Χαραυγή

Η πιο δύσκολη ώρα είναι την ώρα που χαράζει.
Ίσως και λίγο πριν. Τότε που ο ήλιος δεν έχει ανατείλλει ακόμα παρά μόνο μια υποψία του.
Τότε είναι που έρχομαι αντιμετώπη με την μοναξιά μου και με βγάζει νοκ άουτ.
Και πρόκειται για την ''κακιά'' μοναξιά. Για κείνη,που όσους και αν έχεις γύρω σου,πάλι μόνος σου είσαι.
Και δε βρίσκω ένα παραμύθι για να πιαστώ τέτοιες ώρες. Δε βρίσκω μια παρηγοριά.
Όσο για εκφράσεις τύπου ''Μωρέ δεν πάει στο διάολο;'' έχουν από ώρα πάει περίπατο.
Η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι και με συντρίβει χωρίς έλεος.
Θα'θελα να φύγω. Αλήθεια, αυτό θα'θελα.
Όχι όμως μόνη μου αλλά μαζί με κείνον.
Με κείνον που από τη μία μου έδειξε τα πιο όμορφα άστρα και από την άλλη με άφησε να χαθώ.
Πρέπει να'μαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Η υπαρξή μου εξαρτάται πολύ απ'αυτόν.
Όμως σε λίγο θα ξημερώσει, εγώ θα βγω στους δρόμους και θα αρχίσει μια ακόμα μέρα.
Θα παριστάνω πως είμαι καλά, θα χαμογελάω και κάπου θα νιώσω πως είμαι όντως καλά.
Όταν είσαι με πολλούς ξεχνιέσαι , δεν νιώθεις και τόσο άδειος.
Και στο κάτω-κάτω ελπιζεις. Πιστεύεις. Ξημερώνει μια άλλη μέρα.
Λες πως κάτι καλύτερο θα'ρθει. 
Την ώρα της χαραυγής αυτά σκέφτεσαι, αυτά φοβάσαι.
Ναι, μάλλον η ανατολή πονάει πιο πολύ από το ηλιοβασίλεμα.

Καλημέρα!

Άλλα θέλω και άλλα κάνω
πώς να σου το πω;
Έλεγα περνούν τα χρόνια , θα συμμορφωθώ.
Μα είναι δώρον άδωρον να αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό
τζάμπα σωστός με το στανιό...