Καλή χρονιά!

Το λοιπόν,σε δυο ώρες αλλάζει ο χρόνος.
Δεν πρόκειται να μιζεριάσω τελευταία στιγμή. Είναι αντιδεοντολογικό!
Το 2011 ήταν μία αρκετά καλή χρονιά! Μπορώ και να το δικαιολογήσω,τούτο που λέω:
Οι άνθρωποι που αγαπώ και μ'αγαπάνε ήταν καλά στην υγεία τους και ήταν δίπλα μου, ξεμπέρδεψα από τις πανελλήνιες, πέρασα σε μια σχολή που ήθελα, τα ''παράσιτα'' έφυγαν από τη ζωή μου, η δημιουργικότητά μου σημείωσε ικανοποιητικές αποδόσεις, γνώρισα πολλούς κι ενδιαφέροντες ανθρώπους, ήμουν ερωτευμένη, γέλασα κι έκλαψα πολύ.
Ήταν μια έντονη χρονιά κι είναι όμορφο να συνειδητοποιείς κάτι τέτοιο την τελευταία μέρα της.

Τώρα, εύχομαι σε εσάς το 2012 να είναι μία όμορφη χρόνια. Να έχετε υγεία εσείς και οι οικογένειες σας(το πιο τετριμμενο και το πιο σημαντικό),να έχετε ψυχική ηρεμία,να σημειώσετε επιτυχίες σε κάθε τομέα,να ερωτευτείτε,να γελάσετε,να κλάψετε,να κάνετε λάθη ώστε να μάθετε μέσω αυτών,να ζήσετε με τρέλα κι ένταση και να περνάτε όμορφα όπου και με όποιους κι αν είστε!

Μην αφήνετε τον κάθε πούστη, να σας γαμάει τη ψυχολογία!

Καλή χρονιά σε όλους!

Τα λέμε...του χρόνου!

Honey bee...

Τετριμμένες σκηνές σε έργο κακοπαιγμένο.
Πεταμένα βιβλία,άδεια μπουκάλια,ξεφτισμένα όνειρα,σπασμένα γυαλιά και φτηνός καπνός.
Τρία χρόνια μετά και σε ρωτώ ξεκάθαρα... τι έχει πια μείνει;
Κι εσύ δεν έχεις καν το θάρρος να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου απαντήσεις.
Κι εγώ δε τολμώ καν να σου εξομολογηθώ όσα σκέπτομαι,τη δική μου αλήθεια.
Εσύ...ένας νεαρός με τρέλα κι όνειρα,με πείσμα,με επιπολαιότητα και πάθη,
με κάμποσους προσωπικούς δαίμονες.
Και από την άλλη,εγώ...μία κοπέλα με αισιοδοξία,με εγωισμό,με εμμονές,με μία άλλη τρέλα,εντελώς δική της.
Δύο άνθρωποι διαφορετικοί, μα κατά βάθος τόσο ίδιοι.
Άνθρωποι θλιμμένοι,μόνοι,παράξενοι,τρελοί.
Μωρό μου, το πείραμα απέτυχε κι εμείς με το ζόρι επιζήσαμε.
Τώρα απλώς πορευόμαστε,περιμένοντας καρτερικά για ένα τέλος...ή έστω για ένα time out.
Δε γίνεται τώρα να κάνουμε πίσω, είναι πολύ αργά.
Και θα το δεις. Θα'ρθει η μέρα, που όλα θα'ναι αλλιώς.
Δε θα'χουμε πια πίκρα μέσα μας, δε θα περιφερόμαστε άσκοπα στα αδιέξοδα μας,δεν θα πονάμε τόσο.
Βιώνουμε την παρακμή μας. Θα γινόταν κάποτε αυτό ούτως ή άλλως.
Εγώ δεν μπορώ να το λήξω. Απλώς δεν μπορώ. Δεν έχω τη ψυχή να το κάνω.
Πρώτη φορά που νιώθω τόσο αδύναμη κι ελπίζω τελευταία. Εάν αντέχεις...κάντο εσύ.
Τώρα είναι αλλιώς,μωρό μου. Δεν σε κατηγορώ, δε ζαλίζω τους φίλους πια για σένα,δεν έχω μέσα μου θυμό.
Το τέλος έρχεται. Το νιώθουμε πια, σχεδόν τ'αγγίζουμε.
Είναι τόσο κοντά μας.
Αν θες να ξέρεις...δεν ήθελα να γίνει έτσι.
Όμως έπειτα από τόσα λάθη δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Ξέρεις, εγώ σ'αγάπησα,σε θαύμασα,σε εκτίμησα.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι αληθινά ένιωσα για εσένα.
Ίσως ούτε καν εσύ. Εσύ,άλλωστε,τρομάζεις από τη δύναμη των συναισθημάτων.
Εγώ με σένα όμως έμαθα τι σημαίνει πρώτα έρωτας και αργότερα αγάπη.
Σε ερωτεύτηκα και απελευθερώθηκα από τους φόβους μου,ένιωσα ασφάλεια,
θέλησα να γίνω καλύτερη...μόνο για εσένα.
Αργότερα, σ'αγάπησα πραγματικά.
Αγάπησα ακόμα και τις αδυναμίες,τα λάθη,τα πάθη και την αθλιότητά σου.
Όμως πια οι δρόμοι μας δε συναντιούνται πουθενά,
τ'όνειρά μας είναι τόσο διαφορετικά πλέον.
Σκέψου όμως...πόσα μάθαμε μαζί!
Θυμάσαι τις νύχτες που ξενυχτούσαμε, διαβάζοντας βιβλία ή θεατρικά έργα;
Θυμάσαι τους δίσκους που ακούγαμε αγκαλιά,τις συζητήσεις που κάναμε για κάθε θέμα;
Θυμήσου ακόμη...τις παραστάσεις και τις συναυλίες που πήγαμε,
τα μέρη που εξερευνήσαμε και γνωρίσαμε.
Θυμήσου τις καφρίλες μας,τα ξενύχτια μας,τα μεθύσια μας
τις τρέλες μας,τις χρυσές στιγμές μας και τους χειρότερους καυγάδες μας.
Θυμήσου...σε εσένα διάβαζα τα σενάρια μου
κι εσύ σε εμένα έπαιζες τα τραγούδια που'γραφες. Καμιά φορά το κάνουμε ακόμη.
Και τότε μόνο ίσως καταλάβεις,πόσο αγαπηθήκαμε,πόσα ζήσαμε,πόσο δεθήκαμε.
Στο'χω ξαναπεί και θα στο πω και τώρα : Δεν είσαι μόνο γκόμενος για εμένα.
Είσαι και κολλητός. Μα, πάνω απ'όλα είσαι ο άνθρωπος που δε δίστασε να μου πει αλήθειες.
Είσαι ο άνθρωπος που'χε πολλές φορές τη τόλμη να με ταρακουνήσει
και να μου πει ότι έχω πιάσει πάτο,ότι κάνω μαλακίες και πρέπει να αλλάξω ρότα.
Kι εγώ είδα μέσα σου μιαν αλήθεια και μια απερίγραπτη ομορφιά.
Σ'είδα να θες να αλλάξεις, να θες να αποποιηθείς τον άσωτο εαυτό σου.
Σ'έχω δει να προσπαθείς να κόψεις τις κακές συνήθειες.
Είδα την παιδικότητα,τον αυθορμητισμό,την παρορμητικότητά σου.
Ένιωσα την αγάπη σου,την έγνοια και τη ζεστασιά σου.
Δεν ήθελα να σε φυλακίσω,ήθελα να νιώθεις ελεύθερος.
Αλλά εσύ βιάστηκες να κολλήσεις ταμπέλες σε ό,τι νιώθαμε
κι ήτανε λάθος αυτό. Γιατί τότε πιεστήκαμε και οι δυο.
Έτσι και αλλιώς, ποτέ δεν υπήρχε ηρεμία ανάμεσα μας.
Ανέκαθεν μαλώναμε για θέματα σοβαρά και ασήμαντα με την ίδια ένταση.
Kι όταν μαλώνουμε, είμαστε και οι δυο υπερβολικοί.
Συχνά λέμε λόγια που δεν πιστεύουμε,απλώς για να πληγώσουμε ο ένας τον άλλον.
Σε καταλαβαίνω σ'αυτό,γιατί είμαστε ίδιοι.
Μα,όταν πετάω τα δώρα σου,όταν καταστρέφω τα ρούχα σου,όταν καίω τα βιβλία σου
όταν σε διώχνω και κάνω σαν υστερικιά γκόμενα, είναι γιατί πονάω πολύ.
Κάθε φορά που μαλώνουμε,πονάω.
Κι ας το παίρνω στην πλάκα,γιατί φοβάμαι να σου δείξω τι στ'αλήθεια νιώθω.
Όλα αυτά με χάλασαν. Το ξέρεις;
Κάτι εσύ,κάτι οι πανελλήνιες,κάτι η τρελή μου φύσις, η ψυχολογία μου είχε πιάσει πάτο.
Κι έχασα φίλους εξ αιτίας αυτού,σχεδόν κόντεψα να χάσω κι εμένα.
Και ήπια πολύ και έκλαψα πολύ...και...και...και...
Βέβαια,δε λέω πως εσύ βγήκες αλώβητος.
Βυθίστηκες στo αλκόολ,τα τσιγάρα και τις μαλακίες.
Και έχουμε επιλέξει να ζούμε έτσι. Επιλέξαμε την προσωπική μας συμφορά.
Αλήθεια, θα σε στηρίξω και θα σε βοηθήσω. Μα, μόλις στηριχτώ κι εγώ στα πόδια μου.
Τώρα, δεν είμαι ικανή,να βοηθήσω κανέναν.
Μάλλον, εγώ χρειάζομαι βοήθεια,αλλά δεν τη ζητάω...οπότε...ξέρεις, φαύλος κύκλος.
Aπόψε που βρεθήκαμε,μου σιγοτραγούδησες το ''Honey Bee'' κι είχες τα μάτια βουρκωμένα.
Μην νομίζεις πως εγώ περνάω καλύτερα.
Μα, θέλω να σε βλέπω να γελάς. Φωτίζεται ο κόσμος, όταν γελάς.
Πάντως...μωρό μου, μπορείς να κοιμηθείς απόψε ήσυχος.
Εγώ δε θα φύγω, δε θα σε αφήσω, δε θα σε εγκαταλείψω.
Αν θυμάσαι όσα σου είχα πει πριν 1.5 χρόνο, να ξέρεις ότι ισχύουν ακόμα.
Θα μείνω να δω το τέλος μας.
Αν εσύ θες να φύγεις και μπορείς, τότε φύγε. Μη το σκεφτείς καν.
Αν πάλι θες να προσπαθήσεις, είσαι ελεύθερος να το κάνεις.
Με βλέπεις. Είμαι πάντοτε εδώ.

