητώ και αποφεύγω να σε θυμάμαι.
Έχω πετάξει ό,τι ήταν δικό σου και μόνη μου πια πορεύομαι.
Ελεύθερη από σένα και τους περιορισμούς σου.

Μόνο που τις νύχτες γυρνάω στα στέκια μας σαν τρελή
και πιάνω συζήτηση με κοινούς γνωστούς μας.
Τα βράδια αυτά ανακαλύπτω πως σχεδόν δε θυμάμαι το πρόσωπό σου.
Μα όταν πίνω πολύ θέλω να σε γυρέψω.
Να σε ξαναγαπήσω,να το πάρουμε από την αρχή.
Να γίνω,αγάπη μου,ξανά δική σου.
Αλλά...δεν το αντέχω μωρό μου.

Και το ξημέρωμα με βρίσκει αποκαμωμένη και μόνη
να χαιδεύω τα πλήκτρα ενός πιάνου παίζοντας μελωδίες που θα σ'άρεσαν.
Σκέφτομαι πως είναι παράξενο που έχω προχωρήσει έστω και λίγο.
Δεν με ενδιαφέρει πια σε ποιες δίνεις την αγάπη
που άλλοτε έδινες σε μένα.
Και το ξέρω, καρδιά μου,πως όσα πέρασα εξ αιτίας σου
τώρα τα περνάς εσύ.

Και θέλω μόνο τα βράδια που πέφτεις για ύπνο να θυμάσαι
πότε-πότε εκείνη τη τρελή, γελοία τύπισσα που σε ερωτεύτηκε
και που σου έμαθε να ξεφεύγεις έστω και λίγο από τη σκιά σου.

Και αν ποτέ με ρωτήσεις τι'ναι αυτό που μένει από έναν έρωτα
εγώ θα σου απαντήσω,χωρίς αμφιβολία τώρα πια,μια... πικρία. 



Υ.Γ. Ξέρω πως είχα πει ότι θα λείψω ως την 1η του Σεπτέμβρη. Αλλά απόψε είμαι πολύ ζαλισμένη για να κρατήσω την υπόσχεση και να μη γράψω κάτι εδώ.

 

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Την προσοχή σας λίγο...

Ξέρετε, πήρα μια απόφαση. Βασικά την πήρα πριν από λίγο εκεί που διάβαζα Ηρόδοτο και καταλαβαίνετε τη συναισθηματική τρικυμία που επικρατούσε μέσα μου. Τέλος πάντων. Η ουσία της σημερινής ανάρτησης , που δεν ήταν προσχεδιασμένη , είναι ότι πρόκειται να εγκαταλείψω το blog για λίγες μέρες. Δεν κλείνει βέβαια, ούτε θα λείψω για διακοπές, ούτε είναι κάτι ουσιαστικό που με ωθεί να το κάνω αυτό. Απλώς βρίσκομαι σε μεγάλες ακεφιές εξ αιτίας προσωπικών θεμάτων, θεμάτων που αφορούν φίλους και κοινωνικών γεγονότων. Ίσως θα'ταν πιο σωστό να πω πως κυριολεκτικά σκαλώνω από το γεγονός ότι δε βρίσκω αυτό το γαμημένο  κάτι που θα με κάνει να γελάσω ξανά με τη ψυχή μου. Ξέρετε είναι φάση, όχι τίποτα το σοβαρό και το παθαίνω πότε-πότε.

Το λοιπόν δεσμεύομαι ότι θα επιστρέψω με νέα ανάρτηση την 1η του Σεπτέμβρη. Και λογικά θα σας γράψω από τα Ιωάννινα και τώρα που το σκέφτομαι ήδη χαζογελάω. Γιατί θα επιδιώξω αυτή η χρονιά - ας το πούμε και ακαδημαικό έτος - να είναι διαφορετική. Να είναι πιο γεμάτη, πιο δημιουργική, πιο αυθόρμητη, πιο κεφάτη από ό,τιδήποτε έχω ζήσει ως τώρα. Χωρίς να έχω καμία διάθεση να ξορκίσω το παρελθόν μου. Απλώς γουστάρω μια νέα πραγματικότητα στη ζωή μου - μια μεγάλη αλλαγή. Θα επιστρέψω λοιπόν με καλύτερη διάθεση, με κάποιο μήνυμα αισιοδοξίας, με μία έστω ελάχιστη ελπίδα για κάτι καλύτερο κι έχοντας σίγουρα αφήσει πολύ μακριά ό,τι μου τρώει τη ψυχή από μέσα.
Φυσικά η ανάρτηση θα συνοδευτεί από το ''Κάθε Σεπτέμβρη'' του Δεληβοριά και αυτό είναι κάτι που δεν το διαπραγματεύομαι.

