Χαμένη στην μετάφραση...

Eίναι πολύ αστείο και κουφό,αυτό που θα πω,αλλά ταυτοχρόνως είναι και μία μεγάλη αλήθεια.
Δώσε βάση φίλτατε αναγνώστα!
Έχω παρατηρήσει κάτι από καιρό,μα τώρα κάθισα σοβαρά να ασχοληθώ.
Συγκεκριμένα...:
Πιστεύω πως οι ωραιότερες ιδέες,όλη η καλή διάθεση να γίνεις καλύτερος άνθρωπος ή όλη η όρεξη για να κάνεις καινούρια και συναρπαστικά πράγματα σου έρχεται σε περιόδους ζορίσματος.
Είτε μιλάμε για εξεταστική,είτε για πανελλήνιες,είτε για κάτι πιο σοβαρό.
-Εμένα η εξεταστική με ενδιαφέρει στην παρούσα φάση.-
Τουλάχιστον εγώ έτσι την πατάω πάντοτε.
Είναι σχεδόν παραδοσιακό.
Ντάξει,είναι τέρμα τραγικό.

Διότι τον υπόλοιπο καιρό αναλώνομαι σε διάφορες σαχλαμάρες.
Τουτέστιν...μεθύσια,έρωτες,βόλτες,γενικώς καλοπέραση.
Κι έρχεται μια στιγμή (να,σαν τώρα) που απορώ με τον εαυτό μου.
Που βρίσκομαι; Που πάω; Που θα καταλήξω; Και άλλα τέτοια φιλοσοφικά.
Ύστερα,τα παίρνω με την πάρτη μου που σπαταλιέται και δεν κάνει κάτι για να ξεχωρίσει από την μετριότητα την ανυπόφορη.
Κατ εμέ,η μετριότητα είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει.
Δηλαδή,εγώ προτιμώ να είμαι άχρηστη-άσχετη σε κάτι ή αντιθέτως να το κατέχω πολύ καλά,
παρά να είμαι απλώς μέτρια και υποφερτή. Απαίσιο.
Anyway. Κλείνει η παρένθεσις.

Σε τούτο το κομβικό σημείο,που λες,μου'ρχονται κάτι ιδέες...άλλο πράγμα.
Δηλαδή...και γαμώ τις συλλήψεις!
-Κάτι τέτοιες ώρες πολύ με θαυμάζω!-
Έτσι λοιπόν έγινε και τώρα!
Το λοιπόν...ζορίζομαι και ξάφνου μου'ρχεται να γίνω ο θηλυκός Chuck Norris.
Και γυρνάω στο σπίτι σε φάση τραλαλί-τραλαλό,διότι,ρε πούστη,είμαι έτοιμη για το νέο ξεκίνημα.
Τότε,που λες,αμυδρά θυμάμαι πως στις 1 Φλέβαρη αρχίζει η εξεταστική μου.
-Nα πανικοβληθώ;-
Ε και ακούω τον εαυτό μου να λέει την μαγική φράση...
''Έεεελα μωρέ τώωωρα....μετά την εξεταστική!''.
Είναι να τρελαίνεσαι κάτι τέτοιες ώρες...ή να παίρνεις φόρα και να βαράς την κεφάλα σου στον τοίχο.
Καταλαβαίνεις τον πόνο μου...right?
Εκεί που είμαι έτοιμη,να εκτιναχθώ στα ύψη της τελειότητας(γκουχ,γκουχ)
έρχεται η λέξη που σιχαίνομαι πιότερο...το ''καθήκον'' και...σκατά.
Δηλαδή...πάνω που πάω να τα κάνω όλα πουτάνα,έρχεται μια γαμωεξεταστική με αλυσίδες να μου δέσει τα χεράκια.
Ε...δε γαμιέται;

Τώρα βέβαια δε ξέρω αν φταίει τόσο η εξεταστική
όσο η παράλογη φύση μου.
Ως άνθρωπος είμαι ό,τι να'ναι.
Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
Εκείνοι που με ξέρουν καλά,μπορούν να το επιβεβαιώσουν.
Είναι αλήθεια,πως δεν πειθαρχώ.
Tο'χα προσπαθήσει,βέβαια,μια φορά για χάρη του θεάτρου.
Γιατί αυτό χρειάζεται και πειθαρχία και υπομονή και επιμονή.
Ό,τι,δηλαδή,εγώ δεν έχω.
So,μου'ναι ψιλοδύσκολο να κάθομαι και να διαβάζω,
ενώ ξέρω ότι η ζωή εκεί έξω είναι τόσο γαμάουα
και ότι προσφέρει πάμπολλες ευκαιρίες.
Και ούτως ή άλλως τρώω φρίκη που διαβάζω ποίηση,
για να πάω να τη δώσω.
Ναι,διαβάζω ποίηση, αλλά για τέρψη.