Μια φορά που'χαμε χωρίσει για μήνες, μου'χες πει :
''Η επιλογή είναι δική σου. Κάνε ό,τι νομίζεις με εμάς. Εσύ έχεις τη τραπούλα.''
Και πια σου λέω εγώ, πως τώρα η τράπουλα είναι ολότελα δική σου.
Παίξε, όπως πιστεύεις καλύτερα. Εγώ κουράστηκα να παίζω.

Μαλάκα! Θα οργανωθώ!

ΑΛΕΡΤΟ! Ακολουθεί τεράστια ανάρτησις! -είναι εορταστικό, γι'αυτό-

Ευτυχώς συνήλθα πια από το χθεσινό το πιώμα! Τι ήταν και αυτό; Σηκώνομαι,που λέτε,το πρωί με ένα κεφάλι βαρύ, δεν μπορούσα καλά-καλά να σύρω τα πόδια μου. Ένας στοργικός άνθρωπος να μου φτιάξει καφέ,δεν υπήρχε,καθ'ότι η μάνα μου ασχολιόταν επιμελώς με το αγαπημένο της άθλημα, τη φασίνα. Πάλι στην απ'έξω η Δανάη! Το λοιπόν, έλαβον ευθύς αμέσως το τελέφωνο κι εκάλεσα τον Οδυσσέα. Του πρότεινα να βγούμε για καφέ και φυσικά δέχτηκε! Ο Οδυσσέας είναι ο τύπος του ανθρώπου-μπαλαντέρ. Ξέρετε τώρα. Μπορεί να μην επικοινωνούμε συχνά, αλλά όποτε θελήσω να τον δω ή να του μιλήσω, είναι δίπλα μου. Και αντιστρόφως.Κι είναι,Θέε μου, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα, από τότε που χωριστήκαμε. Βγήκαμε λοιπόν για καφέ, ήπια μια φραπεδιά -κατά το Θεσσαλονικιώτικο πρότυπο, χαλαρά κι έτσι- κι ήρθε το μυαλό στη θέση του. Φιλοσοφήσαμε κάμποσο - το συνηθίζω με τον συγκεκριμένο. Συζητήσαμε περί μασονίας, λέσχης Bidelberg,επερχόμενων εκλογών, περί της πολιτικής καταστάσεως γενικότερα. Είπαμε και για την εγκληματικότητα, για τα αποτελέσματα των διαφόρων δημοσκοπήσεων,για την εξεταστική -Αργκχ!- που αργα και βασανιστικά πλησιάζει. Ω, Οδυσσεύ! Καταλαβαίνεις,φαντάζομαι,πόσο μεγαλώσαμε. Σιγά-σιγά, καταντούμε θολές σκιές των παλαιών εαυτών μας. Μόνο η αναζήτηση της ''Ιθάκης'' θα μας θυμίζει κάτι από τα παλιά.

Τέλος πάντων, σταματώ τις ασχετολογίες. Θα απορείτε κιόλας μερικοί,καθ'ότι η 1η παράγραφος είναι άσχετη με τον τίτλο της αναρτήσεως. -Όσοι δεν προσέξατε το τίτλο,μπορείτε να το κάνετε τώρα-. Απλώς,ξεκίνησα με ένα ορεκτικό, προτού περάσω στο κυρίως πιάτο. Χμ...χμ...(ξερόβηξα) Το λοιπόν, είναι γνωστό τοις πάσι, ότι το 2011 βαράει διάλυση.
-Μακρινή φωνή αγνώστου αναγνώστου : Ψιτ...Κοπελιά, σίγουρα ξεμέθυσες;
Καταλαβαίνω. Το ίδιο θα σκεφτόμουν κι εγώ.

Απλώς, θέλω να καταλήξω στο γεγονός, πως όλοι λίγο πριν τελειώσει ένας χρόνος, θέτουν στόχους για τον επόμενο. Είναι κάτι σαν έθιμο. Κι εγώ δε θα μπορούσα να ξεφύγω από τον γενικό κανόνα, είμαι άλλωστε και λάτρης των παραδόσεων. (Χώρια που το να ακολουθείς την μάζα είναι πολύ πιο ασφαλές, μα και πιο ανιαρό.) Οπότε, όπως ίσως καταλάβατε, θα σας εξομολογηθώ τους στόχους που έχω σκοπό να πραγματοποιήσω μέσα στο 2012. Εκτός αν ο κόσμος όντως καταστραφεί -που τόσο τυχεροί δεν είμαστε-, οπότε σε τέτοια περίπτωση...''στον άλλον κόσμο που θα πας, κοίτα μη γίνεις σύννεφο''.

Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Δε θέλω να βρεθείτε προ εκπλήξεων! Διότι, θα'ρθει μία αποφράς ημέρα -Δεκέμβρης του '12 θα'ναι- που θα θέσω τους ίδιους στόχους (άντε, -/+ 2) με αυτούς του Δεκέμβρη του '11. Τουτέστιν, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Φταίει, παιδιά μου, η παράξενη μου φύσις. Είμαι ανοργάνωτο άτομο, ρε φίλε. Δηλαδή...εάν κοιτάξεις το λεξικό του Μπαμπινιώτη ή των Τεγόπουλου/Φυτράκη,δίπλα στη λέξη ''ανοργανωσιά'' θα δεις με χρυσά γράμματα τ'όνομά μου. (Μη τυχόν και το κάνεις, μία μαλακία είπα κι εγώ.) Είμαι ΚΑΙ ανοργάνωτη ΚΑΙ ακατάστατη. Αλλά τους στόχους θα το θέσω. Για τη Δανάη, ρε γαμώτο!

Κρατάτε σημειώσεις, για να γελάσομεν περισσότερο στο μέλλον!

1)Κλειστά τα στόματα!
Όχι επειδή το λέει ο Ρέμος, μα επειδή το προστάζει η κοινή λογική. Παίδες, δεν πάει άλλο! -Κρατήστε όλοι την ανάσα σας...- Ξεκινάω δίαιτα για Χ φορά. Τέρμα και τελείωσε! Κομμένα τα γλυκά! Αχ, τα γλυκά! Η μεγάλη μου πληγή. Είμαι γλυκό κορίτσι, τι να κάνουμε; Όμως πια είμαι φοιτήτρια. Έχω τη ζωή μου στα χέρια μου. Θα αλλάξω, λέμε! Θα γίνω μία καλύτερη Δανάη. Θα...Θα...Θα...! Παιδιά, θα μου βάλω πρόγραμμα. Δε θα παραλείπω γεύματα, θα τρώω φρούτα και λαχανικά, θα κόψω τα γλυκά και τα junks foods. Το ψυγείο μου θα'ναι γιομάτο από παγωμένες σόδες, από γιαουρτάκια, από μαρούλια, από γαλοπούλες βραστές!(Τοστ,αγάπη μου.) Τα ντουλάπια θα τα γιομίσω με τόνους σε νερό!Πάντως,τα Γιάννενα φταίνε, που σε κάθε γωνιά, θα δεις να πουλάνε πιτόγυρο. Ας όψεται! Πάλι καλά που είμαι κι εγκρατής άνθρωπος. Αλλά είναι η ρουτίνα, ρε πούστη μου. Διότι...όταν τελειώνεις το μάθημα αργάμιση, βαριέσαι ΤΟΣΟ πολύ να μαγειρέψεις! Λογικό δεν είναι; Και αρχίζεις να ανεβαίνεις, για να πας στο σπιτάκι σου και βλέπεις και σε κάθε γωνιά από ένα γυράδικο.Ε! Μετά φταίει ο φονιάς; Δεν το νομίζω! Το έτοιμο φαγητό, μάγκες,είναι μεγάλη κομπίνα.

2)Εγώ θα κόψω το κρασί...
Μην πιστέψετε πως είμαι κάποιος μπεκρής σαπιοκοιλιάς και ότι σπαταλώ τον καιρό μου ''μες την υπόγεια τη ταβέρνα,μες σε καπνούς και σε βρισές -απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα-ολ'η παρέα πίναμ'εψές...'',που έγραψε και ο Βάρναλης. Αλλά, τα ξύδια και μου αρέσουνε και τα αντέχω. Βέβαια, τα αντέχω όταν πίνω εντός ορίων, διότι όταν κατεβάζω την κάβα του Καμπά -όπως έγινε εχθές- γάμησε τα. Τέλος πάντων...κομμένα πια τα αλκοολούχα με το νέο έτος. Όχι κι εντελώς. Αλλά θα πίνω λιγουλάκιον, σαν σωστό κορίτσι. Δεν κάνουν καλό βρε παιδιά. Καταρχήν, προκαλούν κυτταρίτιδα -μπρος στα κάλλη, τι είναι ο πόνος;- , άσε που μετά από κάθε γερό πιώμα, είναι να με κλαίνε και οι ρέγγες. Το κεφάλι μου με πονάει φρικτά, η γλώσσα μου πάει ροδάνι, με πιάνουν κάτι ελεινές κρίσεις ειλικρίνειας κι έχω μπλεχτεί τοιουτοτρόπως σε πολλούς μπελάδες. Οπότε, θα κρύψω τον ρώσικο διάβολο (τουτέστιν βότκα) και το καυτό νερό στο ντουλάπι κάτω από τον νεροχύτη κι εγώ ως γνήσια ξενερουά θα πίνω μόνο νερό μεταλλικό και χυμό amita motion.

