Στον ''άγνωστο'' κολλητό.

Δε ξέρω γιατί γράφω σε σένα και για σένα.
Τελευταία, δεν ένιωθα την ανάγκη να το κάνω.
Ίσως να το κάνω για χάρη της φιλίας μας, που τη βλέπω να ισορροπεί σε σχοινί που'ναι έτοιμο να σπάσει.
-Ή μήπως κιόλας έσπασε κι ούτε καν το νιώσαμε;-
Τρία χρόνια φίλοι,κολλητοί,αδέρφια,σύντροφοι ή δώσε εσύ ό,τι λέξη θες σ'αυτό που είχαμε κι έχουμε.
Για μένα, πάντως, ήσουν κι είσαι ίσως ακόμη όλα αυτά.
Φοιτητές πια και οι δυο. Εσύ Θεσσαλονίκη κι εγώ Ιωάννινα.
Από κει που βλεπόμασταν 5-6 φορές την ημέρα, τώρα βρισκόμαστε σε γιορτές και αργίες.
Τα Χριστούγεννα ήμασταν ξανά μαζί. Εγώ, εσύ και όλη η παλιοπαρέα.
Όμως όλα ήταν διαφορετικά. Αλλάξαμε.
Και τούτη την αλλαγή δεν την βιώναμε σταδιακά κι έτσι μας ήρθε ξαφνικό.
Αν θες την αλήθεια, δεν αναγνωρίζω σε εσένα τον παλιό Γιώργο.
Έχεις γίνει κυνικός,ματαιόδοξος,ωμός,επιφανειακός και ρηχός,σχεδόν αδιάφορος.
Ίσως αυτά που λέω τώρα να σε ενοχλήσουν, μα έρχονται ώρες που δεν μπορώ να παριστάνω ούτε τον μάλακα, ούτε την καλή από φόβο μη σε θυμώσω ή -που δε το πιστεύω- σε στεναχωρήσω.
Δικαίωμά σου που άλλαξες και κατάντησες έτσι, αλλά εγώ δεν σε αγάπησα για αυτό που είσαι τώρα.
Εγώ αγάπησα έναν άλλο Γιώργο, που μάλλον υπάρχει πια μόνο στο μυαλό και την καρδιά μου.
Ο Γιώργος που γνώρισα,συμπάθησα,θαύμασα,αγάπησα ήταν ένα παιδί ευαίσθητο,με ζωντάνια, με τρέλα, με ρομαντισμό. Ήσουν,βέβαια,λίγο οξύθυμος, μα η ψυχή σου είχε μια ομορφιά που έχω δει σε λίγους ως τώρα ανθρώπους.
Σε θυμάμαι να γελάς με την καρδιά σου, να κλαις και να μη το κρύβεις,
να έχεις στόχους κι όνειρα, να έχεις όρεξη να μαθαίνεις,
να ερωτεύεσαι και να τρελαίνεσαι.
Κι ήσουν και κάτι ακόμα. Ήσουν φίλος. Τώρα...σε ρωτώ. Τι είσαι;
Δεν είσαι τίποτα άλλο παρά ένα εγωιστικό πλάσμα, που δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο πέραν της σκιάς του.
Ξέρεις πόσοι τέτοιοι υπάρχουν;
Και εντάξει. Μπορεί να περάσαμε ΤΙΣ κρίσεις φέτος, μπορεί να πληγώσαμε ο ένας τον άλλον, ίσως και να υπερβάλλαμε κάποιες στιγμές.
Αλλά δε σβήνουν όλα αυτά με μερικούς καυγάδες.
Εγώ ακόμα σε πονάω και σε νοιάζομαι.
Σε βλέπω να επιτίθεσαι σε όσους κάποτε έδειχνες κι έλεγες πως αγαπάς.
Και κυρίως ανησυχώ, παρά θυμώνω.
Ποιος σου έκανε αυτό το κακό; Γιατί δεν μου μιλάς;
Εμείς τα λέγαμε όλα πάντοτε.
Μιλούσαμε για τα προβλήματά μας, για τους έρωτες μας
για τα όνειρά μας, για τους φόβους μας.
Τώρα τι μας έκανε έτσι; Η απόσταση; Το μυαλό μας; Τα λάθη μας;
Νόμιζα, πως εσύ ήξερες τι πραγματικά αξίζει στη ζωή.
Έδειχνες διαφορετικός,ψαγμένος,φιλοσοφημένος.
Και τώρα αυτοκαταστρέφεσαι και γίνεσαι ίδιος με όλους!
Με το να πίνεις, με το να πηδάς όποια γκόμενα βρεθεί στο δρόμο σου, με το να ξενυχτάς, με το να βρίζεις τους πάντες, με το να ξεσπάς σε ανθρώπους που σ'αγαπάνε,με το να λες σκληρά λόγια δεν καταφέρνεις κάτι.
Μόνο που σ'άλλους προκαλείς ανησυχία και σ'άλλους λύπη.
Δεκαπέντε ημέρες ήμασταν όλοι μαζί και δεν ενδιαφέρθηκες ούτε για εμένα, ούτε για κανέναν άλλον.
Κι όταν σου μίλησα και σου'πα κάποια πράγματα που πιστεύα τότε και κάποια που πιστεύω τώρα, εσύ το έπαιξες αδιάφορος.
Κι έχεις πλάκα όταν υποδύεσαι μπροστά μου.
Μόνο που ξεχνάς, πως εγώ πάντοτε καταλάβαινα την αλήθεια σου και το ψέμα σου.
Βέβαια, φαίνεται πως ύστερα σκέφτηκες και γι'αυτό μου τηλεφώνησες να μάθεις νέα μου.
Τα νέα μου,φίλε, δεν είναι και τίποτε το ιδιαίτερο.
Στη δική μου τη ζωή δεν σημειώθηκαν τιτανοτεράστιες αλλαγές μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Διάφορα ευτράπελα στη σχολή, διάβασμα για την εξεταστική, η σχέση πάντοτε σχέση.
Εσύ όμως επιμένεις να μην μου μιλάς για όλα εκείνα που σε συνεπήραν και τελικά σε άλλαξαν.
Και αν δε σκέφτεσαι εμένα -που γιατί να το κάνεις άλλωστε; Είμαστε μόνο φίλοι.-, σκέψου την Αλίκη.
Που'ναι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου κι είναι έτοιμη να σου δώσει και τη ψυχή της.
Θυμήσου πόσο έντονα την ερωτεύτηκες, πόσα έκανες για αυτή.
Θυμήσου και τις στιγμές με το θίασο. Τότε που ήσουνα σκηνοθέτης.
Εγώ σου τα άλλαζα όλα ή σε ειρωνευόμουν κι εσύ εκνευριζόσουν.
Κι ύστερα σ'αγκάλιαζα και τα ξεχνούσαμε όλα.
Θυμήσου και τον Σταμάτη που στις πρόβες άλλα του έλεγες να κάνει και άλλα έκανε,
μα τελικά σε κάθε παράσταση ακολουθούσε τις οδηγίες σου κατά γράμμα.
Θυμήσου και τη Στέλλα, την Αλίκη και την Μαρίνα.
Κορίτσια που έκαναν λάθη, μα σε ερωτεύτηκαν αληθινά.
Θυμήσου κι όσα μοιράστηκες με τον Αχιλλέα, με τον Δημήτρη, με τον Άλκη.
Θυμήσου και τις καφρίλες που έκανες με τον Σταύρο, το Γιάννη και το Στέφανο.
Όλα στη ζωή μας είναι στιγμές. Remember;
Γιατί όταν χρειαστείς να μιλήσεις, εμείς θα'μαστε ακόμα εδώ.
Γιατί εμείς, πιστεύω, πως δε θα σε πουλήσουμε.


