Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα...


Μάγκες, οι μέρες που διανύουμε είναι δύσκολες. 
Δουλειές δεν υπάρχουν-μισθοί στον πάτο-φτώχεια ανελέητη-ζωή ανυπόφορη-μιζέρια-συρματόσχοινα.
Και θα γίνουν δυσκολότερες, γιατί δεν τέλειωσε ακόμη ο κατήφορος.
Αλλά ξέρετε κάτι; Εμείς φταίμε! 
Και απορώ... γιατί δεν κοιτάει ο καθείς από μας τα μούτρα του στον καθρέφτη και γιατί δεν τα φασκελώνει;
Ρε παιδιά έρχονται εκλογές! Έχετε καταλάβει τι πάμε να κάνουμε; Υπογράφουμε την καταδίκη μας.
Και μιλάω σε α'πληθυντικό γιατί είμαι Ελληνίδα και θεωρώ ότι πρέπει να'μαστε σε όλα μαζί.
Και για όλα είμαστε υπεύθυνοι όλοι μαζί.
Θα βγει ο Σαμαράς και αυτό είναι κοινό μυστικό. Ένας Σαμαράς που κινείται ακροδεξιά, που θα κατεβάσει τις κουκούλες (δε φοβάται τι θα γίνει , αν όντως πέσουν ποτέ οι κουκούλες;), θα μπει στα πανεπιστήμια, θα βάλει κάμερες, θα σώσει τη χώρα... ένας Σαμαράς που το παίζει ''γαμάω και δέρνω'' κι έρχεται ως Μεσσίας. Κι εγώ λυπάμαι τους μαλάκες που κάθονται και τον ακούν λες κι είναι όντως ο σωτήρας και τον χειροκροτούν. Και δεν υπάρχει ανάμεσα τους ένας, μόνο ένας μωρέ, μυαλωμένος να τον στείλει στο διάολο. Τελικά, είμαστε όντως άξιοι της μοίρας μας. Και δεν είναι μόνο οι παλιοί, που ok, αυτό έμαθαν και αυτό εμπιστεύονται. Βλέπω πως και η δική μου γενιά τα ίδια σκατά κάνει και τα ίδια σκατά θα κάνει. Τι νομίζετε; Ότι ο Σαμαράς έγινε στα ξαφνικά αντιμνημονιακός; Ότι θα σώσει τη χώρα; ΑΥΤΟΣ θα τη σώσει; Αυτός θα την αποτελειώσει! Είστε ηλίθιοι ορισμένοι και δεν καταλαβαίνετε ότι το τι θα γίνει σ'αυτή τη χώρα είναι ήδη προδιαγεγραμμένο; Η Ευρώπη τον γουστάρει τον δικομματισμό, μια χαρά της έχει κάτσει και μας έλεγχει και όλα κομπλέ.  Μετά, όταν θα φτάσουμε στην πλήρη εξαθλίωση, μη τυχόν και βρίσετε τον Σαμαρά. Ρίξτε και μια φορά την ευθύνη στον εαυτό μας. Κανείς δεν σε οδήγησε στον γκρεμό. Μόνος σου πήγες κι είχες πολλές ευκαιρίες να αλλάξεις ρότα. Λυπάμαι, δεν μπορώ να πω κάτι άλλο.
Πάντως Αντώνη μου όσο και να χτυπάς τον κώλο σου, αυτοδυναμία δεν κάνεις πασά μου.

