Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Κι όλο να φεύγω...

Είμαι Άνθρωπος παράξενος και ποτέ δεν ισχυρίστηκα το αντίθετο. Παράξενη,ιδιότροπη,αψυχολόγητη ή ασυνήθιστη,αποκαλέστε με,όπως θέλετε. Δεν έχουν και τόση μεγάλη σημασία οι λέξεις.
Σιχαίνομαι τη σταθερότητα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έχω γεννηθεί για να φεύγω,να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Αν είχα ένα σακίδιο με βιβλία και γυρνούσα τον κόσμο μονάχη μου,θα ήμουν αληθινά και απολύτως ευτυχισμένη.
Γουστάρω να χτίζω πύργους κι ύστερα να τους γκρεμίζω,έτσι,για την πλάκα μου. Είτε μιλάμε για μια φιλία,είτε για μια ερωτική σχέση,είτε για μια καλή φήμη.Σπανίως δένομαι με τους Ανθρώπους.Άλλωστε,δεν είναι από τα είδη που συμπαθώ ή κατανοώ.Μπορεί να έχω πολλούς γνωστούς,μπορεί να γνωρίζω πολύ καλά τα προσωπικά πολλών,μα ως εκεί.Δε δίνομαι,δε χαρίζομαι,δεν μ'αρέσει να σκορπίζομαι στον οποιονδήποτε.Ανέκαθεν,οι άλλοι ήξεραν για εμένα,αυτά που ήθελα εγώ,να ξέρουν.Προσπαθώ να φεύγω ή να διαχωρίζω τη θέση μου,όσο είναι νωρίς.Μπορεί κανείς να μου μιλάει για ό,τι τον απασχολεί,αρκεί να μη στηρίζει πολλά σε εμένα. Δεν είμαι από κείνους που θα στηρίξουν κάποιον στα σίγουρα σε μια δύσκολη στιγμή. Πιθανώς να λακίσω,να μη θελήσω να μπλέξω τον εαυτό μου σε ξένα προβλήματα. Άλλωστε,μια ζωή με θυμάμαι να παλεύω με τους προσωπικούς μου δαίμονες και να μην μπορώ καν να ξεφύγω απ'αυτούς.
Καμιά φορά όμως είναι η ανθρώπινη φύση που υπερτερεί και με επιτάσσει σε συνθήκες που δεν αγαπώ. Είναι ώρες που έχω ανάγκη,να συζητήσω με κάποιον,να κλάψω σε έναν ώμο,να πάρω κάποιον αγκαλιά. Κι είναι και Άνθρωποι που ερωτεύομαι,που αγαπώ,που θαυμάζω,που συμπαθώ,που καταλαβαίνω.Πάνε τώρα τρία γαμημένα χρόνια που τραβιέμαι με τον ίδιο Άνθρωπο.Ξυπνάω πάντοτε δίπλα του και θέλω να φύγω. Δεν αντέχω να αντικρίζω τους ίδιους ανθρώπους για καιρό. Μα,είναι το ζεστό βλέμμα του,ο πληγωμένος εγωισμός του,η αμόλυντη ψυχή του,ο έρωτας που με συναρπάζει για αυτόν. Κι είναι και άλλοι Άνθρωποι με τους οποίους μιλάω και μπορώ να ακουμπάω τη ψυχή μου επάνω τους. Κι εκείνοι με συμβουλεύουν,με συγκρατούν,με προστατεύουν. Νιώθω να μ'αγαπάνε κι εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι πως θα τους πληγώσω,πως δε θα ανταποκριθώ στις προσδοκίες τους.
Δε ξέρω για τι ψάχνω,για πόσο θα τραβήξω τον δρόμο μου και που θα καταλήξω. Στην ως τώρα ζωή μου γέλασα,έκλαψα,αγάπησα,μίσησα,έζησα. Γνώρισα Ανθρώπους και ιδεολογίες,απέκτησα γνώσεις κι εμπειρίες και προσπαθώ πάντοτε να ξεμπλέξω το κουβάρι της ζωής μου.Κάνω πολλά όνειρα,έτσι,για να γουστάρω. Μα δεν τα χαραμίζω,μη τυχόν και χάσουν τη γεύση τους,την ουσία τους. Θέλω να ζω για την πάρτη μου κι όχι να βλέπω Ανθρώπους να εξαρτώνται από εμένα.Οι αιώνιες υποσχέσεις αγάπης κι υποτάγης με αφήνουν αδιάφορη. Εγώ δε ψάχνω για καμιά Ιθάκη,δεν υπάρχει η Ιθάκη. Το ταξίδι με νοιάζει μόνο,εγώ για αυτό γεννήθηκα. Δεν ψάχνω να βρω λιμάνι,απάγκιο ή παρηγοριά.
Κι αν καμιά φορά, η ψυχή και το μυαλό μου κουράζονται και ζητούν να ξαποστάσουν, λέω στον εαυτό μου : ''Βάστα Δανάη! Άλλο ζητάς εσύ.''. Κι ούτε που με νοιάζει,που αλλάζω γνώμη από την μια μέρα στην άλλη,που δεν είμαι με τίποτε ευχαριστημένη,που δεν στεριώνω πουθενά και με κανέναν. Έτσι γεννήθηκα εγώ. Μονάχη και θλιμμένη. Κι έτσι επιλέγω να πορευτώ. Μόνη μου. Και ας λένε πολλοί,πως κυνηγάω τη σκιά μου. Κι αν βαρεθώ κι εδώ πολύ ή αν με τίποτε δεν ικανοποιηθώ,θα φύγω. Όπως κάνω πάντα. Μόνο που...θα'ναι πιο οριστικό, πιο τελεσίδικο. Και θα'μαι -όπως πάντα- μονάχη και θλιμμένη. Τέλος πάντων. Δε ξέρω τι σόι τάσεις φυγής με ταλαιπωρούν τελευταία.
Ο Σταύρος λέει,πως μοιάζω με κείνα τα ταξιδιάρικα πουλιά που δε χαρίζουν το τραγούδι τους μόνο σε έναν,που δεν κλείνονται σε κλουβί,έστω και αν αυτό είναι χρυσό. Ακόμα κι έτσι να είναι,τα φτέρα μου δεν τ'αγάπησα ποτέ και απ'όσα είδα,τίποτε δεν με μάγεψε. Μόνο στιγμές έχω να θυμάμαι. Μοναδικές,μαγικές,ανείπωτες. Δε ξέρω και πολλά ακόμη. Το νήμα μου δε ξετυλίχτηκε και πολύ. Ίσως να'ναι κι έτσι η ζωή.