3)Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά...
...μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκύρα. Γάμησέ το, το 1ο σκέλος. Let's go στο 2ο. Το λοιπόν, η μεγαλύτερη πλάκα είναι πως κανένας απ'αυτούς που με ξέρουν, δεν μπορεί να φανταστεί εμένα να κάνω δουλειές του σπιτιού. Τελικά, το στυλάκι ''bad girl'' που λανσάρω με τόσο σθένος, έχει πέραση. -Αστειεύομαι, έτσι;- Εντάξει, η αλήθεια είναι, πως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δίνω μια τέτοια εντύπωση σε όλους,αλλά...sorry guys. Το ίνδαλμά σας θα σας απογοητεύσει. Ω, ΝΑΙ! Κάνω δουλειές του σπιτιού! Η αλήθεια είναι...όχι με ιδιαίτερη όρεξη, ούτε με ιδιαίτερη υπομονή, αλλά τα κουτσοβολεύω. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτό θα οργανωθώ! Ω, ναι κόσμε! Απλώς, θέλω να σώσω τον εαυτό μου από τη σαλμονέλα και τη χολέρα, οπότε λέω να αρχίσω να καθαρίζω λίγο πιο...προσεκτικά και οργανωμένα. Αφήστε που με κατσαρίδες,μυρμήγκια και το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο...δεν τα πάω και πολύ καλά. Οπότε, θα σκουπίζω και θα σφουγγαρίζω ΣΤΑΝΤΕ μία φορά την εβδομάδα. Και ουχί μόνο όσα βλέπει η πεθερά, αλλά και όσα δύσκολα διακρίνει το γυμνό το μάτι! Επιπλέον, θα ξεσκονίζω και στα πολύ ψηλά ράφια και στα πολύ χαμηλά! Θα καθαρίζω και τα καλοριφέρ. Θα αλλάζω και σεντόνια τακτικώς. Θα αερίζω και καθημερινώς. Θα πλένω και τα πιάτα επί καθημερινής βάσεως, θα βάζω και πλυντήριο. Θα...Θα...Θα... και σε αυτή την περίπτωση.

4)Ο έρωτας δεν πάει πανεπιστήμιο...
...αλλά πήγα εγώ. Βέβαια...το θέμα δεν είναι τόσο το πως μπήκα, αλλά το πως θα βγω. Έτσι, για να μη μείνω γύρω στα 10 χρόνια στην άτιμη τη φιλολογία(ας μείνω 9.5 -χο χο-), θα οργανωθώ και στον τομέα ''Σχολή''. Διαβάστε και...φρίξτε. Θα πηγαίνω ανελλιπώς στις παραδόσεις, θα κρατάω και σημειώσεις, θα κάνω και τη βιβλιοθήκη 2ο σπίτι μου και στα εργαστηριακά θα'μαι 1ο τραπέζι πίστα!. Τέρμα οι καφέδες στη Δωδώνης και στη Γαριβάλδη. Τέρμα και τα κρασιά στα μεζεδοπωλεία. Τέρμα και οι συναυλίες στο BOXX. Είμαι φοιτήτρια και όχι ένα...κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο, που έγραψε και ο Καββαδίας. Μη σου πω, ότι θα κάθομαι και 1ο θρανίο στις παραδόσεις, με βλέμμα <Τι με λες τώρα!>, σαν γνήσιο φυτό. Ντάξει, υπερβάλλω. Μη ξεράσομεν κιόλας!

5)Τα ριάλια,ριάλια,ριάλια, τα σελίνια μονά και διπλά,τα μονόλιρα,πεντόλιρα...
Σαν άλλη Liza Minnelli (ή Joel Grey...τι προτιμάς;) θα σου το πω : Money makes the world go round...το'πιασες; Τουτέστιν, θα γίνω και πνεύμα οικονομίας! Oι γονείς μού χορηγούν γενναιόδωρα ένα μηνιαίο επίδομα κι εγώ δε θα'θελα να τους απογοητεύσω με τυχόν σπατάλες μου. Διότι εκτός των ξυδιών, έχω κι άλλες αδυναμίες η αναθεματισμένη! Τρεις ακόμα : α)τα βιβλία β)το θέατρο γ)την μουσική(cd-live εμφανίσεις). Οπότε ΛΟΓΙΚΑ, δε θα χαλάω πολλά σε ανοησίες και θα φροντίζω να βγάζω το μήνα (και για φαί και για πιοτί και για διασκέδαση και για λογαριασμούς) με όσα μου χορηγούνται. Βέβαια, έχω και κάρτα ανάλυψης, οπότε τον αντιλαμβάνεστε τον πειρασμό. Εγώ θα το παλέψω πάντως. Τώρα...η νεκροψία θα δείξει!

6)Μια ζωή την έχουμε και αν δε τη γλεντήσουμε...
Δανάη...ΑΦΥΠΝΙΣΟΥ. Eίσαι φοιτήτρια, μωρό μου. Πότε θα το καταλάβεις για τα καλά πια; Ζεις μόνη σου, δεν έχεις την μάνα σου να σου τα πρήζει. Δεν υπάρχει ο γονικός έλεγχος...το'πιασες; Οπότε...με το 2012...οι τεμπελιές κατά μέρους! Ok. Είναι μέρες που θέλω να κάτσω στο σπιτάκι μου, να αράξω και να μην κάνω τίποτα. Και χάνω ώρες από τη ζωή μου βλέποντας βιντεάκια στο youtube. Ok, κατανοητά είναι και αυτά. Όμως, τώρα περνάμε σε άλλη φάση. Φίλε...θα κοινωνικοποιηθώ! Μωρέ, κανονικά εγώ είμαι κοινωνικό ον. Αλλά κάτι με έχει πιάσει τελευταία και δεν έχω όρεξη για πολλά-πολλά. Όμως...το πανεπιστήμιο σου προσφέρει 1000 ευκαίριες για νέες γνωριμίες. Άρα...θα αρχίσω από τώρα να κανονίζω τους καφέδες. Πάμε σ'άλλο θέμα. Θα μπλεχτώ σε δραστηριότητες. Θα γραφτώ σε κανά γυμναστήριο, θα ασχοληθώ ΞΑΝΑ με το θέατρο, θα μάθω Ιταλικά που το θέλω πολύ, θα πάω να κάνω και πληροφορική, πιο πολύ για το χαρτί. Τώρα είναι η ευκαιρία μου, μάγκα μου. Το ψυχανεμίζομαι!

Κυρίως, αυτά είχα κατά νου. Τώρα...εάν μου έρθουν άλλα, θα επιστρέψω με 2ο post. Φαντάζομαι την ανυπομονησία σας!

*Ξέρω, υπερέβαλλα. Αλλά το έκανα, ώστε να κάνω έστω τα μισά, απ'όσα έγραψα.

*Με τέτοιους στόχους ρε παιδιά...ποια είμαι; Η αείμνηστη κυβέρνηση Παπανδρέου;


*Τρεις αναρτήσεις σε τέτοιο διάστημα...WTF; Πολύ έμπνευση έπεσε!

*Στο blog,βέβαια,κίνηση δε βλέπω. Όμως, οι 61 αναγνώστες είστε πάντοτε εκεί και φαντάζομαι πως κάπως, κάπου, κάποτε θα διαβάσετε αυτές τις αναρτήσεις!

*Επειδή πίνω και το κατιτίς μου...(Τι να μας κάνει η μπύρα...μια μπύρα μόνο τι να μας κάνει;)θα κάνω μια πρόποσις. Εις υγείαν της νέας ζωής που με (μας) περιμένει με την είσοδο του 2012! Διότι...όπως έχει ειπωθεί, κόλαση είναι ο άνθρωπος που εμφανίζεται μία μέρα πριν πεθάνεις κι είναι εκείνος που θα μπορούσες να είσαι.

Άντε...και καλή τύχη, μάγκες...

Λευκή Νύχτα

Αλέρτο! Αλέρτο! Προειδοποιώ : Απόψε,ήπια πολύ. Είμαι μεθυσμένη και ζαλίζομαι επικίνδυνα. Το κεφάλι μου είναι βαρύ, το στομάχι μου έχει γαμηθεί, γελάω ανόητα και μιλώ ασυνάρτητα. Θα'πρεπε να κοιμάμαι τώρα και όχι να γράφω εδώ. Δεν καταλαβαίνω,γιατί δεν το κάνω. Στο μεθύσι μου απάνω, θέλω τόσα να πω, αυτό είναι όλο. Μη βιαστείτε να με σχολιάσετε και να αρχίσετε τα βαρετά κυρήγματα, εσείς οι perfect, οι δήθεν φίλοι ή αλλιώς οι κριτές των πάντων. Θα σας πω το κλασικό και τετριμμένο : Βγήκα με κάτι φίλους από τα παλιά, χαρήκαμε που ξαναβρεθήκαμε και το παρακάναμε στο ποτό. Τουτέστιν ήμανε με τον Σταμάτη,τον Στέφανο,τον Αντώνη και την Κατερίνα. Βέβαια, φαντάζομαι πως οι πιο πολλοί δε τους ξέρετε καν κι έτσι θα επεξηγήσω: Με όλους τους προαναφερθέντες συνεργαζόμουν για πολλά φεγγάρια, στα πάλαι ποτέ καλλιτεχνικά δρώμενα του λυκείου μου, όπου και πρωτοστατούσα. Α, μα τι χρόνια! Τα αξέχαστα έτη 2008,2009,2010.Ήτανε όμορφα. Τώρα, πάνε αυτά.

Απόψε χιόνισε εδώ! Δηλαδή, ακόμα χιονίζει. Θέε μου,είναι υπέροχα. Η ψυχή μου αγαλλιάζει. Από την άλλη, όταν ο καιρός είναι κακός, εγώ μελαγχολώ και σκέπτομαι διάφορα. Το λοιπόν, δεν μπορούσε να μη γίνει κι απόψε έτσι. Άκου, είμαι μόνη μου. Μόνη εντελώς. Χωρίς φίλους,χωρίς συμπόνια και ψυχή. Φιλία...χα! Λέξη για τους αθεράπευτα ρομαντικούς, που πραγματικά θαυμάζω. Δεν υπάρχουν παντοτινές φιλίες, παρά μόνο στις ταινίες και τα μυθιστορήματα. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν -Τύπου: Οι άντρες περνούν,μαμά- ,άλλοτε μας προδίδουν και μας πληγώνουν κιόλας. Φύσις, μωρό μου. Έτσι έχουν τα πράγματα. Καμιά φορά, ο άνθρωπος γίνεται χειρότερος και από το πιο άγριο θεριό. Κι εγώ έτσι είμαι δηλαδή κι εσύ και ο απέναντι μας. Στο ίδιο καζάνι βράζομεν όλοι, όσο και αν κάποιοι θέλουν να περνιούνται, τάχα μου, για σπουδαίοι ή για αιώνια θύματα που τους εκμεταλλεύτηκαν οι φίλοι ή οι γκόμενοι -οι πρώην και οι επόμενοι- και αρχίδια μπλου!