Κατά τα άλλα οι φετινές εκλογές είναι ένα ατέλειωτο παρατράγουδο! Βέβαια, η μεγάλη πλάκα θα'ναι όταν θα μπουν 10 κόμματα στη βουλή! Εκεί να δείτε γέλιο! Εκεί θα φανεί όλη η σαθρότητα της περιβόητης δημοκρατίας τους! Εν τω μεταξύ, αυτό που όλοι βρίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά πάντα είναι τα δύο πρώτα, ποτέ δεν το κατάλαβα. Αυτός δεν είναι δικομματισμός, Λερναία Ύδρα είναι! Κεφάλια κόβεις-κεφάλια φυτρώνουν. Όχι ότι αποδέχομαι τα μικρότερα κόμματα που αποτελούν κι εκείνα αναπόσπαστα μέρη του ίδιου σάπιου συστήματος. Α, τα μάθατε, έτσι; Θα μπει και η Χρυσή Αυγή στη Βουλή! Εκεί να δείτε πλάκες κι εκεί να δείτε επίπεδο! Μιλάμε για ιδεολογία παρανοική, εγώ έτσι το βλέπω. Το να θες να βλάψεις ανθρώπους επειδή βρίσκονται λαθραία στη χώρα, για εμένα είναι ανήκουστο. Δεν είμαστε βάρβαροι υποτίθεται! Και δεν είναι η λύση. Πιστεύει κανείς ότι έτσι θα λυθεί το θέμα της λαθρομετανάστευσης; Με τέτοιους τρόπους ποτέ δεν λύθηκε τίποτα. Μιλάμε για άτομα κατά βάση αμόρφωτα και τζάμπα μάγκες.  Και το χειρότερο είναι ότι το παίζουν ενάντια στο σύστημα, ενώ αυτούς και αν έχει χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο σύστημα!
Τώρα κάποιοι θα σκεφτούν ότι είμαι ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ. Απάντησή μου: Πόσο ηλίθιοι είστε;
Δεν είμαι της συντηριτικής ιδεολογίας του κομμουνιστικού κόμματος, είναι η αλήθεια. Κι έχει κάνει και αυτό τα λάθη του κατά το παρελθόν (συνέχεια ίσως σε άλλη ανάρτηση).

Γνωρίζετε όμως άραγε τους Terror X Crew; Δεν τους άκουγα ποτέ πολύ, αλλά το 1997 είχαν βγάλει ένα τραγούδι... το ''Ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει''. Κι είναι ένας στίχος που μου'χει καρφωθεί τις τελευταίες ημέρες παρακολουθώντας όλο αυτό το αλαλούμ των εκλογών σε τηλεοράσεις και internet : ''Δεξιοί & Αριστεροί τώρα χαθείτε από μπροστά μου''. 
Είμαι η μόνη που νιώθει αηδία με τους πάντες; Δε φαντάζομαι. Δεν με εκφράζουν, δεν τους εμπιστεύομαι,  έχω μια δική μου ιδεολογία και διαφέρει από όλες αυτές. Δεν καταλαβαίνω πως υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να στηρίζουν τις ελπίδες του μέλλοντος τους στα γνωστά κόμματα. Γουστάρετε να παραμυθιάζεστε; Δεν καταλαβαίνω αυτή τη διχόνοια και όλους αυτούς τους καυγάδες που ξεκινούν από τα κομματικά. Ο καθένας μπορεί να έχει προφανώς την ιδεολογία του, αλλά αυτή η τυφλή προσήλωση στα κόμματα μου φαίνεται τουλάχιστον ηλίθια! Γιατί γίνεστε αυτομάτως θύματα; Παλεύω να σας καταλάβω και δεν μπορώ. Ελπίζετε; ΑΚΟΜΑ; Μ'αυτούς; Ξυπνάτε ρε, από 7 Μαίου θα στηθείτε πάλι! Θα φάμε καλά! Άσε που πιστεύω πως δεν θα πάμε ποτέ πραγματικά μπροστά, αν δε συνεργαστούμε και δε σταματήσουμε να παθιαζόμαστε με μαλακίες. Η διάσπαση δεν βγαίνει ποτέ σε καλό. Ανοίγεις τα κανάλια και βλέπεις 10 μαλάκες να μαλώνουν πάνω από το πτώμα της χώρας. Αυτό δεν είναι εκλογές, αυτό είναι ''Τη Λόλα απ'τη φωτιά ποιος θα τη βγάλει;''. Μας δουλεύουν ομαδικά ρε, ξυπνήστε!

Λέω να τελειώσω με δύο τραγούδια.


Αυτό^ θα το τραγουδάμε στο εγγύς μέλλον! Ξεκινήστε πρόβες από τώρα!




Ενώ αυτό^ θα το τραγουδάμε για καμιά πενηνταριά χρόνια ακόμη, παριστάνοντας πάντοτε τους επαναστάτες, αλλά ψηφίζοντας τους ίδιες μαλάκες. Εύγε!