Ως τότε θα κάνω σχετικά συνηθισμένα πράγματα. Θα διαβάζω (ελπίζω με καλύτερο πρόγραμμα στο εξής), θα συναντώ φίλους, θα κάνω κάποια απαραίτητα ψώνια, θα πληρώσω τον ΟΤΕ για το σπίτι στα Ιωάννινα (και βαριέμαι τρελά αλλά μη μείνω και χωρίς τηλέφωνο) , θα κάνω σχέδια και όνειρα. Γουστάρω πολύ να ονειροπολήσω - δε ξέρω γιατί. 

Οπότε μεχρί να τα ξαναπούμε, κοιτάξτε να περάσετε όμορφα το υπόλοιπο του καλοκαιριού σας. Κλείστε τηλεοράσεις , υπολογιστές, βιβλία, κλιματιστικά και βγείτε βόλτες, κάντε εκδρομές, κάντε τέλος πάντων ό,τι και αν σας διασκεδάζει - ό,τι και αν θέλετε.

Κλείνω με ένα σύνθημα σε ένα τοίχο κάποιου κτιρίου φιλοσοφικής που τον γουστάρω πολύ, που τον έχω νιώσει κάποιες φορές και τον πιστεύω. Η φωτογραφία είναι παρμένη από μία σελίδα στο facebook - όπως αναγράφεται και στο κάτω μέρος της εικόνας. 

Κι ένα τραγούδι για φινάλε αρκετά παλιό που ανήκει στα χρόνια των χίπηδων. Εκτός του ότι μ'αρέσει πολύ, μου έχει κολλήσει κιόλας.

Τα λέμε!

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Διάφορες σκέψεις...

Έχω χαθεί τελευταία από τον όμορφο κόσμο των ιστολογίων και δεν νιώθω και πολύ καλά μ'αυτό.
Αλλά ξέρετε κάτι; Έχω χαθεί γενικώς και αυτό είναι αλήθεια. Το κινητό μου είναι κλειστό για μέρες χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτία. Απλώς δε θέλω κανείς να με αναζητήσει κι ούτε θέλω να μιλήσω σε κάποιον. Έχω τις... ''κλειστές'' μου. Διαβάζω, βέβαια,τις αναρτήσεις σας απλώς δεν τις σχολιάζω αλλά θα επανέλθω λίαν συντόμως. Όπως διαβάζω και τα σχόλια σας, απλώς σε εκείνα που γίνονται σε εντελώς προσωπικές αναρτήσεις (όπως ήταν η προηγούμενη) πιθανώς να μην απαντώ γιατί δεν υπάρχει κάτι να πω τις περισσότερες φορές. :)

Νιώθω πως έχω βυθιστεί στο παρελθόν μου και δεν μπορώ να ξεκολλήσω από αυτό. Μπορεί τελικά η ουσία να είναι πως δεν μου είναι εύκολο να αποδεχτώ ότι κάτι τόσο όμορφο που υπήρχε στο παρελθόν ίσως και να τέλειωσε πια. Εντάξει, ποτέ δεν είναι εύκολο να μπει μια τελεία και να πας παρακάτω. Απλώς αυτός ο άνθρωπος,για τον οποίο και με πιάνουν τα ψυχολογικά μου εδώ και κάτι χρόνια, είναι σημαντικός για μένα, ενδιαφέρομαι γι'αυτόν και θέλω πραγματικά να περνάει καλά. Πιστεύω ότι το αξίζει όπως και οι περισσότεροι από μας. Και τώρα μου'ναι δύσκολο τόσο να τον βλέπω με κάποια άλλη - με την οποία δεν την πολυπαλεύει όσο και να παριστάνουμε μεταξύ μας τους άνετους και τους κεφάτους και να συζητάμε για πάσης φύσεως θέματα αλλά στην ουσία να μην λέμε τίποτα ουσιαστικό. Να μην είναι τίποτα όπως ήταν πριν από λίγους μήνες. Αν μας ακούσει τώρα να συζητάμε κάποιος που δε μας ξέρει θα πιστέψει πως γνωριζόμαστε τέσσερις ώρες και όχι τέσσερα χρόνια. 

