Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Περί φιλίας...

Χαιρετώ το άπαν σύμπαν! Ελπίζω να'στε, αλήθεια, όλοι καλά! Ξέρω, έχω ψιλοχαθεί τελευταίως, μα είναι περίεργη η όλη φάση. Αnyway, έχω σκοπό να επανορθώσω. Θα αρχίσω να δίνω ξανά το παρών. Ήδη έχω αρχίσει να διαβάζω ξανά τις αναρτήσεις σας και να τις σχολιάζω.

Και απόψε θα αναφερθώ σε ένα θέμα που με απασχολεί αρκετά - στις φιλίες που τελειώνουν.
Εντάξει, ποτέ δεν ήμουν τόσο ρομαντική ώστε να πιστεύω ότι οι ανθρώπινες σχέσεις διαρκούν ''για πάντα''. Η θεωρία μου, βασικά , είναι πως κάθε (μα κάθε) ανθρώπινη σχέση έχει αρχή-μέση-τέλος.
Φυσικά, υπάρχουν εξαιρέσεις σε κάθε κανόνα και ομολογώ πως τέτοιες περιπτώσεις τις ζηλεύω (με την καλή έννοια). Προσωπικώς, από τη ζωή μου πέρασαν πολλοί φίλοι, μερικοί κολλητοί και πάρα πολλοί γνωστοί. Με πολλούς από τους προαναφερθέντες έχω να θυμάμαι... πράματα και θάματα! Ωραίες στιγμές μα και άσχημες. Μεθύσια, καφρίλες, εξομολογήσεις, περιπλανήσεις, προβληματισμοί, ερωτικές απογοητεύσεις, πρόβες θεατρικές, καυγάδες επικοί, συζητήσεις ως το πρωί σε τηλέφωνα και msn. Άλλοι φύγαν, άλλοι μείναν και απ'άλλους έφυγα εγώ. Δεν πειράζει μωρέ, καλή καρδιά! Στο κάτω-κάτω... that's life. Ένα πέρασμα είναι η ζωή, δε θα χολοσκάσουμε!

Θες η ζωή που'ναι καριόλα, θες η άτιμη η κενωνία, θες το κάρμα που δεν μας κάθεται χρόνια τώρα, θες που δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένα παιδί εγωιστικό, θρασύτατο και πολυλογάδικο (ορισμένοι (2-3 - μη φανταστείς) με λένε και snob - αλλά αυτό είναι ιδέα τους), θες η ασυμφωνία χαρακτήρων κι έτυχε και με πολλούς φίλους-γνωστούς-κολλητούς χάθηκα! Μην περιμένετε να ακούσετε για τρελά σκηνικά, για μαλλιοτραβήγματα ή για υποσχέσεις πως κάποτε θα ξαναβρεθούμε! Α, είμαι πολύ κυρία σε κάτι τέτοια! Ή παίρνουν το καπελάκι τους και φεύγουν ή το παίρνω εγώ. Και μετά τα τυπικά. Ένα ''γεια'', ένα ''τι κάνεις'', ένα ''πώς ακρίβυνε η ζωή''... Και να σας πω... δεν νιώθω πόνο ή νοσταλγία όταν πετυχαίνω έναν παλιό φίλο στο δρόμο και μπορεί να τύχει και να μην μιλήσουμε καν...βασικά, δεν νιώθω τίποτα. Οι περισσότεροι πέρασαν από τη ζωή μου και δεν ακούμπησαν. Και αυτό δεν είναι ψωνίστικο... απλώς έτσι συμβαίνει.

Και ok, δε θα σου πω πως είμαι η τέλεια φίλη. Γιατί οι περισσότεροι ξέρουν να θάβουν τους άλλους και να υμνούν τον εαυτό τους ή να παριστάνουν τα θύματα ή να το παίζουν γαμιάδες- τύποι σοβαροί και δε ξέρω τι. Τουτέστιν μαλακίες. Εγώ, ξέρετε, είμαι αναλόγως με τη φάση που με πετυχαίνεις. Δηλαδή... αν είμαι στα καλά μου και θα στηρίξω τον φίλο και θα καθίσω να τον ακούσω και θα τον συμβουλεύσω και θα του παρασταθώ. Aν όμως έχω προσωπικά θέματα κι έχω κλειστεί στον κόσμο μου, τότε... σκούρα τα πράγματα, αδέρφια! Δεν ανοίγομαι (ανοίγομαι επιφανειακά - αποκαλύπτω τα πιο ανώδυνα απ'όσα με απασχολούν) , γίνομαι σκληρή κι επιθετική, γίνομαι απίστευτα εγωκεντρική και θα σταθώ αφενός στον φίλο, αλλά αφετέρου δυσανασχετώ. Και αυτό είναι κάτι που το δείχνω. Είμαι αυτό όμως και αν θες να ξέρεις ούτε που θέλω να αλλάξω. Όσον αφορά τις πουστιές... έχω κάνει ελάχιστες στη ζωή μου. Για το πόσες μου έχουν κάνει... δεν θυμάμαι καν. Τα παραγράφω μετά από λίγο καιρό, δεν είμαι εκδικητική - ούτε μικρόψυχη.