Πάντως εγώ είμαι περήφανη γιατί δε θα ψηφίσω ούτε Σαμαρά, ούτε θα παραστήσω την επαναστάστρια και θα το ρίξω στη Χρυσή Αυγή , ούτε θα ψηφίσω κάποιο (μικρό) αριστερό κόμμα για να ταράξει και καλά το σύστημα, γιατί ανήκει ήδη στο σύστημα.
Η αλήθεια είναι πως θα πάω να ψηφίσω, αλλά το θέμα είναι τι; 
Έτσι μου έρχεται να γράψω ένα ''Άντε και γαμηθείτε'' και μετά να αυτοπυρποληθώ, αλλά δε ξέρω.

*Σκέψεις- σκέψεις- σκέψεις που προσπαθούν να μπουν σε σειρά!
Καλό ξημέρωμα μάγκες!


Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Νυχτερινές σκέψεις...

Δε ξέρω ποιον παλεύω να ξεγελάσω. Τους άλλους ή εμένα;
Κάθε βράδυ σε σκέφτομαι και θυμάμαι.
Κάθε βράδυ οι αναμνήσεις & οι επιθυμίες στήνουν ξέφρενο χορό.
Τα πρωινά μπορώ και ανασαίνω, αλλά το βράδυ με πνίγω με τη θύμησή σου.
Μπορεί να παριστάνω και να λέω ότι είμαι καλά και ότι προχωράω
αλλά είμαι πάντοτε εδώ, στάσιμη.
Και οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι δε ξέρουν πως νιώθω κάθε ώρα.
Αλλά όσο περνάει ο καιρός μου φαίνεται όλο και πιο δύσκολο
αντί να συμβαίνει το αντίθετο. 
Να'ξερες μόνο... πόσο επίπονο είναι να είμαι μακριά σου και πόσο ευάλωτη νιώθω.
Ενώ δε θα'πρεπε. Γιατί γνωρίζω καλά την κατάληξη που θα'χουμε μαζί.
Όλο αυτό τον καιρό σε απέφευγα συστηματικά διότι θεωρώ ότι είναι το καλύτερο για μας.
Δεν μας οδηγεί πουθενά, δε βγαίνουμε καλύτεροι μέσα απ'όλο αυτό.
Το νιώθω σαν αδιέξοδο. Και πληγώνουμε αθελά μας ο ένας τον άλλο.
Εγώ το μόνο που θέλω είναι να είσαι εσύ καλά. Να πάψεις να πονάς.
Να απαγκιστρωθείς από ό,τι μας ενώνει και να γυρίσεις στον παλιό σου εαυτό.
Δεν είσαι εσύ για δεσμεύσεις,για μονογαμικότητα και τα τοιαύτα.
Κουράστηκα να σε βλέπω έξω απ'τα νερά σου.
Αλλά δε βοηθάς λιγάκι τον εαυτό σου ούτε κι εμένα.
Με βλέπεις ότι προσπαθώ να φύγω και θα το'χα καταφέρει έστω και λίγο
αν δεν ήσουν συνεχώς μπροστά μου, αν δεν μ'ακολουθούσες σαν σκιά.
Είσαι πολύ κοντά μου και σε αισθάνομαι.
Τρεισήμισι χρόνια η ίδια κατάσταση. 
Συνέχεια φεύγουμε και συνέχεια γυρίζουμε πίσω.
(Και όσο απεχθανόμουν κάποτε τα πισωγυρίσματα...)
Τέσσερα γαμημένα χρόνια ξυπνάω & κοιμάμαι με την σκέψη σου.
Πορεύομαι με εσένα, με όσα μου'χεις πει και με όσα μου'χεις μάθει.
Το μόνο που θέλω είναι να ξεφύγω για μια στιγμή από σένα!
Αλλά δε γίνεται. Προσπαθώ και δε γίνεται.
Όμως ΠΡΕΠΕΙ να σε ξεχάσω και πρέπει να το κάνω μόνη μου.
Δε θα πατήσω επί πτωμάτων κι ούτε θα χαραμιστώ σε ανούσιες σχέσεις
όπως συνηθίζεις να κάνεις εσύ και τόσοι άλλοι βέβαια.
Δεν έχω εγώ τέτοιες ανασφάλειες. 
Το μόνο που θέλω είναι να ελευθερωθώ από σένα.
Όχι να χαντακώσω και άλλους ανθρώπους.
Κι εσύ μην με κοιτάζεις και μη μου ζητάς να γυρίσω.
Σταμάτα να βρίσκεσαι συνεχώς μπροστά μου.
Σταμάτα να με συμβουλεύεις, να μου μιλάς ψιθυριστά, να μου χαμογελάς.
Και μην προσπαθείς να αλλάξεις. Αυτό μην το κάνεις για κανέναν.
Άλλωστε πιστεύω πως δεν θα το καταφέρεις.
Σ'αρέσει ο εαυτός σου έτσι όπως ακριβώς είναι.
Δεν σ'αδικώ. Κι εμένα έτσι μ'αρέσεις.
Φύγε ρε άνθρωπε! Δεν μπορώ να το διαχειριστώ μόνη μου.