Αυτά είναι που με εκνευρίζουν στα θέματα των σχέσεων. Δηλαδή με έναν πρώην ή θα'στε κολλητοί και θα τα συζητάτε όλα (που προσωπικά ούτε αυτό το πολυκαταλαβαίνω) ή θα φέρεστε εντελώς τυπικά ο ένας στον άλλο λες και γνωριστήκατε προχθές στην ουρά της τράπεζας; Δεν υπάρχει μια μέση οδός; Και αυτό που παρατηρώ είναι ότι όσο πιο πολύ καιρό είσαι με κάποιον, αν μετά χωρίσετε, τόσο πιο... ξεκομμένος θα νιώθεις απ'αυτόν. Δεν καταλαβαίνω γιατί τώρα πρέπει να συμπεριφέρομαι έτσι στον πρώην και αναλόγως αυτός σε εμένα. OΚ. Μπορεί να χάσαμε το αίσθημα, τον έρωτα...όλα αυτά να τα δεχτώ. Αλλά δεν υπήρχαν μόνο αυτά. Tι έγινε με την αγάπη, την κατάνοηση, την υποστήριξη και την απίστευτη χημεία; Χάθηκαν από την μια μέρα στην άλλη; Αυτό είναι δύσκολο ως και ακατόρθωτο, κάποια πράγματα δε τελειώνουν ποτέ. Τελικά ευτυχώς δεν πίστευα ποτέ στα παραμύθια. Τώρα θα'νιωθα ακόμα χειρότερα.

Υπάρχει ένα τραγούδι που πραγματικά το αγαπώ και το θυμήθηκα αυτές τις μέρες της...περισυλλογής.

Μου θυμίζει έντονα κάποιο προηγούμενο καλοκαίρι. Εγώ ήμουν σε μια Αθήνα σχετικά άδεια. Σε ένα μικρό και ακατάστατο διαμέρισμα μαζί μ'αυτόν. Βρισκόμασταν για μέρες ολόκληρες εκεί και περνούσαμε τόσο ωραία. Δεν νομίζω πως χρειαζόμασταν κανέναν και τίποτα εκείνες τις στιγμές. Ένα απόγευμα λίγο πιο δροσερό από τα προηγούμενα σε μια βεράντα με ωραία θέα το'χαμε ρίξει στους φραπέδες και από το ραδιόφωνο ακούστηκε αυτό το τραγούδι. Θυμάμαι πολύ έντονα τη στιγμή. Μου κάνει εντύπωση πως δε βρίσκομαι ακόμα σε κείνη τη βεράντα.

Μια παρένθεση: Το highlight της εβδομάδας είναι μάλλον η χθεσινή βραδιά. Ήταν στο σπίτι μου μια φίλη μου, πρώην του κολλητού μου, ο οποίος της φέρθηκε στο παρελθόν επιεικώς απαράδεκτα, αλλά αυτή το κόλλημα το'χει μαζί του ακόμα. Ήρθε χθες ως εμένα με διάθεση υπό το μηδέν γεμάτη παράπονα για τον κολλητό κι εγώ απλώς να ακουώ διότι καταλαβαίνετε τη θέση μου. Έγινε τύφλα και τον πήρε από το κινητό μου για μια αφιέρωση. Το ένα παράδοξο ήταν το τραγούδι της αφιέρωσης. Άτομα της ηλικίας μου πιθανώς να θυμούνται κάποια σουξέ στα τέλη του '90 ή τις αρχές του '00. Η κοπελιά, λοιπόν, του αφιέρωσε ένα κομμάτι τέτοιας εποχής της Βανδή που πάει ''το'ριξες και πάλι απόψε το φαρμάκι σου κι έκανες ξανά να κλαίει το κοριτσάκι σου''. Μιλάμε για κομμάτι με πόνο που είχα να το ακούσω από το δημοτικό ακόμη. 
Το δεύτερο παράδοξο είναι ότι μετά την αφιέρωση ο κολλητός με πήρε τηλέφωνο (αφού είχε δει τον αριθμό μου) και με ρώτησε με απερίγραπτο ύφος, ''Δανάη...τελικά με γουστάρεις, έτσι; Δεν καταλαβαίνω πάντως γιατί με κατηγορείς αφού μεταξύ μας δεν έγινε ποτέ τίποτα!''. Ασχολίαστη η αντίδραση της φίλης μου.