Καλά να περνάτε.

*Απλές σκέψεις

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Άνθρωποι

Απόψε θα σου το πω.
Δεν το κρατάω πια μέσα μου.
Δε γίνεται.
Εσένα σ'αγαπώ και σε εμπιστεύομαι.
Ξέρω πως θα παλέψεις μ'αυτούς για εμένα.
Κι αν όχι δεν πειράζει.
Τίποτε δε μου χρωστάς.
Και η δικιά μου η καρδιά είναι πολύ μεγάλη
ώστε,αν χρειαστεί,
να συγχωρέσει κι εσένα
και άλλους τόσους σαν εσένα.
Πιότερο στη ζωή μου φοβάμαι τους Ανθρώπους.
Αλήθεια.
Κείνα τα πλάσματα
που τους μοιάζω στην εμφάνιση πολύ
και λιγότερο στον χαρακτήρα.
Δεν αντέχω να συμβιώνω μαζί τους.
Και να το δεις.
Θα'ρθει η ώρα που θα ορμήσουν πάνω μου
και θα με κατασπαράξουν
θεωρώντας με αταίριαστη για τον κόσμο τους.
Καθόλου δεν τους υπομένω πια.
Οι σάπιες τους ιδεολογίες μου φέρνουν αναγούλα.
Βαρέθηκα να τους βλέπω
να κουβαλούν το κομματικό τους πτώμα.
Τα λόγια που τους ακούς να λεν
είναι όλα ψεύτικα
κι ως μοναδικό στόχο έχουν να κοροιδεύσουν ή να πληγώσουν.
Οι μισοί απ'αυτούς παγιδεύονται σε βιτρίνες
που εγώ δε δύναμαι να σπάσω
γιατί εκείνοι δε το θέλουν
και οι άλλοι μισοί παριστάνουν τους επαναστάτες
ενώ την αμέσως επόμενη στιγμή
λουφάζουν στον οποιονδήποτε
τους τάξει μιαν καλύτερη ζωή
την οποία εκείνοι κωλύονται να διεκδικήσουν.
Οι Άνθρωποι είναι ακόμη σκληροί και αχάριστοι.
Κανείς δεν τους έμαθε,να εκτιμούν τα όμορφα της ζωής.
Θέλουν μόνο να κερδίζουν και ποτέ να χάνουν.
Θέλουν μόνο να παίρνουν και ποτέ να δίνουν.
Σημαντικό: Οι Άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι.
Ακόμα κι η έννοια της ελευθερίας τους τρομάζει.
Βολεύονται και δεν ξεκουνάνε
να πολεμήσουν γι'αυτή.
Άλλοτε μετατρέπονται σε πρόβατα
και υπακούουν σε οποιονδήποτε
γουστάρει να τους παρουσιαστεί ως Μεσσίας.
Επίσης,οι Άνθρωποι είναι βυθισμένοι στο σκοτάδι
και προτιμούν να αναλώνουν τους εαυτούς τους
σε καταστάσεις ανούσιες και χυδαίες.
Οι Άνθρωποι για τους οποίους μιλάω εγώ
δεν έχουν όνειρα,δεν αγαπάνε κανέναν
και παριστάνουν τους ανεξάρτητους
ενώ στην πραγματικότητα είναι κείνοι
οι πιο εξαρτημένοι.