Στον έρωτα τα παίζεις και τα χάνεις όλα.
Δεν μένει τίποτα για τον εαυτό σου ή από τον εαυτό σου.
Έχασα τα πάντα εξ αιτίας σου.
Έχασα αξιοπρέπεια-αυτοσεβασμό-χαρακτήρα.
Αλλά δε θα ήταν ανόητο να κατηγορήσω εσένα;
Δεν με έσυρες εσύ ως εδώ. Μόνη μου ήρθα.
Δεν με διέλυσες ακριβώς. Σου επέτρεψα να το κάνεις.
Και σου ζητάω τώρα να φύγεις εσύ
όταν πριν δυο χρόνια μπορούσα άνετα να το κάνω εγώ.
Γιατί κάποτε μπορούσα να το τελειώσω.
Τώρα δεν μπορώ.
Αυτά που νιώθω είναι δυνατά και το ''πρέπει'' δεν τα επηρεάζει.
Και δεν είσαι μόνο εσύ.
Είναι και αυτή η ιδιαίτερη σχέση που έχουμε.
Το ξέρεις κι εσύ ότι σ'αγαπώ
και ότι ποτέ δεν συνήθισα στην απουσία σου.
Το ξέρεις ότι μπορείς να με κάνεις ό,τι θέλεις.
Να με κάνεις ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη.
Το ξέρεις ότι χωρίς εσένα βαδίζω στα τυφλά
ότι δε ξέρω τι ακριβώς να κάνω
και προς τα που να πάω.
Το ξέρεις ότι θα μου πάρει χρόνια για να ερωτευτώ κάποιον άλλο.
Το ξέρεις ότι είμαι μισή χωρίς εσένα.
Το ξέρεις ότι δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι ή ο,τιδήποτε άλλο.
Το ξέρεις ότι δε γίνεται να φύγει ο ένας, αν δε βοηθήσει ο άλλος.

Για μια φορά βοήθησέ με και βοήθα και τον εαυτό σου.
Φύγε. Νομίζω πως είναι πιο εύκολο για σένα.
Πάρτο απόφαση και σταμάτα να μου ζητάς να γυρίσω.
Έχεις δίκιο στο ότι δεν τελειώσαμε ακόμα επειδή αγαπιόμαστε.
Όμως το συναίσθημα δεν μας βοήθησε.
Ώρα να δοκιμάσουμε και τη λογική.
Αν μπορούσα θα τα άλλαζα όλα και θα'μασταν καλά μαζί.

Και δε ξέρω γιατί γράφω απόψε.
Η σκέψη μου είναι θολή γιατί μπροστά μου βλέπω μόνο εσένα.
Μα πρέπει να ελευθερωθούμε ο ένας από τον άλλο.
Είναι μία από τις χειρότερες νύχτες που'χω ζήσει ως τώρα.







 

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Εμείς θα την αλλάξουμε τη ζωή;

Ξημερώνει Μεγάλη Δευτέρα. Η εβδομάδα των παθών έφθασε. Για κάποιους είναι αδιάφορο, ενώ για άλλους σημαίνει τη θυσία, την κάθαρση, την Ανάσταση. Όπως και να'χει είναι μια καλή ευκαιρία -ΠΟΛΥ καλή- για εσωτερικές αναζητήσεις και τα τοιαύτα.
Κι εγώ να βρίσκομαι πάλι στο κεντρικό μοτίβο τούτης της ανάρτησης...αυτή τη φορά με παρέα.
Καθισμένη με τον κολλητό στα σκαλοπάτια στα δικαστήρια και τριγύρω ερημιά.
Τέτοιαν ώρα δεν περνάει κανείς από κει.
Εκείνα τα σκαλιά συμβολίζουν για εμάς... ώρες αμπελοφιλοσοφιών και εξομολογήσεων.
Σήμερον η διάθεσή μας λίγο φουρτουνιασμένη σαν τον καιρό με όσα συμβαίνουν γύρω.