Καλή συνέχεια!

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Νομίζω ότι θα πω ''ευχαριστώ''...

Καλησπέρα! 
Δε ξέρω γιατί με έχει πιάσει μια περίεργη καλοσύνη τώρα τελευταία αλλά τελικά πιστεύω πως είναι άδικο να κατηγορούμε τους φίλους μας για τα ελαττώματά τους. Στο κάτω-κάτω αυτοί είναι κι εμείς έτσι τους αγαπάμε. Οπότε κι έτσι οφειλούμε να τους αποδεχόμαστε. 

Να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά τα λέω με αφορμή την Ε.Η.Π. που ήταν χθες. Η Ε.Η.Π. (Επίσημη Ημέρα Παραπόνων) είναι ένας ετήσιος θεσμός που έχουμε καθιερώσει ως παρέα κι είχε μεγάλη επιτυχία σε όλα τα προηγούμενα έτη. Αυτή την ημέρα,για να καταλάβετε,όλα τα μέλη της παρέας εκφράζουμε τα παράπονα που έχουμε ο ένας για τον άλλο όσον αφορά την συμπεριφορά ή κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μας. Βασικά το σκεπτικό ήταν πως καλύτερα να μιλάει για τα ελαττώματά μας κάποιος φίλος μας που μας αγαπάει και μας νοιάζεται παρά ένας κακιασμένος τυχάρπαστος. Και όλο αυτό δούλευε ρολόι! Mπορεί να μαλώναμε αρχικά αλλά το ξεπερνούσαμε γρήγορα! Και όπως και να το κάνεις λειτουργούσε και μια διαδικασία αυτογνωσίας.

Η όλη φάση όμως φέτος πήγε για φούντο! Χθες μαζευτήκαμε, όπως ήταν κανονισμένο, αλλά κανείς δεν είχε ιδιαίτερη όρεξη για αυτή την μέρα και αυτό φάνηκε εξ αρχής. Γρήγορα διαπιστώσαμε πως κανείς δεν είχε να προσάψει τίποτα σε κανέναν. Τρομακτικό; Κι όμως αληθινό. Και μιλάμε για τα ίδια άτομα! Δεν αλλάξαμε καθόλου από πέρσυ. Είμαστε όλοι μας το ίδιο γκρινιάρηδες (κοινό χαρακτηριστικό). Περάσαμε ένα χρόνο χωριστά (ο καθένας σε διαφορετικά μέρη ως μαθητής ή φοιτητής) και τώρα το καλοκαίρι που ξαναβρεθήκαμε,δυσκολευτήκαμε λιγάκι να προσαρμοστούμε και να ξαναδέσουμε ως ομάδα.

Ωστόσο παρόλο που δεν περάσαμε το χειμώνα μαζί, θαρρώ, πως τα συναισθήματά μου δεν άλλαξαν για εκείνους. Ούτε και θέλησα να τους αντικαταστήσω με μια άλλη παρέα. Αντιθέτως πλέον μου φαίνονται τέλειοι ακριβώς έτσι όπως είναι και δεν με εκνευρίζουν σε τίποτα. Και ok... το ξέρω πως προφανώς δεν είναι τέλειοι, αλλά είναι ΓΙΑ ΜΕΝΑ τέλειοι. Κι είναι απολύτως οι ίδιοι. Ή ίσως λίγο χειρότεροι ή λίγο καλύτεροι. Αλλά από το ίδιο υλικό φτιαγμένοι πάντοτε.

