Ό,τι να'ναι!

Ίσως το'χετε προσέξει κι εσείς πως υπάρχουν μέρες από τη ζωή μας που θυμίζουν αρκετά έντονα...κωμωδία καταστάσεων. Δε ξέρω γιατί και πως αλλά στη δική μου ζωή οι περισσότερες ημέρες είναι απολύτως κωμικές. Ίσως να φταίει και το εύθυμο του χαρακτήρα μου, τι άλλο να πω;

Το λοιπόν, σήμερα στη σχολή είχα 9ωρο εξ αιτίας μίας αναπλήρωσης. Τουτέστιν... 9-12: Ρωμαική Ιστοριογραφία, 12-3: Αρχαιογνωσία, 3-6 Ποίηση ΙΙ. Αλλά για να γίνω πιο συγκεκριμένη...σήμερα ήταν η καλύτερη ημέρα για να κόψει ο μέσος φοιτητής τις φλέβες του και να γράψει με το αίμα του στους τοίχους του πανεπιστημίου τη φράση ''Δεν την παλεύω άλλο!''.

Τέλος πάντων... ηγόρασα ένα lipton ice tea για να δροσίσω τον καημό μου και κίνησα για το πρώτο μάθημα της ατελείωτης αυτής ημέρας. Λαμβάνω μία θεσούλα δίπλα στην κολλητή μου και αρχίζω να πίνω το τσαγάκι μου μακαρίως. Ωστόσο, άρχισαν να μου συμβαίνουν αλλοπρόσαλλα πράγματα. Μία ο από πίσω μού έκλεινε τα φουντωτά μαλλιά μου στο βιβλίο του, μία η κολλητή μού έδινε ''κατά λάθος'' κλωτσιές στο καλάμι, μία η μπροστινή μου έκανε μία πίσω τον αγκώνα της και παραλίγο να με έβρισκε στο δόξα πατρί και άλλα τέτοια. Λίγο πριν το διάλειμμα σηκώνεται και μία κοπελιά, παίρνει σβάρνα τη τσάντα μου, γυρνάει να μου ζητήσει συγγνώμη και τρώει μία τσαντιά από μία άσχετη στο στομάχι πάλι κατά λάθος. Ειλικρινά μας λυπήθηκε η ψυχή μου. Κάποτε η κυρά κηρύττει το σωτήριο διάλειμμα. Σηκώνομαι να βγω έξω να πάρω τον αέρα μου, αλλά με φωνάζει ο Κωνσταντίνος -ένας συνάδελφος-. Πηγαίνω κοντά του, σηκώνεται και αυτός όρθιος και αρχίζουμε να συζητάμε. Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας η καθηγήτρια κυκλοφορεί αναμεσά μας για άγνωστο λόγο. Κάποια στιγμή βλέπω τον Κωνσταντίνο να κοντεύει να πέσει πάνω της. Τον τραβάω προς το μέρος μου και νιώθω περήφανη που έχω σώσει την κατάσταση. Λίγο μετά με τραβάει αυτός προς το μέρος του έχοντας σώσει για άλλη μια φορά την κατάσταση. Αρχίζω και νιώθω σαν ένα powerpuff girl. Ώσπου έρχεται ο κακός της υπόθεσης... ο Θωμάς! Δίνει ο άχρηστος μια σκουντιά στον Κωνσταντίνο, ο οποίος και έπεσε πάνω μου, η οποία εγώ κι έπεσα πάνω στην καθηγήτρια. Πω πω -σκέφτομαι- τη διέλυσα τη γυναικούλα, είναι και μίση μερίδα άνθρωπας. Το κουλό, βέβαια, ήταν ότι και η καθηγήτρια έπεσε πάνω σε ένα κορίτσι. Σωστό ντόμινο! Πάω μετά το διάλειμμα να κάτσω η καψερή στη θέση μου, απλώνεται η κολλητή μου να ξεμουδιάσει, ρίχνει κάτω το νέρο της από πίσω της. Για νηπιαγωγείο είμαστε εμείς, όχι για σχολή! Συμπέρασμα σοφού Κωνσταντίνου: Φταίει ο ανάδρομος Ερμής.

