Οι πενήντα αποχρώσεις της ανοησίας

Το ξέρω πως έχω χαθεί άλλα ένεκα η εξεταστική! Και το πόσο βαριέμαι να διαβάσω δεν περιγράφεται φίλτατε αναγνώστα! Αν δηλαδή στην εξεταστική του εαρινού βαριόμουν πολύ , αυτό που μου συμβαίνει τώρα δεν υπάρχουν λόγια να στο εξηγήσω. Έχω περιέλθει σε μία κατάσταση άκρως τραγική διότι και το εξάμηνο αυτό είναι , θα τολμούσα να πω , μεγάλο παλούκι. Παράξενοι καθηγητές, μεγάλη ύλη, αίσχος οι ημερομηνίες, καταχνιά έξω, παγωνιά μέσα, διάθεση μέτρια, τέτοια όμορφα! Anyway, χθες έδωσα το πρώτο μάθημα, μπορώ να πω πως τα πήγα καλά, όμως οι μεγάλες ουρές των παλαιών φοιτητών που το χρωστάνε με κάνουν να είμαι φειδωλή στα λόγια μου. Μεθαύριο, ημέρα Δευτέρα, γράφω ξανά. 

Άλλο θέμα τώρα! Κάτι μέρες πριν, παιδιά μου , μια συμφοιτήτρια με μέτριο IQ (είχα μια αμφιβολία αλλά μετά τα τελευταία πείστηκα)μου πρότεινε να διαβάσω ένα αίσχος που έχει την μορφή βιβλίου και φέρει τον τίτλο ''Οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι''. Φυσικά και το είχα ακουστά και γνώριζα πως κάνει μεγάλο σουξέ (ξεπέρασε σου λέει ''Χάρι Πότερ'' και όποιες άλλες εκδοτικές επιτυχίες) ωστόσο , να πω την αλήθεια , δεν είχα μπει και στο τριπάκι να το διαβάσω. Ποτέ δεν πηγαίνω με το ρεύμα σε ό,τι αφορά βιβλία, ταινίες ή cd διότι (από εμπειρία) τις περισσότερες φορές δεν αξίζουν τον κόπο. Anyway, τη συγκεκριμένη την είδα πολύ ενθουσιασμένη και άρχισε τα ''Δεν έχω διαβάσει ωραιότερο βιβλίο'' και τα ''Ω, τι χαρακτήρες, τι πλοκή , τι πένα!'' και πετάχτηκαν και κάτι άλλες συναδέλφισσες και άρχισαν να πλέκουν ένα σωρό εγκώμια και που να χέσω τη φιλολογία μας με έψησαν να το αγοράσω.(Ευτυχώς όχι από συνοικιακό βιβλιοπωλείο διότι δε θα'χα μούτρα να ξαναπατήσω.) Μου είχαν πει , που λέτε , πως είναι ρομαντική η ιστορία και συγκινητική κι λέω κι εγώ, ως ερωτευμένη κοπέλα , ας διαβάσω ΜΙΑ φορά στη ζωή μου ένα μυθιστόρημα με ρομάντζο. 

Μιλάμε...για ΤΗΝ πατατιά! Δεν σας προειδοποιώ, σας υφιστώ την προσοχή. ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ! Και μπροστά σας το έχετε, αγνοήστε το. ΔΕΝ αξίζει. Το παράτησα στην μέση , εγώ που δεν έχω παρατήσει στην μέση ούτε καζαμία , που λέει ο λόγος. Η υπόθεση είναι μια μαλακία και μισή. Μια μέτρια,ηλίθια κοπέλα ερωτεύεται τον miss τέλειο - δισεκατομμυριούχο και πηδιούνται σαδομαζοχιστικά. ΚΑΙ ΚΑΛΑ. Διότι , ok , το ψυλλιάστηκα από την αρχή πως η υπόθεση είναι μπλόφα. Αλλά λέω, τουλάχιστον, θα'χει τσόντα. Άρλεκιν ρε γαμώτο ΕΣΤΩ! ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Οι περιγραφές ήταν σαν να βλέπεις σκηνή σεξ σε σαπουνόπερα. Πώς το κάνανε και πώς ερχόταν αυτή σε οργασμό (γιατί ερχόταν συνεχώς) χαμπάρι δεν πήρα.  Όσο για το σαδομαζοχισμό...το αντιμετώπισε πολύ ρηχά το θεματάκι η ''συγγραφέας''. Επίσης το βιβλιαράκι είναι τρελά προσβλητικό για τις γυναίκες, ούτε οι διαθήκες έτσι!  Τέλος πάντων ας μην το αναλύσω άλλο. Είναι για τον πέοντα! Κλαίω για τα λεφτάκια μου και την ηλιθιότητα που βασιλεύει δίπλα μου. Δώσε Θεέ, αν υπάρχεις , τη ρημάδα τη φώτιση καμιάν ώρα γιατί δε μας βλέπω καλά!  ΑΥΤΗ πάντως έγινε πλούσια. Δες εμάς που το παίζουμε υπεράνω. Στα διάλα πια!