Δηλαδή...παρόλο που η Κατερίνα είναι απότομη και νευρική,η Αλίκη ονειροπόλα και ανασφαλής,ο Γιώργος μονόχνωτος και υπερβολικά γκρινιάρης,ο Ανδρέας απαισιόδοξος και άτολμος,ο Στέφανος ωραιοπαθής και είρωνας και ο Σταμάτης οξύθυμος και φωνακλάς αλλά ειλικρινά τους λατρεύω. Τον καθένα για διαφορετικούς λόγους. Άλλωστε κι εκείνοι φέτος είναι σε θέση να ανεχτούν την πολυλογία, τις μοιρολατρικές τάσεις, τον εγωισμό  και την ειρωνεία μου.

Και μάλλον είναι από τους λίγους στους οποίους χρωστάω ουσιαστικά ένα ''ευχαριστώ'' κι ένα ''συγγνώμη'' για ό,τι και αν τους έχει πληγώσει εξ αιτίας μου. Γιατί είναι όλοι τους άνθρωποι που καθορίζουν τις αποφάσεις μου, με συμβουλεύουν και μου συμπαραστέκονται πάντοτε όχι μόνο με το να με ακούνε αλλά και με τα γέλια τους και τις καφρίλες τους. Νιώθω τυχερή που τους έχω.

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Χαμογελάτε παρακαλώ;

Όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης , παιδιά μου, μέρα χωρίς χαμόγελο είναι μια χαμένη μέρα. Από κει και πέρα το πήραν και το είπαν πολλοί αλλά -όπως και να το κάνουμε- ο αρχαίος φιλόσοφος είναι ο πρώτος διδάξας. Διότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν ήταν καθόλου στρυφνοί ή αγέλαστοι όπως πιστεύει ο πολύς κόσμος. Αντιθέτως η σοβαροφάνεια είναι φαινόμενο μάλλον της σύγχρονης εποχής.

Όπως και να'χει χαμογελάστε! Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από ένα χαμόγελο που μοιράζονται ακόμα και δύο άγνωστοι. Tο χαμόγελο είναι μεταδοτικό, ερωτικό, ζεστό, όμορφο, αφοπλιστικό, σαγηνευτικό και πολύτιμο. Ένα και μόνο χαμόγελο είναι αρκετό για να καταφέρει πολλά. Μικραίνει τις αποστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, παρηγορεί, δίνει κουράγιο, εκδηλώνει την αγάπη ή τη φιλία, γοητεύει και κάνει τα πάντα γύρω μας να φαίνονται πιο χαρούμενα, πιο χρωματιστά, πιο ξέγνοιαστα. Η ζωή σε γενικές γραμμές έχει πλάκα! Και αν δε το βλέπετε είναι επειδή δε θέλετε να το δείτε. 

Ειλικρινά έχω βαρεθεί να βλέπω γύρω μου ανθρώπους αγέλαστους και μίζερους που βρίσκουν ένα πρόβλημα σε κάθε λύση που τους προσφέρεις. Kαι εκνευρίζονται όταν βλέπω άτομα να χαλάνε τη ζαχαρένια τους για θέματα σχετικά ασήμαντα ή νευριάζω ακόμα και με τον εαυτό μου όταν με ''πιάνω'' να χαλιέμαι για ζητήματα πεζά. Γιατί οι μεγαλύτερες συμφορές εμπεριέχονται σε θανάτους, ασθένειες και ανέχεια. Όλα τα άλλα είναι μαλακίες. 