Όμως σ'αυτό που θέλω να σταθώ είναι στον τρόπο με τον οποίο φεύγει κάποιος από τη ζωή μου. Γιατί εκεί φαίνεται και η μαγκιά του ανθρώπου μα και ο χαρακτήρας του.  Δηλαδή... θες καλέ μου άνθρωπε να σταματήσουμε να'μαστε φίλοι; Να μου το πεις! Ξεκάθαρα! Να μην κάνεις σαν κότα! Δηλαδή... το να σταματήσεις να απαντάς σε τηλέφωνα ή το να είσαι ψυχρός στις συζητήσεις ή το να με διαγράφεις από φίλο στο facebook (το πιο ελεινό από όλα) δείχνει κατά βάση πόσο καραγκιόζης είσαι! Ή το... από την μία να με βρίζεις και από την άλλη να λες ''είμαστε κολλητάρια'' είναι επίσης πολύ αλλοπρόσαλλο! Αν θες να φύγεις, φύγε με το κεφάλι ψηλά! Όχι με πλάγιο τρόπο και με το να κρύβεσαι σε γωνιές μη τυχόν και με πετύχεις πουθενά! Γενικά μιλάω τώρα, ε; Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ. Και αν θέλετε, το πιστεύετε!

Για να μιλήσω λίγο πιο χειροπιαστά... τελευταίως έχασα από τη ζωή μου έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο- το Γιώργο κι έναν τυπά που μιλούσαμε πολύ μέσω internet (Bye Χρήστος...καλά κρασιά!) . Τώρα αν έχασα και κανέναν άλλο...δε θυμάμαι, οπότε μάλλον δε θα ήταν και τόσο σημαντικός. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενη (θα έλεγα ενθουσιασμένη) γιατί ξαναβρήκα μια παλιά μου φίλη... ή δε ξέρω αν μπορώ να την πω έτσι, αφού μιλάμε μόνο μέσω internet εδώ και πέντε χρόνια, μα είναι σίγουρα η μία από τους τρεις ανθρώπους που έχουν ανεχθεί τα πιο παράλογα ξεσπάσματά μου- μιλώ για την Κατερίνα.

Γιώργο ειλικρινά θα μου λείψεις, να το ξέρεις. Αλλά φταις εσύ που πήγες φοιτητής και τα μυαλά σου βρέθηκαν πάνω από το κεφάλι σου. Αν δεν είχες γίνει τόσο μαλάκας, μπορεί και να σε ανεχόμουν για έναν μήνα ακόμα. Μα, όσο μαλακισμένο και αν είσαι , θα μου λείψεις πάρα πολύ. Μοιραστήκαμε τόσα μπουκάλια μαζί, τόσα μυστικά, τόσα όνειρα και τόσες υποσχέσεις. Anyway, μονολότι εσύ ξέρεις πως τους παλιούς τους ξεγράφω, σε σένα εύχομαι να γίνουν πραγματικότητα όσα ποθείς, να βρεις αυτό που ψάχνεις και να ξεμπλέξεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Και άκου και αυτό (το'χω πει σε 3 ακόμα - εσύ είσαι ο τέταρτος) εγώ θα'μαι εδώ για σένα. Άμα θελήσεις ποτέ να γυρίσεις... μην κολώσεις και μη το δεις εγωιστικά, εγώ θα σε περιμένω με τον Καβάφη ανά χείρας κι ένα μπουκάλι ''ρώσικο διάβολο''.Α, ελπίζω να διαβάζεις ακόμα το blog μου και να μην έκοψες και τούτη την επικοινωνία μπας και συγκινηθείς και γυρίσεις πιο γρήγορα! Έχω στόχο, το'πιασες; Σ'αγαπάω ρε, όσο κανίβαλος και αν είσαι!