Ξέρεις, φίλε, τι λένε για εμένα; Άγαλμα θα μου έστηναν μερικοί με τα λόγια τους, σοβαρά τώρα, όχι μαλακίες. Ειλικρινά, είναι πάρα πολλοί -για τα δικά μου τα σταθμά- αυτοί που υπερτονίζουν τα προτερήματά μου και παραβλέπουν τα μειονεκτήματά μου, χαρακτηρίζοντας τις μαλακίες μου ως ''χαριτωμένα λάθη'' και άλλα τέτοια εμετικά. Το λοιπόν, οι ίδιοι άνθρωποι με θάβουν στα 5 μέτρα. Δηλαδή, είτε σχολιάζουν για τη συμπεριφορά και τις επιλογές μου, είτε με θάβουν από μέσα τους και δεν τολμάνε να μου πούνε κατάμουτρα, αυτά που πιστεύουνε για εμένα. Δεν γαμιέται; Κι εδώ ισχύει, ότι όλοι το ίδιο είμαστε. Αυτά που κάνουν σε εμένα, τα έχω κάνει κι εγώ σε άλλους. Ούτως ή άλλως, σε 3-4 άτομα έχω πια εκτίμηση πραγματική. Οι υπόλοιποι; Ε, μιλάμε. Σε δουλειά να βρισκόμαστε,δηλαδή.

Η πιο μεγάλη απάτη πάντως -και αν θέλετε τη γνώμη μου- είναι οι ηλεκτρονικές φιλίες. Όλα πια ηλεκτρονικά είναι στις μέρες μας, σιχάθηκα. Και ας μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας, παιδιά του internet είμαστε όλα. Δε γίνεται να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άλλον, να τον πονάς αληθινά, να ενδιαφέρεσαι για το πως περνάει, για το αν είναι καλά ή όχι, όταν σας ενώνει μόνο μία γαμημένη μονάδα. Οk, υπάρχει μία σαφώς μεγαλύτερη άνεσις λόγου. So what? Δεν υπάρχει το βλέμμα, το χαμόγελο, η αληθινή η συμπόνια. Τι να κάνουμε δηλαδή; Ok. Κι εγώ έχω πιστέψει πως νοιάζομαι πραγματικά για κάποιον, με τον οποίο μιλάμε μόνο μέσω internet...αλλά δε στέκει ρε παίδες. Με βάση τη λογική δηλαδή. Τουτέστιν και απ'αυτούς τίποτα δεν περιμένω. Ειδικά απ'αυτούς....ακόμα και αν επικοινωνούμε 4 ή 5 χρόνια. Δεν παύει να υπάρχει μόνο η μονάδα, η οθόνη, το πληκτρολόγιο. Άντε και το κινητό!(Χριστίνα, αποτελείς εξαίρεση. Εμείς βρεθήκαμε κιόλας και γενικώς κοπέλαρα μου...με εσένα είναι αλλιώς η όλη φάση.)
Κι η αλήθεια είναι, πως δεν αναφέρομαι πια σε κολλητούς. ΟΧΙ άλλες ΤΑΜΠΕΛΕΣ πια! Ανακατεύομαι! Ανθρώπους θέλω για να επικοινωνώ. Για να με ακούνε και να τους ακούω. Να καταλαβαίνουν από το βλέμμα μου αν είμαι καλά ή όχι και αντιστρόφως. Κι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι για εμένα. Απλώς, δεν είναι μόνιμοι. Κάποτε χανόμαστε, ύστερα ξαναβρισκόμαστε και φτου και απ'την αρχή!

Αυτά τα τροπάρια είναι καινούρια,βασικά. Προκύπτουν από την νέα οπτική, με την οποία και αντιμετωπίζω τη ζωή. Άλλαξα, φίλε. Άλλαξα πολύ, το νιώθω τόσο έντονα. Έχω γίνει πιο συναισθηματική και ίσως πιο ευαίσθητη. Ξεσπάω πιο εύκολα σε σχέση με παλαιότερα, κλαίω συχνότερα. Ταυτόχρονα, είμαι και πιο ρεαλίστρια. Είμαι λιγότερο χαμογελαστή και πιθανώς λιγότερο ανέμελη. Πάντως, συνεχίζω να αστειεύομαι και να ειρωνεύομαι με την ίδια συχνότητα. Ε, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Μερικοί εκνευρίζονται με αυτό (Οι άνθρωποι χωρίς humor είναι ηλίθιοι,σοβαρά τώρα), αλλά τότε το πράγμα γίνεται ακόμα πιο αστείο.

Πολύ το φιλοσόφησα περί φιλίας, ρε παιδιά. Ούτε ο Αριστοτέλης να ήμανε, να πούμε! Τέλος πάντων, επανέρχομαι στο σήμερα. Πέρασα πολύ όμορφα απόψε. Μιλήσαμε, γελάσαμε, προβληματιστήκαμε. Καλά, με την Κατερίνα, τον Αντώνη και το Στέφανο πάντοτε τα πηγαίναμε καλά. Με τον Σταμάτη μόνο είχαμε κατά το παρελθόν ένα σωρό κόντρες. Και στο μέλλον δηλαδή θα έχουμε ξανά, μα προς το παρόν διανύουμε μία περίοδο ανακωχής. Με τον Σταμάτη, το λοιπόν, πάντοτε υπήρχε μια παράξενη,έντονη έλξη. (Διαβάζεις και το blog, ρε Σταμάτη. Μην με παρεξηγήσεις.) Ας το πούμε, υπάρχει με αυτόν μία έντονη χημεία. Άλλωστε, έχω επιβεβαίωσει πολλάκις τον κανόνα περί ετερωνύμων και θα μπορούσα να το κάνω άλλη μία φορά. Ωστόσο, ποτέ δεν προχώρησε το αίσθημα, διότι υπήρχε ο αστάθμητος παράγοντας ''Σταύρος''.

Τι άνθρωπος και ο Σταύρος! Ώρες-ώρες, απορώ γιατί συνεχίζουμε να πορεύομαστε μαζί, έπειτα από τρία χρόνια. Δεν είναι και λίγα! Έχουμε αλλάξει τόσο πολύ πια. Είναι 20 κι είμαι 18. Ωριμάσαμε, σοβαρέψαμε, κόψαμε τις παλιές μαλακίες και κάνουμε νέες...πιο μεγαλίστικες. Τι μας ενώνει άραγε; Δεν είναι η συνήθεια. Αν ήτανε αυτή, όλα θα'ταν πιο ήρεμα. Να'ναι έρωτας; Μήπως είναι και αγάπη; Δηλαδή...εκ μέρους μου ξέρω καλά τι είναι, τώρα εκ μέρους του, αμφιβάλλω πάντοτε. Δε θα τα ψάξω άλλο. Άστο μωρέ, για όσο πάει.Περνάμε καλά μαζί, πολύ καλά δηλαδή. Βέβαια, κακολογούν πολλοί, λέγοντας πως είναι ώρα να φύγω, πως τζάμπα χαλιέμαι. Ξεχνούν όμως φαίνεται τις δικές τους τις πληγές και τα δικά τους λάθη και θεωρούν πως είναι εύκολο να φύγεις, από κάτι που αγαπάς. Ε, λοιπόν. Θυμηθείτε, πως δεν είναι.

Δε θυμάμαι τι έχω γράψει στην αρχή της ανάρτησης και δεν παίζει να τα ξαναδιαβάσω απόψε. Αν θεωρήσει κάποιος, ότι αναφέρομαι σε αυτόν επιτηδευμένα ή ότι λέω κάτι για αυτόν και δεν αναφέρω το όνομά του ή ο,τιδήποτε...μην μου το πείτε! Έχω βαρεθεί κι ειλικρινά δεν με νοιάζει. Κι εγώ πιστεύω διάφορα για τον καθένα σας, αλλά δεν σας πρήζω κιόλας. Δεν πετάω σπόντες, ούτε μιλάω αινιγματικά. Έχω γνωρίσει εκατοντάδες άτομα σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου, όποτε κι έχω διάφορους κατά νου, όταν γράφω.

Θα κλείσω την ανάρτηση, αναφερόμενη στον Σταμάτη, που απόψε επέμενε να μου τραγουδά το ''My destiny'', όπως συνήθιζε παλιά. Ρε Σταμάτη...ειλικρινά, δε ξέρω ποιος είναι ο πιο χαμένος της υπόθεσης. Φέρεσαι λες κι είσαι εσύ που δεν κατόρθωσες να με πλησίασεις. Μήπως όμως είμαι εγώ που δεν δοκίμασα καν να σε αγγίξω;

Άποψε,η νυχτά είναι λευκή. Δε γουστάρω να κοιμηθώ, θέλω να κάνω κάτι τρελό. Να βγω με το κοντομάνικο έξω τώρα; Πάει 1.5 χρόνος πια, από τότε που το'κανα για τελευταία φορά. Δεν έχω να χάσω και τίποτα.

Καληνύχτα, άνθρωποι!
Συγγνώμη για τούτη την μεθυσμένη ανάρτηση!

Ε! Είναι κανείς εδώ;

Καιρό έχω να γράψω στο blog. Πάει ένας μήνας ακριβώς. Ψιλοχάθηκα, το παραδέχομαι. Απόψε όμως θα κάνω μία ανάρτηση, με χαρακτήρα παράξενο, γενικό και αόριστο. Ούτε νοσταλγικό, ούτε ρομαντικό, ούτε φιλοσοφικό. Σκέψεις μου θα εξομολογηθώ και τίποτε παραπάνω.
Το λοιπόν...έχω μπει πια για τα καλά στο πετσί της φοιτητικής ζωής! Πάνε κιόλας 3 μήνες που'μαι εδώ, ούτε που κατάλαβα πως στο διάολο πέρασε ο καιρός. Και αν μου ζητήσει τώρα κανείς, να του περιγράψω τη φοιτητική ζωή, δηλαδή το γενικότερο κλίμα, με τρεις λέξεις θα του απαντήσω : Κουραστική, αγχωτική, μα και όμορφη. Είναι, καταρχήν, περίεργο να ζεις για πρώτη φορά εντελώς μόνος σου. Μα, πιστεύω ακραδάντως πως οι φοιτητές που μένουν με τους γονείς τους (είτε διότι σπουδάζουν στον τόπο κατοικίας τους, είτε για λόγους υγείας)είναι ολίγον τι...οι χαμένοι της υποθέσεως. Έχει άλλο γούστο,να πρέπει να φροντίζεις εσύ για όλα και να κανονίζεις πως θα βγάλεις τον μήνα με τα φράγκα που σου χορηγούνται γενναιόδωρα από τους γονείς.