Γι'αυτό και πρέπει να γελάμε με τις αναποδιές της ζωής, να τις παίρνουμε στην πλάκα κι έτσι να είμαστε εμείς οι νικητές. Όταν χάνουμε ένα φίλο ή έναν ερωτικό σύντροφο δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω. Γιατί δεν ήρθε και η καταστροφή του κόσμου! Ας μην κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας. Ας χαμογελάσουμε στον απέναντί μας και ίσως να μας βγει και σε καλό, που ξέρεις; 

Ok. Καμιά φορά η ζωή μπορεί να'ναι σκατά. Το'χουμε όλοι σκεφτεί και το'χουμε όλοι ξεστομίσει. Αν και για μένα η ζωή φέρνει περισσότερο σε φαρσοκωμωδία.  Ό,τι και να'ναι, εσύ να χαμογελάς! Το χρωστάς πρώτα απ'όλους στον εαυτό σου! Ψάξε να βρεις κάτι θετικό σε ό,τιδήποτε σου φαίνεται δυσάρεστο. Αν έχεις διαβάσει και την ''Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς'' θα με καταλάβεις καλύτερα. Και πες ευχαριστώ για όσα έχεις, μάθε να μην είσαι αχάριστος γιατί τότε η ζωή μπορεί και να μη σου φερθεί καλά. Να'χεις κατά νου πως δεν είναι πάνω απ'όλα ο εαυτός σου. Γιατί δεν είσαι τίποτα ουσιαστικά, είσαι ο ένας από τους πολλούς. Δεν είσαι ξεχωριστός. Εκτός αν είσαι λίγο ψώνιο και το'χεις πιστέψει. Εκεί το πράγμα αλλάζει, έχεις άλλα θέματα.

Προσωπικά όταν δεν είμαι καλά, ντύνομαι και βγαίνω έξω και πάντοτε βρίσκω κάτι που μου φτιάχνει τη διάθεση. Μπορεί να'ναι ένα παιδί που μου χαμογελάει και ζητά να παίξει μαζί μου. Ή ίσως ένας άγνωστος που κάτι πάνω μου τον τράβηξε για να μου προσφέρει ένα του χαμόγελο. Ή μπορεί να συμβεί κάτι παράδοξο που με παρακινεί να γελάσω. Και αν πάλι καθίσω και σκεφτώ... όλες οι όμορφες στιγμές της ζωής μου σχετίζονται με ένα χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που έλιωσε τον πάγο ή ένα χαμόγελο που σήμαινε μια συγγνώμη ή ένα ''σ'αγαπάω'' ή ένα ''σε στηρίζω''. Στιγμές πολύτιμες που καμιά φορά δε τους δίνουμε την απαραίτητη σημασία.

Και όλα αυτά για χάρη δύο στίχων του Τάσου Λειβαδίτη που μου αφιέρωσαν σήμερα:
''Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο,αγάπη μου,τότε που μου χαμογελούσες.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου,έζησα όλη τη ζωή''.

Μην επιτρέψετε σε κανέναν να σβήσει το χαμόγελό σας.
Καλή εβδομάδα!



Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Όταν ο Άρης ερωτεύτηκε

Τον Άρη τον συνάντησα πριν από τρία χρόνια. Ήταν μια εποχή περίεργη για μένα και μέσα από πολλά καταφέραμε και γίναμε φίλοι. Δεν είχαμε ποτέ το θέμα του ''μη χαθούμε'' γιατί γνωρίζαμε και οι δυο πως κάτι τέτοιο ήταν αναπόφευκτο. Ωστόσο κάποτε και κάπως θα ξαναπέφταμε ο ένας πάνω στον άλλο, όπως και γίνεται πάντα. Ο Άρης είναι ένας αιώνιος έφηβος κι ένας άνθρωπος που απεχθάνεται και ξορκίζει τις δεσμεύσεις. Μια ζωή τον θυμάμαι να κυκλοφορεί και με διαφορετική κοπέλα κάθε βράδυ, να ξενυχτάει, να πίνει και να καπνίζει πολύ, να μη δίνεται σε κανέναν και να προτιμά το σεξ της μιας νύχτας. Δεν υποστήριζα τις κινήσεις του αλλά τον είχα αποδεχτεί γιατί απλώς έτσι ήταν.Εκείνος με αποκαλούσε μουχλιασμένη και καταπιεσμένη καθότι τότε σε σταθερή σχέση.

