Σκέψεις...

Δεν αγαπώ το καλοκαίρι. Ουφ, το λέω και ξαλαφρώνω! Με κουράζει και το βαριέμαι. Οι ατέλειωτες ουρές ΙΧ στις εθνικές οδούς, τα αντηλιακά που κατακλύζουν την -κατά τα άλλα, όμορφη- θάλασσα, τα κακόγουστα τουριστικά μαγαζιά,τουρίστες ή και ντόπιοι -αν επισκεφτείς κάποιο μεγάλο νησί, π.χ Κρήτη- που τρεκλίζουν με άδεια μπουκάλια στα χέρια τους, τα ηλίθια καλοκαιρινά σουξέ και άλλα πολλά. Γενικώς, το καλοκαίρι επικρατεί η τσαπατσουλιά, η κακογουστιά και σε μεγάλο βαθμό η γελοιοποίηση. Κρίμα. Εν πάση περιπτώσει, εγώ είμαι παιδί του χειμώνα, το πιστεύω ακράδαντα.

Αγαπώ το χειμώνα! Μ'αρέσει το κρύο,η βροχή, το χιόνι.... Ακόμη και φέτος, που ήταν ομολογουμένως μία δύσκολη χρονιά λόγω των πανελληνίων, δε θέλησα ποτέ να τελειώσει αυτή η εποχή. Αναπολώ,καμιά φορά, τις ώρες του φροντιστηρίου. Δεν πρόκειται για κανενός είδους μαζοχισμό και αυτοί που δεν αγάπησαν ποτέ το σχολείο, τους καθηγητές τους ή κάποιο μάθημα, ή γενικώς όσοι δεν αγάπησαν ποτέ τίποτα, δεν θα με καταλάβουν, θα μείνουν στην μακαριότητα της άγνοιας τους. Όμως, οι φετινές ώρες στα φροντιστήρια, είχαν κάτι το μαγικό και το πολύτιμο. Ήταν ίσως το γεγονός ότι μοιραζόμασταν το ίδιο άγχος και την ίδια αγωνία, ξέροντας πως σε όλους μας θα δοθεί η ίδια ευκαιρία, την ίδια χρονική στιγμή. Ήταν ίσως οι πλάκες που κάναμε, τα βλέμματα που ανταλάσσαμε,τα όνειρα που μοιραστήκαμε,οι φόβοι που εκδηλώσαμε,οι επίμονες προσπάθειες των καθηγητών να μας εμψυχώσουν, η συμπαράσταση που προσφέραμε ο ένας στον άλλον, ή όλα αυτά μαζί.

Το λοιπόν, το καλοκαίρι τελειώνει σε ένα μήνα περίπου και το φθινόπωρο έρχεται. Ωστόσο, φέτος όλα θα είναι διαφορετικά. Δε θα γκρινιάξω ξανά για το σχολείο που αρχίζει, αφού πάει, το τέλειωσα πια. Δε θα ξαναδω τα ίδια πρόσωπα, τους ίδιους συμμαθητές και καθηγητές, που προς το τέλος του κάθε χρόνου, έφτανα στο σημείο, άλλους να τους λατρεύω και άλλους να τους μισώ. Δε θα ξαναντιγράψω στο πρόχειρό μου ασκήσεις μαθηματικών από τον πίνακα, που δεν τις καταλάβαινα ποτέ και απλώς τις αντέγραφα για να μη θίξω τον καθηγητή, που με συμπαθούσε, δε θα ξαναπώ αναγκαστικά ιστορία πρώτη ώρα, γιατί κανένας άλλος δεν ήξερε, δε θα με ξαναπάρει ο ύπνος σε δίωρο μάθημα λογοτεχνίας, δε θα με διδάξει ξανά ο αντιπαθητικός καθηγητής των λατινικών. Δε θα μου ξανατραβήξει ο Μάκης τα μαλλιά από το πίσω θρανίο, δε θα ξανακούσω το Γιώργο να γκρινιάζει για το βαρύ πρόγραμμα της ημέρας, δε θα ξαναελέγξω ποτέ τις ασκήσεις μου, κοιτάζοντας αυτές της Κωνσταντίνας. Δε θα'μαι ποτέ ξανά μαθήτρια, θα'μαι φοιτήτρια. Ένα μεγάλο ή και τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου κλείνει και φαίνεται ότι ανοίγει ένα άλλο.

