Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Ύστατη Στιγμή

Ήσουν όντως εσύ ή μήπως ήταν κάποιος που σου έμοιαζε;
Μα ναι. Πρέπει να ήσουν εσύ. Ήσουν σίγουρα εσύ.
Διέκρινα το γνωστό τατουάζ στο δεξί σου χέρι.
Ήσουν ντυμένος απλοικά ως συνήθως.
Καθόσουν σχεδόν απέναντι μου. Ήσουν μόνος.
Κάτι σκεφτόσουν, ανάθεμα και αν έβλεπες γύρω σου.
Μου'ρθαν στο νου σκηνές ανακατωμένες.
Πάνε δυο χρόνια που'χω να σε δω, έτσι δεν είναι;
Είχαμε γνωριστεί σε κάποιες διακοπές.
Αργότερα κάποια στιγμή μ'επισκέφτηκες. Αυτό είναι όλο.
Δεν υπήρξαμε ποτέ φίλοι με την κλασική έννοια του όρου.
Ούτε και σχέση είχαμε ποτέ.
Απλώς μιλούσαμε, περνούσαμε καλά, πίναμε καφέδες και αλκόολ.
Μετά χάθηκες. Όχι μόνο από μένα. Από όλους.
Ήταν επιλογή σου. Το'θελες και το'κανες.
Μας θυμάμαι να συζητάμε πάντοτε κάτι
αλλά να μην καταλήγουμε ποτέ κάπου.
Εκείνη την εποχή είχαμε μιλήσει για όλα.
Εσύ ήσουν έτσι και αλλιώς ανήσυχο πνεύμα.
Σε θυμάμαι να απορείς,να δυσπιστείς,να αναρωτιέσαι.
Πίστευες και πιθανώς πιστεύεις στην αγάπη. Ουτοπικό. Πολύ. Και κλισέ.
Όλοι,υποτίθεται,πιστεύουν στην αγάπη και δεν την έχουν καν νιώσει.
Θέλω να πιστεύω πως εσύ δεν ήσουν απ'αυτούς. Μάλλον δεν ήσουν.
Παρουσίαζες όμορφα την οπτική σου περί ανιδιοτελούς αγάπης.
Μωρέ μαζί σου ένιωθα λίγο περισσότερο άνθρωπος.
Υπήρξες πολύ κυνικός μαζί μου ορισμένες φορές
μα όταν το χρειαζόμουν μου φέρθηκες πολύ στοργικά.
Σαν αδερφός; Δε ξέρω. Δεν είχα και ποτέ για να σου πω.
Όταν ήσουν λιώμα σε θυμάμαι να λες κάτι πράγματα που με φόβιζαν.
Ότι δε θα μείνεις για πολύ, ότι το θες να φύγεις, ότι βαριέσαι τα ίδια και τα ίδια.
Ποτέ δεν μ'άρεσαν οι αποχωρισμοί. Για αυτό χάθηκες δηλαδή;
Moυ είχες πει μια φορά πως δε θα χαθούμε πραγματικά.
Γιατί αν τύχει ποτέ και σε χρειαστώ θα είσαι κοντά μου μέσα από αυτά που'χαμε συζητήσει.
Δεν σ'είχα καταλάβει καλά τότε. Ήμουν και ζαλισμένη.
Τελικά δεν ήσουν και εντελώς λάθος.
Τώρα με τρώει η περιέργεια. Θα μου μιλήσεις;
Αν έχεις αποφασίσει να φύγεις από τα παλιά, δε θα μου μιλήσεις.
Ήρθα κι έκατσα δίπλα σου στο μπαρ. Σε κοιτούσα επίμονα.
Δεν άργησες. Γύρισες και με κοίταξες. Μα δεν είπες τίποτα.
-Αναρωτιέμαι πως και γιατί χάθηκες μες το ίδιο σου το παιχνίδι-.
Σου χαμογέλασα. Ίσως έτσι να'λεγες κάτι.
-Δε πιστεύω πως το παίζεις τραγικός ήρωας του Σαιξπήρου. Τα'χεις μπερδέψει.-
Μου χαμογέλασες κι εσύ. Άρα με αναγνώρισες.
Δεν είσαι από τους τύπους που την πέφτουν σε γκόμενες στα μπαρ.
Άφησες λεφτά, σηκώθηκες κι έφυγες.
Σε κοιτούσα καθώς προχωρούσες προς την έξοδο.
-Θα γυρίσεις ποτέ; Θα είσαι μαζί μου όπως τότε; Ή έφυγες τελικά οριστικά;-
Πριν εξαφανιστείς από τα μάτια μου...την ύστατη, να πούμε, στιγμή γύρισες
και μ'ανταπέδωσες το βλέμμα.
Τώρα αυτό τι είναι; Υπόσχεση; Με βολεύει να το δω έτσι.
'Επειτα χάθηκες. Τόσο απλά.
Πάντοτε εξαφανίζεσαι τόσο απλά.
-Δε ζήτησα ποτέ από κανέναν και πόσο μάλλον από εσένα όρκους αιώνιας αγάπης/πίστης/φιλίας. Απλώς χωρίς εσένα είμαι λίγο πιο μόνη πιο άδεια πιο απάνθρωπη-.
Τουλάχιστο αν αποφασίσεις ποτέ να επιστρέψεις
θα ξέρεις που μπορείς να με βρεις.
Εγώ χάρηκα που σ'είδα και που'σαι καλά.
Και δε πειράζει που'φυγες έτσι με ένα παγωμένο χαμόγελο
να βρίσκεται ακόμη στα χείλη και των δύο.
Από τη τελευταία τούτη συνάντηση κρατάω την ύστατη στιγμή-την υπόσχεση.
Διαφορετική από του Σιδηρόπουλου, αλλά εξίσου σημαντική.
Διάβαζες κάποτε blogs. Θα'ταν ωραία να σε φέρει κάποτε ο δρόμος προς τα δω.