Η κρίση...πρωτίστως ηθική και δευτερόντως οικονομική έχει στοιχειώσει τις ζωές όλων.
Είναι θλιβερό να βλέπεις παιδιά απογοητευμένα τη στιγμή που'ναι στην καλύτερη ηλικία τους.
Κι είναι άγριο να νιώθεις γύρω σου όνειρα διαλυμένα.
Το θέμα είναι τι θα κάνουμε εμείς.
Δεν είναι πρόβατα οι άνθρωποι.
Κάποιους όμως τους το μάθανε και τώρα μόνο έτσι ξέρουν να φέρονται.
Εγώ βλέπω μια γενιά που'χει πρόσβαση στα πάντα, μα τα μάτια της παραμένουν ερμητικά κλειστά.
Δε με βγάζω απέξω.
Απορώ αν θα ξυπνήσουμε ποτέ πραγματικά. Είμαστε αθώοι για αυτό τον διαφθαρμένο κόσμο.
Υπάρχουν συμφέροντα που δε τα φανταζόμαστε καν. Κάτι σαν... όργιο στο υπόγειο.
Καλό είναι να μην είμαστε κολλημένοι και να αποτινάξουμε από πάνω μας ό,τιδήποτε σάπιο.
Στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε μόνο ο ένας τον άλλον.
Μια πραγματική συσπέιρωση θέλουμε και μια αλληλεγγύη.
Δε βγαίνει τίποτα με το να κοιτάει ο καθένας την πάρτη του.
Κανείς δε θα ξεκινήσει να σώσει τον κόσμο μόνος του
και αν ξεκινήσει, δε θα καταφέρει τίποτα.
Γιατί παρά την νιότη μας και την όλη τρέλα της
διακρίνω μεγάλη στενομυαλιά από πολλούς κι είναι τραγικό αυτό.
Μιλάμε για εθνική ύπνωση, όχι αστεία.
Τα μυαλά και τα αλεξίπτωτα δουλεύουν καλύτερα όταν είναι ανοιχτά.
Δεν έχει ουσία να μην κάνουμε τίποτα άλλο παρά μόνο να κατηγορούμε τους παλιούς
και να μηδενίζουμε τα πάντα.
Πράξεις, αυτές είναι αναγκαίες.
Δε θα'θελα η επανάσταση για την οποία γίνεται τόσος λόγος να αποδειχτεί μια ουτοπία.
Να, κάτι τέτοια συζητούσα με τον κολλητό.

Κι είχα και μια φιλόλογο...εξαιρετική στη δουλειά της
αλλά από τις γυναίκες που τις χαρακτηρίζεις κακομοίρες
που μου τριβέλιζε το μυαλό λέγοντας πως όσα λέω δεν είναι ''πολιτικώς ορθά''.
-Λες και δε το'ξερα!-
Επέμενε πως θα γίνουμε κι εμείς κάπως έτσι.
Δηλαδή τι;
Θα ψηφίζουμε κι εμείς σαν πρόβατα;
Θα νιώθουμε τυχεροί για την δήθεν ελευθερία μας στην υποτιθέμενη δημοκρατία μας;
Θα επαναστατούμε μέσω Λάρισας- τουτέστιν μέσω Λαζόπουλου;
Θα βγάζουμε το καπέλο σε όσους σιχαινόμαστε;
Θα σκύβουμε στον κάθε μαλάκα μόνο και μόνο γιατί έχει παραπάνω λεφτά ή δύναμη;
Θα συνεχίσουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας;
Θα γίνουμε ρομποτάκια;
Θα συνεχίσουμε να αράζουμε επειδή χτίσαμε τότε τον Παρθενώνα;
Θα κοιμόμαστε κι εμείς όρθιοι;
Θα μας νοιάζει μόνο το ''φαίνεσθαι'' και όχι το ''είναι'' ;

