Τυφλά Ραντεβού...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανόητο στις ανθρώπινες σχέσεις από τα αποκαλούμενα ''Ραντεβού στα Τυφλά'' Σε τέτοιες περιπτώσεις, συνήθως πάντα την πατάς και ο ''πρίγκηπας των ονείρων'' που περιμένεις να συναντήσεις, φέρνει τελικά περισσότερο σε άσχημο βατράχι. Είναι κάτι σαν το εθνικό λαχείο. Σου λένε, ότι ο ένας στους τρεις κερδίζει, αλλά εσύ πάντοτε ανήκεις στους άλλους δύο,κατά ένα περίεργο τρόπο. Εν πάση περιπτώσει, σε ό,τι αφορά τα ραντεβού στα τυφλά, ομολογώ με περίσσια ντροπή, ότι έχω βρεθεί σε δύο. Βέβαια, έπρεπε από την πρώτη φορά να λακίσω, αλλά κάτι η επιμονή των φίλων, κάτι ο δικός μου ο χαβαλές, που καμιά φορά δεν έχει όρια, πήγαινα. Τώρα όμως το λέω και το δηλώνω. Ποτέ δε θα ξαναπάω σε τέτοιου είδους συναντήσεις.
Η πρώτη απόπειρα για τη δημιουργία κάποιας σχέσης, μέσω ενός τέτοιου ραντεβού, έγινε όταν ήμουν μόλις 14 και κάτι. Tότε, ήμουν ακόμα αθώα,μικρή και τριανταφυλλένια. Ok, ας μη δουλευόμαστε. Περνούσα μια εφηβεία γάμησε τα και βρισκόμουν μεταξύ ουρανού και γης. Να τονίσω, βεβαίως, ότι ποτέ δεν ήμουν τέτοιας ιδεολογίας, αλλά ας όψεται μια παλιά φίλη που ακούει στο όνομα Κατερίνα. Το λοιπόν, αυτή η Κατερίνα, με έπρηζε δυο εβδομάδες περίπου, για έναν πρώτο ξάδερφο του τότε αγοριού της. Αυτός λεγόταν Αντώνης, ήταν 15, ήταν 2 ή 3 μήνες single, άκουγε FF.C, σιχαινόταν το λεμόνι και άλλα τέτοια κουφά. Μάλιστα, προκειμένου να τον προσδιορίσω,η Καιτούλα μου είπε ότι παλαιότερα τα είχε με την τάδε. Εγώ πάντως δεν ήθελα να πάω, αλλά η Κατερίνα συνεχώς μου θύμιζε κάπως αγενώς μια παλιά χάρη που της χρωστούσα και ότι δεν έχανα τίποτα και ότι ήταν ωραίος και ότι ήταν ΤΟ κελεπούρι και ότι κανείς δεν με ανάγκαζε να κάνω κάτι μαζί του και επειδή το πολύ το Κύριε Ελέησον το βαριέται και ο παπάς,δέχτηκα. Εν τω μεταξύ, αποφάσισε με τον Θανάση [το αγόρι της], να βρεθούμε καλύτερα μόνοι μας. Εγώ μάλιστα θα κρατούσα μια μπεζ τσάντα [την οποία και δανείστηκα από την Κατερίνα] και εκείνος θα φορούσε ένα καπέλο. Ημίψηλο,jockey, δεν μου διευκρίνησαν. Ντύθηκα,βάφτηκα,δεν πολυχτενίστηκα ούσα μπουκλομάλλα, πήρα και το μπεζ τσαντάκι και κίνησα. Δεν χρειάστηκε και πολύ για να τον γνωρίσω, αφού ήταν ο μόνος μες την κατάμεστη καφετέρια που φορούσε καπελάκι[ήταν και χειμώνας]. Η αλήθεια είναι πως δε διέκρινα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, λόγω της μυωπίας μου, παρά μόνο ότι ήταν ψηλόλιγνος. Τον χαιρέτησα κουνώντας τη τσάντα και εκείνος χαιρέτησε εμένα, κουνώντας το καπέλο. Κάθισα, συστηθήκαμε και τον κοίταξα καλύτερα. Φορούσε φαρδιά ρούχα σύμφωνα με το hip-hop style που τότε έπαιζε πολύ, ήταν καστανός και εντάξει, δεν πολυτρελάθηκα. Ωστόσο, το θέμα είναι ότι μου φαινόταν οικεία γνωστός. Μιλούσε απελπιστικά γρήγορα [περισσότερο και από εμένα] και η συνεννοήση μας ήταν σίγουρα αρκετά αστεία. Του εξομολογήθηκα ότι κάτι μου θυμίζει και εκείνος είπε ότι έτσι πιστεύει για εμένα. Κι έπειτα, άρχισε μια σειρά από χαζές ερωτήσεις που κάναμε ο ένας στον άλλον.