Φίλε,εμένα οι Άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν.
Με βρίσκουν αστεία,τρελή ή επικίνδυνη.
Άλλοτε με χλευάζουν κι άλλοτε δεν απαντούν καν.
Και σου το είπα και πριν.
Θα'ρθει η ώρα και θα με διαλύσουν
επειδή δε δέχτηκα να γίνω σαν αυτούς.
Μα εγώ θα φύγω από δω
και τότε θα'μαι ελεύθερη
κι -αν θες- ευτυχισμένη.

Γιατί ίσως εκεί που θα πάω
να βρω Ανθρώπους άλλου είδους.
Που θα'ναι ελεύθεροι
και πιο κοντά σε εμένα.
Μα,όσο θα'μαι δω
για τους Ανθρώπους τούτους
θα νιώθω φόβο και οίκτο.
Κι όταν θα'ναι να φύγω
-να το θυμηθείς-
θα τους κοιτάξω με κείνο το βλέμμα
που φυλάω για τότε
και σε ένα χαρτί θα γράψω
''Ξοφλήσατε''
κι θα'ναι αυτό το αντίο μου.
Δε γουστάρω να τους μάθω,όσα ξέρω.
Δε τους το χρωστάω.

Υ.Γ. Πιστεύω βαθιά εις την ελευθερία
την οποία ακόμη εδώ δε γνώρισα.
Δανάη



*Το παρόν κείμενο δεν είναι τόσο σημαντικό,όσο ίσως φαίνεται.






Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Smells like teen spirit

Ποτέ στη ζωή μου δε θα ξεχάσω εκείνη την αποφράδα ημέρα,κατά την οποία ανακοινώθηκαν οι βαθμοί των πανελληνίων εξετάσεων.Oh God! Τι κλάμμα είχα ρίξει,ώσπου να φτάσει η μέρα εκείνη.Είχα κάνει ένα σωρό προβλέψεις για τους βαθμούς μου.Από πολύ άσχημες εώς αρκετά καλές. Πάντως,για να μη τα πολυλογώ,την μέρα κείνη ξύπνησα 9 το πρωί και αμέσως το στομάχι μου έγινε κόμπος.Τύπου: ''Αmber Alert:Οι βαθμοί ανακοινώθηκαν!''.Nτύθηκα,φόρεσα και τα μαύρα γυαλιά μπας κι έκρυβα το βλέμμα τρόμου,που με είχε καταλάβει και σαν άλλη Ιφιγένεια (εν Καρδίτση όμως)ξεκίνησα -σχετικώς- ψύχραιμα γα το βωμό μου.Για ποιαν ιδέα θα θυσιαζόμουν άραγε;

