Λευκή Νύχτα

Αλέρτο! Αλέρτο! Προειδοποιώ : Απόψε,ήπια πολύ. Είμαι μεθυσμένη και ζαλίζομαι επικίνδυνα. Το κεφάλι μου είναι βαρύ, το στομάχι μου έχει γαμηθεί, γελάω ανόητα και μιλώ ασυνάρτητα. Θα'πρεπε να κοιμάμαι τώρα και όχι να γράφω εδώ. Δεν καταλαβαίνω,γιατί δεν το κάνω. Στο μεθύσι μου απάνω, θέλω τόσα να πω, αυτό είναι όλο. Μη βιαστείτε να με σχολιάσετε και να αρχίσετε τα βαρετά κυρήγματα, εσείς οι perfect, οι δήθεν φίλοι ή αλλιώς οι κριτές των πάντων. Θα σας πω το κλασικό και τετριμμένο : Βγήκα με κάτι φίλους από τα παλιά, χαρήκαμε που ξαναβρεθήκαμε και το παρακάναμε στο ποτό. Τουτέστιν ήμανε με τον Σταμάτη,τον Στέφανο,τον Αντώνη και την Κατερίνα. Βέβαια, φαντάζομαι πως οι πιο πολλοί δε τους ξέρετε καν κι έτσι θα επεξηγήσω: Με όλους τους προαναφερθέντες συνεργαζόμουν για πολλά φεγγάρια, στα πάλαι ποτέ καλλιτεχνικά δρώμενα του λυκείου μου, όπου και πρωτοστατούσα. Α, μα τι χρόνια! Τα αξέχαστα έτη 2008,2009,2010.Ήτανε όμορφα. Τώρα, πάνε αυτά.

Απόψε χιόνισε εδώ! Δηλαδή, ακόμα χιονίζει. Θέε μου,είναι υπέροχα. Η ψυχή μου αγαλλιάζει. Από την άλλη, όταν ο καιρός είναι κακός, εγώ μελαγχολώ και σκέπτομαι διάφορα. Το λοιπόν, δεν μπορούσε να μη γίνει κι απόψε έτσι. Άκου, είμαι μόνη μου. Μόνη εντελώς. Χωρίς φίλους,χωρίς συμπόνια και ψυχή. Φιλία...χα! Λέξη για τους αθεράπευτα ρομαντικούς, που πραγματικά θαυμάζω. Δεν υπάρχουν παντοτινές φιλίες, παρά μόνο στις ταινίες και τα μυθιστορήματα. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν -Τύπου: Οι άντρες περνούν,μαμά- ,άλλοτε μας προδίδουν και μας πληγώνουν κιόλας. Φύσις, μωρό μου. Έτσι έχουν τα πράγματα. Καμιά φορά, ο άνθρωπος γίνεται χειρότερος και από το πιο άγριο θεριό. Κι εγώ έτσι είμαι δηλαδή κι εσύ και ο απέναντι μας. Στο ίδιο καζάνι βράζομεν όλοι, όσο και αν κάποιοι θέλουν να περνιούνται, τάχα μου, για σπουδαίοι ή για αιώνια θύματα που τους εκμεταλλεύτηκαν οι φίλοι ή οι γκόμενοι -οι πρώην και οι επόμενοι- και αρχίδια μπλου!

Ξέρεις, φίλε, τι λένε για εμένα; Άγαλμα θα μου έστηναν μερικοί με τα λόγια τους, σοβαρά τώρα, όχι μαλακίες. Ειλικρινά, είναι πάρα πολλοί -για τα δικά μου τα σταθμά- αυτοί που υπερτονίζουν τα προτερήματά μου και παραβλέπουν τα μειονεκτήματά μου, χαρακτηρίζοντας τις μαλακίες μου ως ''χαριτωμένα λάθη'' και άλλα τέτοια εμετικά. Το λοιπόν, οι ίδιοι άνθρωποι με θάβουν στα 5 μέτρα. Δηλαδή, είτε σχολιάζουν για τη συμπεριφορά και τις επιλογές μου, είτε με θάβουν από μέσα τους και δεν τολμάνε να μου πούνε κατάμουτρα, αυτά που πιστεύουνε για εμένα. Δεν γαμιέται; Κι εδώ ισχύει, ότι όλοι το ίδιο είμαστε. Αυτά που κάνουν σε εμένα, τα έχω κάνει κι εγώ σε άλλους. Ούτως ή άλλως, σε 3-4 άτομα έχω πια εκτίμηση πραγματική. Οι υπόλοιποι; Ε, μιλάμε. Σε δουλειά να βρισκόμαστε,δηλαδή.

