Μια παρένθεση

Δεν έχεις το δικαίωμα να με κατηγορείς. Στην πραγματικότητα δεν έχεις καν το λόγο να το κάνεις. Σου φέρθηκα άψογα και παρόλο που σπάνια είμαι τόσο απόλυτη, στη δική σου περίπτωση μπορώ και το κάνω. Στάθηκα δίπλα σου βράχος και σε στήριξα. Δεν πίστευα κι ούτε πιστεύω στις σχέσεις εξ αποστάσεως. Δε λειτουργούν και πολύ σπάνια κρατάνε. Και φυσικά εμείς,μάτια μου, ποτέ δε θα μπορούσαμε να ανήκουμε σ'αυτό το... ''πολύ σπάνια''. Τα ήξερα όλα αυτά κι όμως κάθισα να επιμένω σε μια τέτοια σχέση. Εγώ που ποτέ δεν επιμένω σε τίποτα, που βαριέμαι τόσο εύκολα. Το χειρότερο είναι πως εσύ δεν ήσουν καν εκεί. Το χείριστο όλων ήταν που εγώ το ανέχτηκα. Και συνέχισα να επιμένω ακόμα και όταν είχα να κάνω με ένα συναίσθημα ξεφτισμένο. Προφανώς και το έκανα επειδή ένιωθα κάτι για σένα και όχι για να μη χάσω το κελεπούρι - που δηλαδή κελεπούρι δεν υπήρχε.

Δεν είμαι πια εκεί για να σε νταντεύω και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσεις. Δε θα είμαι ποτέ πια ξανά εκεί. Κι ούτε είσαι παιδί πλέον. Μεγάλωσες, αγόρι μου. Κι εσύ δε λες να αλλάξεις. Συνεχίζεις να παριστάνεις τον πολύξερο, γουστάρεις να βγαίνεις από πάνω παρόλο που δύσκολα το καταφέρνεις κι έχεις την εντύπωση πως το σύμπαν περιστρέφεται γύρω σου. Είσαι λάθος και πρέπει ν'αλλάξεις ρότα. Πάντα ήσουν. Μοιάζεις να υπερεκτιμάς τον εαυτό σου ενώ στην πραγματικότητα δεν αγάπησες ούτε τη σκιά σου, δε συγχωρείς τα λάθη σου , δε ξέρεις να κυνηγάς τα όνειρά σου.  Ίσως και να μην μάθεις ποτέ. 

Δεν μπορείς τώρα, έπειτα από τέσσερα γαμημένα χρόνια, να με κατηγορείς και να μου μιλάς έτσι. Σου'χα εξηγήσει, ήμουν πολύ καθαρή απέναντί σου. Είχες το ελεύθερο  να αποφασίσεις αν θα έρθεις μαζί μου ή αν θα γυρίσεις κι εσύ επέλεξες. Στο τέλος σκέφτηκα και την πάρτη μου. Χανόμουν μαζί σου κι είμαι πολύ εγωίστρια για να αρκούμαι στη σκιά σου, στα απολιθωμένα σου αισθήματα. Εγώ θέλω,μωρό μου,έναν έρωτα που να με καίει κι έναν τυπά που θα σκοτώσει τις ανασφάλειές μου. Όχι κάποιον για να μου φορτώσει και τις δικές του. Ούτε τώρα σε κατηγορώ γιατί ό,τι έκανες και ό,τι κάνεις, το κάνεις από τα δικαιώματα που σου'δωσα εγώ. Στο'λεγα συχνά κι εσύ, μου φαίνεται, πως πάντα το θυμόσουν: Κανείς δεν μπορεί να ανέβει πάνω σου, αν εσύ δε σκύψεις. 

Είμαι πολύ καλά χωρίς εσένα και δε θα σου επιτρέψω να κάνεις ούτε ένα βήμα πια μέσα στη ζωή μου. Τέλειωσε το παιχνίδι μας και χάσαμε- σου το λέω ξεκάθαρα. Ξεκόλλα πια. Προχώρα, φύγε, κάνε ό,τι θες στο κάτω-κάτω, λίγο μ'ενδιαφέρει πια. Δε γουστάρω να σε προστατεύω άλλο, μόνο κακό σου έκανα με αυτή μου τη συμπεριφορά και τώρα το βλέπω καλά. Βούτα,μωρό μου, στη θάλασσα της ζωής σου και κολύμπα. Δε θα'χεις αιωνίως την πολυτέλεια να το κάνεις. Αν μέναμε μαζί, στο τέλος το μόνο που θα κάναμε θα ήταν να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο για όσα θα χάναμε. Το'θελες; Εγώ καθόλου. 

Ξέχνα τους όρκους που δώσαμε, μηδενίστηκαν όλα πια. Σήμαινες πολλά για μένα κάποτε και αυτό είναι κάτι που σε τιμά. Μην με φτάσεις στο σημείο να σε λυπηθώ. Δε το αξίζεις κατά βάθος. Και δεν με νοιάζει που δεν μου'πες ένα ευχαριστώ ή μια συγγνώμη, κυρίως με εκνευρίζει που ποτέ δεν κατάλαβες τι ένιωσα για σένα. Δεν πειράζει. Κυρίως εσύ έχασες.

Κι επειδή θα πάω Πασχαλίδη απόψε μερικοί στίχοι από ένα τραγούδι του:

Κι αν αγαπηθήκαμε με πάθος
και στο κορμί μου άναβες φωτιές
κι αν ήσουν η ζωή μου κατά βάθος
μην μένεις μόνο στις κακές μας τις στιγμές...

Έτσι, ρε γαμώτο , επειδή δεν σου αρέσει καθόλου ο Πασχαλίδης κι επειδή είναι ο αγαπημένος μου.