Οι περιπέτειες συνεχίζονται! Διότι η κολλητή μου ανακάλυψε ξαφνικά μες το Σαββατοκύριακο ότι ερωτεύτηκε έναν μεγαλύτερο συμφοιτητή μας που, όπως λέει χαρακτηριστικά, ξέρει τι θα πει να είσαι μέσα στο κουρμπέτι. Έχει και ένα μαλλί αφάνα, ωραία να είμαστε ασορτί. Και η καλή μου φίλη σκέφτηκε να τον παρακολουθήσουμε να δούμε πως κινείται, αν έχει καμιά άλλη, τι σκατά κάνει τέλος πάντων! Εγώ -κυρίως για το τζέρτζελο- δέχτηκα. Φόρεσα και το γυαλί ηλίου για να είμαι μέσα στο πνεύμα. Αν και φαντάζομαι πως δεν ήμουν και ιδιαίτερα διακριτική παρουσία με το γυαλί ηλίου μέσα σε ένα σκοτεινό χώρο. Έτσι αρχίσαμε να τον παρακολουθούμε για όση ώρα είχαμε στη διάθεσή μας. Στην αρχή όλα ήταν ok. Το παιδί έπινε φραπόγαλο, χάζευε στην ανοιχτή τηλεόραση και μιλούσε με ένα φίλο του για το χθεσινό ντέρμπι. Βέβαια νομίζω μας είχε προσέξει. Ή του άρεσε η κολλητή μου ή ευθύνομαι εγώ που χαζογελούσα με αυτά που άκουγα ότι έλεγε στο φίλο του. Τέλος πάντων, μας κοιτούσε συνεχώς και εγώ σαν άλλος Μίμης Φωτόπουλος στην ''Κάλπικη Λίρα'' κοίταζα το άπειρο και μόνο η καρτέλα στο λαιμό μου έλειπε :''Ελεήστε την αόμματη''. Ε, μετά... κάτι ο φραπές.... κάτι το άγχος...κάτι και ο ανάδρομος Ερμής το παιδί το έπιασε μία ανάγκη για πιπί. Πάει προς το μπάνιο και η τρελέγκω φίλη μου με σέρνει από πίσω του.

Και τότε ερχόμαστε στο κομβικό σημείο της ημέρας. Ο ''κουρμπέτης'' βρίσκεται στις ανδρικές τουαλέτες. Εμείς είμαστε απέξω. Το δίλημμα είναι αν θα μπούμε ή όχι. Εγώ φυσικά πρότεινα να μην μπούμε, διότι πίστευα πως δε θα βρεθεί κάτι το χρησιμό για παρακολούθηση. Να κατουρήσει πήγε ο άνθρωπος στο κάτω-κάτω! Η κολλητή μου, ωστόσο, ήθελε καλά και ντε να μπει. Εγώ είχα τις επιφυλάξεις μου! Θα'ταν φρικτό να με κατηγορήσουν ότι παίρνω μάτι τα αγόρια στις τουαλέτες. Μπαίνω κι εγώ, κοιτιέμαι στον καθρεφτάκο, αναφωνώ ένα ''Πω πωωω...λες και έβαλα το δάκτυλο στην πρίζα είμαι!'' και η κολλητή μου με τραβά σε μια τουαλέτα και κλείνει και την πόρτα. Εγώ την ρωτάω τι θα μου κάνει κι εκείνη μου βουλώνει το στόμα. ΚΑΜΙΑ ΕΥΓΕΝΕΙΑ! Ε, κάποια στιγμή το παιδί τέλειωσε, τράβηξε και το καζανάκι, ε δεν είναι και για χόρταση! Βγήκε έξω, έπλυνε χέρια κι έφυγε. Λέμε... ας φύγουμε κι εμείς. Πάω, παιδιά μου, να ανοίξω την πόρτα... ΤΙΠΟΤΑ! Τράβαω εγώ, τραβάει η κολλητή μου, τραβάμε και οι δύο...τραβάτε με και ας κλαίω δηλαδή. Η άλλη η τρελή βάζει με την μία τα κλάμματα. Εγώ αρχίζω να σκέφτομαι πως σε λίγο καιρό θα λένε για δύο φοιτήτριες που κλείστηκαν στις ανδρικές τουαλέτες για γούστο και δε ξαναβγήκαν ποτέ από κει. Δίνω μία κλωτσιά στην πόρτα και αρχίζω να βρίζω σαν τον νταλικέρη. Κι εκεί που είμαι έτοιμη να δώσω δυο χαστούκια στην κολλητή μου να την κολλήσω στον τοίχο κι έπειτα να στραγγαλίσω τον εαυτό μου ακούω από έξω τη φωνή του Δημήτρη, ενός συμφοιτητή στο έτος μας. Λέει ένα ''ΔΑΝΑΗ;'' Εγώ : ''ΕΔΩ..ΒΟΗΘΕΙΑ! Υποφέρω από την κλειστοφοβία μου!'' Τον ακούω να μου φωνάζει με απαράμιλλη γενναιότητα : ''Κάντε πίσω! Θα σας σώσω!'' Η κολλητή μου μέσα από τα αναφιλητά της καταφέρνει να πει : ''Που μας κατάλαβες;'' Απάντηση: Άκουσα τη Δανάη να σκυλοβρίζει! Ω, τι ντροπή! Εντάξει, είμαι λίγο αθυρρόστομη και δεν είμαι περήφανη γι'αυτό. Ούτε και ντρέπομαι βέβαια. Είναι κάτι που απλώς συμβαίνει! Τέλος πάντων, ο γενναίος πρίγκηψ δίνει έναν κλώτσο και η πόρτα ανοίγει. -Αυτό που άνοιγε μόνο απέξω...- Τρία αγόρια που μας βλέπουν να βγαίνουμε από τις τουαλέτες παρέα, χαζογελάνε. Τι πρόστυχοι! ΦΤΟΥ!