Άλλωστε, η αλήθεια είναι πως οι πανελλήνιες ευνουχίζουν. Βέβαια, δε ξέρω ποια η επίδρασή αυτών στους μαθητές της θετικής & τεχνολογικής κατευθύνσεως. Εγώ υπήρξα καλή μαθήτρια, ίσως πολύ καλή, της θεωρητικής κατευθύνσεως κι είμαι σε θέση να πω με απόλυτη σιγουριά, πως ναι, ευνουχίζουν. Σε καθιστούν άβουλο ον, ''παγώνουν'' την κριτική σου ικανότητα, σου προσφέρεται επί δύο χρόνια μία γαμημένη,μασημένη τροφή, δεν έχεις λόγο για τίποτα, πρέπει να εκφράζεσαι με βάση κάποια πρότυπα που άλλοι δημιούργησαν για εσένα, δεν αποτελείς ουσιαστικά οντότητα! Και η προσωπική μου αλήθεια είναι, πως οι πανελλήνιες δεν με λάβωσαν απλώς. Με διέλυσαν. Γάμησαν την ψυχολογία μου, παραλίγο να σιχαθώ την ποίηση -που ως τότε ειλικρινά αγαπούσα- και το μυαλό μου πήρε ανάποδες στροφές. Οι πανελλήνιες μεταβάλλουν έναν άνθρωπο κανονικό, σε έναν άνθρωπο πνευματικά ανάπηρο. Πιστεύετε πως υπάρχει κάτι χειρότερο, για να κάνει κανείς σε ένα παιδί 17 χρονών; Κάποια στιγμή, νομίζεις πως ξέρεις πολλά. Ύστερα δίνεις και γύρω στον Αύγουστο συνειδητοποιείς, ότι είσαι στο μηδέν. Ίσως προκληθεί μια πυρκαγιά στη ψυχή σου και θελήσεις να μάθεις περισσότερα για κάτι/κάποιον, π.χ για τον Αριστοτέλη. Μα, τότε δεν έχεις το χρόνο. Και μετά από τις πανελλήνιες, όταν ο χρόνος είναι άπλετος, το τελευταίο που θες να κάνεις, είναι να ψάξεις για κάτι. Είναι τόσο...παράξενο.

Τέλος πάντων, αυτά μας τέλειωσαν τώρα. Εγώ ξεμπέρδεψα! Οι άλλοι...σκάστε και κολυμπήστε και κόψτε τη γκρίνια. Τα ίδια περάσαμε, τα ίδια υπομείναμε, τέλος. Στο πανεπιστήμιο είναι σαφώς καλύτερα. Καταργείται -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- η παπαγαλία. Οι καθηγητές είναι πραγματικά καλλιεργημένοι άνθρωποι. Ακούν τη γνώμη σου και τη συζητούν. Δεν την απορρίπτουν ποτέ. Μπορείς να δεις ένα ποίημα, από όποια οπτική γουστάρεις. Και δε ξέρετε, πόσο γαμάτο είναι αυτό, μετά από δύο χρόνια καταπίεσης! Επιτελούς, μπορείς να ασχοληθείς με την έρευνα. Γενικώς, όταν είσαι φοιτητής μπορείς να κάνεις τόσα πολλά. Αρκεί να μη ξεχαστείς, να μην αφεθείς, να μην παρασυρθείς. Γιατί τότε δεν θα κάνεις τίποτε.

Βέβαια, δεν είναι κι εύκολο να'σαι φοιτητής ή,τέλος πάντων,μαθητής εν έτει 2011. Μιλάμε για μεγάλο σπάσιμο. Όλοι αντιλαμβανόμαστε πως η κατάσταση είναι δύσκολη, ένα αίσθημα ανησυχίας πλανιέται στον άερα, οι κίνδυνοι είναι ορατοί. Κι όμως, ακόμα και τώρα δεν υπάρχει συσπείρωση. Ούτε ανάμεσα στους φοιτητές, ούτε ανάμεσα στους εργαζόμενους, γενικότερα...ανάμεσα στους ανθρώπους. Δε γαμιέται; ''Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ'', που έγραψε ευστόχως και ο Γκάτσος. Το μόνο που μας μένει, είναι να ονειρευόμαστε. Όσο γραφικό και ρομαντικό κι αν ακούγεται. Από πολύ μικρή πίστευα, πως δε γίνεται ένας άνθρωπος να μην έχει όνειρα. Αν δεν έχει όνειρα, τότε πώς ζει; Δε γίνεται να ζει! Ας συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε λοιπόν και ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ο καθένας με το τρόπο του. Και ό,τι γίνει. Το πολύ-πολύ, όλα να γίνουν χειρότερα, μα τουλάχιστον εμείς θα'χουμε προσπαθήσει. Αυτός είναι ο πολύ απλοικός συλλογισμός μου.

Kατά τα άλλα, όσο καλός άνθρωπος κι αν είμαι (μίλησε κανείς;), με όσα βλέπουν καθημερινά τα μυωπικά μάτια μου, δε γίνεται να μην είμαι ταυτοχρόνως και καχύπτοπτη. Εδώ και χρόνια έχω μία υπόνοια, η οποία πια τείνει να γίνει βεβαιότητα (διότι μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια). Το λοιπόν, θεωρώ πως όλα στοχεύουν στην αποβλάκωση(και κατά επέκταση χειραγώγηση) της νεολαίας (ναι, για μας λέω). Ίσως πρόκειται για ένα σχέδιο, που'χει ξεκινήσει από τα τέλη του '70. Ας το δούμε σφαιρικά : Η έκρηξη των ναρκωτικών στα παλιά τα χρόνια σημαίνοντας μια υποτιθέμενη απελευθέρωση, το χαζοκούτι(τουτέστιν τηλεόραση), το internet, τα κινητά τηλέφωνα, η περιβόητη σοουμπίζνα, οι πανελλήνιες(με βάση όσα είπα πριν, αν και γενικότερα το θέμα της έκπαιδευσης απαιτεί μεγάλο λακριντί) και άλλα πολλά. Βέβαια, όλα αυτά είναι μία προσωπική γνώμη, όχι και τόσο τεκμηριωμένη, γι'αυτό και μην πέσετε να με φάτε.

Ας πάμε σε κάτι πιο ευχάριστο! Έρχονται Χριστούγεννα! Λα-Λα-Λα. Γιρλάντες,κουραμπιέδες,κάλαντα,Home Alone, ό,τι λογής παιδική ταινία βάνει ο ανθρώπινος νους και Last Christmas I gave you my heart. Τουτέστιν μαλακίες. Δηλαδή, για να μην παρεξηγηθώ, η γιορτή είναι αξιοσέβαστη για τους Χριστιανούς του κόσμου. Η όλη εμπορευματοποίηση με εκνευρίζει. Όμως, τη σχολή τη κλείσαμε σήμερον και Δευτέρα θα'μαι στην πόλη μου! Χα! Θα δω τους γονείς, τα στέκια τα γνωστά, τους φίλους τους παλιούς, τις γνωστές, τοπικές φάτσες. Απλώς...λιώνω! Δεν το περίμενα ποτέ, αλλά κατήντησα...''Αγία Νοσταλγία, της μνήμης αδερφή είσαι αγκάθι,βάλσαμο,τραγούδι και στριγγλιά μαζί'', που λέει και ο Παπακωνσταντίνου(ο Θανάσης ΠΑΝΤΑ). Το λοιπόν, πρέπει να πακετάρω. Λογικά, αύριο. Για απόψε, δεν το κόβω. Ήδη έχει πάει 22.30 κι έχω αρχίσει να πεινάω. Θα φάω την σπεσιαλιτέ μου λογικά : τοστ. Τέλος πάντων, θα χρειαστεί να πάρω στην μάνα-γη -το χώμα σου φιλώ- και τα βιβλία μου, τις σημειώσεις μου,τα φυλλάδια μου, να κάνω ένα διάβασμα. Τι να κάνεις; Έρχεται εξεταστική, αδέρφια. Θα πέσουνε κεφάλια!

A! Xθες πήγα Μαχαιρίτσα-Σταρόβα και πέρασα γαμάουα. Ήταν μαζί τους και η Ζηνοβία(Ζήνα)Αρβανιτίδη! Πολύ καλή φωνή-παρουσία. Στο μαγαζί -live stage- δεν έπεφτε καρφίτσα! Ήμασταν στριμωγμένοι σαν τις σαρδέλες! Όμως, είχε γούστο. Ξεσπάσαμε, μας έφυγαν έννοιες και προβλήματα από το μυαλό. Το'νιωθες πως το πλήθος έβραζε. Και η δύναμη του πλήθους είναι πολύ μεγάλη κι εξίσου τρομακτική. Tην προηγούμενη Πέμπη, είχα πάει στο Νυφικό Κρεβάτι, που το ανέβασε το τοπικό θέατρο. Η παράσταση πολύ καλή, η σκηνοθεσία το ίδιο. Οι ηθοποιοί απλώς ταλέντα. Το'χω πει από καιρό εγώ. Τα ερασιτεχνικά είναι τα καλύτερα! (Εξαιρώ τον ''Μάκβεθ'' με Κιμούλη που'χα δει πριν από φεγγάρια). Μου'χει λείψει το θέατρο,είναι αλήθεια. Και να βλέπω θέατρο, αλλά και να παίζω θέατρο. Θα δούμε, πως θα εξελιχθεί το όλο θέμα.

*Υ.Γ. : Μου λείπεις, μαλάκα. Μου λείπεις πολύ. Και ας είμαστε εντελώς... ''Σε στυλ να μη ξεχνιόμαστε, βλεπόμαστε,φιλιόμαστε,αγαπιόμαστε'' Και ας είναι και η αγάπη σου ''θέμα φαντασίας και -εντελώς- κατάχρηση εξουσίας''.

*Υ.Γ.2: Τώρα τελευταία έχουν πολλοί παράπονα με την πάρτη μου. Είναι και αστείο, που όλοι έχουν κάτι να πουν. Α! Ξέχασα, ότι τα Χριστούγεννα σας πιάνουν διάφορες κρίσεις. Μην κοιτάτε που δεν μιλάω,γιατί έχω υπομονή. Έτσι και το ανοίξω, θα σας πάρει ο διάολος μερικούς! Άντε, γιατί βαρέθηκα με τις ευγένειες. [Αν πιστεύει κάποιος που διαβάζει το blog, ότι είναι μπηχτή για αυτόν, ας μην μου το πει. Ας κάνει μια συζήτηση με τη συνείδησή του. Γιώργο;]

*Υ.Γ.3: Σταματάω, γιατί σταντέ σας τα'πρηξα σήμερα. Αλλά, είναι που'χαμε καιρό να τα πούμε.