Ε όχι ρε πούστη μου. Εγώ δε γεννήθηκα για να γίνω έτσι.
Δεν έχω τέτοια όνειρα, τέτοιους σκοπούς.
Στο κάτω-κάτω ξέρω καλά πως με τη σημερινή κατάσταση
ό,τι και αν κάνω, δεν έχω να χάσω τίποτα.
Ακόμα και αν ''The winner takes it all''.
Κι ούτε έχω σκοπό να κάνω παιδιά και να τα μεγαλώσω έτσι.
Να τα συμβουλεύσω έτσι.
Να τα κατευθύνω προς ορισμένη κατεύθυνση.
Και στο τέλος να τους μεταβιβάσω τα χρέη μου.

Μα...η φιλόλογος επιμένει.
Θα προσαρμοστούμε- θα προσαρμοστούμε- θα προσαρμοστούμε!
Γιατί; Γιατί έτσι είναι η ζωή.
Όχι ρε γαμώτο μου. Εμείς θα την αλλάξουμε τη ζωή.
Παρόλα αυτά. Για όλα αυτά.
Γιατί εμείς ξέρουμε.
Εκείνοι δεν ήξεραν.

Καλή Εβδομάδα σε όλους!



Οι βέρες ήτανε χρυσές...
χρυσές και οι αλυσίδες...
που δέσανε τα νιάτα μας...
πώς δεν τις είδες;

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Μα δε γίνεται...

(Έτσι θα καταντήσω στο τέλος και δε το λέω με καθόλου δραματική/ρομαντική διάθεση. Μάλλον...χιουμοράκι!)
Παράξενο βράδυ! Είχα πρωτύτερα μία συζήτηση που με αναστάτωσε τρόπον τινά και το θέμα είναι ότι θυμήθηκα τον Ακατανόμαστο.
Τον ''ξέρεις-ποιον'' μωρέ...τον πρώην!

Αναρωτιέμαι ποια μοιραία δύναμη με καταδίκασε σε αυτό το τριετές (οσονούπω τετραετές) μαρτύριο.

Ποια ουράνια θεότητα με μισεί; Ποιος με καταράστηκε;
Αυτά είναι μερικά από τα αναπάντητα ερωτήματα της ζωής μου.

Δεν είναι ότι δεν περνάω καλά ή ότι ξενυχτάω τα βράδια πάνω από ένα μπουκάλι
ή ότι βρίσκομαι ένα βήμα από το να κόψω τις φλέβες μου με ξυράφι.
Βρίσκω την όλη φάση γαμάουα!
Όμως... κάτι λείπει. Και αυτό το ''κάτι'' είναι αυτός!
Κι είναι όσα λέγαμε, οι διαφωνίες μας, το βλέμμα του... και λοιπά.

Ώρες-ώρες με πιάνω να αναρωτιέμαι τι κάνει, πώς περνάει, αν είναι καλά.
Κι ίσως είναι ανοησία εκ μέρους μου.
Θέλω να πω...μου'χει κάνει πολλά, οπότε έχω τους λόγους να τον ξεπεράσω.

Αλλά κάπου κολλάω. Κι είναι κάτι με το οποίο παλεύω εδώ και χρόνια.
Και το νιώθω να με τραβάει πίσω, να με κρατά σε μια στάσιμη κατάσταση
να μη με αφήνει να ξεφύγω και να ζήσω όπως θέλω.
Έκανα τα πάντα για να ξεμπερδέψω. Μακάρι να μην έπρεπε να γίνει έτσι.
Κι όμως...ακόμη και τώρα μόνο η λογική με εμποδίζει να γυρίσω.
Πάντως, δε θα γυρίσω. Δεν είναι σώστο ούτε για αυτόν, ούτε για εμένα.
Χώρια που το βαρέθηκα το εργάκι.
Τώρα θα μου πεις... ''Αφού δε θα γυρίσεις, γιατί μας πρήζεις;''

Κάνω μία ύστατη προσπάθεια να με πείσω! Και πάντως θα τα καταφέρω!
Αρκεί να το πιστέψω.
Έχω και το Δεληβοριά να μου τραγουδάει χρόνια τώρα... ''Θέλω να σε ξεπεράσω...μα δε γίνεται''.
Κι έχω και τον Μαραβέγια να αναρωτιέται που να βρει μια να της μοιάζει.

