Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Στον Μιχάλη

Χθες δεν είχα ύπνο.
Τέσσερις το ξημέρωμα κι εγώ καθισμένη στο σκοτάδι σκεφτόμουν εσένα.
Και όσα έλεγες. Και όσα έκανες. Και όσα αγαπούσες.
Σ'ένα χαρτί έκανα το σκίτσο σου. Θυμάμαι την μορφή σου καλά.
Κι ας μην έχω ούτε μια φωτογραφία σου εδώ που σπουδάζω, όλο ξεχνάω να τις πάρω μαζί μου.
Σήμερα θα'χες γενέθλια και θα γινόσουν 25.
Άλλο που εσύ έφυγες κι έμεινες 23 χρονών.
Tέλη Ιουλίου κι εμείς στο ''Grotesko'', μεγάλη παρέα. Κατά τις 1 το'χαμε διαλύσει.
Σηκώθηκες να φύγεις απ'τους πρώτους και ο Σταύρος σου'πε να προσέχεις με την μηχανή.
Εσύ γέλασες και του'πες ''Ρε ξάδερφε μη μου τη λες τώρα κι εσύ. Εμείς ίδιο πάθος έχουμε με τις μηχανές!''
Έπειτα και η Ναταλία σου'πε να αφήσεις κατά μέρους τις μαγκιές και να προσέχεις.
-Σ'αγαπούσε πολύ η Ναταλία-
Πριν φύγεις στράφηκες σε εμένα. Σου χαμογέλασα κι εσύ μου έκλεισες το μάτι.
Μου υποσχέθηκες πως θα μου τηλεφωνούσες την επόμενη μέρα.
Και κάπως έτσι ήταν η τελευταία φορά που σ'είδα ζωντανό.
Δυο ώρες μετά τηλέφωνα, νοσοκομείο, μυρωδιά θανάτου, ο θάνατος ο ίδιος.
Η ζωή σου έφευγε κι εμείς δεν ήμασταν ικανοί να κάνουμε τίποτα.
Δεν μπορώ να συνηθίσω στην απουσία σου.
Μου λείπεις πάρα πολύ.
Μου λείπει το βλέμμα που'παιρνες όταν θύμωνες, το βραχνό γέλιο σου,
τα τσιγάρα που τ'άναβες δύο-δύο παρασύρομενος από κάποια συζήτηση που είχαμε,
ο έρωτας για την μηχανή σου και την Ναταλία,
τα καυστικά σχόλια που'κανες για τη σχέση μου με τον Σταύρο,
η φωνή σου όταν τραγουδούσες τραγούδια του Δεληβοριά και του Θανάση του Παπακωνσταντίνου,
οι νύχτες που'πιανες πάτο και άρχιζες τις ασυναρτησίες στο τηλέφωνο.
Ξέρω ότι δε σου αρέσει που είμαστε πάντοτε χάλια τέτοιες μέρες και πολύ περισσότερο τον πρώτο καιρό που'χες φύγει αφού ανέκαθεν τα έβρισκες όλα αυτά γελοία.
Θυμάμαι πόσο άνετος ήσουν με όλα, ακόμα και με το θάνατο.
Ξέρω καλά πως δεν τα έζησες όλα όσα θα'θελες, μα όσο έζησες, το έκανες έντονα. Έκανες ό,τι ήθελες. Κι είμαι σίγουρη πως έφυγες χαρούμενος τρέχοντας πάνω στην μηχανή σου.
Το νιώθω πραγματικά πως είσαι καλά.
Συχνά σε βλέπω στον ύπνο μου και πάντα χαμογελάς.
Απλώς...ακόμη και τώρα φαντάζομαι τις αντιδράσεις που θα είχες αν ήσουν εδώ.
Ήσουν,δηλαδή,ικανός να πάρεις μια σημαία του ΠΑΣΟΚ και να βγεις στους δρόμους
μόνο και μόνο για να εκνευρίσεις όλους τους επαναστατημένους φίλους σου.
Ή θα έκανες πάλι μία από τις γνωστές σου πλάκες στην Ναταλία και θα της έλεγες πως την απάτησες κι εκείνη θα έβαζε τα κλάμματα κι εσύ θα έσκαγες στα γέλια.
Κι είμαι βέβαιη πως σε κάθε μαλακία που θα έκανα, εσύ -όπως γινόταν πάντα- θα μου έκανες κήρυγμα για μισή ώρα, θα ένιωθα χειρότερα από ποτέ και στο τέλος θα γελούσες πονηρά και θα μου έλεγες ''Ήταν πολύ πρώτο αυτό που έκανες, έχω κάνει κι εγώ κάτι παρόμοιο...πολύ παλιά βέβαια!''.
Ξέρεις, η Ναταλία είναι πιο καλά τώρα. Προχωρά στη ζωή της σιγά-σιγά. Καιρός δεν ήταν;
Κι εγώ με τον Σταύρο μια χαρά, έπιασαν τόπο οι κόποι σου.
Ακόμη και ο Μάκης ξέμπλεξε. Ποτέ δεν πίστευες ότι θα γίνει αυτό.