Η πιο μεγάλη απάτη πάντως -και αν θέλετε τη γνώμη μου- είναι οι ηλεκτρονικές φιλίες. Όλα πια ηλεκτρονικά είναι στις μέρες μας, σιχάθηκα. Και ας μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας, παιδιά του internet είμαστε όλα. Δε γίνεται να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άλλον, να τον πονάς αληθινά, να ενδιαφέρεσαι για το πως περνάει, για το αν είναι καλά ή όχι, όταν σας ενώνει μόνο μία γαμημένη μονάδα. Οk, υπάρχει μία σαφώς μεγαλύτερη άνεσις λόγου. So what? Δεν υπάρχει το βλέμμα, το χαμόγελο, η αληθινή η συμπόνια. Τι να κάνουμε δηλαδή; Ok. Κι εγώ έχω πιστέψει πως νοιάζομαι πραγματικά για κάποιον, με τον οποίο μιλάμε μόνο μέσω internet...αλλά δε στέκει ρε παίδες. Με βάση τη λογική δηλαδή. Τουτέστιν και απ'αυτούς τίποτα δεν περιμένω. Ειδικά απ'αυτούς....ακόμα και αν επικοινωνούμε 4 ή 5 χρόνια. Δεν παύει να υπάρχει μόνο η μονάδα, η οθόνη, το πληκτρολόγιο. Άντε και το κινητό!(Χριστίνα, αποτελείς εξαίρεση. Εμείς βρεθήκαμε κιόλας και γενικώς κοπέλαρα μου...με εσένα είναι αλλιώς η όλη φάση.)
Κι η αλήθεια είναι, πως δεν αναφέρομαι πια σε κολλητούς. ΟΧΙ άλλες ΤΑΜΠΕΛΕΣ πια! Ανακατεύομαι! Ανθρώπους θέλω για να επικοινωνώ. Για να με ακούνε και να τους ακούω. Να καταλαβαίνουν από το βλέμμα μου αν είμαι καλά ή όχι και αντιστρόφως. Κι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι για εμένα. Απλώς, δεν είναι μόνιμοι. Κάποτε χανόμαστε, ύστερα ξαναβρισκόμαστε και φτου και απ'την αρχή!

Αυτά τα τροπάρια είναι καινούρια,βασικά. Προκύπτουν από την νέα οπτική, με την οποία και αντιμετωπίζω τη ζωή. Άλλαξα, φίλε. Άλλαξα πολύ, το νιώθω τόσο έντονα. Έχω γίνει πιο συναισθηματική και ίσως πιο ευαίσθητη. Ξεσπάω πιο εύκολα σε σχέση με παλαιότερα, κλαίω συχνότερα. Ταυτόχρονα, είμαι και πιο ρεαλίστρια. Είμαι λιγότερο χαμογελαστή και πιθανώς λιγότερο ανέμελη. Πάντως, συνεχίζω να αστειεύομαι και να ειρωνεύομαι με την ίδια συχνότητα. Ε, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Μερικοί εκνευρίζονται με αυτό (Οι άνθρωποι χωρίς humor είναι ηλίθιοι,σοβαρά τώρα), αλλά τότε το πράγμα γίνεται ακόμα πιο αστείο.