Σε κάποια φάση είχαμε χαθεί ξανά και δεν τον είχα αναζητήσει απορροφημένη καθώς ήμουν από την καθημερινότητα. Ώσπου μια μέρα πριν από 1 χρόνο μου έστειλε ένα μήνυμα. ''Ερωτεύτηκα! Πρέπει να σε δω!''. Βρεθήκαμε στο πάλαι ποτέ στέκι μας και βρήκα έναν Άρη αλλαγμένο και διαφορετικό. Ήταν ήρεμος, χαμογελαστός, ξεμέθυστος και χωρίς καμία άγνωστη να κάθεται στο πλάι του. Ξεκίνησε με την μία να μου μιλά για την κοπέλα που του πήρε τα μυαλά και του άλλαξε τη ζωή. Moυ την περιέγραψε ως ''όμορφη, σαγηνευτική, γοητευτική, έξυπνη, σαν να βγήκε από άλλη εποχή''. Με έπιασε νευρικό γέλιο από το σοκ. Για τον Άρη δεν υπήρχαν πια οι πολλές, υπήρχε μόνο η μία και μοναδική. Πρώτη φορά τον έβλεπα να έχει τη διάθεση να μοιραστεί, να δώσει, να αφεθεί, να αγαπήσει, να ζήσει ένα ρομαντικό love story. Κι εκείνος συνέχισε λέγοντας μου ότι της μίλησε για όσα νιώθει, υπήρξε η ανάλογη ανταπόκριση και ότι πια είναι μαζί. Εγώ κοίταζα τον νέο Άρη με καχυποψία και τόλμησα να τον ρωτήσω αν θα αντέξει την μονογαμία. Και μου απάντησε πολύ φυσικά πως ναι βέβαια αφού είναι ερωτευμένος.

Συγκεκριμένα μου είπε ''Θα της δώσω ό,τι έχω! Δε θα την πληγώσω ποτέ, θα ζήσουμε μαζί τα πιο όμορφα που γίνεται να υπάρξουν. Και αυτό γιατί αυτή η κοπέλα με έκανε να δω αλλιώς την όλη φάση, μου άλλαξε τη ζωή, με έκανε να πιστέψω στον έρωτα'' Εγώ είχα τις ενστάσεις μου και του τις είπα. ''Ένα χρόνο πάνω-κάτω θα κάτσεις μαζί της...στάνταρ! Δεν αλλάζει ο άνθρωπος αγάπη μου!'' Είχα και την προσωπική πείρα- ας όψεται το τότε αίσθημα και ο χαρακτήρας του που έφερνε πολύ στου Άρη. Εκείνος δεν με πίστεψε και μου είπε ''Αλλάζει ρε Δανάη! Να, εγώ άλλαξα! Όσο για τα πολιτικά...θα τα αφήσω λίγο κατά μέρους!'' Εκεί έμεινα κάγκελο και τον κοίταξα λες και μου'χωσε χαστούκι. Ο Άρης ήταν ορκισμένος αριστερός. Βιάστηκε να μου εξηγήσει πως η κοπέλα του δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με τα πολιτικά κι εκείνος δε θ'άφηνε κάτι τέτοιο να μπει ανάμεσά τους. Sο, θα ξύριζε τα μούσια, θα πέταγε τα μαύρα, θα άφηνε και τα προπαγανδίστικα βιβλία στην άκρη. Εκεί ξεροκατάπια. Η ιδεολογία του ήταν η μισή του ζωή καλώς ή κακώς. Αλλά δεν είπα τίποτα, σε τέτοιες περιπτώσεις καλύτερα να μην μιλάει κανείς.

Από κει και πέρα ξαναχαθήκαμε κι εγώ δεν ανησυχούσα πιστεύοντας πως αφού δεν επικοινωνούσε, αυτό σήμαινε ότι ήταν καλά. Ώσπου τον Ιούλιο έλαβα ένα άλλο μήνυμά του που έλεγε ''Καλά μου τα'λεγες! Είμαι στο γνωστό και θα σε περιμένω.'' Όταν έφτασα, είδα -ευτυχώς- τον Άρη που ξέρω. Αξύριστος, με βλέμμα σκοτεινό και ήδη μεθυσμένος. Τον ρώτησα τι έγινε. ''ΑΙΣΧΟΣ!'' δήλωσε οργισμένος. ''Αυτό δεν ήταν σχέση, ήταν δεκατρείς μήνες κόλασης!'', συνέχισε. Ζήτησα να μάθω τις λεπτομέρειες. Και μου είπε, ''Τούτο σου λέω μόνο! Καταπιέστηκα, συμβιβάστηκα, ξενέρωσα και της το εδήλωσα... ''bella ciao!''. ''

