Κόκκινος Ουρανός

Βλέπω απόψε , μάτια μου , τον ουρανό να'χει χρώμα κόκκινο σε μια πόλη γκρίζα. Και δε θα μπορούσα να σκεφτώ άλλον μια τέτοια νύχτα -παράξενη, μαγική και σιωπηλή- παρά εσένα. Και η σκέψη σου με κυριεύει, νιώθω το ''είναι'' μου να ασφυκτιά από σένα. Η απουσία σου -που σιγά-σιγά μαθαίνω και τη διαχειρίζομαι- δεν με κάνει να σε σκέφτομαι λιγότερο, ούτε με βοηθάει στο να προχωρήσω στη ζωή μου. Και δεν είναι ότι δε το θέλω. Εντάξει, ίσως να μη το θέλω πολύ. Γνωρίζω όμως πως το έχω ανάγκη γιατί αυτό που αισθάνομαι για σένα με πονάει, με μουδιάζει. Κι είναι και τα μάτια μου που βουρκώνουνε συνέχεια και δε ξέρω τι να απαντήσω σε όσους με ρωτάνε.

Ξέρεις , μωρό μου , η φάση μου είναι πολύ περίεργη. Μπορεί να έχω ερωτευτεί άλλη μια φορά στη ζωή μου, αλλά η δικιά μας περίπτωση με φρικάρει πολύ περισσότερο. Δε ξέρω αν έχει να κάνει με σένα ή με όσα νιώθω εγώ. Ξέρω όμως πως εξ αιτίας σου με βλέπω να αλλάζω και λίγο-λίγο να σου μοιάζω. Ίσως είναι και από την προσπάθειά μου να σε νιώσω λιγάκι παραπάνω. Ξέρω ακόμη πως εξ αιτίας σου ''ξόρκισα'' το παρελθόν μου. Ούτε που θυμάμαι τι σκεφτόμουν πριν μπεις εσύ στη ζωή μου και την κάνεις άνω-κάτω. Δε λέω πως φταις. Σε άφησα να μπεις. Και από την άλλη το ξέρω, δηλαδή το αισθάνομαι και το καταλαβαίνω, πως εσύ δεν είσαι σαν τους παλιούς έρωτες. Γιατί μόνο εσύ ασκείς τέτοια επιρροή πάνω μου και μόνο για σένα θα έκανα , τουλάχιστον τώρα , ό,τι και αν μου ζητούσες. Καμιά φορά κιόλας μετανιώνω για τα χρόνια που σπατάλησα δεξιά και αριστερά σε καταστάσεις που με παίδεψαν και σε ανθρώπους που δεν άξιζαν. Θα'θελα να σε είχα ερωτευτεί πρωτύτερα. 

Ύστερα είναι και η δικιά σου η στάση που με προβληματίζει. Όλοι το πρόσεξαν πως από τον καιρό που άρχισε η μεταξύ μας ιστορία άλλαξες, άρχισες να φέρεσαι παράξενα. Λες και βρέθηκες έξω από τα νερά σου. Και σε βλέπω κι εγώ πως πια είσαι κακόκεφος, σαν κάτι να σε βασανίζει. Πονάει , αγάπη μου , να σε βλέπω έτσι. Γιατί ξέρω πως ήσουν πριν ξεκινήσουν όλα αυτά και ώρες-ώρες νοσταλγώ τον παλιό -πιο ξέγνοιαστο- εαυτό σου. Το ότι χάθηκες δεν με παραξένεψε και τόσο. Το συνηθίζεις. Αν ήσουν όμως εδώ, εγώ θα'βρισκα το τρόπο να σου δείξω τα χρώματα, ακόμα κι αν εσύ τα βλέπεις τώρα όλα γκρίζα. Ξέρεις, ψυχή μου, παρόλο που λείπεις, δεν άλλαξε και τίποτα εδώ. Εγώ η ίδια είμαι, όπως και όσα νιώθω. Μόνο που οι νύχτες μού φαίνονται λίγο πιο ανούσιες και ανόητες και η πόλη , μωρέ , σαν να ασχήμυνε, σαν να ρήμαξε, σαν να σάπισε. Όταν όμως έρθεις - γιατί θα γυρίσεις, έτσι κάνεις πάντα- , αν το γουστάρεις ακόμα κι εσύ , θα βάλουμε σε όλα μια φωτιά και -το ξέρω- πως μές τις στάχτες θα βρούμε όσα από λάθος μας χάσαμε. 

Ξέρεις, πηγαίνω στα μαγαζιά που συχνάζεις όχι με την ελπίδα να σε πετύχω, αλλά γιατί κάπου εκεί μέσα στο πλήθος και τους καπνούς νομίζω πως σε αισθάνομαι. Ακούω την μουσική που σου αρέσει, διασκεδάζω όπως θα διασκέδαζες κι είναι κάτι που το κάνω ασυναίσθητα. Είναι λες και σε ξεχωρίζω ανάμεσα στους άλλους, λες και μυρίζω στον αέρα τον καπνό που κάνεις. Μ'αρέσει και να συναναστρέφομαι με τους φίλους σου. Είναι λες κι έχω μια κάποια επαφή με σένα. Υποκατάστατα μωρό μου. 

Μα την αλήθεια μου, μωρό μου, την βλέπουν μόνο οι νύχτες. Δε ξέρω πως να σου τις περιγράψω αυτές τις νύχτες. Νιώθω άδεια και το ξέρω πως δε γίνεται να συνεχίσω με τους ίδιους ρυθμούς. Εγώ δε θα σου πω ''για πάντα'' διότι αυτό είναι μαλακία. Ξέρω όμως πως ΤΩΡΑ είμαι εδώ μόνο για σένα και πως , αν μπορεί κανείς να μιλάει για κτητικότητες, τότε ναι, τώρα είμαι δικιά σου όσο δεν πάει. 

Μόνο μια χάρη θα σου ζητήσω εγώ. Όταν γυρίσεις -νιώθω πως θα'ναι γρήγορα- θέλω να προσέξεις πως θα μου φερθείς και πως θα με αγγίξεις. Γιατί πονάω. Σε θέλω εδώ. 

*Το έγραψα χθες και ήμουν σε φάση , να το δημοσιεύσω ή όχι; Ε, δεν πάει στο διάολο;