Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Γιατί δεν μ'αγαπάς όπως παλιά;



Σας έκαναν ποτέ αυτή την ερώτηση; Την κάνατε μήπως εσείς; Θα την κάνατε; Εγώ δεν την έκανα ποτέ και δεν νομίζω πως θα την κάνω κάποτε. Δεν είναι από κάποιο φόβο, απλώς… μου φαίνεται αστεία. Και τραγικά ειρωνική. 

Όλοι έχουμε βιώσει χωρισμούς και πιθανώς θα βιώσουμε και άλλους. Άλλοι είναι καραμπινάτοι και άλλοι ασήμαντοι. Οπωσδήποτε κανένας χωρισμός/αποχωρισμός δεν είναι ευχάριστος. Όμως τι να γίνει βρε παιδί μου; Είναι και αυτά μέσα στη ζωή μαζί με όλα τ’άλλα. Εμένα, ξέρετε , πάντοτε με φόβιζε περισσότερο από έναν χωρισμό αυτό που θα ακολουθούσε την επόμενη μέρα. Ποιο μπορεί να είναι άραγε το μετά στη σχέση μεταξύ δύο πρώην εραστών; Τις περισσότερες φορές θαρρώ πως ακολουθεί μία αποξένωση. Είναι δυνατόν να υπάρξει φιλία ανάμεσά τους; Προσωπικά δεν το πιστεύω και πολύ. Νομίζω όμως πως μπορεί να υπάρξει μία κάποιου είδους φιλία ανάμεσα σε δύο πρώην εραστές όταν μεταξύ τους μεσολάβησε μεν μια σχέση αλλά όχι κι έρωτας. Διότι όταν τελειώνει ο έρωτας νιώθω πως χάνεις το μεγαλύτερο μέρος της επαφής που είχες με τον άλλο. Καλώς ή κακώς.

Κι εκεί που έχεις (έχω) χωρίσει και το’χεις πάρει απόφαση ότι τέλειωσε κάτι και περνάς σε μια νέα εποχή και είσαι και μια χαρά κι έχει μεσολαβήσει κι ένα Α χρονικό διάστημα, έρχεται ο πρώην και σε ρωτά σε τόνο μάλλον επιθετικό και με μία κάποια απορία στο βλέμμα, ‘’γιατί δεν μ’αγαπάς όπως παλιά;’’. Και τι απαντάς , φίλε μου , σε μια τέτοια ερώτηση; Μένεις και κοιτάς σαν χάνος όπως άλλωστε θα έκανες και στην ακριβώς αντίθετη περίπτωση. Στο ‘’Γιατί μ’αγαπάς;’’. Γιατί έτσι μου αρέσει. Μάλλον.  Στο εξής θα συνεχίσω την ανάρτηση σε λίγο πιο προσωπικό τόνο.

Έχω μάθει να μην κρύβομαι πίσω από τις λέξεις. Δε φοβάμαι να πω τι πραγματικά πιστεύω για κάποιον. Το θεωρώ ανέντιμο. Κάποιες φορές δε λέω τίποτα γιατί με κουράζουν και με στεναχωρούν οι τεταμένες σχέσεις. Ποτέ όμως δεν παραμυθιάζω. Ξέρεις, άλλαξα. Άλλαξα φοβερά πολύ τα τελευταία χρόνια. Άλλαξε ο χαρακτήρας μου, τα ‘’θέλω’’ μου, τα όνειρά μου και σίγουρα ό,τι είχαμε έκανε τον κύκλο του κι έληξε. Είναι καιρός τώρα που δεν έχεις θέση στα όνειρά μου μα ούτε εγώ έχω στα δικά σου. Μπορεί να’ναι σκληρό αλλά συνέβη. Τι να κάνουμε τώρα; 

Κι εσύ με ρωτάς γιατί δεν σ’αγαπώ όπως παλιά αφού είσαι ο ίδιος με τότε που πρωτογνωριστήκαμε. Με ρωτάς όμως αν ξέρω γιατί σε ερωτεύτηκα τότε; Ξέρεις, θυμάμαι την πρώτη φορά που σε είδα. Θυμάμαι τι φορούσες, πως χαμογελούσες , τι μου έλεγες, τη χροιά της φωνής σου και τη στάση του σώματός σου. Θυμάμαι πόση αντιπάθεια αισθάνθηκα για σένα σ’αυτή την πρώτη συνάντηση. Θυμάμαι πως λίγους μήνες αργότερα από την παράλογη αντιπάθεια πέρασα στον παράλογο έρωτα. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που ένιωσα να σ’αγαπώ. Σ’είχα δίπλα μου τότε. Υπήρξε ανταπόδοση σ’όλο αυτό και χαίρομαι που το έζησα. Λυπάμαι μόνο γιατί παρατράβηξε. Θυμάμαι επίσης πότε σταμάτησα να νιώθω ερωτευμένη μαζί σου. Το γιατί δε το ξέρω. Ούτε γιατί σε ερωτεύτηκα ξέρω όμως. Δε θα το μάθουμε ποτέ νομίζω. Εσύ μπορείς να μου δώσεις απάντηση σε μια ανάλογη ερώτηση; Σίγουρα δεν μπορείς. Γιατί εγώ πρέπει να μπορώ να δίνω απαντήσεις σε όλα;

Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάποια στιγμή ένιωσα εξουθενωμένη. Δε ξέρω αν έφταιγες εσύ ή αυτό που είχαμε μεταξύ μας. Με έπιασαν οι γνωστές τάσεις φυγής μου και δεν μπόρεσα να τις τιθασεύσω. Δεν γούσταρα άλλο να παριστάνω την προστατευτική αδερφή σου, δεν κάνω εγώ για τέτοια. Δεν το μετάνιωσα. Αλλά κι εσύ το ξέρεις πως ήταν το σωστό. Απορείς μόνο και μόνο επειδή είσαι μεγάλος εγωιστής, μεγαλύτερος από εμένα. 

Έκανα την ερώτησή σου ολόκληρη ανάρτηση ακριβώς γιατί μου φάνηκε πολύ αστεία αλλά και γιατί υπάρχει τραγούδι του Μετζέλου από τα ‘’Ημισκούμπρια’’ με τέτοιο τίτλο. Τι πεζότης τώρα που το σκέπτομαι! Τηλεφώνησα , αν θες να ξέρεις , στο Γιώργο και γελώντας του είπα τα καθέκαστα. Ξέρεις τι μου είπε; Δε του φάνηκε και πολύ παράξενο. Και αυτός έχει την απορία γιατί κάποιες αγάπες έγιναν ξαφνικά πρώην. Ξέρεις όμως κάτι; Εγώ δεν απορώ γιατί δεν είσαι πια ερωτευμένος μαζί μου. Καταρχήν είναι δικαίωμα δικό σου να διαχειρίζεσαι τα αισθήματά σου όπως θέλεις και να δίνεσαι όπου θεωρείς ότι αξίζει τον κόπο. Κι επίσης ξέρω τι έκανα για σένα, ξέρω τα λάθη μου, αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου και δε ζω σε ροζ σύννεφα. Ήταν κάτι που μάλλον το περίμενα στωικά να συμβεί. Αναπόφευκτο μωρό μου! Και από τις δύο πλευρές. 

Ένας εκφωνητής στο ραδιόφωνο πάντως έλεγε σήμερα πως η ζωή κάνει κύκλους και ότι κάποτε θα ξαναβρεθούμε με όσους χάσαμε. Κι αμέσως σκέφτηκα πως εγώ απειλές δε σηκώνω! Ό,τι και αν σημαίνει αυτό για σένα. 

Συμβουλή προς όλους (αν και με θεωρώ μάλλον ακατάλληλη για συμβουλές) : Να αποφεύγετε τα πισωγυρίσματα. Παρατείνουν καταστάσεις που έχουν ήδη τελειώσει στην ουσία τους. 

Εύχομαι σε όλους να’χετε ένα όμορφο Σαββατόβραδο!

Κι ένα τραγουδάκι για ωραίο φινάλε :
http
://www.youtube.com/watch?v=9Xlc4yxCyqM

Πολύ cult η φάση λέμε...

3 σχόλια:

  1. Καλά οι αναλύσεις σου περί έρωτος έχουν αφήσει ιστορία στα μπλογκοχρονικα!!Διάλεξη θα δώσεις;;Πότε και που;Μπορώ να κάνω ερωτήσεις;:Ρ:Ρ

    Ρε με στο μυαλό μου είσαι!Και αν είναι γραφτό να είσαι με κάποιον;Αν κάτι βαθιά στο λέει μέσα πως τίποτα δε τέλειωσε;

    Τεσπα!
    Χαιρετώ υποψήφια διδάκτωρ του Πανεπιστήμιου της Αγάπης στην έδρα του έρωτος!:Ρ:Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω εντριφύσει στο θέμα πλάκα-πλάκα αλλά κανένα πανεπιστήμιο μέχρι τώρα δεν έχει εκτιμήσει τη τεράστια αξία μου. Αδικίες! :P

      Απλώς εγώ έχω θέμα στο να καταλαβαίνω...αν κάτι όντως δε τελείωσε ή αν δε θέλω να παραδεχτώ εγώ πως τελείωσε.

      Διαγραφή
    2. Θα σε φτιάξω εγώ συνάδελφε,δε θα αφήσω τέτοιο ταλέντο να να χαθεί!:Ρ:Ρ

      http://www.youtube.com/watch?v=V-uQyZaBSHQ

      Διαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.