Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Νομίζω ότι θα πω ''ευχαριστώ''...

Καλησπέρα! 
Δε ξέρω γιατί με έχει πιάσει μια περίεργη καλοσύνη τώρα τελευταία αλλά τελικά πιστεύω πως είναι άδικο να κατηγορούμε τους φίλους μας για τα ελαττώματά τους. Στο κάτω-κάτω αυτοί είναι κι εμείς έτσι τους αγαπάμε. Οπότε κι έτσι οφειλούμε να τους αποδεχόμαστε. 

Να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά τα λέω με αφορμή την Ε.Η.Π. που ήταν χθες. Η Ε.Η.Π. (Επίσημη Ημέρα Παραπόνων) είναι ένας ετήσιος θεσμός που έχουμε καθιερώσει ως παρέα κι είχε μεγάλη επιτυχία σε όλα τα προηγούμενα έτη. Αυτή την ημέρα,για να καταλάβετε,όλα τα μέλη της παρέας εκφράζουμε τα παράπονα που έχουμε ο ένας για τον άλλο όσον αφορά την συμπεριφορά ή κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μας. Βασικά το σκεπτικό ήταν πως καλύτερα να μιλάει για τα ελαττώματά μας κάποιος φίλος μας που μας αγαπάει και μας νοιάζεται παρά ένας κακιασμένος τυχάρπαστος. Και όλο αυτό δούλευε ρολόι! Mπορεί να μαλώναμε αρχικά αλλά το ξεπερνούσαμε γρήγορα! Και όπως και να το κάνεις λειτουργούσε και μια διαδικασία αυτογνωσίας.

Η όλη φάση όμως φέτος πήγε για φούντο! Χθες μαζευτήκαμε, όπως ήταν κανονισμένο, αλλά κανείς δεν είχε ιδιαίτερη όρεξη για αυτή την μέρα και αυτό φάνηκε εξ αρχής. Γρήγορα διαπιστώσαμε πως κανείς δεν είχε να προσάψει τίποτα σε κανέναν. Τρομακτικό; Κι όμως αληθινό. Και μιλάμε για τα ίδια άτομα! Δεν αλλάξαμε καθόλου από πέρσυ. Είμαστε όλοι μας το ίδιο γκρινιάρηδες (κοινό χαρακτηριστικό). Περάσαμε ένα χρόνο χωριστά (ο καθένας σε διαφορετικά μέρη ως μαθητής ή φοιτητής) και τώρα το καλοκαίρι που ξαναβρεθήκαμε,δυσκολευτήκαμε λιγάκι να προσαρμοστούμε και να ξαναδέσουμε ως ομάδα.

Ωστόσο παρόλο που δεν περάσαμε το χειμώνα μαζί, θαρρώ, πως τα συναισθήματά μου δεν άλλαξαν για εκείνους. Ούτε και θέλησα να τους αντικαταστήσω με μια άλλη παρέα. Αντιθέτως πλέον μου φαίνονται τέλειοι ακριβώς έτσι όπως είναι και δεν με εκνευρίζουν σε τίποτα. Και ok... το ξέρω πως προφανώς δεν είναι τέλειοι, αλλά είναι ΓΙΑ ΜΕΝΑ τέλειοι. Κι είναι απολύτως οι ίδιοι. Ή ίσως λίγο χειρότεροι ή λίγο καλύτεροι. Αλλά από το ίδιο υλικό φτιαγμένοι πάντοτε.

Δηλαδή...παρόλο που η Κατερίνα είναι απότομη και νευρική,η Αλίκη ονειροπόλα και ανασφαλής,ο Γιώργος μονόχνωτος και υπερβολικά γκρινιάρης,ο Ανδρέας απαισιόδοξος και άτολμος,ο Στέφανος ωραιοπαθής και είρωνας και ο Σταμάτης οξύθυμος και φωνακλάς αλλά ειλικρινά τους λατρεύω. Τον καθένα για διαφορετικούς λόγους. Άλλωστε κι εκείνοι φέτος είναι σε θέση να ανεχτούν την πολυλογία, τις μοιρολατρικές τάσεις, τον εγωισμό  και την ειρωνεία μου.

Και μάλλον είναι από τους λίγους στους οποίους χρωστάω ουσιαστικά ένα ''ευχαριστώ'' κι ένα ''συγγνώμη'' για ό,τι και αν τους έχει πληγώσει εξ αιτίας μου. Γιατί είναι όλοι τους άνθρωποι που καθορίζουν τις αποφάσεις μου, με συμβουλεύουν και μου συμπαραστέκονται πάντοτε όχι μόνο με το να με ακούνε αλλά και με τα γέλια τους και τις καφρίλες τους. Νιώθω τυχερή που τους έχω.

2 σχόλια:

  1. Πω πω χρειαζεται θαρρος γ κατι τετοιο!!!:-)

    Κατα τα άλλα χαιρομαι γ σενα!!!:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αυτό το κάνω μόνο με τη φιλενάδα μου!
    την έχω κι εγω την ειρωνεία και προσπαθώ να τη μαζέψω!
    πολύ δύσκολο ,ομως βρε παιδί μου χαχαχαχα....
    καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.