Ας μιλήσουμε γενικά...

Στην ανάρτηση αυτή θα μιλήσω γενικά και αόριστα, για θέματα διάφορα. Ίσως σας φανεί πως το ένα θέμα, δεν έχει σχέση με το άλλό, ωστόσο , κατ εμέ, υπάρχει ανάμεσα τους ένας άρρηκτος δεσμός. Ξεκινάμε.

Μικρότερη, όταν ήμουν, είχα την πεποίθηση, πως έπρεπε να είμαι ευγνώμων απέναντι σε όποια Ανώτερη Οντότητα συνέβαλε στο να γεννηθώ εγώ. Με θεωρούσα τυχερή που είχα την ανέλπιστη τύχη να μετέχω και εγώ σε αυτό το ''θαύμα'' της ζωής.Διατυμπάνισα πολλές φορές σε εκατοντάδες άτομα, το γνωστό moto ''Να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο''. Συνιστούσα αισιοδοξία και χαμόγελο απέναντι σε οποιαδήποτε πουστιά σου κάνει η ζωή. Με τις ουτοπικές μου θεωρίες , εκνεύρισα πολλούς, μα γοήτευσα και άλλους τόσους. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα γελοία. Νόμισα πως κορόιδευσα, κόσμο αθώο και ανθρώπους που αγαπώ ή έστω εκτιμώ. Ένιωσα τόσο ηλίθια, όσο ηλίθιος , θα έπρεπε κανονικά να νιώσει και ο Coelho με την άποψη του : ''Όταν θέλεις κάτι πολύ, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις''.

Η προσωπική μου αλήθεια, είναι μία και είναι πικρή. Τους τρόπους, με τους οποίους, εγώ παρότρυνα τους άλλους να αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις, σπανίως τους ακολούθησα. Δεν αντιμετώπισα με αισιοδοξία κανένα χωρισμό, κανένα θάνατο, καμιά διαλυμένη φιλία. Πολλές φορές, ωστόσο, προσπάθησα να φανώ άνετη ή δυνατή μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις και ακριβώς την προσπάθεια αυτή, την ονόμασα ''αισιοδοξία''. Πώς να'σαι αισιόδοξος όμως, όταν μηδενίζουν όσα νιώθεις, όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς, όταν σε βαραίνουν οι τύψεις για κάποια σου ανοησία; Δεν γίνεται εκ των πραγμάτων, δηλαδή. Πράγματι, πολλές φορές πάντως, φάνηκα υπερβολικά άνετη με κάτι πολύ άσχημο που μου'χει συμβεί. Μα, ήταν δήθεν. Γιατί, όταν τα φώτα έσβηναν, όταν βρισκόμουν αντιμέτωπη με τη Δανάη, την αμακιγιάριστη, την απρόστατευτη, που δεν ήταν πια η ψυχή της παρέας, αλλά μια σκιά του φοβισμένου και ταλαιπωρημένου εαυτού της, τότε ο πόνος με κυρίευε. Η δική μου αισιοδοξία, εν τέλει, ήταν μια κατάσταση , που το μυαλό πετυχημένα έπλασε. Σαν ναρκωτικό, που μουδιάζει ένα κορμί και έτσι δεν πονάει. Ή τουλάχιστον , όχι όσο θα πονούσε χωρίς αυτό.

Η ζωή δεν είναι ωραία. Να το'χεις αυτό κατά νου. Ούτε όμορφη είναι, ούτε τίμια, ούτε δίκαιη, ούτε καλή. Και όσα μας είπαν οι γονείς, για έρωτα, για ανθρώπους καλούς, για χρώματα και μυρωδιές, όλα μπούρδες είναι. Μη σε ξεγελάει, αν σου φέρεται πότε-πότε καλά και σου χαρίζει ένα μήνα δήθεν ευτυχίας. Θα'ρθει η ώρα να σου κάνει την πουστιά και θα'ναι χειρότερη απ'ότι θα μπορούσες να φανταστείς. Γι'αυτο φέρσου της σκληρά, μην της παραδοθείς. Δεν χαρίζεται αυτή, μονάχα κατακτιέται καμιά φορά. Αν παραδοθείς θα το χάσεις το παιχνίδι, μα θα χαθείς και εσύ μαζί με αυτό. Τώρα, θα ξεφύγω λίγο, μα δε βαριέσαι. Μην κάνεις στα παιδιά σου, αυτό που έκαναν οι γονείς οι δικοί μας σε εμάς. Να τους εξηγήσεις πως έχει η ζωή, να τους ζωγραφίσεις ένα πανέμορφο τοπίο και να γράψεις από πάνω με ένα μαύρο μαρκαδόρο ''Ξόφλησε!''. Φτάνουν πια τα όμορφα ψέμματα. Φτάνει!

Ο Ρίτσος έγραψε πως ο καθένας πορεύεται μονάχος στο θάνατο, στη δόξα και στον έρωτα. Μα και στη ζωή, μονάχος σου πορεύεσαι, εγώ αυτό βλέπω ως τώρα που'χω ζήσει. Μόνος, κοίτα, να τα κατακτήσεις όλα. Στις δικές σου δυνάμεις στηρίξου, μην δεχτείς κανενός το κέρασμα. Μη βάζεις όρια, πάντα να αποσκοπείς στο τελειότερο. Και αν βρεθείς, καμιά φορά στη λάσπη, τι πειράζει; Μονάχα μη ξεχάσεις πως κάποια στιγμή θα πρέπει να ανασυρθείς και από εκεί. Να εξηγήσω, πως δεν παριστάνω τη δασκάλα σε κανέναν. Και όσα γράφω, πρωτίστως για εμένα τα γράφω.

Δεν είμαι δυστυχισμένη, άλλωστε, τώρα την ξέρω την αλήθεια, την δική μου. Δεκαεπτά χρονών είμαι, μη σκεφτεί κανείς πως έχω ζήσει πολλά ή τόσο πια μεγάλης σημασίας. Μα, όλο και κάτι θα'χω βιώσει εγώ. Περπατώ στο δρόμο και νιώθω τις επιλογές, τα λάθη, τα θέλω, τις υποχρεώσεις μου να με βαραίνουν. Ουρλιάζει, μέσα μου, μια φωνή. Θέλω να ζήσω, να πονέσω, να μάθω. Μα, φοβάμαι κιόλας. Τι θα γίνει αν με υποτάξουν; Τι θα γίνει αν μπλεχτώ σε ηλίθιες καταστάσεις και δεν έχω το θάρρος να πω ένα ''γεια'' και να τραβήξω το δρόμο μου; Τι θα γίνει, αν καταντήσω σαν αυτούς που τώρα κοροιδεύω; Κοιτάζω τον ήλιο, που άλλοτε μου φαινόταν πηγή χαράς και αισιοδοξίας. ''Μαλακίες'', ψιθυρίζω και συνεχίζω το δρόμο μου....


Υ.Γ Μια Κατερίνα, επιμόνως, αναιρούσε κάποτε , ένα-ένα τα επιχειρήματα μου για το πόσο όμορφη είναι η ζωή. Προφανώς, το νόημα, το'χε πιάσει νωρίτερα από εμένα.