Επίσης...Κατερίνα...χμμ... είσαι φίλη τελικά; Είσαι κάτι παραπάνω, κάτι παρακάτω; Γάμα το, δεν σου βάζω ταμπέλα. H oυσία είναι ότι είμαστε ακόμα εδώ, ουσιαστικά δε φύγαμε και ποτέ. Και θεωρώ πως τα πάμε και καλύτερα από ποτέ. Γουστάρω να σου μιλάω, είναι σαν να σε ξαναμαθαίνω και διαπιστώνω ότι ταιριάζουμε σε πολλά (ανήκουστο!). Και βασικά μ'αρέσεις γιατί μιλάς ξεκάθαρα, είσαι έξυπνη , αγαπάς το θέατρο, έχεις humor και βασανιζόμαστε το ίδιο σε ό,τι αφορά το ερωτικό. 
Θεωρώ ότι ορισμένες φορές σπαταλάς τον εαυτό σου, αλλά μην νομίζεις ότι δεν σε καταλαβαίνω. Από κει και πέρα είμαι σίγουρη ότι όσα θες θα τα πετύχεις. Δε θα πας χαμένη εσύ και αυτό το πιστεύω ειλικρινά. Γι'αυτό μη φοβού και προχώρησε με θάρρος. Δε βλέπω την ώρα να σε δω από κοντά και αισθάνομαι πως τούτη η μαγική στιγμή πλησιάζει (oh lala!). Μικρή, σ'αγαπώ. Άκου που σου λέω...αγάπη πρέπει να'ναι αυτό! Α και... τις τελευταίες μέρες είμαι κάπως, το ομολογώ. Μία έτσι, μία αλλιώς. Απλώς είμαι λίγο παράξενα αυτή την εποχή...

Τέλος να ευχαριστήσω που'ναι στη ζωή μου ΤΟΣΑ χρόνια χωρίς καμία διακοπή...την Κωνσταντίνα, τη Χριστίνα, το Λεωνίδα, τον Σταμάτη(παράξενο- πολύ παράξενο) και τον Στέφανο. Οι υπόλοιποι ήταν μάλλον κάτι σαν παρενθέσεις (δε θα το παίξω μεγαλόψυχη) και σε κανένα χρόνο θα τους θυμάμαι πολύ αμυδρά (αυτό που το πας; ) Σ'αυτούς εύχομαι... ώρα καλή στην πρύμνη τους και αέρα στα πανιά τους!

Η κομματάρα αφιερωμένη σε όσους την αξίζουν!

Καλό ξημέρωμα!

Συμβουλή : Μην χαλιέστε για όσους έφυγαν από τη ζωή σας, όσους σημαντικούς και αν τυχόν τους θεωρούσατε. Αν ήταν όντως τόσο σημαντικοί, δε θα έφευγαν ποτέ. Απλώς... δεν αξίζει τον κόπο. Οι φιλίες που αξίζουν, δε χάνονται ποτέ, όσο αλλιώς και αν τα φέρνει η ζωή καμιά φορά. Όλα τα άλλα είναι μύθος και απλώς λέγονται για την ιστορία!



4 σχόλια:

  1. Απλή,λιτή και απέριττη ανάρτηση με όλες της αλήθειες διατυπωμένες σε σειρά!!ΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!
    Δεν έχω να σχολιάσω κάτι ιδιαίτερο εκτός από το σημείο που φεύγουν οι φίλοι!!Ρε γαμώτο μου τη δίνει αυτό που περιγράφεις!!Φεύγουν,χάνονται,σου κλείνουν τηλ,σου κάνουν φραγή,σε γράφουν,αν σε δουν στο λεωφορείο και ματς και μουτς και τι κάνεις και έτσι και τότε όλα μέλι γάλα αλλά πάντα εξαφανισμένοι!!!Έλεος δηλαδή!!Απαντα το τηλ και πες μου "Μαλάκα δε θέλω να ξανακάνουμε παρέα"!!Έλεος δηλαδη!!

    Καληνυχτώ φιλελεύθερο πνεύμα!!ΧΑΧΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι ναι, χαμένοι όλες τις ώρες της ημέρας, αλλά αν τύχει και τους δεις ή σου κρύβονται ή αν δεν μπορούν να το αποφύγουν, όλα μέλι-γάλα όπως λες. Αντί να πουν ξεκάθαρα τι σκατά είναι αυτό που τέλος πάντων τους χάλασε!
      Δεν αξίζει να χαλιόμαστε, αγαπητέ φίλε!

      Διαγραφή
    2. Και πολύ ασχοληθήκαμε αγαπητή νυκτόβια για χαμένους που ποτέ δε μας είπαν τα λάθη μας!!!

      Ας συνεχίσουμε!!Εξάλλου οι πραγματικοί φίλοι είναι τόσο λίγοι!!

      Διαγραφή
  2. Άσε είμαι νυκτοπούλι φοβερό. Ως φοιτήτρια το'χω παραξηλώσει, κουτουλάω την ημέρα σαν την κότα!

    Κι έτσι πρέπει να'ναι...λίγοι και καλοί.
    Στις πολύ μεγάλες παρέες πάντα υπάρχουν τα παρασκηνιακά γεγονότα. :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.