<<Που έκανες φροντιστήριο στα αγγλικά;>>
<<Σε ποιο νηπιαγωγείο πήγες;>>
<<Πήγαινες κολυμβητήριο;>>
<<Έκανες ποτέ καράτε;>>
<<Έκανες ποτέ ρυθμική γυμναστική;>>
<<Στο Παυσίλυπο [πάρκο με παιδική χαρά] που έπαιζες συνήθως;>>
<<Σε ποιο δημοτικό πήγαινες;>>
<<Βρέθηκες ποτέ σε συναντήσεις του fan club του ''Ψυχογιός'' ; >>
Τελικώς, αποκαλύφθηκε ότι πηγαίναμε μαζί στους προσκόπους. Μάλιστα, ήμαστε και οι δύο στα ''Λυκόπουλα''. Αρχίσαμε να μιλάμε για τη στολή, με το κίτρινο πουκάμισο, το καφέ σορτσάκι, τα αρβυλάκια,το πράσινο καπελάκι με το κόκκινο λυκόπουλο και τη γαλανόλευκη γραβάτα. Για τις εκδρομές, για τις φωτιές που ανάβαμε χτυπώντας πέτρες σαν τα χαζά, για τους κόμπους που μάθαμε να κάνουμε, ενώ, στη συνέχεια θυμηθήκαμε ότι εμείς τα δυο, συγκεκριμένα, κυνηγιόμασταν γύρω από ένα μεγάλο στρογγυλό χαλί που υπήρχε στην αίθουσα που συγκεντρωνόμασταν. Όλη η βραδιά, κύλησε κάπως έτσι και αποφασίσαμε από κοινού ότι δύο παλιοί συν-πρόσκοποι δεν είναι δυνατόν να κάνουν σχέση, ενώ, συμφωνήσαμε ότι τα ραντεβού στα τυφλά, είναι μάλλον ανούσια. Πάντως, με τον Αντώνη διατηρώ φιλικές σχέσεις ως και σήμερα.

Το δεύτερο ραντεβού, πραγματοποιήθηκε πρόσφατα. Μετά τις πανελλήνιες και το χωρισμό μου από τη σχέση που διατηρούσα επί 2,5 χρόνια. Αυτή τη φορά, πολλοί φίλοι [Μαρίνα,Αναστασία,Λεωνίδας,Αλέξανδρος] αποφάσισαν ότι ήταν ώρα να προχωρήσω στη ζωή μου και αφού τα κέφια μου δεν ήταν καλά, δεσμεύτηκαν ότι θα με βοηθήσουν αυτοί. Εγώ τις φιλικές χείρες βοηθείας, τις φοβόμουν ανέκαθεν, αλλά από την άλλη δεν ήθελα και να τους κακοκαρδίσω. Άλλωστε, ήσαν τόσο ενθουσιασμένοι. Μου μίλησαν λοιπόν για τον Διονύση, που είναι φίλος του Λεωνίδα και πολύ καλό παιδί, σαν και αυτόν. Επιπλέον, ο Διονύσης ήθελε επίσης να με γνωρίσει, διότι έμαθε ότι ασχολούμαι με το θέατρο και λάτρεψε την καλλιτεχνική μου φύση ή κάτι τέτοιο. Αυτός παίζει κιθάρα και τραγουδάει σε ένα τοπικό νεανικό rock συγκρότημα. Είναι γύρω στα 20. Ο Αλέξανδρος τόνισε πως δεν πρέπει να το δω σαν ραντεβού, αλλά σαν μια απλή φιλική γνωριμία και αν είναι να γίνει κάτι παραπάνω, θα γίνει. Άλλωστε, είμαστε και μεγάλα παιδιά. Με τούτα και με κείνα, με έπεισαν. Άλλωστε, είχαν περάσει 4 χρόνια από το