Πολύ το φιλοσόφησα περί φιλίας, ρε παιδιά. Ούτε ο Αριστοτέλης να ήμανε, να πούμε! Τέλος πάντων, επανέρχομαι στο σήμερα. Πέρασα πολύ όμορφα απόψε. Μιλήσαμε, γελάσαμε, προβληματιστήκαμε. Καλά, με την Κατερίνα, τον Αντώνη και το Στέφανο πάντοτε τα πηγαίναμε καλά. Με τον Σταμάτη μόνο είχαμε κατά το παρελθόν ένα σωρό κόντρες. Και στο μέλλον δηλαδή θα έχουμε ξανά, μα προς το παρόν διανύουμε μία περίοδο ανακωχής. Με τον Σταμάτη, το λοιπόν, πάντοτε υπήρχε μια παράξενη,έντονη έλξη. (Διαβάζεις και το blog, ρε Σταμάτη. Μην με παρεξηγήσεις.) Ας το πούμε, υπάρχει με αυτόν μία έντονη χημεία. Άλλωστε, έχω επιβεβαίωσει πολλάκις τον κανόνα περί ετερωνύμων και θα μπορούσα να το κάνω άλλη μία φορά. Ωστόσο, ποτέ δεν προχώρησε το αίσθημα, διότι υπήρχε ο αστάθμητος παράγοντας ''Σταύρος''.

Τι άνθρωπος και ο Σταύρος! Ώρες-ώρες, απορώ γιατί συνεχίζουμε να πορεύομαστε μαζί, έπειτα από τρία χρόνια. Δεν είναι και λίγα! Έχουμε αλλάξει τόσο πολύ πια. Είναι 20 κι είμαι 18. Ωριμάσαμε, σοβαρέψαμε, κόψαμε τις παλιές μαλακίες και κάνουμε νέες...πιο μεγαλίστικες. Τι μας ενώνει άραγε; Δεν είναι η συνήθεια. Αν ήτανε αυτή, όλα θα'ταν πιο ήρεμα. Να'ναι έρωτας; Μήπως είναι και αγάπη; Δηλαδή...εκ μέρους μου ξέρω καλά τι είναι, τώρα εκ μέρους του, αμφιβάλλω πάντοτε. Δε θα τα ψάξω άλλο. Άστο μωρέ, για όσο πάει.Περνάμε καλά μαζί, πολύ καλά δηλαδή. Βέβαια, κακολογούν πολλοί, λέγοντας πως είναι ώρα να φύγω, πως τζάμπα χαλιέμαι. Ξεχνούν όμως φαίνεται τις δικές τους τις πληγές και τα δικά τους λάθη και θεωρούν πως είναι εύκολο να φύγεις, από κάτι που αγαπάς. Ε, λοιπόν. Θυμηθείτε, πως δεν είναι.

Δε θυμάμαι τι έχω γράψει στην αρχή της ανάρτησης και δεν παίζει να τα ξαναδιαβάσω απόψε. Αν θεωρήσει κάποιος, ότι αναφέρομαι σε αυτόν επιτηδευμένα ή ότι λέω κάτι για αυτόν και δεν αναφέρω το όνομά του ή ο,τιδήποτε...μην μου το πείτε! Έχω βαρεθεί κι ειλικρινά δεν με νοιάζει. Κι εγώ πιστεύω διάφορα για τον καθένα σας, αλλά δεν σας πρήζω κιόλας. Δεν πετάω σπόντες, ούτε μιλάω αινιγματικά. Έχω γνωρίσει εκατοντάδες άτομα σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου, όποτε κι έχω διάφορους κατά νου, όταν γράφω.

Θα κλείσω την ανάρτηση, αναφερόμενη στον Σταμάτη, που απόψε επέμενε να μου τραγουδά το ''My destiny'', όπως συνήθιζε παλιά. Ρε Σταμάτη...ειλικρινά, δε ξέρω ποιος είναι ο πιο χαμένος της υπόθεσης. Φέρεσαι λες κι είσαι εσύ που δεν κατόρθωσες να με πλησίασεις. Μήπως όμως είμαι εγώ που δεν δοκίμασα καν να σε αγγίξω;

Άποψε,η νυχτά είναι λευκή. Δε γουστάρω να κοιμηθώ, θέλω να κάνω κάτι τρελό. Να βγω με το κοντομάνικο έξω τώρα; Πάει 1.5 χρόνος πια, από τότε που το'κανα για τελευταία φορά. Δεν έχω να χάσω και τίποτα.

Καληνύχτα, άνθρωποι!
Συγγνώμη για τούτη την μεθυσμένη ανάρτηση!