Το αγαπημένο σου τραγούδι -τότε τουλάχιστο αυτό ήταν- για το τέλος.

http://www.youtube.com/watch?v=NDkYcEmh5G4

Εκπορνεύεσαι κουρέλι στην μπορντελοκοινωνία,
ξεπουλάς και την ψυχή σου για την υπεραφθονία,
στην καρδιά σου βάλαν φρένα, το μυαλό σου παίρνει βύσμα
για χιλιάδες σαν εσένα θα αρκέσει μια πρίζα.

Κι η πνευμονοκονίαση, κι η πνευμονοκονίαση
κι αυτή θα έχει πάψει
ρομποτανθρωπομήχανση και ξυπνοπνευματύπνωση
και χρυσωμένο χάπι.

Θα είσαι με μπαταρία
να εκτελείς εργασία
με σούπερ ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
θα πλέεις σ' ευφορία.

Θα είσαι με μπαταρία
να εκτελείς εργασία
με σούπερ ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
θα πλέεις σ' ευφορία.

Για κοιτάξτε με σακάτη
ένα έχω μόνο μάτι
μου ρουφήξατε το αίμα
μα ανυπόκριτο έχω βλέμμα.

Αποφασισμένος πάντα
στην προσωπικιά μου μπάντα
την ψυχή μου δεν πουλάω
και το δρόμο μου τραβάω.

Την πνευμονοκονίαση, την πνευμονοκονίαση
εγώ τη συζητάω
ρομποτανθρωπομήχανιση και ξυπνοπνευματύπνωση
δεν θέλω να την φάω.

Ξερνάω τη μπαταρία
δεν εκτελώ εργασία
δεν θέλω ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
γουστάρω ελευθερία.

Ξερνάω τη μπαταρία
δεν εκτελώ εργασία
δεν θέλω ενημέρωση, κορσέ και διασκέδαση
γουστάρω ελευθερία.

3 σχόλια:

  1. Άρε Νικόλαα!!Αθάνατη Μπαταρία!!

    Δεν έχω να πω πολλά παρά μόνο ένα!!Αν όλα τα ζευγάρια ήταν έτσι δεν θα υπήρχε πονος από χωρισμούς κτλ κτλ!!Αγαπιέστε πολύ είτε θέλετε να το παραδεχτείτε είτε όχι!!Στο χέρι σας είναι!!!Λίγοι βρίσκουν τόσο μεγάλη αγάπη ρε Δανάη μην την χαραμίσεις για εγωισμούς!!

    Τέλοσπάντων σε καλυνηχτώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. τι λες μωρέ πααααλι;
    Για φίλο μου ειναι το κείμενο! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΧΑΧΑΧΑΧΑ!!Παρεξηγησις!!ΧΑΧΑΧΑ!!

      Αλλά επιμένω για αυτα που σου λεω και δεν θελω κουβεντα!ΑΧΑΧΑ

      Διαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.