Εάν αργήσω να ξαναεμφανιστώ, μην ανησυχήσετε. Εδώ γύρω θα'μαι! Αν δεν τα ξαναπούμε έως του χρόνου, εύχομαι ολόψυχα σε όλους Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά. Να μην σας στερήσει τίποτε ο καινούριος χρόνος. Να είστε καλά και να περνάτε καλύτερα!

See ya around!

Σκέψεις...

Περπατώ ξανά στα δικά μας τα λημέρια.
Πέρασε καιρός απ'την τελευταία φορά που βρεθήκαμε μαζί στα ίδια μέρη.
Τώρα δεν είσαι πια εδώ.
Η βόλτα είναι μοναχική και το μυαλό μου προσηλωμένο σε εσένα.
Μπορεί να τα έκανες σκατά,αλλά μου λείπεις.
Μου λείπεις ρε γαμώτο.
Ήταν το γέλιο σου,η αθυρροστομία σου,ο ναρκισσισμός σου,η βραχνάδα της φωνής σου
τα τραγούδια σου,τα βρεγμένα τσιγάρα στον πάτο του σακιδίου σου,τα υγρά μάτια σου
που ομόρφαιναν την ζωή μου.
Τώρα μου φαίνεται τόσο αβάσταχτα άδεια.
Παλεύω να μαζέψω μονάχη τα κομμάτια μου. Δεν πίστευα πως θα μπορούσες να με πληγώσεις τόσο πολύ. Δεν σ'είχα ικανό.
Έχω κλειστεί στον εαυτό μου,βρίζω πολύ,πίνω πολύ,επικοινωνώ ελάχιστα.
Προσπαθώ να μάθω ξανά να ζω χωρίς εσένα.
Χωρίς τα νυχτοπερπατήματα,τις συζητήσεις,τις αγκαλιές,τα αστεία,τις ζήλειες,τα υποννοούμενα,τους κώδικες επικοινωνίας,τους ανώφελους καυγάδες μας.
Το'ξερα,βέβαια,πως αυτή θα'ταν η κατάληξη. Δεν πίστευσα ποτέ,πως θα άλλαζες.
Άλλωστε,εγώ σε ερωτεύτηκα πριν τρία σχεδόν χρόνια,για αυτό ακριβώς που είσαι:
Ματαιόδοξος,ναρκισσιστής,γυναικάς,χιουμορίστας,υπερβολικός,θρασύς,επιπόλαιος.
Τέλειος δεν ήσουν στα μάτια κανενός. Παρά μόνο στα δικά μου.
Κι ίσως να'σαι ακόμα,αυτός που εγώ φαντάζομαι ως ''τέλειο'' σύντροφο.
Κι ίσως να ψάχνω σε άλλους,να βρω κάτι από εσένα.
Κι ίσως στα μάτια των πάντων,να ψάχνω -μάταια- να βρω κάτι από το βλέμμα το δικό σου.
Πριν κάποιους μήνες είχες πει πως θ'αλλάξεις. Μου φάνηκε αστείο και συγχρόνως...αποκρουστικό.
Δεν ήθελα να αλλάξεις. Στο κάτω-κάτω..δικός μου λογαριασμός που σε γούσταρα έτσι.
Προσπάθησες πάντως,μα δεν κατάφερες και πολλά.
Και στην πρώτη στιγμή αδυναμίας,βρήκες αμέσως μια γυναικεία αγκαλιά που επιβεβαίωσε ξανά τον ''πληγωμένο'' εγωισμό σου.
Κι έτσι ''τελειώσαμε''.
Και τώρα εγώ πιάνω συχνά τον εαυτό μου να διαβάζει στίχους σου ή να μουρμουρίζει τραγούδια που'χες γράψει. Άλλοτε διαβάζω φωναχτά κάποιο απόσπασμα που μ'αρέσει από ένα θεατρικό έργο ή ένα μυθιστόρημα,πιστεύοντας πως είσαι κάπου κοντά και μ'ακούς. Νύχτες ολόκληρες τις περνάω με την σκέψη σου.
Έμπλεξα πολύ άσχημα μαζί σου,μωρό μου. Εγώ ήμουν ελεύθερο ον και για σένα κατάντησα πιο μελοδραματική και από δραματική ηρωίδα κινηματογραφικής ταινίας του '60.
Ξέρω πως κάποια στιγμή θα γυρίσεις. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Πάντοτε γυρνάς. Και όπως έχεις πει, πάντοτε θα γυρνάς.
Κι ύστερα; Δε ξέρω. Ίσως να σε δεχτώ, ίσως και όχι.
Στο'χα πει,μωρό μου,πολλές φορές. Γουστάρω να καταστρέφομαι για εσένα.
Ξέρεις γιατί;
Όχι επειδή είσαι ένας ωραίος γκόμενος ή ένας αστείος τύπος.
Αλλά επειδή μού άνοιξες την ψυχή σου κι αφουγκράστηκες τ'όνειρά μου.
Επειδή πολλές φορές πιάσαμε μαζί πάτο και πάλι μαζί σηκωθήκαμε.
Επειδή,στο κάτω-κάτω,πάντοτε περνάω γαμάτα μαζί σου.
Εμείς,μωρό μου,μοιραστήκαμε την ίδια τρέλα.
Ακόμη κι οι καυγάδες μας είχαν την ξεχωριστή γοητεία τους.
Η ζήλεια σου,η καχυποψία μου,οι ανασφάλειές σου,τα νεύρα μου ή και ανόητες αφορμές συνέθεταν σκηνικά καθημερινής τρέλας.
Στο τέλος, είτε κρατούσαμε μούτρα ο ένας στον άλλον για ολόκληρη εβδομάδα, είτε γελούσα εγώ ή εσύ και τα βρίσκαμε στο επόμενο λεπτό.
Εγώ σ'αγαπάω.
Και η δικιά μου η αγάπη είναι πολύ πιο πάνω από τις βρισιές,από τα κέρατα,από τις πικρίες,από τα νεύρα, από τις γαμημένες πανελλήνιες που μας διέλυσαν.
Σ'αγαπάω για τις φορές που μου είπες,πως είσαι ευτυχισμένος δίπλα μου.
Σ'αγαπάω για τις στιγμές που ένιωσα,πως έχω ανάγκη μόνο εσένα και όχι θέατρα,φίλους και μαλακίες.
Σ'αγαπάω γιατί εμείς συννενοούμαστε ακόμα και με ένα βλέμμα.
Σ'αγαπάω γιατί τις μεγαλύτερες μαλακίες και τις μεγαλύτερες πλάκες τις κάναμε μαζί.
Σ'αγαπάω για τις φορές που ένιωσα την δικιά σου αγάπη να μου τρυπάει την ψυχή.
Και δεν σε κατηγορώ πια. Το στάδιο αυτό το πέρασα στην αρχή.
Σ'έχω κιόλας συγχωρέσει. Σ'έχω μάλιστα κατάλαβει.
Πώς να το κάνουμε; Μια γκόμενα δεν μπορεί να διαλύσει ό,τι νιώθω για σένα και όσα έχουμε περάσει.
Όμως καταλαβαίνω και τον εαυτό μου.
Από την μία...ναι μεν. Δεν γουστάρω να σωθώ και με καταστρέφω για την πάρτη σου.
Απ'την άλλη...μήπως πρέπει να σωθώ;

Κι όλο να φεύγω...