Και ξέρεις,ματάκια μου,δεν σου κρατάω κακία μωρέ.
Μπορεί να με στεναχώρησες, αλλά σιγά το πράγμα.
Στο'χα πει. Σε εσένα, τον Σταύρο,τον Σταμάτη και την Μαρίνα δεν μπορώ να κρατήσω κακία.
Απλώς...ΔΕ γίνεται.
Και ισχύει αυτό ακόμα, παρόλο που δεν καίγομαι πια τόσο για φιλίες και τα ρέστα.
Εσύ όμως είσαι άλλο.
Εσύ με βοήθησες σε πολλά και με κατέστρεψες σε άλλα τόσα.
Εσύ και μ'αγάπησες και αδιάφορησες.
Εσύ και με υποστήριξες και με ''έδωσες'' στη ψύχρα.
Και αντιστρόφως.
Και σ'αγαπάω. Μπορεί να αγαπάω τον παλιό Γιώργο, μα κάποτε ο καλός σου εαυτός θα επιστρέψει.
Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Εσύ δε λες κάθε τόσο ''Dum spiro spero'';
Συνέχισε να το λες με την ίδια συχνότητα, γιατί η παρέα σου χρειάζεται να το ακούει.

Σ'αγαπάω γιατί υπήρξες φίλος αληθινός. Και δε τα ξεχνάω αυτά.

Στον ''άγνωστο'' κολλητό μου, λοιπόν.
Με τα εισαγωγικά αυστηρώς στη λέξη άγνωστος και ουχί στη λέξη κολλητός.

*Μη γίνεσαι αχάριστος και κακός, μωρέ. Δεν σου πάει.
Χάνεις και τη γοητεία και τη σοβαρότητά σου.