Εγώ ρε συ γιατί βρίσκω συνεχώς έναν που του μοιάζει; Ψιλομαλακία βέβαια.

Εκτός κι αν είναι η ιδέα μου.

Θέλω να σ' αγγίξω κι είσαι πάλι μακριά
γράφω μόνο δυο λέξεις κι είναι πάλι πολλά
μα τι φταίει αυτός ο κόμπος που δε λύνεται

Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται

Θέλω να ξεχάσω μα δεν βρίσκω κρασί

να θολώσω να φύγεις απ' τα μάτια μου εσύ

και τι φταίει και το νεράκι που δεν πίνεται

Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται
Θέλω να περάσω απ' την άλλη πλευρά

στο σκοτάδι που φέγγεις να σου βάλω φωτιά

και δε φταίει αυτό το σπίρτο που δε σβήνεται

Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται

Θέλω να σ' αγγίξω κι είσαι πάλι μακριά
γράφω μόνο δυο λέξεις κι είναι πάλι πολλά

μα τι φταίει αυτός ο κόμπος που δε λύνεται

Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται...

Και τι φταίνε όλα και όλοι που ώρες-ώρες δεν αντέχονται;
Απλώς... κάτι δε γίνεται.

Καλό ξημέρωμα!

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Άνοιξη-Δανάη... 1-0

Η αλήθεια των τελευταίων ημερών είναι μία : η Άνοιξη με έχει βαρέσει κατακέφαλα!
Βρίσκομαι σε μία κατάσταση περίεργη.
Από τη μια είμαι βυθισμένη στην απόλυτη nirvana(να'χαμε τώρα ένα σχετικό παγωτό...)
και από την άλλη είμαι μες τη τρελή χαρά και κάνω πράγματα αλλοπρόσαλλα!
Πάντως το δεδομένο και στις δύο καταστάσεις είναι ότι δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω στη σχολή!
Το εαρινό εξάμηνο αποδείχθηκε για εμένα μια μικρή κόλαση, ένας αργός θάνατος, μια ατέλειωτη ανία.
Έχω εξελιχθεί σε απίστευτο τεμπελόσκυλο!Μέχρι και εμένα εξέπληξα!
Πότε δεν πατάω στο μάθημα, πότε φεύγω μετά το διάλειμμα, πότε με παίρνει ο ύπνος!
Ακόμα και όταν τελικά βρίσκομαι στο μάθημα, το πράγμα δεν πάει καλύτερα.
Με πιάνω να ρεμβάζω από το παραθύρι και να ονειρεύομαι φραπεδιές, παγάκια ,βότκες
και τον αιώνιο φοιτητή.
Πώς λέμε ο ύπνος θρέφει τα παιδιά και ο ήλιος τα μοσχάρια;
Για εμένα ισχύουν και τα δύο σκέλη! Και να φανταστείτε...ότι προτιμώ το Χειμώνα!
Απορώ τι έχω πάθει φέτος. Είμαι στο τσακ να πάω για ψυχοθεραπεία!
Το μόνο που στην πραγματικότητα θέλω είναι να αράξω στα γρασίδια
να κάνω νερόφουσκες και να φάω μια γρανίτα λεμόνι.
Ο παλιμπαιδισμός είναι άσχημο πράγμα, παιδιά μου!
Επίσης... αν δε με ήξερα θα έλεγα ότι έχω ερωτευτεί τον αιώνιο φοιτητή.
Ευτυχώς δε συνέβη τίποτε τέτοιο ακόμα.
Κάτι τέτοιο θα με αποτελειώσει. Όλη την ημέρα θα χαζογελάω!