Στο τελευταίο μάθημα εγώ είμαι πια εξουθενωμένη από τα γεγονότα της ημέρας. Αποφασίζω να παρακολουθήσω με σοβαρότητα. Κάτι πιάνει το αυτάκι μου για Σεφέρη. Αχ, μεγάλε νομπελίστα! Αλί σε εσένα που έτυχε να πέσεις στα χέρια των επίδοξων φιλολόγων! Κάποια στιγμή γίνεται λόγος για τα σεξουαλικά του ποιήματα και αρχίζουν τα χαχανητά και τα επιφωνήματα λες και έχει μπει στο χώρο μια στριπτιτζού! Και εκεί στα ''χαχα'' και τα ''ααααα'' και τα ''ωωωωω'' συνέβη το καταπληκτικό, το μοιραίο, το απίθανο! Εισήλθε στο χώρο ο Τεό! (Τουτέστιν ο ''αιώνιος'' φοιτητής με τον οποίο έχω ένα μικρό, μικρό κολληματάκι.) Ευθύς πετάω το γυαλί, φτιάχνω το μαλλί και το παίζω απορροφημένη-σοφιστικέ γκόμενα. Το παιδί κάθισε μπροστά μου, είμαι έτοιμη να σωριαστώ στο πάτωμα. Σεφέρη βοήθα! Αρχίζουμε να μιλάμε για ένα ερωτικό ποίημα που ξεκινά με κάτι ρόδα της μοίρας. Αχ, έρωτα...έρωτα! Τότε μου έρχεται κατά νου μία επιστολή του Φιλόστρατου. ''Αν γίνεσαι ταπεινή γιατί μόνο με εμένα; Αν χαρίζεσαι...γιατί όχι και σε εμένα;'' Ήμουν στο τσακ να το γράψω σε ερωτική επιστολή προς το Τεό, έτσι για την πλάκα. Κι εκεί που το παίζω σοβαρή γκόμενα -μάταιος κόπος- γυρνάει ο Τεό σε εμένα και πιάνουμε την κουβέντα για την ερωτική ποίηση του Σεφέρη. Πέταξα κάτι μαργαριτάρια...άλλο πράγμα. Αλλά και αυτός κάτι άκυρα πέταγε, για να λέμε και το σωστό! Και στην κορύφωση της συζήτησης μας έρχεται ο κολλητός του ή καλύτερα η κολλητσίδα του, κάθεται στα γόνατά του και αρχίζει να του λέει πόσο ερωτιάρης είναι. Με πιάνει νευρικό γέλιο και εμένα και την κολλητή μου, ενώ ο Τεό τον κοιτάζει με ένα βλέμμα μοχθηρότατο. Η κολλητή μου έχει σταματήσει να γελάει, αλλά εγώ όχι. Στο τέλος με κοιτάζει και εμένα ο Τεό με μοχθηρό βλέμμα, αλλά εγώ δεν πτοούμαι. Συνεχίζω να γελώ. Και τότε...σηκώνεται και πάει και κάθεται λίγο πιο πίσω. Oh God. Η αγάπη θα αργήσει άλλη μια μέρα! Δεν καταλαβαίνω γιατί πάντα παριστάνω την μετρημένη γκόμενα, αφού εν τέλει πάντοτε ξεσκίζομαι στα γέλια.

Γύρισα σπίτι εξουθενωμένη, αλήθεια σας το λέω.
Και ειλικρινά αφού δεν πήδηξα σήμερα από το παραθύρι
ίσως να μην το κάνω ποτέ τελικά.

*Τι χαζή ανάρτηση!

Καλό ξημέρωμα!