Όταν έφτασα στο λύκειο,στάθηκα για λίγο έξω απ'την είσοδο.Ήταν ακόμη νωρίς και τα παιδιά ήταν λίγα.Δεν ήθελα ποτέ τόσο έντονα στη ζωή μου,να το βάλω στα πόδια.Έπειτα,προσπάθησα να με συνεφέρω.Για δυο-τρία λεπτά,συνομίλησα φιλοσοφικά με τον εαυτό μου.Σε στυλ : ''Ό,τι είναι να γίνει,θα γίνει.Εγώ τουλάχιστον προσπάθησα κι έδωσα ό,τι μπορούσα.Δεν χάθηκε και ο κόσμος πια,αν δεν έρθουν τα πράγματα,όπως τα περιμένω.'' Με λίγο ανακτημένο θάρρος πέρασα τις πόρτες του λυκείου και ανέβηκα τα σκαλιά,για να βρεθώ εκεί,που ήσαν κολλημένα τα χαρτιά.Πριν δω ο,τιδήποτε,έπεσα πάνω σε μια συμμαθήτρια μου από την κατεύθυνση,που καλή μαθήτρια δεν την έλεγες και που σαν Μάρθα Βούρτση φώναζε ''Χάλια,όλοι χάλια.Πουθενά δεν περάσαμε''.Βασισμένη στο στοιχείο της υπερβολής,που πάντα τη διακατείχε,χαμογέλασα λίγο ειρωνικά και άρχισα να ψάχνω στα χαρτιά με τα μικρά γράμματα,για τα μαθήματα που με ενδιαφέρουν.

Ώπα!Να'μαστε! ''Νεοελληνική Γλώσσα Γ.Π''. WΤF; Tι στήλες είναι αυτές; Τα ονόματα και οι βαθμοί είναι τόσο κοντά μεταξύ τους. Μπερδεύω τον βαθμό μου με της αποπάνω και βλέπω ένα ωραιότατο ''4''. Παναγιά μου! Τα πόδια μου κόβονται,παθαίνω κρίση πανικού κι έχω σχεδόν σίγουρο ΚΑΙ το έμφραγμα ΚΑΙ το εγκεφαλικό. Αλί,Αλί και Τρισαλί,σου σφάζουν,μάνα,το παιδί.Βέβαια...χαιδεύω την μπούκλα μου σκεπτόμενη.Πώς στο διάλο έγραψα ΕΓΩ 4 στην έκθεση;Αφού συνώνυμα-αντώνυμα-δομικά μέρη-λοιπές μαλακίες τις έγραψα σωστά.Έπειτα...τέσσερις σελίδες έκθεση.Τίποτα δεν έπιασα;Τόσο βόιδι πια; Ξανακοιτάω. 16.9. Ε,πες έτσι my friend κι έχασα 10 χρόνια από τη ζωούλα μου. Αι σιχτήρ και στην αποπάνω και στα μικρά τους γράμματα.

Οι βαθμοί στα υπόλοιπα μαθήματα(πλην ενός)αναμενόμενοι.Ώσπου...(τα θυμάμαι και συγχύζομαι!)φτάνω στην ''Νεοελληνική Λογοτεχνία Θεωρ.Κατεύθυνσης''.Σκέπτομαι: ''Για να δούμε τι σκατά κάναμε κι εδώ.''.Ώπα! Να το! Πάλι έμφραγμα,μαζί με εγκεφαλικό! 12. Έλα μου;Δώδεκα; Twelve; Ζwolf; Douze; Dodici; Doce; Σε όσες γλώσσες κι αν το έλεγα,ο βαθμός δεν άλλαζε με την καμιία.Μάλιστα...δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα.Ας κοιτάξω η κακεντρεχής-πληγωμένη μαθήτρια τους βαθμούς των υπολοίπων.Οι διψήφιοι ελάχιστοι.Το ρεκόρ το έσπασαν οι μονοψήφιοι.Οι βαθμοί 4-8 έκαναν μπαμ.Δηλαδή...με βάση τα νέα δεδομένα,υποτίθεται ότι έγραψα καλά;Κάγχασα με την ανοησία μου. Διάβαζα σαν τον μαλάκα τις αναλύσεις του καθενός,για να γράψω 12;Κι εγώ πια...στις εξετάσεις της λογοτεχνίας βρήκα,να αφήσω το πνεύμα μου ελεύθερο. Μα τι χαζή! Υποτίμησα κάμποσο την νοημοσύνη μου,απέφυγα κανά-δυο γνωστούς και φίλους και μίλησα με την μάνα-Τερέζα. Αφού συννενοηθήκαμε,τηλεφώνησα στον καθηγητή του φροντιστηρίου. Ο δεύτερος πατέρας μου κείνο τον καιρό,ο ευεργέτης μου.