Το άλλο άσχετο: Έχω κολλήσει τώρα τελευταία να βλέπω ''Δέκατη Εντολή'', ''Κόκκινο Κύκλο'' και ''Τρίτο Νόμο''. Καλά και παλιά είχα κολλήσει, αλλά τώρα βλέπω αρκετά μαζεμένα και σε λίγο θα υποψιάζομαι ως και τη σκιά μου! Πλέον φοβάμαι πως θα βρεθώ παντρεμένη με ένα τύπο που θα φορά το προσωπείο του καλού και του ευγενικού, αλλά στην πραγματικότητα θα πρόκειται για ένα αληταριό, για ένα απόβρασμα! Και τώρα... ή θα με δολοφονήσει ή θα με βγάλει στο κλαρί ή θα με κερατώνει ασυστόλως ή θα με χτίσει στο υπόγειο. Εκτός αν μπλεχτεί και πεθερά στο κόλπο και προσπαθήσει να με βγάλει από την μέση πετώντας μου το πιστολάκι στην μπανιέρα ή παρατώντας ''κατά λάθος'' (τα ξέρω εγώ αυτά τα λάθη!) στις σκάλες. Ίσως, βέβαια, να μη γίνει και τίποτα απ'όλα αυτά. Ίσως να γίνω απλώς διάσημη και να δίνω συνεντεύξεις στο γιο (έχει;) του Κωστόπουλου! Τώρα για ποιο λόγο θα γίνω διάσημη... χμ... το επεξεργάζομαι ακόμα.

Tα μπιρμπιλωτά πλην μυωπικά μάτια μου έχουν ακόμα παρατηρήσει το εξής φοβερό : όλες οι φίλες μου έχουν παράπονα από τους γκόμενους τους. Τους πρώην, τους νυν, τους μέλλοντες ή αυτούς που θέλουν για μέλλοντες.
Και όχι μόνο έχουν παράπονα αλλά σχεδιάζουν και την πολυπόθητη εκδίκηση!
(Άνδρες φυλαχτείτε!)
Το θέμα είναι πως εγώ ως Δανάη ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένα ζευγάρι δεν μπορεί να χωρίζει ήρεμα.
Δηλαδή... πάντα κάποιος θα πρέπει να παρακαλάει, να εκδικείται, να τιμωρεί, να απειλεί, να κάνει τέλος πάντων το όλο τζέρτζελο;
Δεν μπορεί απλώς να ειπωθεί το ύστατο χαίρε και καθείς στη δουλειά του;
Αξιοπρέπεια παίδες!
Kαι που λέτε ανησυχώ μην με καταπιεί το συγκεκριμένο σύστημα των γυναικών.
Μη γίνω δηλαδή σαν εκείνες τις γυναίκες που επειδή προδόθηκαν από τον έρωτα και απογοήτευτηκαν
κατάντησαν να μην πιστεύουν σε αυτόν, να χαραμίζονται σε σχέσεις ανούσιες και να αποζητούν μόνο την εκδίκηση.
Το χειρότερο είναι πως σταματούν να πιστεύουν στους ανθρώπους, στην αγάπη, στον ίδιο τους τον εαυτό.
[Α ρε Στέλλα!]
Δε θα'θελα να γίνω δυστυχισμένη,ανοργασμική,ανικανοποίητη,εκδικητική και ψεύτικη.
Αυτό είναι όλο κι είναι στο χέρι μου να ΜΗ γίνω.
Ούτως ή άλλως γεννήθηκα μάλλον ρομαντική.
Όχι τόσο με την έννοια των αστεριών και του φεγγαριού, όσο σε ό,τι αφορά την πίστη μου σε ανθρώπους, στην αγάπη, στον έρωτα.

Έχω μια φίλη που επιμένει ότι οι άνδρες είναι ''πεταμένα λεφτά''.
Δε συμφωνώ. Όλοι το ίδιο είμαστε. Και άλλοι εκδηλώνουν περισσότερο τον καλό τους εαυτό και άλλοι τον κακό τους.
Δε βρισκόμαστε πια στο δημοτικό όπου επικρατεί η αιώνια μάχη αγοριών-κοριτσιών.


Τι θέλω για αυτή την εβδομάδα;
Καφέ Ήλιο Γέλιο Παρέα (+ο αιώνιος φοιτητής)

Η ανάρτηση είναι λίγο ό,τι να'ναι!

Καλή Άνοιξη πάντως
και καλή εβδομάδα!

Τραγούδι Ημέρας :


Ναι θα πω,
στους άλλους είπα όχι...
Ναι θα πω,
αφού η καρδιά μου το'χει ν' αγαπώ
μπορεί να το 'χει κι η ψυχή...