Είμαι Άνθρωπος παράξενος και ποτέ δεν ισχυρίστηκα το αντίθετο. Παράξενη,ιδιότροπη,αψυχολόγητη ή ασυνήθιστη,αποκαλέστε με,όπως θέλετε. Δεν έχουν και τόση μεγάλη σημασία οι λέξεις.
Σιχαίνομαι τη σταθερότητα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έχω γεννηθεί για να φεύγω,να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Αν είχα ένα σακίδιο με βιβλία και γυρνούσα τον κόσμο μονάχη μου,θα ήμουν αληθινά και απολύτως ευτυχισμένη.
Γουστάρω να χτίζω πύργους κι ύστερα να τους γκρεμίζω,έτσι,για την πλάκα μου. Είτε μιλάμε για μια φιλία,είτε για μια ερωτική σχέση,είτε για μια καλή φήμη.Σπανίως δένομαι με τους Ανθρώπους.Άλλωστε,δεν είναι από τα είδη που συμπαθώ ή κατανοώ.Μπορεί να έχω πολλούς γνωστούς,μπορεί να γνωρίζω πολύ καλά τα προσωπικά πολλών,μα ως εκεί.Δε δίνομαι,δε χαρίζομαι,δεν μ'αρέσει να σκορπίζομαι στον οποιονδήποτε.Ανέκαθεν,οι άλλοι ήξεραν για εμένα,αυτά που ήθελα εγώ,να ξέρουν.Προσπαθώ να φεύγω ή να διαχωρίζω τη θέση μου,όσο είναι νωρίς.Μπορεί κανείς να μου μιλάει για ό,τι τον απασχολεί,αρκεί να μη στηρίζει πολλά σε εμένα. Δεν είμαι από κείνους που θα στηρίξουν κάποιον στα σίγουρα σε μια δύσκολη στιγμή. Πιθανώς να λακίσω,να μη θελήσω να μπλέξω τον εαυτό μου σε ξένα προβλήματα. Άλλωστε,μια ζωή με θυμάμαι να παλεύω με τους προσωπικούς μου δαίμονες και να μην μπορώ καν να ξεφύγω απ'αυτούς.
Καμιά φορά όμως είναι η ανθρώπινη φύση που υπερτερεί και με επιτάσσει σε συνθήκες που δεν αγαπώ. Είναι ώρες που έχω ανάγκη,να συζητήσω με κάποιον,να κλάψω σε έναν ώμο,να πάρω κάποιον αγκαλιά. Κι είναι και Άνθρωποι που ερωτεύομαι,που αγαπώ,που θαυμάζω,που συμπαθώ,που καταλαβαίνω.Πάνε τώρα τρία γαμημένα χρόνια που τραβιέμαι με τον ίδιο Άνθρωπο.Ξυπνάω πάντοτε δίπλα του και θέλω να φύγω. Δεν αντέχω να αντικρίζω τους ίδιους ανθρώπους για καιρό. Μα,είναι το ζεστό βλέμμα του,ο πληγωμένος εγωισμός του,η αμόλυντη ψυχή του,ο έρωτας που με συναρπάζει για αυτόν. Κι είναι και άλλοι Άνθρωποι με τους οποίους μιλάω και μπορώ να ακουμπάω τη ψυχή μου επάνω τους. Κι εκείνοι με συμβουλεύουν,με συγκρατούν,με προστατεύουν. Νιώθω να μ'αγαπάνε κι εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι πως θα τους πληγώσω,πως δε θα ανταποκριθώ στις προσδοκίες τους.
Δε ξέρω για τι ψάχνω,για πόσο θα τραβήξω τον δρόμο μου και που θα καταλήξω. Στην ως τώρα ζωή μου γέλασα,έκλαψα,αγάπησα,μίσησα,έζησα. Γνώρισα Ανθρώπους και ιδεολογίες,απέκτησα γνώσεις κι εμπειρίες και προσπαθώ πάντοτε να ξεμπλέξω το κουβάρι της ζωής μου.Κάνω πολλά όνειρα,έτσι,για να γουστάρω. Μα δεν τα χαραμίζω,μη τυχόν και χάσουν τη γεύση τους,την ουσία τους. Θέλω να ζω για την πάρτη μου κι όχι να βλέπω Ανθρώπους να εξαρτώνται από εμένα.Οι αιώνιες υποσχέσεις αγάπης κι υποτάγης με αφήνουν αδιάφορη. Εγώ δε ψάχνω για καμιά Ιθάκη,δεν υπάρχει η Ιθάκη. Το ταξίδι με νοιάζει μόνο,εγώ για αυτό γεννήθηκα. Δεν ψάχνω να βρω λιμάνι,απάγκιο ή παρηγοριά.
Κι αν καμιά φορά, η ψυχή και το μυαλό μου κουράζονται και ζητούν να ξαποστάσουν, λέω στον εαυτό μου : ''Βάστα Δανάη! Άλλο ζητάς εσύ.''. Κι ούτε που με νοιάζει,που αλλάζω γνώμη από την μια μέρα στην άλλη,που δεν είμαι με τίποτε ευχαριστημένη,που δεν στεριώνω πουθενά και με κανέναν. Έτσι γεννήθηκα εγώ. Μονάχη και θλιμμένη. Κι έτσι επιλέγω να πορευτώ. Μόνη μου. Και ας λένε πολλοί,πως κυνηγάω τη σκιά μου. Κι αν βαρεθώ κι εδώ πολύ ή αν με τίποτε δεν ικανοποιηθώ,θα φύγω. Όπως κάνω πάντα. Μόνο που...θα'ναι πιο οριστικό, πιο τελεσίδικο. Και θα'μαι -όπως πάντα- μονάχη και θλιμμένη. Τέλος πάντων. Δε ξέρω τι σόι τάσεις φυγής με ταλαιπωρούν τελευταία.
Ο Σταύρος λέει,πως μοιάζω με κείνα τα ταξιδιάρικα πουλιά που δε χαρίζουν το τραγούδι τους μόνο σε έναν,που δεν κλείνονται σε κλουβί,έστω και αν αυτό είναι χρυσό. Ακόμα κι έτσι να είναι,τα φτέρα μου δεν τ'αγάπησα ποτέ και απ'όσα είδα,τίποτε δεν με μάγεψε. Μόνο στιγμές έχω να θυμάμαι. Μοναδικές,μαγικές,ανείπωτες. Δε ξέρω και πολλά ακόμη. Το νήμα μου δε ξετυλίχτηκε και πολύ. Ίσως να'ναι κι έτσι η ζωή.

Καλά να περνάτε.

*Απλές σκέψεις

Άνθρωποι

Απόψε θα σου το πω.
Δεν το κρατάω πια μέσα μου.
Δε γίνεται.
Εσένα σ'αγαπώ και σε εμπιστεύομαι.
Ξέρω πως θα παλέψεις μ'αυτούς για εμένα.
Κι αν όχι δεν πειράζει.
Τίποτε δε μου χρωστάς.
Και η δικιά μου η καρδιά είναι πολύ μεγάλη
ώστε,αν χρειαστεί,
να συγχωρέσει κι εσένα
και άλλους τόσους σαν εσένα.
Πιότερο στη ζωή μου φοβάμαι τους Ανθρώπους.
Αλήθεια.
Κείνα τα πλάσματα
που τους μοιάζω στην εμφάνιση πολύ
και λιγότερο στον χαρακτήρα.
Δεν αντέχω να συμβιώνω μαζί τους.
Και να το δεις.
Θα'ρθει η ώρα που θα ορμήσουν πάνω μου
και θα με κατασπαράξουν
θεωρώντας με αταίριαστη για τον κόσμο τους.
Καθόλου δεν τους υπομένω πια.
Οι σάπιες τους ιδεολογίες μου φέρνουν αναγούλα.
Βαρέθηκα να τους βλέπω
να κουβαλούν το κομματικό τους πτώμα.
Τα λόγια που τους ακούς να λεν
είναι όλα ψεύτικα
κι ως μοναδικό στόχο έχουν να κοροιδεύσουν ή να πληγώσουν.
Οι μισοί απ'αυτούς παγιδεύονται σε βιτρίνες
που εγώ δε δύναμαι να σπάσω
γιατί εκείνοι δε το θέλουν
και οι άλλοι μισοί παριστάνουν τους επαναστάτες
ενώ την αμέσως επόμενη στιγμή
λουφάζουν στον οποιονδήποτε
τους τάξει μιαν καλύτερη ζωή
την οποία εκείνοι κωλύονται να διεκδικήσουν.
Οι Άνθρωποι είναι ακόμη σκληροί και αχάριστοι.
Κανείς δεν τους έμαθε,να εκτιμούν τα όμορφα της ζωής.
Θέλουν μόνο να κερδίζουν και ποτέ να χάνουν.
Θέλουν μόνο να παίρνουν και ποτέ να δίνουν.
Σημαντικό: Οι Άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι.
Ακόμα κι η έννοια της ελευθερίας τους τρομάζει.
Βολεύονται και δεν ξεκουνάνε
να πολεμήσουν γι'αυτή.
Άλλοτε μετατρέπονται σε πρόβατα
και υπακούουν σε οποιονδήποτε
γουστάρει να τους παρουσιαστεί ως Μεσσίας.
Επίσης,οι Άνθρωποι είναι βυθισμένοι στο σκοτάδι
και προτιμούν να αναλώνουν τους εαυτούς τους
σε καταστάσεις ανούσιες και χυδαίες.
Οι Άνθρωποι για τους οποίους μιλάω εγώ
δεν έχουν όνειρα,δεν αγαπάνε κανέναν
και παριστάνουν τους ανεξάρτητους
ενώ στην πραγματικότητα είναι κείνοι
οι πιο εξαρτημένοι.
Φίλε,εμένα οι Άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν.
Με βρίσκουν αστεία,τρελή ή επικίνδυνη.
Άλλοτε με χλευάζουν κι άλλοτε δεν απαντούν καν.
Και σου το είπα και πριν.
Θα'ρθει η ώρα και θα με διαλύσουν
επειδή δε δέχτηκα να γίνω σαν αυτούς.
Μα εγώ θα φύγω από δω
και τότε θα'μαι ελεύθερη
κι -αν θες- ευτυχισμένη.
Γιατί ίσως εκεί που θα πάω
να βρω Ανθρώπους άλλου είδους.
Που θα'ναι ελεύθεροι
και πιο κοντά σε εμένα.
Μα,όσο θα'μαι δω
για τους Ανθρώπους τούτους
θα νιώθω φόβο και οίκτο.
Κι όταν θα'ναι να φύγω
-να το θυμηθείς-
θα τους κοιτάξω με κείνο το βλέμμα
που φυλάω για τότε
και σε ένα χαρτί θα γράψω
''Ξοφλήσατε''
κι θα'ναι αυτό το αντίο μου.
Δε γουστάρω να τους μάθω,όσα ξέρω.
Δε τους το χρωστάω.

Υ.Γ. Πιστεύω βαθιά εις την ελευθερία
την οποία ακόμη εδώ δε γνώρισα.

Δανάη

*Το παρόν κείμενο δεν είναι τόσο σημαντικό,όσο ίσως φαίνεται.

Smells like teen spirit

Ποτέ στη ζωή μου δε θα ξεχάσω εκείνη την αποφράδα ημέρα,κατά την οποία ανακοινώθηκαν οι βαθμοί των πανελληνίων εξετάσεων.Oh God! Τι κλάμμα είχα ρίξει,ώσπου να φτάσει η μέρα εκείνη.Είχα κάνει ένα σωρό προβλέψεις για τους βαθμούς μου.Από πολύ άσχημες εώς αρκετά καλές. Πάντως,για να μη τα πολυλογώ,την μέρα κείνη ξύπνησα 9 το πρωί και αμέσως το στομάχι μου έγινε κόμπος.Τύπου: ''Αmber Alert:Οι βαθμοί ανακοινώθηκαν!''.Nτύθηκα,φόρεσα και τα μαύρα γυαλιά μπας κι έκρυβα το βλέμμα τρόμου,που με είχε καταλάβει και σαν άλλη Ιφιγένεια (εν Καρδίτση όμως)ξεκίνησα -σχετικώς- ψύχραιμα γα το βωμό μου.Για ποιαν ιδέα θα θυσιαζόμουν άραγε;

Όταν έφτασα στο λύκειο,στάθηκα για λίγο έξω απ'την είσοδο.Ήταν ακόμη νωρίς και τα παιδιά ήταν λίγα.Δεν ήθελα ποτέ τόσο έντονα στη ζωή μου,να το βάλω στα πόδια.Έπειτα,προσπάθησα να με συνεφέρω.Για δυο-τρία λεπτά,συνομίλησα φιλοσοφικά με τον εαυτό μου.Σε στυλ : ''Ό,τι είναι να γίνει,θα γίνει.Εγώ τουλάχιστον προσπάθησα κι έδωσα ό,τι μπορούσα.Δεν χάθηκε και ο κόσμος πια,αν δεν έρθουν τα πράγματα,όπως τα περιμένω.'' Με λίγο ανακτημένο θάρρος πέρασα τις πόρτες του λυκείου και ανέβηκα τα σκαλιά,για να βρεθώ εκεί,που ήσαν κολλημένα τα χαρτιά.Πριν δω ο,τιδήποτε,έπεσα πάνω σε μια συμμαθήτρια μου από την κατεύθυνση,που καλή μαθήτρια δεν την έλεγες και που σαν Μάρθα Βούρτση φώναζε ''Χάλια,όλοι χάλια.Πουθενά δεν περάσαμε''.Βασισμένη στο στοιχείο της υπερβολής,που πάντα τη διακατείχε,χαμογέλασα λίγο ειρωνικά και άρχισα να ψάχνω στα χαρτιά με τα μικρά γράμματα,για τα μαθήματα που με ενδιαφέρουν.

