Διάφορες σκέψεις...

Έχω χαθεί τελευταία από τον όμορφο κόσμο των ιστολογίων και δεν νιώθω και πολύ καλά μ'αυτό.

Αλλά ξέρετε κάτι; Έχω χαθεί γενικώς και αυτό είναι αλήθεια. Το κινητό μου είναι κλειστό για μέρες χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτία. Απλώς δε θέλω κανείς να με αναζητήσει κι ούτε θέλω να μιλήσω σε κάποιον. Έχω τις... ''κλειστές'' μου. Διαβάζω, βέβαια,τις αναρτήσεις σας απλώς δεν τις σχολιάζω αλλά θα επανέλθω λίαν συντόμως. Όπως διαβάζω και τα σχόλια σας, απλώς σε εκείνα που γίνονται σε εντελώς προσωπικές αναρτήσεις (όπως ήταν η προηγούμενη) πιθανώς να μην απαντώ γιατί δεν υπάρχει κάτι να πω τις περισσότερες φορές. :)

Νιώθω πως έχω βυθιστεί στο παρελθόν μου και δεν μπορώ να ξεκολλήσω από αυτό. Μπορεί τελικά η ουσία να είναι πως δεν μου είναι εύκολο να αποδεχτώ ότι κάτι τόσο όμορφο που υπήρχε στο παρελθόν ίσως και να τέλειωσε πια. Εντάξει, ποτέ δεν είναι εύκολο να μπει μια τελεία και να πας παρακάτω. Απλώς αυτός ο άνθρωπος,για τον οποίο και με πιάνουν τα ψυχολογικά μου εδώ και κάτι χρόνια, είναι σημαντικός για μένα, ενδιαφέρομαι γι'αυτόν και θέλω πραγματικά να περνάει καλά. Πιστεύω ότι το αξίζει όπως και οι περισσότεροι από μας. Και τώρα μου'ναι δύσκολο τόσο να τον βλέπω με κάποια άλλη - με την οποία δεν την πολυπαλεύει όσο και να παριστάνουμε μεταξύ μας τους άνετους και τους κεφάτους και να συζητάμε για πάσης φύσεως θέματα αλλά στην ουσία να μην λέμε τίποτα ουσιαστικό. Να μην είναι τίποτα όπως ήταν πριν από λίγους μήνες. Αν μας ακούσει τώρα να συζητάμε κάποιος που δε μας ξέρει θα πιστέψει πως γνωριζόμαστε τέσσερις ώρες και όχι τέσσερα χρόνια. 

Αυτά είναι που με εκνευρίζουν στα θέματα των σχέσεων. Δηλαδή με έναν πρώην ή θα'στε κολλητοί και θα τα συζητάτε όλα (που προσωπικά ούτε αυτό το πολυκαταλαβαίνω) ή θα φέρεστε εντελώς τυπικά ο ένας στον άλλο λες και γνωριστήκατε προχθές στην ουρά της τράπεζας; Δεν υπάρχει μια μέση οδός; Και αυτό που παρατηρώ είναι ότι όσο πιο πολύ καιρό είσαι με κάποιον, αν μετά χωρίσετε, τόσο πιο... ξεκομμένος θα νιώθεις απ'αυτόν. Δεν καταλαβαίνω γιατί τώρα πρέπει να συμπεριφέρομαι έτσι στον πρώην και αναλόγως αυτός σε εμένα. OΚ. Μπορεί να χάσαμε το αίσθημα, τον έρωτα...όλα αυτά να τα δεχτώ. Αλλά δεν υπήρχαν μόνο αυτά. Tι έγινε με την αγάπη, την κατάνοηση, την υποστήριξη και την απίστευτη χημεία; Χάθηκαν από την μια μέρα στην άλλη; Αυτό είναι δύσκολο ως και ακατόρθωτο, κάποια πράγματα δε τελειώνουν ποτέ. Τελικά ευτυχώς δεν πίστευα ποτέ στα παραμύθια. Τώρα θα'νιωθα ακόμα χειρότερα.

Υπάρχει ένα τραγούδι που πραγματικά το αγαπώ και το θυμήθηκα αυτές τις μέρες της...περισυλλογής.

Μου θυμίζει έντονα κάποιο προηγούμενο καλοκαίρι. Εγώ ήμουν σε μια Αθήνα σχετικά άδεια. Σε ένα μικρό και ακατάστατο διαμέρισμα μαζί μ'αυτόν. Βρισκόμασταν για μέρες ολόκληρες εκεί και περνούσαμε τόσο ωραία. Δεν νομίζω πως χρειαζόμασταν κανέναν και τίποτα εκείνες τις στιγμές. Ένα απόγευμα λίγο πιο δροσερό από τα προηγούμενα σε μια βεράντα με ωραία θέα το'χαμε ρίξει στους φραπέδες και από το ραδιόφωνο ακούστηκε αυτό το τραγούδι. Θυμάμαι πολύ έντονα τη στιγμή. Μου κάνει εντύπωση πως δε βρίσκομαι ακόμα σε κείνη τη βεράντα.

Μια παρένθεση: Το highlight της εβδομάδας είναι μάλλον η χθεσινή βραδιά. Ήταν στο σπίτι μου μια φίλη μου, πρώην του κολλητού μου, ο οποίος της φέρθηκε στο παρελθόν επιεικώς απαράδεκτα, αλλά αυτή το κόλλημα το'χει μαζί του ακόμα. Ήρθε χθες ως εμένα με διάθεση υπό το μηδέν γεμάτη παράπονα για τον κολλητό κι εγώ απλώς να ακουώ διότι καταλαβαίνετε τη θέση μου. Έγινε τύφλα και τον πήρε από το κινητό μου για μια αφιέρωση. Το ένα παράδοξο ήταν το τραγούδι της αφιέρωσης. Άτομα της ηλικίας μου πιθανώς να θυμούνται κάποια σουξέ στα τέλη του '90 ή τις αρχές του '00. Η κοπελιά, λοιπόν, του αφιέρωσε ένα κομμάτι τέτοιας εποχής της Βανδή που πάει ''το'ριξες και πάλι απόψε το φαρμάκι σου κι έκανες ξανά να κλαίει το κοριτσάκι σου''. Μιλάμε για κομμάτι με πόνο που είχα να το ακούσω από το δημοτικό ακόμη. 

Το δεύτερο παράδοξο είναι ότι μετά την αφιέρωση ο κολλητός με πήρε τηλέφωνο (αφού είχε δει τον αριθμό μου) και με ρώτησε με απερίγραπτο ύφος, ''Δανάη...τελικά με γουστάρεις, έτσι; Δεν καταλαβαίνω πάντως γιατί με κατηγορείς αφού μεταξύ μας δεν έγινε ποτέ τίποτα!''. Ασχολίαστη η αντίδραση της φίλης μου.

Καλή συνέχεια!