Περιττό να πω,ότι μιλούσα σαν χαζή,βλέποντας το από απόσταση χρόνου.Μα και ο καθηγητής,εδώ που τα λέμε,σαν χαζός μιλούσε. Φωνάζαμε και οι δύο,εγώ έτρεμα κιόλας και αυτός μου έλεγε ''Bravissimo!''. Όταν ήρθε η ώρα της λογοτεχνίας,μιαν ώρα αλήθειας,το φυλλοκάρδι έτρεμε. Του λέω ''Υπάρχει και το θέμα της λογοτεχνίας...'' και μου απαντά: ''Στη λογοτεχνία,όλοι σκατά τα πήγαν,σε όλα τα σχολεία...''. Ε,δε γαμιέται τώρα; Μισή ντροπή δική μου,μισή δική του. ''Δώδεκα πήρα!'',το ξεφουρνίζω με φωνή ενοχική.Ομολογώ,ότι η απάντηση του με εξέπληξε: ''Πάνω από τη βάση;; Έλα εδώ,να σου βγάλω τα μόρια''. Αχ...εύκολο το'χεις να συρθώ ως το φροντιστήριο; Ακόμη ένιωθα,ότι θα βρεθώ καταγής.

Kι εκεί που ήμανε στο δίλημμα,να παραδώσω το πνεύμα ή όχι,νιώθω δυο χέρια να μ'αγκαλιάζουν. Ήταν ο Ανδρέας,ένας φίλος μου.Δάκρυα ανακούφισης και από τους δυο. Ύστερα,έρχεται και η Νίνα με τον Γιώργο. Φωνές,δάκρυα,πανζουρλισμός. Φεύγουμε όλοι μαζί και μιλάμε ακατάπαυστα για τις αδικίες που έγιναν εις βάρος μας.Όλοι κουνάμε το κεφάλι με κατανόηση.Kαθόμαστε ή καλύτερα...σωριαζόμαστε σε ένα παγκάκι,γιατί δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας.Συζητάμε λίγο για άκυρα θέματα,αλλά κυρίως γελάμε.Γελάμε με τα πάντα.Κάποια παιδάκια παίζουν στο πάρκο,όπου καθόμαστε.Μιλάμε μαζί τους,φερόμαστε σαν μεθυσμένοι. Έπειτα,παίρνω την απόφαση,να πάω να βγάλω τα γαμημένα μόρια.Σκέπτομαι και τους γονείς.Την έχουν την αγωνία τους.Είμαι και το μονάκριβό τους,πώς να το κάνουμε;

Στη διαδρομή μέχρι το φροντιστήριο μου'ρχεται να κάνω τρελά πράγματα.Να ουρλιάξω,να τραγουδήσω,μέχρι και να αγκαλιάσω τον περιπτερά,που δεν μου χαρίζει ούτε τσίχλα.Σε ένα τυροπιτάδικο συναντώ έναν γνωστό μου,που εργάζεται εκεί. Toυ δείχνω τους βαθμούς,αγκαλιαζόμαστε και χορεύουμε λίγο. Με ρωτάει: ''Τώρα αυτό τι είναι; Το βαλς των χαμένων ονείρων;'' Μανιακός του Χατζιδάκι. Γελάω. ''Τι λες μωρό μου; Αυτό είναι το βαλς των κερδισμένων ονείρων!'' Θέλει να με κεράσει τυρόπιτα. Νιώθω πως θα ξεράσω εκείνη την ώρα και αρνούμαι ευγενικά.

Φτάνω στο φροντιστήριο.Γίνεται ένας ψιλοχαμός.Όλοι παλεύουν για μια θέση στον ήλιο και θέλουν να δουν τα μόρια τους. Ο καθηγητής μου ο Κωνίνος (έτσι τον λέω εγώ,μη φανταστείτε) παίρνει τους βαθμούς μου και πάει στον υπολογιστή. Με ύφος σοβαρό μου κάνει την ανακοίνωση.''16.888 μόρια''. Τα μάτια μου γουρλώνουν,σηκώνεται και με αγκαλιάζει. Yeah baby! Ξεμπέρδεψα κι επισήμως. Συγχαρητήρια από δω,φιλικές σκουντιές από κει,εγώ είμαι ακόμα ζαλισμένη. Φεύγω όπως-όπως.