Από Σεπτέμβρη λοιπόν, θα'μαι φοιτήτρια φιλολογίας, παρακαλώ! Πιθανώς, στα Ιωάννινα [τη 2η επιλογή μου] αφού είμαι 600 μόρια πάνω από την περσινή βάση. Ειδάλλως, αν πέσει αρκετά η σχολή της Θεσσαλονίκης [η 1η μου επιλογή] θα βρεθώ εκεί. Δεν με νοιάζει και τόσο. Δεν έχω τη τρέλα του να κάνω φοιτητική ζωή στη Θεσσαλονίκη, σαν όλα τα βλαχάκια. Πέρασα πολύ καλά στην πόλη μου και από εξόδους δεν είχα παράπονα. Άλλωστε, στα Ιωάννινα θα περάσουν πολλοί γνωστοί μου και θα είναι καλά, πιστεύω. Λένε κιόλας ότι η σχολή είναι καλύτερη από της Θεσσαλονίκης και ότι τα Ιωάννινα είναι όμορφη πόλη. Μ'αρέσει λοιπόν, έχει κάτι το ποιητικό, για εμένα. Θα μένω λοιπόν στα Ιωάννινα, μόνη μου, χωρίς τους γονείς μου. Περίμενα χρόνια αυτή τη στιγμή και για αυτήν έκανα με άλλα παιδιά πολλά και τρελά όνειρα. Άσχετο που δεν πραγματοποιούνται τελικά. Γιατί, πάντα η ζωή σε πάει αλλού, αυτή ξέρει καλύτερα. Ποτέ δεν ήμουν μαμόθρεφτο, αλλά ως μοναχοπαίδι ήμουν σε όλα με τους γονείς μου. Αυτοί με στήριξαν σε όλα, με αποδοκίμασαν σε άλλα, σε αυτούς είπα τα όνειρά μου, με αυτούς μάλωσα, αυτοί με συμβούλευσαν, αυτοί με απέτρεψαν, αυτοί ήταν πάντα εδώ. Τώρα θα'ναι κάπως περίεργα και όσο να'ναι φοβάμαι λίγο. Βασικά,φοβάμαι μη τα κάνω σκατά στη ζωή μου, μιας και έχω αυτή την ιδιότητα.

Απ'την άλλη όμως, ανυπομονώ κιόλας. Η φιλολογία είναι ένα όνειρο και ένα μεράκι. Ένα μεράκι, που το απέκτησα ξαφνικά φέτος, στην μέση της χρονιάς. Αγάπησα τα αρχαία, αγάπησα τις σκέψεις των αρχαίων φιλοσόφων, το τρόπο γραφής τους, τις ιδέες που μετέδιδαν με τη διδασκαλία τους. Και τους αγάπησα ειλικρινά, για όσες στιγμές με έκαναν να ανατριχιάσω. Eγώ, για χρόνια, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Τώρα, δε θέλω πια. Ή τουλάχιστον δε θέλω τόσο. Και ο λόγος είναι πολύ απλός. Το θέατρο που εγώ ονειρεύομαι, δεν υπάρχει πια και δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει ξανά. Ποτέ δε σκέφτηκα να κάνω θέατρο για τα λεφτά ή τη δόξα, μα ούτε θέλω να καταλήξω να παίζω άκυρες παραστάσεις στα τρίτα υπόγεια των Εξαρχείων. Ανέκαθεν, για το θέατρο έτρεφα μιαν αγάπη, ένα δέος και ένα σεβασμό. Ποτέ δεν πίστεψα ότι είμαι μεγάλο ταλέντο, όπως κάνουν άλλοι, επειδή έπαιξα σε κάποιες σχολικές παραστάσεις, ποτέ δε πίστεψα ότι είμαι μεγάλη δημιουργός, όπως πιστεύουν διάφορα ψώνια. Έχω ένα όραμα για το θέατρο που δυστυχώς, δεν θα υλοποιηθεί ποτέ. Και δεν ήθελα να σπιλώσω με οποιοδήποτε τρόπο το ιερό- για εμένα - θέατρο. Ας γίνει όποιος θέλει ηθοποιός -άλλωστε, δεν χρειάζεται καν η άδεια πια-, ας δουλέψει σε μεταγλωτίσσεις ή στις ''Οικογενειακές ιστορίες'', ας παίξει σε τρεις ή τέσσερις παρακμιακές ψευτοκουλτουριάρικες παραστάσεις, ας γράψει αν θέλει και κείμενα για να τα παίξει ο ίδιος κι ύστερα ας πει ότι κάνει τέχνη. Αμ, δεν κάνεις έτσι τέχνη, μωρό μου. Έτσι, ούτε την αγγίζεις!

Δε ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά τα ανούσια,απόψε.
Ίσως, γιατί απόψε νιώθω ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ.
Νιώθω ότι ένα μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω μου, κλαίω και η ψυχή μου είναι ξαλαφρωμένη πια...
και τα διάφορα αδιέξοδα, απόψε δεν με αγγίζουν... :)

Καληνύχτα, φίλοι μου!