προηγούμενο φιάσκο, εγώ πέρασα πια την εφηβεία και ήμουν περισσότερο ώριμη και κατασταλαγμένη. Το καλό είναι ότι θα συναντιόμασταν παρουσία της υπόλοιπης παρέας, οπότε δεν θα υπήρχε αμηχανία. Ντύθηκα λοιπόν, προσέχοντας να μην ντυθώ σαν rock γκόμενα και νομίζει ότι το κάνω για αυτόν, τα μαλλιά πάλι δεν τα πρόσεξα ιδιαίτερα ούσα ακόμη μπουκλομάλλα, βάφτηκα και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο τσαντάκι κίνησα για μια άλλη καφετέρια, αυτή τη φορά. Πήγα και βρέθηκα [εξ επίτηδες δηλαδή, ήταν προσχεδιασμένο] να κάθομαι πλάι στον Διονυσάκη. Είχαμε στριμωχτεί και καλά-καλά δεν μπορούσα να βολέψω κάπως τα χέρια μου. Aντικειμενικώς και Υποκειμενικώς ο άνθρωπος ήταν ο τύπος μου. Ανέκαθεν, τέτοιοι μου άρεσαν. Ελαφρώς αξύριστοι, ελαφρώς rock, ελαφρώς τελειωμένοι. Αλλά αυτός ήταν βαριά τελειωμένος. Έπινε και κάπνιζε συνεχώς, αν και στην κουβέντα ήταν σχετικά καλός. Ε, μιλήσαμε για μουσική, μιλήσαμε για θέατρο και ύστερα κοιταχτήκαμε βαθιά στα μάτια. Σιωπή. Μου θύμιζε τον πρώην μου. Οι κρίσεις ειλικρίνειας με πιάνουν πάντοτε σε ακατάλληλες στιγμές, κατά τα άλλα όχι και πολύ. Του το είπα. Εκείνος γέλασε και είπε ότι και εγώ του θυμίζω τη δική του πρώην. BINGO! Άλλο ένα ραντεβού ονείρων βούλιαξε σαν τον Τιτανικό. Ύστερα, του μίλησα για την άλλη καταπληκτική μου εμπειρία με τον Αντώνη και εκείνος μου μίλησε για ανάλογες δικές του εμπειρίες που ήταν όλες καταστροφικότατες, αφού ο Λεωνίδας όποτε έβλεπε πως ήταν single του κανόνιζε συναντήσεις με αιθέριες υπάρξεις. Ύστερα, αρχίσαμε να μιλάμε συνωμοτικά περί έρωτα και καταλήξαμε στο ότι η φάση των τυφλών ραντεβού είναι εντελώς ξενέρωτη. Ο έρωτας, δηλαδή, είναι άλλο πράγμα. Σου έρχεται στο άκυρο, δεν το κυνηγάς, στο κάτω-κάτω. Έτσι δεν είναι; Πάντως και με τον Διονύση αντάλλαξαμε κινητά και μιλάμε πότε-πότε. Πάντοτε φιλικά όμως.

Συνοπτικώς, μην είστε ευκολόπιστοι και μη πειστείτε ποτέ από φίλους,συγγενείς και καλοθελητές για τυφλά ραντεβού. Είναι σκέτος χαμένος χρόνος! Εκτός πια, αν σταθείτε τόσο τυχεροί.
Πάντως, να κυνηγάς, μωρέ, τον έρωτα με αυτό το τρόπο;
Ήθελα να'ξερα κι εγώ τι είχα κατά νου όταν πήγαινα...

*Αυτά τα εξομολογούμαι για πρώτη και πιθανώς τελευταία φορά.