Για τα γενέθλια ενός φίλου...

Once upon a time... ήμουν σε ένα σχολικό θίασο και τα περνούσα τζάμι.  Εκεί εκτός από παραστάσεις, κάναμε και πολύ καλή παρέα μεταξύ μας.  Είχαμε δεθεί αρκετά, άλλωστε βλεπόμασταν και κάθε μέρα, ήταν φυσικό. Βέβαια, καυγαδίζαμε υπερβολικά μεταξύ μας αλλά δεν κακιώναμε ο ένας στον άλλο. Οι διαφωνίες ήταν ούτως ή άλλως μες το πρόγραμμα. Πια μπορώ να πω πως οι άνθρωποι αυτοί , χωρίς να εξαιρώ κανέναν τους, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου - ίσως από τους πιο σημαντικούς- και μάλλον με επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό και ως προσωπικότητα, ως χαρακτήρα.

Ανάμεσα σ'αυτούς, λοιπόν, τους ανθρώπους είναι και κάποιος που πάντοτε τον ξεχώριζα λίγο περισσότερο- που εξ αρχής του είχα λίγη παραπάνω αδυναμία. Παίζαμε μαζί και από την πρώτη μέρα που τον είδα να υποδύεται ένα ρόλο ή καλύτερα... να μπαίνει σ'αυτόν, να τον νιώθει... τον θαύμασα. Και σπανίως εκφράζω τόσο ανοιχτά το θαυμασμό μου για κάποιον. Ναι, αυτό το παιδί έχει σίγουρα ταλέντο στην υποκριτική και μάλιστα μεγάλο. Και παρόλο που ξέρω πως η γνώμη μου περιττεύει, εγώ θα του πω, πως καλά να'ναι μεν εκεί που βρίσκεται, όμως έκανε μεγάλη μαλακία που το παράτησε και δεν το εξέλιξε. Το ταλέντο του πάει χαμένο, πιστεύω ότι θα χαραμιστεί με το δρόμο που διάλεξε. Μα, δεν πειράζει. Είμαι σίγουρη πως κάποτε θα καταλάβει και θα επιστρέψει εκεί απ'όπου έφυγε. Αρκεί να μην είναι αργά... και γιατί να είναι δηλαδή;

Λοιπόν, εγώ αυτό τον άνθρωπο για ένα φεγγάρι τον...ερωτεύτηκα; Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να το πω έτσι, πάντως είχα φάει ένα πολύ γερό κόλλημα μαζί του που με ταλαιπώρησε για μερικούς μήνες. Και προσοχή, αυτό είναι παγκόσμια αποκλειστικότητα! Δεν το'χω πει σε κανέναν, νιώθω μία καταπληκτική συγκίνηση! Αλλά μιας και τα παλιά εγκλήματα παραγράφονται, είπα να μιλήσω για αυτό.Δε ξέρω, αλήθεια, γιατί με γοήτευσε τόσο. Ήταν που είχαμε πρόβες μαζί κάθε μέρα; Ήταν που είχαμε τα ίδια γούστα στην μουσική και το αλκοόλ; Ήταν που είχαμε μία κάποια ιδιαίτερη σχέση και συζητούσαμε άνετα μεταξύ μας; Ήταν που με αποκαλούσε πάντοτε ''αγάπη του''; -Ξέρετε, με ρίχνουν κάτι τέτοια...καμιά φορά!- Τέλος πάντων, ούτε και αυτός έμαθε ποτέ τίποτα. Άλλωστε, τότε είχε σχέση κι εγώ... είχα και δεν είχα -μπερδεway, που να σου εξηγώ;-. Εντάξει, δεν ήταν και τόσο σοβαρό. Απλώς,υπήρχε μία εποχή που ξυπνούσα και το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν τι ώρα θα τον δω.

Αλλά όσο αναίσθητη και αν είμαι -τότε ήμουν πολύ περισσότερο- δε θα πατούσα ποτέ επί πτωμάτων. Σεβάστηκα τα δεδόμενα, το πράγμα μου φάνηκε εξαιρετικά μπερδεμένο και ήταν μία εποχή που δε χρειαζόμουν και άλλα μπερδέματα. Έτσι, το ξεπέρασα σχετικώς αναίμακτα. Και μείναμε φίλοι. Και τον έζησα πάρα πολύ. Και μιλάμε ακόμα πολύ αλλά δε βλεπόμαστε συχνά, σπουδάζουμε σε διαφορετικά μέρη. Εγώ όμως μια ζωή τον αγαπώ και τον θαυμάζω για το χιούμορ,την ευαισθησία,το φοβερό λέγειν,το ταλέντο, την αθυρροστομία, την νευρικότητά, το άγχος του και για όλα τα συν και τα πλην του χαρακτήρα του.