Ώπα!Να'μαστε! ''Νεοελληνική Γλώσσα Γ.Π''. WΤF; Tι στήλες είναι αυτές; Τα ονόματα και οι βαθμοί είναι τόσο κοντά μεταξύ τους. Μπερδεύω τον βαθμό μου με της αποπάνω και βλέπω ένα ωραιότατο ''4''. Παναγιά μου! Τα πόδια μου κόβονται,παθαίνω κρίση πανικού κι έχω σχεδόν σίγουρο ΚΑΙ το έμφραγμα ΚΑΙ το εγκεφαλικό. Αλί,Αλί και Τρισαλί,σου σφάζουν,μάνα,το παιδί.Βέβαια...χαιδεύω την μπούκλα μου σκεπτόμενη.Πώς στο διάλο έγραψα ΕΓΩ 4 στην έκθεση;Αφού συνώνυμα-αντώνυμα-δομικά μέρη-λοιπές μαλακίες τις έγραψα σωστά.Έπειτα...τέσσερις σελίδες έκθεση.Τίποτα δεν έπιασα;Τόσο βόιδι πια; Ξανακοιτάω. 16.9. Ε,πες έτσι my friend κι έχασα 10 χρόνια από τη ζωούλα μου. Αι σιχτήρ και στην αποπάνω και στα μικρά τους γράμματα.

Οι βαθμοί στα υπόλοιπα μαθήματα(πλην ενός)αναμενόμενοι.Ώσπου...(τα θυμάμαι και συγχύζομαι!)φτάνω στην ''Νεοελληνική Λογοτεχνία Θεωρ.Κατεύθυνσης''.Σκέπτομαι: ''Για να δούμε τι σκατά κάναμε κι εδώ.''.Ώπα! Να το! Πάλι έμφραγμα,μαζί με εγκεφαλικό! 12. Έλα μου;Δώδεκα; Twelve; Ζwolf; Douze; Dodici; Doce; Σε όσες γλώσσες κι αν το έλεγα,ο βαθμός δεν άλλαζε με την καμιία.Μάλιστα...δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα.Ας κοιτάξω η κακεντρεχής-πληγωμένη μαθήτρια τους βαθμούς των υπολοίπων.Οι διψήφιοι ελάχιστοι.Το ρεκόρ το έσπασαν οι μονοψήφιοι.Οι βαθμοί 4-8 έκαναν μπαμ.Δηλαδή...με βάση τα νέα δεδομένα,υποτίθεται ότι έγραψα καλά;Κάγχασα με την ανοησία μου. Διάβαζα σαν τον μαλάκα τις αναλύσεις του καθενός,για να γράψω 12;Κι εγώ πια...στις εξετάσεις της λογοτεχνίας βρήκα,να αφήσω το πνεύμα μου ελεύθερο. Μα τι χαζή! Υποτίμησα κάμποσο την νοημοσύνη μου,απέφυγα κανά-δυο γνωστούς και φίλους και μίλησα με την μάνα-Τερέζα. Αφού συννενοηθήκαμε,τηλεφώνησα στον καθηγητή του φροντιστηρίου. Ο δεύτερος πατέρας μου κείνο τον καιρό,ο ευεργέτης μου.

Περιττό να πω,ότι μιλούσα σαν χαζή,βλέποντας το από απόσταση χρόνου.Μα και ο καθηγητής,εδώ που τα λέμε,σαν χαζός μιλούσε. Φωνάζαμε και οι δύο,εγώ έτρεμα κιόλας και αυτός μου έλεγε ''Bravissimo!''. Όταν ήρθε η ώρα της λογοτεχνίας,μιαν ώρα αλήθειας,το φυλλοκάρδι έτρεμε. Του λέω ''Υπάρχει και το θέμα της λογοτεχνίας...'' και μου απαντά: ''Στη λογοτεχνία,όλοι σκατά τα πήγαν,σε όλα τα σχολεία...''. Ε,δε γαμιέται τώρα; Μισή ντροπή δική μου,μισή δική του. ''Δώδεκα πήρα!'',το ξεφουρνίζω με φωνή ενοχική.Ομολογώ,ότι η απάντηση του με εξέπληξε: ''Πάνω από τη βάση;; Έλα εδώ,να σου βγάλω τα μόρια''. Αχ...εύκολο το'χεις να συρθώ ως το φροντιστήριο; Ακόμη ένιωθα,ότι θα βρεθώ καταγής.

Kι εκεί που ήμανε στο δίλημμα,να παραδώσω το πνεύμα ή όχι,νιώθω δυο χέρια να μ'αγκαλιάζουν. Ήταν ο Ανδρέας,ένας φίλος μου.Δάκρυα ανακούφισης και από τους δυο. Ύστερα,έρχεται και η Νίνα με τον Γιώργο. Φωνές,δάκρυα,πανζουρλισμός. Φεύγουμε όλοι μαζί και μιλάμε ακατάπαυστα για τις αδικίες που έγιναν εις βάρος μας.Όλοι κουνάμε το κεφάλι με κατανόηση.Kαθόμαστε ή καλύτερα...σωριαζόμαστε σε ένα παγκάκι,γιατί δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας.Συζητάμε λίγο για άκυρα θέματα,αλλά κυρίως γελάμε.Γελάμε με τα πάντα.Κάποια παιδάκια παίζουν στο πάρκο,όπου καθόμαστε.Μιλάμε μαζί τους,φερόμαστε σαν μεθυσμένοι. Έπειτα,παίρνω την απόφαση,να πάω να βγάλω τα γαμημένα μόρια.Σκέπτομαι και τους γονείς.Την έχουν την αγωνία τους.Είμαι και το μονάκριβό τους,πώς να το κάνουμε;

Στη διαδρομή μέχρι το φροντιστήριο μου'ρχεται να κάνω τρελά πράγματα.Να ουρλιάξω,να τραγουδήσω,μέχρι και να αγκαλιάσω τον περιπτερά,που δεν μου χαρίζει ούτε τσίχλα.Σε ένα τυροπιτάδικο συναντώ έναν γνωστό μου,που εργάζεται εκεί. Toυ δείχνω τους βαθμούς,αγκαλιαζόμαστε και χορεύουμε λίγο. Με ρωτάει: ''Τώρα αυτό τι είναι; Το βαλς των χαμένων ονείρων;'' Μανιακός του Χατζιδάκι. Γελάω. ''Τι λες μωρό μου; Αυτό είναι το βαλς των κερδισμένων ονείρων!'' Θέλει να με κεράσει τυρόπιτα. Νιώθω πως θα ξεράσω εκείνη την ώρα και αρνούμαι ευγενικά.

Φτάνω στο φροντιστήριο.Γίνεται ένας ψιλοχαμός.Όλοι παλεύουν για μια θέση στον ήλιο και θέλουν να δουν τα μόρια τους. Ο καθηγητής μου ο Κωνίνος (έτσι τον λέω εγώ,μη φανταστείτε) παίρνει τους βαθμούς μου και πάει στον υπολογιστή. Με ύφος σοβαρό μου κάνει την ανακοίνωση.''16.888 μόρια''. Τα μάτια μου γουρλώνουν,σηκώνεται και με αγκαλιάζει. Yeah baby! Ξεμπέρδεψα κι επισήμως. Συγχαρητήρια από δω,φιλικές σκουντιές από κει,εγώ είμαι ακόμα ζαλισμένη. Φεύγω όπως-όπως.

Βγαίνω στο δρόμο,για να πάω στο σπίτι μου και δε φοβάμαι.Δεν απογοήτευσα τους γονείς μου,δεν θα νιώσουν ότι ξόδεψαν άδικα τόσα χρήματα. Κατάφερα να κατακτήσω κάτι ολομόναχη. Αυτά τα 16.888 μόρια είναι ολόδικά μου. Δεν με νοιάζει αν τα θέματα ήταν δύσκολα,αν οι βαθμολογητές υπήρξαν άδικοι,αν μπορούσα και καλύτερα.Με νοιάζει ότι δεν απογοήτευσα εμένα και την οικογένεια μου.Κρατάω στα χέρια μου το τσαλακωμένο χαρτί με τα μόρια. Νιώθω,πως αυτό το χαρτί εξασφαλίζει την είσοδο μου σε έναν νέο κόσμο. Και δε ξέρω τελικά,αν αυτό το σύστημα είναι καλό ή όχι.Πρέπει να αξιολογούμαστε,ναι. Αλλά είναι καλό να κρίνεται η τύχη μας,το μέλλον μας από 3 ώρες και δυο βαθμολογητές; Δε ξέρω.

Ύστερα,από όλο αυτό το δράμα,επιστρέφω στην αρχική μου θεωρία. Η ζωή είναι ωραία. La vita e bella,όπως είπε και ο Benigni.Περνάς μέσα από την κόλαση,για να ξανοιχτεί μπροστά σου ο Παράδεισος. Ok,αλληγορικά όλα αυτά,αλλά τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή,έτσι σκεφτόμουν.Και δε ξέρω αν κατάφερα κάτι σημαντικό όντως,ξέρω όμως ότι κατάφερα τέσσερα πράγματα.Γνώρισα τον εαυτό μου μέσα σ'αυτή τη τρελή χρονιά,άνοιξε κι άλλο το μυαλό μου,απομυθοποίησα τις πανελλήνιες,κατάφερα κάτι. Εκείνη τη στιγμή,νόμιζα πως κατέκτησα τον κόσμο.

Το βράδυ,συναντηθήκαμε η παρέα στο σπίτι ενός φίλου με κήπο και παίξαμε μπουγέλο,πετάξαμε βιβλία,σκίσαμε τετράδια. Από την μέρα εκείνη,έχω να θυμάμαι έντονα ένα τραγούδι : http://youtu.be/zYxkezUr8MQ
Το ακούσαμε κι εγώ δε ξέρω πόσες φορές.

Δε ξέρω ποια η ουσία της ανάρτησης.
Μάλλον,για να ευθυμήσουμε λίγο. xD

Καλή συνέχεια.
Και σε όσους δίνουν πανελλήνιες,εύχομαι να μη ''σπάσουν'' και να αντιμετωπίσουν αυτή τη χρονιά με χαμόγελο. Έτσι θα αντέξουν.