Περνούσαμε τόσο όμορφα μαζί.
Είχα έναν άνθρωπο για να μιλήσω.
Ποτέ δεν με κοροίδευες και ποτέ δεν έβρισκες τρελά όσα έλεγα.
Και όποτε βρισκόμουν σε απόγνωση, εσύ γελούσες και με έφερνες στα σύγκαλά μου.
Σ'αγαπάω. Μα έπρεπε να στο'χα πει τότε που μπορούσα.
Και δεν έχω παράπονα από εσένα. Ένα μόνο.
Μου είχες πει μια φορά ότι θα ήσουν εδώ για εμένα πάντοτε.
Είχαμε δώσει κάτι όρκους, ας το πούμε, για αιώνια αφοσίωση.
Δεν κράτησες το λόγο σου. Πάλι του κεφαλιού σου έκανες.
Κι εγώ όλο λέω πως θα ανοίξει η πόρτα και θα μπεις
ή πως θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα σ'ακούσω να λες ''Γλυκιά μου εξαδέεεελφη...''
και πιο παλιά σ'έπαιρνα και τηλέφωνο και όλο κλειστό το είχες το γαμημένο το κινητό σου.
Όμως, είχες πει ότι θα μου τηλεφωνήσεις.
Κι ακόμα περίμενω.
Πότε θα πάρεις;

Μου λείπεις...
πώς γίνεται να μη σε ξαναδώ ποτέ;

4 σχόλια:

  1. Άδικα πήγε!!Πρέπει να ήταν πολύ καλός άνθρωπος!!Λυπάμαι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πολύ κρίμα...τέτοιες ελλείψεις είναι πολύ λυπηρές και νομίζω πως δε ξεπερνιούνται ποτέ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μου έφερε δάκρυ στα μάτια η τελευταία σου πρόταση. Η απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου είναι πληγή που αιμορραγεί. Οι μνήμες την ξύνουν αλλά κάποτε άμα θυμάσαι το τρελό μέρος βοηθάει. Τις παλαβομάρες που έκανε, τα αστεία που μοιραστήκατε, τις τρέλες. Βοηθάει να τα θυμάσαι έτσι όλα μαζεμένα. Μαλακώνει ο πόνος, η έλλειψη. Και μην ξεχνάς μικρή όλοι για λίγο είμαστε εδώ και υπάρχει ζωή αλλού. Δεν έχω καμία απόδειξη ούτε θρήσκα είμαι (καθόλου) αλλά το πιστεύω πολύ, πως υπάρχει συνέχεια και καλύτερη μάλιστα!!!! Ντομένικα www.coffee-talks.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξέρω πώς είναι.
    Ούτε ο χρόνος θα σε γιατρέψει, ούτε τίποτα.
    Απλά συνηθίζεις τον πόνο και την απώλεια και πορεύεσαι έτσι.

    Την καλησπέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.