Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Δυο χρόνια απών

Έμαθα να πιστεύω στην μετά-θάνατον ζωή
μήπως και κατάφερνα να συνηθίσω ποτέ την ιδέα του θανάτου.
Ξέρω πόσο αστεία θα σου φαίνονται όλα αυτά, ρε αγόρι μου.
Όμως, μην με κοροιδεύσεις, γιατί είσαι από τις αιτίες που με οδήγησαν εκεί.
Δυο γαμημένα χρόνια πάνε από την νύχτα που σκοτώθηκες παρέα με την Όλγα σου, την μηχανή σου.
Βλέπεις πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός;
Μα, δε σε ξέχασα και ο πόνος πάντα μένει.
Ο πόνος δε χάνεται, ρε Μιχάλη. Τελικά, απλώς συνηθίζεται.
Κι όμως, καμιά φορά, λέω πως δεν πέθανες και πως σίγουρα θα ζεις.
Κι όλο σου τηλεφωνώ, κι όλο κλειστό το έχεις, ρε πούστη μου.
Μου λείπεις. Μου λείπει το γέλιο σου, το άρωμά σου, η βραχνάδα της φωνής σου.
Mου λείπουν οι φράσεις που μόνο εσύ έλεγες. Μου λείπει η έγνοια σου.
Σε θυμάμαι να ρωτάς πάντα, αν είμαι όντως καλά ή το παίζω, αν έχω ακόμη όνειρα, πώς τα πάω με τον Σταύρο, αν κουράστηκα από κάτι.
Πάντα χαμογελούσες και ποτέ δε μου θύμωνες.
Με άκουγες και με κατανοούσες.
Δεν ήμασταν κολλητοί.
Όμως, ίσως να'μασταν φίλοι τελικά.
Ξέρεις, έχουν αλλάξει πολλά.
Καταρχήν, έχω αλλάξει εγώ. Να'ξερες πόσο.
Όμως, στο βάθος είμαι η ίδια.
Με τους ίδιους φόβους,τις ίδιες ανασφάλειες και αδυναμίες
και πάντα με αγάπη μέσα μου. Έτσι, δεν σου άρεσε να είμαι;
Λίγο οι αντιλήψεις άλλαξαν, οι άνθρωποι και κάπως τα όνειρα μου.
Ξέρεις, θα'μαι φοιτήτρια από Σεπτέμβρη. Στη φιλολογία.
Είμαι σίγουρη, πως θα χαρείς, αν είσαι κάπου στο σύμπαν.
Αγαπούσες την ελληνική γλώσσα και όταν σου μιλούσα για την νομική
έλεγες πως δεν είναι για εμένα. Μιχάλη, το κατάλαβα.Έστω και λίγο αργά.
Αλλά, είδες; Πρόλαβα.
Είμαι ξανά με το ξάδερφό σου και γενικά δεν είμαι καλά.
Εσύ, ξέρεις καλύτερα, όπως ήξερες πάντα.
Με τρώνε ακόμα οι προσωπικοί μου δαίμονες, όπως έτρωγαν κι εσένα.
Μωρέ, όταν περνάω από το μέρος που τράκαρες, βουρκώνω.
Κι όταν θυμάμαι την διαλυμένη Όλγα, πάλι βουρκώνω.
Για την κιθάρα σου, μην ανησυχείς. Την προσέχει ο Σταύρος.
Και ξέρεις, εγώ δε θα γίνω μάλλον ηθοποιός.
Όμως, εμείς είχαμε ένα ειδός δικού μας θεάτρου
και ίσως κάποτε και κάπου να το ξαναρχίσουμε.
Θα θέλεις όμως; Εγώ πάντα θέλω.
Ε, θα σε πείσω, όπως συνήθως.
Η παρέα σου δεν σκόρπισε.
Σε θυμούνται πάντα και σέβονται την μνήμη σου.
Η Ναταλία, τον τελευταίο καιρό, έχει βελτιωθεί.
Βγαίνει περισσότερο, απ'ότι πέρυσι.
Και είναι φοιτήτρια πια, στην αρχιτεκτονική.
Ξέρω μωρέ, πως δε θες ούτε να κλαίμε για σένα
ούτε να αρχίζουμε τα σπαραξικάρδια.
Ξέρω, ότι τα θεωρείς μαλακίες.
Αλλά, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, τέτοια μέρα.
Συγχωρεσέ με, αλλά ακόμα αυτή την μέρα, δεν την υπομένω.
Είναι κάτι που υπερτερεί των δυνάμεων μου.
Κάτι που ακόμα και τη δική μου αισιοδοξία -που τη θεωρούσες σπουδαία- τη διαλύει.
Εσύ όμως είσαι καλά; Είσαι εντάξει;
Μήπως μας δίνεις σημάδια και απλώς τα προσπερνούμε στην τρέλα της καθημερινότητας;
Κι όμως, θα'μαι πιο προσεκτική στο εξής, το ορκίζομαι.
Τώρα που πέρασε καιρός, ξέρω ότι δεν ήσουν ούτε φτιαγμένος, ούτε μεθυσμένος.
Το μόνο που σε έφτιαχνε άλλωστε, ήταν οι βόλτες με την μηχανή. Σε κυρίευε η ανδρεναλίνη.
Θέλω να πιστεύω πως υπάρχεις κάπου, στον κόσμο. Πώς είσαι μέρος της ψυχής της.
Πως υπήρχε λόγος να πεθάνεις και προσπαθώ να χαρώ που έζησες έντονα.
Κοιτάζω τον ουρανό και έχει ξαστεριά.
Κι είναι ένα αστέρι που λάμπει περισσότερο από τα άλλα, για εμένα.
Τέτοια μας κάνεις ρε Μιχάλη;
Και θα το δεις. Θα'ρθει η στιγμή που θα σε σκέφτομαι και δεν θα κλαίω.
Θα χαμογελάω κι εσύ θα'σαι περήφανος για εμένα.
Θα συνηθίσω και στη σκέψη πως η εξάτμιση που ακούγεται δεν είναι της Όλγας.
Όμως γαμώτο, κάτι μου λέει πως θα σου τηλεφωνώ για πολύ ακόμα.
Κι εσύ δεν θα το σηκώνεις ποτέ...
Αύριο, θα δεις. Θα τα πούμε κι από κοντά. Θα σου φέρω τα λουλούδια που αγαπάς. Τα θυμάμαι.

Και αυτό το κείμενο είναι μόνο για εμάς τους δυο. Ελπίζω να βγάζεις νόημα...
Καληνύχτα, Μιχάλη. Δε σε ξεχνάω.


R.I.P.

6 σχόλια:

  1. λυπάμαι πολύ για το φίλο σου Δανάη.
    κράτα τον μέσα σου, τα σημάδια που σου στέλνει δε θα τα βλέπεις πάντα, αρκεί που τα νοιώθεις.
    και όντως, ο πόνος απλά συνηθίζεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχεις τόσο δίκιο...
    Σε ευχαριστώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με συγκίνησε το κείμενο σου γαμώτο...
    Συλλυπητήρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. κάπου βρίσκεται σίγουρα ο φίλος σου & θέλει να είσαι καλά και να μην τον ξεχνάς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.