Την προσοχή σας λίγο...

Ξέρετε, πήρα μια απόφαση. Βασικά την πήρα πριν από λίγο εκεί που διάβαζα Ηρόδοτο και καταλαβαίνετε τη συναισθηματική τρικυμία που επικρατούσε μέσα μου. Τέλος πάντων. Η ουσία της σημερινής ανάρτησης , που δεν ήταν προσχεδιασμένη , είναι ότι πρόκειται να εγκαταλείψω το blog για λίγες μέρες. Δεν κλείνει βέβαια, ούτε θα λείψω για διακοπές, ούτε είναι κάτι ουσιαστικό που με ωθεί να το κάνω αυτό. Απλώς βρίσκομαι σε μεγάλες ακεφιές εξ αιτίας προσωπικών θεμάτων, θεμάτων που αφορούν φίλους και κοινωνικών γεγονότων. Ίσως θα'ταν πιο σωστό να πω πως κυριολεκτικά σκαλώνω από το γεγονός ότι δε βρίσκω αυτό το γαμημένο  κάτι που θα με κάνει να γελάσω ξανά με τη ψυχή μου. Ξέρετε είναι φάση, όχι τίποτα το σοβαρό και το παθαίνω πότε-πότε.

Το λοιπόν δεσμεύομαι ότι θα επιστρέψω με νέα ανάρτηση την 1η του Σεπτέμβρη. Και λογικά θα σας γράψω από τα Ιωάννινα και τώρα που το σκέφτομαι ήδη χαζογελάω. Γιατί θα επιδιώξω αυτή η χρονιά - ας το πούμε και ακαδημαικό έτος - να είναι διαφορετική. Να είναι πιο γεμάτη, πιο δημιουργική, πιο αυθόρμητη, πιο κεφάτη από ό,τιδήποτε έχω ζήσει ως τώρα. Χωρίς να έχω καμία διάθεση να ξορκίσω το παρελθόν μου. Απλώς γουστάρω μια νέα πραγματικότητα στη ζωή μου - μια μεγάλη αλλαγή. Θα επιστρέψω λοιπόν με καλύτερη διάθεση, με κάποιο μήνυμα αισιοδοξίας, με μία έστω ελάχιστη ελπίδα για κάτι καλύτερο κι έχοντας σίγουρα αφήσει πολύ μακριά ό,τι μου τρώει τη ψυχή από μέσα.

Φυσικά η ανάρτηση θα συνοδευτεί από το ''Κάθε Σεπτέμβρη'' του Δεληβοριά και αυτό είναι κάτι που δεν το διαπραγματεύομαι.

Ως τότε θα κάνω σχετικά συνηθισμένα πράγματα. Θα διαβάζω (ελπίζω με καλύτερο πρόγραμμα στο εξής), θα συναντώ φίλους, θα κάνω κάποια απαραίτητα ψώνια, θα πληρώσω τον ΟΤΕ για το σπίτι στα Ιωάννινα (και βαριέμαι τρελά αλλά μη μείνω και χωρίς τηλέφωνο) , θα κάνω σχέδια και όνειρα. Γουστάρω πολύ να ονειροπολήσω - δε ξέρω γιατί. 

Οπότε μεχρί να τα ξαναπούμε, κοιτάξτε να περάσετε όμορφα το υπόλοιπο του καλοκαιριού σας. Κλείστε τηλεοράσεις , υπολογιστές, βιβλία, κλιματιστικά και βγείτε βόλτες, κάντε εκδρομές, κάντε τέλος πάντων ό,τι και αν σας διασκεδάζει - ό,τι και αν θέλετε.

Κλείνω με ένα σύνθημα σε ένα τοίχο κάποιου κτιρίου φιλοσοφικής που τον γουστάρω πολύ, που τον έχω νιώσει κάποιες φορές και τον πιστεύω. Η φωτογραφία είναι παρμένη από μία σελίδα στο facebook - όπως αναγράφεται και στο κάτω μέρος της εικόνας. 

Κι ένα τραγούδι για φινάλε αρκετά παλιό που ανήκει στα χρόνια των χίπηδων. Εκτός του ότι μ'αρέσει πολύ, μου έχει κολλήσει κιόλας.

Τα λέμε!