Πάντως για να πω και την αλήθεια μου, παρόλο που δεν έγινε ποτέ τίποτα το ερωτικό μεταξύ μας, απωθημένο δεν μου έμεινε. Ίσως γιατί το ξέρω ότι μ'αγαπάει, τα νιώθεις αυτά τα πράγματα...νομίζω.

Άλλωστε, σε εμένα αφιέρωσε το ''Εσύ με ξέρεις πιο πολύ'', σε εμένα εκμυστηρεύτηκε τις ανησυχίες του και για χρόνια σε εμένα έτρεχε στην πρώτη δυσκολία. ΜΑΖΙ τραγουδούσαμε Χαιζιδάκι. Είναι πράγματα για τα οποία είμαι πολύ περήφανη, παρόλο που δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να είμαι! Ζήσαμε περισσότερα ως φίλοι, απ'όσα θα ζούσαμε αλλιώς. Και ξέρω ότι όταν διαβάσει αυτή την ανάρτηση , θα με πάρει αμέσως τηλέφωνο και θα μου την πει για τα καλά.

Anyway, δεν πάει και πολύς καιρός απ'όταν καθίσαμε στο γνωστό παγκάκι μας, είπαμε κλασικά μαλακίες και γκρινιάξαμε κλασικότατα για τα πάντα. Κάπως έτσι μοιραστήκαμε και τις ανησυχίες μας για το μέλλον κι εκεί κατάλαβα, φίλτατε, ότι αλλάξαμε. Άλλαξε γενικά η ζωή πολύ απότομα. Την εποχή του θιάσου εμείς οι δύο ήμασταν οι πιο απερίσκεπτοι εκεί μεσα, οι πιο αναίσθητοι, οι πιο...στην κοσμάρα τους. Δε κολλούσαμε σε τίποτα, χωρίς βέβαια να φτάνουμε και σε ακρότητες. Τώρα αλλάξαμε, ωριμάσαμε, μα το παιδί που'χουμε μέσα μας σταντέ δε το σκοτώσαμε. Απλώς, διαβάζουμε πλέον και Αρκά εκτός από τις Ιστορίες των Ντακ.

Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι σ'αγαπώ πάρα πολύ και σε σκέφτομαι κάθε μέρα.

Δε με στεναχώρησες ποτέ και δεν έχω να θυμάμαι τίποτα άσχημο από εσένα.

Είσαι απερίγραπτα όμορφος άνθρωπος!

Και αυτός είναι ο τρόπος μου για να σου ευχηθώ χρόνια πολλά!

Το λοιπόν, χρόνια πολλά για τα γενέθλιά σου, να σε χαιρόμαστε αυτοί που σε αγαπάμε!

Να'σαι καλά, να'χεις υγεία (ψυχική και σωματική), να γελάς, να'σαι κάφρος όπως ήσουν πάντα, να μη ξεχάσεις να ξαναερωτευτείς (σε δουλειά να βρισκόμαστε) και να παραμείνεις εκείνος ο γαμάτος τύπος που έχω παραδεχτεί εδώ και τόσα χρόνια!

Ξέρεις, είμαι πολύ μακριά για να σου δώσω ένα κανονικό δώρο. Αλλά δε θα'ταν και πολύ πασέ; Ενώ τώρα σε ύμνησα κανονικότατα, τι άλλο θες; Πάντα πρωτοτυπώ σε τέτοιες περιπτώσεις.

Καλά, κόβω τις μαλακίες, είναι και αργά.

Χρόνια πολλά λοιπόν, ακόμη περισσότερα κατ'ιδίαν...και πρόσεχε να μην καταντήσεις σαν εκείνους που κοροιδεύεις, δεν υπάρχει χειρότερη ταπείνωση.

Ορίστε και ένα αγαπημένο σου τραγούδι στην αγαπημένη σου εκτέλεση.

Μέτρα τις μέρες για να ξαναβρεθούμε μωρό μου! Έχω τόσα να σου πω!

Καλό ξημέρωμα σε όλους!