Διάλειμμα

Έφυγες. Χάθηκες απ'τη ζωή μου.

Κι εγώ αναρωτιέμαι μονάχα το γιατί. Γιατί έτσι.

Δεν νιώθω για σένα ούτε οργή ούτε και πόνο τώρα πια.

Δε κλαίω για σένα ούτε είναι ο έρωτας που με κάνει να ξενυχτώ.

Έχω μουδιάσει. Καταλαβαίνεις; Είμαι άδεια.

Κενό. Δεν νιώθω.

Και ό,τι αγάπησα σε σένα, τώρα μοιάζει μακρινό και ξένο.

Δεν σε συζητώ και αποφεύγω να σε θυμάμαι.

Έχω πετάξει ό,τι ήταν δικό σου και μόνη μου πια πορεύομαι.

Ελεύθερη από σένα και τους περιορισμούς σου.

Μόνο που τις νύχτες γυρνάω στα στέκια μας σαν τρελή

και πιάνω συζήτηση με κοινούς γνωστούς μας.

Τα βράδια αυτά ανακαλύπτω πως σχεδόν δε θυμάμαι το πρόσωπό σου.

Μα όταν πίνω πολύ θέλω να σε γυρέψω.

Να σε ξαναγαπήσω,να το πάρουμε από την αρχή.

Να γίνω,αγάπη μου,ξανά δική σου.

Αλλά...δεν το αντέχω μωρό μου.

Και το ξημέρωμα με βρίσκει αποκαμωμένη και μόνη

να χαιδεύω τα πλήκτρα ενός πιάνου παίζοντας μελωδίες που θα σ'άρεσαν.

Σκέφτομαι πως είναι παράξενο που έχω προχωρήσει έστω και λίγο.

Δεν με ενδιαφέρει πια σε ποιες δίνεις την αγάπη

που άλλοτε έδινες σε μένα.

Και το ξέρω, καρδιά μου,πως όσα πέρασα εξ αιτίας σου

τώρα τα περνάς εσύ.

Και θέλω μόνο τα βράδια που πέφτεις για ύπνο να θυμάσαι

πότε-πότε εκείνη τη τρελή, γελοία τύπισσα που σε ερωτεύτηκε

και που σου έμαθε να ξεφεύγεις έστω και λίγο από τη σκιά σου.

Και αν ποτέ με ρωτήσεις τι'ναι αυτό που μένει από έναν έρωτα

εγώ θα σου απαντήσω,χωρίς αμφιβολία τώρα πια,μια... πικρία. 

Υ.Γ. Ξέρω πως είχα πει ότι θα λείψω ως την 1η του Σεπτέμβρη. Αλλά απόψε είμαι πολύ ζαλισμένη για να κρατήσω την υπόσχεση και να μη γράψω κάτι εδώ.