Βγαίνω στο δρόμο,για να πάω στο σπίτι μου και δε φοβάμαι.Δεν απογοήτευσα τους γονείς μου,δεν θα νιώσουν ότι ξόδεψαν άδικα τόσα χρήματα. Κατάφερα να κατακτήσω κάτι ολομόναχη. Αυτά τα 16.888 μόρια είναι ολόδικά μου. Δεν με νοιάζει αν τα θέματα ήταν δύσκολα,αν οι βαθμολογητές υπήρξαν άδικοι,αν μπορούσα και καλύτερα.Με νοιάζει ότι δεν απογοήτευσα εμένα και την οικογένεια μου.Κρατάω στα χέρια μου το τσαλακωμένο χαρτί με τα μόρια. Νιώθω,πως αυτό το χαρτί εξασφαλίζει την είσοδο μου σε έναν νέο κόσμο. Και δε ξέρω τελικά,αν αυτό το σύστημα είναι καλό ή όχι.Πρέπει να αξιολογούμαστε,ναι. Αλλά είναι καλό να κρίνεται η τύχη μας,το μέλλον μας από 3 ώρες και δυο βαθμολογητές; Δε ξέρω.

Ύστερα,από όλο αυτό το δράμα,επιστρέφω στην αρχική μου θεωρία. Η ζωή είναι ωραία. La vita e bella,όπως είπε και ο Benigni.Περνάς μέσα από την κόλαση,για να ξανοιχτεί μπροστά σου ο Παράδεισος. Ok,αλληγορικά όλα αυτά,αλλά τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή,έτσι σκεφτόμουν.Και δε ξέρω αν κατάφερα κάτι σημαντικό όντως,ξέρω όμως ότι κατάφερα τέσσερα πράγματα.Γνώρισα τον εαυτό μου μέσα σ'αυτή τη τρελή χρονιά,άνοιξε κι άλλο το μυαλό μου,απομυθοποίησα τις πανελλήνιες,κατάφερα κάτι. Εκείνη τη στιγμή,νόμιζα πως κατέκτησα τον κόσμο.

Το βράδυ,συναντηθήκαμε η παρέα στο σπίτι ενός φίλου με κήπο και παίξαμε μπουγέλο,πετάξαμε βιβλία,σκίσαμε τετράδια. Από την μέρα εκείνη,έχω να θυμάμαι έντονα ένα τραγούδι : http://youtu.be/zYxkezUr8MQ
Το ακούσαμε κι εγώ δε ξέρω πόσες φορές.

Δε ξέρω ποια η ουσία της ανάρτησης.
Μάλλον,για να ευθυμήσουμε λίγο. xD

Καλή συνέχεια.
Και σε όσους δίνουν πανελλήνιες,εύχομαι να μη ''σπάσουν'' και να αντιμετωπίσουν αυτή τη χρονιά με χαμόγελο. Έτσι θα αντέξουν.

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Στον Λ.