Κι άρχισε να μου περιγράφει με το γνωστό του τραγικό τρόπο μία σχέση μάλλον κανονική με τα καλά της και τα κακά της. Μέσω των περιγράφων του φρόντισε ο ίδιος να βγει λάδι μιλώντας μου για μια κοπέλα ζηλιάρα (όχι κι εντελώς άδικα κατ εμέ) , καταπιεστική, έντονα συναισθηματική κι εντελώς μονογαμική. Τον ρώτησα τι απέγινε ο τρελός έρωτας και μου είπε πως του πέρασε πολύ γρήγορα τελικά διότι τον έπρηξε με την μιζέρια και το συναισθηματισμό της. Από ένα σημείο κι έπειτα δεν ήθελε ούτε καν να την αγγίζει. Και τέτοιες καταστάσεις είναι μάλλον μονόδρομος. Γελάω ακόμα με το ύφος του όταν μου'λεγε ''Ρε έλεγε ότι μ'αγαπάει...το πιστεύεις; Το διανοείσαι δηλαδή; Κι εγώ δεν ήξερα τι να πω και κοιτούσα σαν τον μαλάκα. Αλλά τι να'λεγα; Αφού δεν ένιωθα τίποτα παρόμοιο...μάλλον κάτι σε αδιαφορία είχα εγώ μέσα μου γι'αυτή.'' Όταν έμαθα ότι χώρισα εγώ , το καταχάρηκε. ''Επιτέλους ελευθερώθηκες! Θα πιω σ'αυτό!'', μου είπε. Κι έπειτα...''Εγώ είμαι ο Άρης, ο ένας και μοναδικός. Ο αριστερός, ο πολυγαμικός , ο κάφρος. Και δεν αλλάζω!'' Έπειτα στάμπαρε μια κοκκινομάλλα στο απέναντι τραπέζι και αφού μου ζήτησε την άδεια έφυγε μαζί της. 'Ενας Άρης αλώβητος σαν να μην μεσολάβησε ένας χρόνος σταθερής σχέσης ή τέλος πάντων... ένας χρόνος κόλασης.

Μάλλον δε φταίει μόνο η κοπέλα όσο καταπιεστική μπορεί και να ήταν. Ο Άρης δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Εκείνος είναι ακόμα ένα παιδί που απέχει πολύ από την ενηλικίωσή του. Δεν έμαθε ποτέ να δίνει, ξέρει όμως να παίρνει. Και του αρέσει να παίζει με τα συναισθήματα των άλλων, το βρίσκει ακόμα και σήμερα διασκεδαστικό. Και δεν τον νοιάζει αν χαραμίζει τον εαυτό του, ούτε που το καταλαβαίνει. Του αρκεί που εκτονώνεται έτσι κι έτσι η όποια ανασφάλειά του και που νιώθει την προσοχή διαφόρων κορασίδων στραμμένη πάνω του. Όταν μεγαλώσει λιγάκι κι ερωτευτεί πραγματικά και δοθεί σ'αυτό το αίσθημα, τότε θα καταλάβει το νόημα όσων συζητούσαμε κάποτε επί ώρες. Ούτως ή άλλως ο έρωτας ποτέ δεν κρατάει για πάντα. Η ουσία κρύβεται στην αγάπη κι εκεί έχει το κώλυμα ο Άρης. Μωρό μου ελπίζω να ξεπεράσεις την εφηβεία σου πριν από τα 30.

Και δε θα με παρεξηγήσει γιατί ξέρει ότι τον αγαπάω και τα γράφω όλα αυτά ξέροντας πως θα τα διαβάσει.


Αφιερωμένο το τραγούδι σ'αυτόν γιατί ξέρω πόσο το αγαπάει και τι ακριβώς του θυμίζει.