Ξεφεύγω.
Βασικά, το θέμα είναι ότι γράφω από τις 1 ως τις 14 του μηνός.
Έχω ήδη μπουχτίσει από τα συγγράμματα,
τις διάφορες απόψεις και το άγχος της 1ης εξεταστικής.
Έλα μου όμως που τώρα εγώ θέλω να βγω έξω,
να διαβάσω το τάδε βιβλίο,να δω ή να κάνω θέατρο,
να μάθω μια ξένη γλώσσα,να ξαναπιάσω στα χέρια την κιθάρα,
να ταξιδέψω,να ξενυχτήσω,να κάνω μια τρέλα,ρε αδερφέ.
Μα,το καθήκον...καθήκον.
Είμαι το παιδί που του έβαλαν το γλυκό στο πιο ψηλό ράφι
και δε δύναται να το πιάσει.

*Φωνή αγνώστου αναγνώστου*
''Στάκα ρε κοπελιά...! Εσύ δε φαγώθηκες να μπεις στο πανεπιστήμιο; Γιατί μας τα πρήζεις;*
Καλά,σε αυτό έχεις απόλυτο δίκιο.
Πάλεψα για αυτό,όπως και να το κάνουμε.
Ήταν μία συνειδητή επιλογή,δεν μπήκα τυχαία.
Ομώς εντάξει...οι πανελλήνιες είναι και λίγο ρουλέτα.
Δηλαδή ποντάρεις σε κάτι,αλλά ουσιαστικά δε ξέρεις σε τι.
Και το κυριότερο...δε ξέρεις τι θα πετύχεις και τι σε περιμένει.
Όμως και αυτό το ''ραντεβού στα τυφλά'' έχει το γούστο του.
Αγωνιστήκαμε για μια ιδέα ρε φίλε και για το γαμώτο.

Τέλος πάντων,μετά την εξεταστική σχεδιάζω να κάνω κάμποσα.
Αν και το επικρατέστερο σενάριο,είναι ότι θα μείνω στα σχέδια.
Δε ξέρω,ρε πούστη μου,τι με πιάνει και επαναπαύομαι.
Αλλά,που ξέρεις; Παίζει να κάνω και τη διαφορά
και να πραγματοποιήσω,όλα όσα θέλω.

Από κει και πέρα, μιας και η σημερινή ανάρτηση είναι,
όπως ίσως καταλάβατε,περισσότερο εξομολόγηση σκέψεων,
θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ και σε ένα άλλο καυτό ζήτημα
που αφορά τις φιλίες που έληξαν.
Το λοιπόν...δεν καταλαβαίνω,γιατί δύο άνθρωποι που υπήρξαν φίλοι,
όταν σταματήσουν να είναι,πρέπει να κόβουν και την καλημέρα.
Θαρρώ πως είναι ανώριμο και γελοίο.
Βέβαια,το κορυφαίο είναι να πετυχαίνεις πρώην φίλο στο δρόμο,
-που σταμάτησε και εντελώς στο άκυρο να σου μιλάει-
και να αλλάζει ρότα. ΤΟ γέλιο.
Μα,μετά εγώ είμαι η κακιά;
Τι φταίω που υποθέτω,ότι ο τύπος είναι εντελώς ηλίθιος;
Γενικότερα,το βρίσκω εξαιρετικά αγενές να τηλεφωνείς σε κάποιον κι εκείνος να μην σου απαντά.
Ή το χειρότερο να τον βρίσκεις έξω,να τον χαιρετάς και εκείνος να τηρεί σιγή ιχθύος.
Μιλάμε για άτομα δίχως τη βασική κοινωνική συμπεριφορά.