Ώρα να φεύγω.
Μη σε δω να δακρύζεις,να τρέμεις,να σωπαίνεις.
Πιστεύω στη δύναμη της ψυχής σου.
Δε θα χαθούμε! Τα είπαμε αυτά.
Θα τηλεφωνιόμαστε,θα μιλάμε
κι όταν ευκαιρούμε,θα βλεπόμαστε.
Δε σου λέω μαλακίες.
Δε μπορώ κιόλας να ξεκόψω έτσι στα ξαφνικά.
Τα ίδια αδιέξοδα βιώνουμε.Ξέρεις.
Θυμάσαι τις συζητήσεις μας;
Τ'όνειρα μας,πως θα αλλάξουμε τον κόσμο;
Εκεινο το παιχνίδι με το οποίο
ξεγελούσαμε την μοναξιά μας;
Γιατί εγώ δε ξεχνάω τίποτα απ'αυτά.
Με το γέλιο και τη ζεστασιά σου
ξεχνάω τα προβλήματά μου.
Με τα ποιήματά σου
μαγεύομαι και ταξιδεύω.
Και τις πλάκες που μαζί κάναμε
όλοι τις θυμούνται ακόμη.
-Αμφοτέρων το χιούμορ ιδιαίτερο-
Μη σε δω τώρα λοιπόν,
να χαμηλώνεις το γαλάζιο βλέμμα σου.
Μη φοβάσαι για εμένα,ανόητε.
Εγώ γεννήθηκα για να φεύγω,στο'χω ξαναπεί.
Δεν είναι η φύση μου,να στεριώνω.
Όποτε βρίσκομαι εγκλωβισμένη
στη φυλακή που η ίδια χτίζω
-λόγω συναισθηματισμού ή ανοησίας,πες το όπως θες-
γεμίζω τους τοίχους της με στίχους
και νιώθω το μυαλό μου να φεύγει.
Με φοβάμαι,τότε.
Γιατί φτάνω σε όρια παράνοιας.
Όρια άγνωστα.
Μα,μην πιστεύεις πως είναι κι εύκολο για μένα.
Παρά τη φύση μου δεν παύω να'μαι Άνθρωπος.
Είσαι φίλος και σε θαυμάζω.
Σ'αγαπάω κιόλας.
Σ'έχω ανάγκη συχνά.
Ποιος θα σχολιάζει τα ευθυμογραφήματά μου;
Ποιος θα μου δίνει κουράγιο με το βλέμμα του;
Ποιος θα μου σφίγγει το χέρι,να μη φοβάμαι;
Ποιος θα με καμαρώνει στις επιτυχίες μου
και ποιος θα μετατρέπει την πίκρα μου
σε μέγιστη χαρά;
Και αυτή η πουτάνα η πόλη,μην νομίζεις.
Θα μου λείψει,όσο τίποτα άλλο.
Οι άνθρωποί της,η καθημερινότητά της,
τα στέκια της και οι αναμνήσεις μου
που'ναι δεμένες άρρηκτα μαζί της.
Μα,είναι έτσι η ζωή.
Πρέπει να φύγω,
ώστε να ζήσω και άλλες καταστάσεις
να γνωρίσω τον εαυτό μου
να μη χαθώ στην μιζέρια τούτη.

Ξέρω πως με νιώθεις,μωρό μου.
Εμείς μεγαλώσαμε αντικρίζοντας το θεσσαλικό κάμπο
και όσο να'ναι ανοίξαν τα μυαλά μας.
Δεν με νοιάζει τόσο για τους άλλους,όσο για εσένα.
Εσένα σε καταλαβαίνω,μοιάζεις με εμένα.
Είσαι ένας ποιητής του περιθωρίου
που ξοδεύει αλόγιστα τον εαυτό του
μα έχει μέσα του μια καλά κρυμμένη ευαισθησία.
Τώρα που δε θα'μαι κοντά σου
μην αδειάζεις μπουκάλια με αλκόολ
μην καπνίζεις βαριά τσιγάρα
και μη χαραμίζεσαι σε ασήμαντα αισθήματα.
Δεν είσαι γι'αυτά εσύ.
Και πάντως να ξέρεις
πως ακόμα και όταν θα'μαστε μακριά
μεις θα επικοινωνούμε
και πάλι θα καταλαβαινόμαστε.
Μη θαρρείς,πως ξεχνώ και το δικό σου το ταξίδι.
Θα'ρθει όπου να'ναι.
Πώς σκορπίζουμε έτσι,ε;
Το ξέραμε. Δε το ξέραμε;
Μα,δεν το πιστεύαμε.
Στο'χα πει μια φορά.
Πως αν φύγω,δε θα'ναι για να βρω κάποια Ιθάκη,
μα για να ζήσω αυτό το γαμημένο το ταξίδι.
Εσύ διάφωνησες,εσύ ψάχνεις την Ιθάκη σου.
Μακάρι να την εύρεις κάποια στιγμή.
Και αν τα κάνεις ξανά σκατά στη ζωή σου
δεν πειράζει.
Κι εγώ τα ίδια σκατά τα'χω κάνει.
Μακάρι τούτο το φευγιό να μας βγει σε καλό
και όταν γιορτάσουμε τα τρία χρόνια φιλίας ή δεσίματος
-δε ξέρω-
να'χουμε να διηγηθούμε πολλά και φανταστικά.

Και αν δεν μας βγει...δε γαμιέται;
Πάντα υπάρχει κάτι πίσω που μας περιμένει.

Όμορφα να τα περνάς.
Και μην αλλάξεις.