Άλλο! Έρχεται η συγκλονιστική στιγμή στη ζωή του κάθε φοιτητή που συνειδητοποιεί πως άλλο ντελίβερι και άλλο μακαρόνι δε λέει, διότι έχουμε και μια γραμμή να κοιτάξουμε. Αλλά και πόση σαλάτα και πόσο γιαούρτι να φας;  Καταλαβαίνεις πως πρέπει να μαγειρέψεις και κάτι άλλο. Έστω να ξεπαγώσεις. Ανοίγεις κατάψυξη; Άδεια. Ψυγείο; Τα ίδια. Τσέπες; Σε παρόμοια κατάσταση. Ανοίγεις ντουλάπι, βρίσκεις ρύζι, το βράζεις και τρως. Βράσε ρύζι, ναι!  Όλα αυτά έγιναν χθες το ξημέρωμα που συνειδητοποίησα έπειτα από ξυδοκατάσταση έξω πως με έχει κόψει η λόρδα. Τηλεφώνησα και στο Γιώργο (ένα συμφοιτητή μου) και του τα είπα και μου απάντησε πως ok, δεν πειράζει αν δεν κάνω πίτες, αρκεί να κάνω καλές *μπιπ*. Ναι, απορώ με το επίπεδό μας. Anyway, είπε να πάμε να ψωνίσουμε μαζί στο super market σήμερα, διότι και αυτός δεν είχε τίποτις. Πήγαμε, ψωνίσαμε, κάτι πήρα για να γεμίσω το νοικοκυριό μου αλλά ο Γιώργος πήρε ένα κάρο άχρηστα πράγματα. Π.χ αλεύρι. Τον ρωτάω ''Τι το θες; Κιοφτέδες θα φτιάξεις;'' και μου απάντησε με το ύφος το πολύξερο ''Κάθε σπιτικό πρέπει να'χει αλεύρι.'' Και τα λέει αυτά ο άνθρωπος που επιχείρησε ΜΙΑ φορά να τηγανίσει αυγά και έκανε την κουζίνα του σαν το Κόσοβο. Μια λαδερή φρίκη. Αγόρασε και αυτός ρύζι και με ρώτησε τι είδους ήταν αυτό που έφτιαξα χθες. Λέω ''Δε ξέρω, εγώ ΑΥΤΟ βρήκα!'' Μου λέει, ''Αααααα...αν δεν είναι basmati , που πας;''.  Τουλάχιστον κουβαλήσαμε μαζί τα πράγματα ως το σπίτι μου.

Επίσης πρέπει να δεσμευτώ λίαν συντόμως. Με τόση ηρεμία νιώθω σαν την Πολυάννα φοιτήτρια. Παλιά έριχνα δυο-τρεις καυγάδες την ημέρα κι ερχόμουν στα ίσα μου. Τώρα με τόση καλοσύνη και χαρά νιώθω πολύ έξω από τα νερά μου. Ναι συνειδητοποιώ πως είναι κάπως περίεργο αυτό που ξεστομίζω μα με όσες σχέσεις έκανα ως τώρα (όλες με προσωπικότητες γαμάτες, όχι αστεία) μάλωναμε σαν το σκύλο με τη γάτα. Εντάξει, είχαμε και τις ωραίες μας στιγμές, αλλά τις υπόλοιπες ώρες έπεφτε βρίσιμο, όχι αστεία. Τώρα, έτσι που το πάω, θα κλείσω θέση για τον παράδεισο.

Αυτά τα ολίγα!

Διότι πιθανώς και κακώς ψάχνω έναν να του μοιάζει.