Κατά τα άλλα με την εξεταστική και τα τοιαύτα,
εκτός του ότι το έχω ψιλοχάσει,έχω βαρεθεί και τη τύχη μου τη χορεύτρια.
Τον καιρό αυτό η ζωή μου είναι γεμάτη από τον Σολωμό,τον Καρυωτάκη,το Βαλαωρίτη,
-έχουμε καλύψει και μεγάλο φάσμα εποχών-τον ποιητή Α και τον ποιητή Β της Οδύσσειας.
Μιλάμε για τρελές κι επικίνδυνες φάσεις. Τι να λέμε;
Ε και όσο να'ναι, νιώθω πως χρειάζομαι μια αλλαγή στη ζωή μου.
Δεν πιστεύω στο shopping therapy
και δεν πρόκειται να βάψω τα μαλλιά μου,
-πάντοτε πιστή στις ιδεολογίες μου-
επομένως πρέπει να αναζητήσω αλλού τη λύση.
Μάλλον, έχω ανάγκη από ένα καινούριο φίλο,μια ερωτική εξομολόγηση,
μια τρελή εμπειρία, έναν υψηλό στόχο ή...κάτι τέτοιο.

Καμιά φορά,κιόλας,νοσταλγώ τη ζωή μου στην πόλη που μεγάλωσα.
Δε κατάγομαι,βέβαια,από κει κι έτσι κατά κάποιο τρόπο ποτέ δε συμμερίστηκα
απολύτως την ιδιαίτερη ιδεολογία των ανθρώπων της, παρόλο που τους εκτιμώ τόσο,
όσο ταυτοχρόνως με εκνευρίζουν.
Όμως εκεί έζησα κι εκεί βρισκόταν όλη η ζωή μου.
Το λοιπόν,ώρες-ώρες μου λείπουν οι εποχές που ήμουν μαθήτρια του λυκείου.
Οι φιλίες και οι έρωτες που με στιγμάτισαν σ'εκείνα τα παράξενα τρία χρόνια.
Τα θεατρικά δρώμενα που με ένωσαν τρόπον τινά με τόσα άτομα.
Η περίοδος εκείνη της αναζήτησης που δε ξέραμε ούτε τι θέλουμε,ούτε προς τα που να πάμε,
παρά μόνο γελούσαμε με τα πάντα.
Τότε,που δεν είχαμε ''μεγαλώσει'' και το περιμέναμε πως και πως.
Ντάξει,παίζει να ακούγομαι σαν γιαγιά, ετών 80.
Απλώς,είναι το κεφάλαιο που έκλεισε, όταν ήρθα στα Ιωάννινα.

Καλά...στο τέλος θα εκραγώ,δεν παίζει.
Γιατί,είναι κι εκείνος που μου λείπει.
Και αυτά τα εξ αποστάσεως τα παλεύω δύσκολα τελικά.
Τώρα τελευταία,όλο και συχνότερα χρειάζομαι αυτόν δίπλα μου.
Δεν μπορεί να είναι,ούτε εγώ μπορώ να πάω να τον βρω
κι είναι κάτι που το καταλαβαίνω απολύτως.
Αυτό το...''βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο,μα τα κελιά μας είναι χωριστά'',
δεν μπορώ να το χειριστώ εύκολα.
Στην περίπτωση μας,ανέκαθεν,ο έρωτας ήταν και πόλεμος.
Αν το αίσθημα ήταν πιο ήρεμο,ίσως να ήταν και όλα πιο εύκολα.
Eνώ τώρα,τα βλέπω όλα σαν μια ανηφόρα.
Γαμώτο! Νιώθω τέρμα μόνη μου. Αυτό είναι όλο.

Ντάξει. Η αποψινή ανάρτηση είναι λίγο...παράξενη.
Τα αποδίδω όλα στην επερχόμενη εξεταστική, εξ ου και ο τίτλος.

Ελπίζω,όταν ξαναγράψω εδώ,τα πράγματα να'ναι πιο ξεκάθαρα μες το κεφάλι μου.




Κλείνω με ένα παλιό ελληνικό τραγούδι,που το θεωρώ από τα πιο ερωτικά που υπάρχουν,σε μια εκτέλεση που ομολογουμένως αγαπώ.

Καληνύχτα!