Γιατί δεν με ένιωσες ποτέ;

Ακολουθεί ανάρτηση- παραλήρημα - προσωπικού περιεχομένου. Αν δε θέλετε, μην μπείτε καν στο κόπο να τη διάβασετε.
 
Καιρό τώρα προσπαθώ να μη σου τηλεφωνήσω - παρόλο που καμιά φορά το θέλω - και πάνω που έλεγα πως τα'χα καταφέρει να ξεφύγω από το αδιέξοδο -κοινό μας- παρελθόν , εμφανίστηκες ξανά.Κι είσαι ο ίδιος- και γιατί όχι άλλωστε; Με την ίδια κτητικότητα και παράλογη συμπεριφορά, με το ίδιο θράσος και τον ίδιο εγωισμό. Και θες - αν το κατάλαβα καλά - μια προσπάθεια ακόμα. 

Χωρίς καλά - καλά να ξέρεις το γιατί, μόνο που νιώθεις μια σιγουριά κοντά μου και αυτό είναι που μετράει για σένα. Λογικό να αισθάνεσαι έτσι- εμένα πια με ξέρεις. Μερικές φορές μπορείς και με χειρίζεσαι καλά. Ξέρεις τις αντιδράσεις, τις αδυναμίες και τα λάθη μου. Κι εγώ όμως, θα πεις , ξέρω τα ανάλογα για σένα- μόνο που εγώ δε θα τα χρησιμοποιούσα για να σε πληγώσω. Είναι ανώφελο όλο αυτό και στο κάτω-κάτω κουράστηκα. Βαρέθηκα και μένα και σένα και τις προσπάθειές μας που όλο στο κενό καταλήγουν. Μην εθελοτυφλείς καρδιά μου! Έτσι είμαι εγώ κι έτσι είσαι εσύ κι είμαστε όλοτελα διαφορετικοί με ελάχιστα σημεία επαφής που μάλλον στην πορεία του χρόνου κάπως χάθηκαν κι αυτά. Άλλα τα ''θέλω'' μας, αντίθετα τα όνειρά μας, παράλληλοι οι δρόμοι που ζητάμε να τραβήξουμε. Ο έρωτας νικάει μόνο στα παραμύθια- αυτό το'λεγες πρώτος εσύ. Για τη ζωή χρειάζονται υπομονή, κουράγιο, δύναμη κι εμείς δε το'χουμε ρε παιδί μου.

Μωρέ, αν θες να ξέρεις, λυπάμαι πια τον εαυτό μου για κάθε δευτερόλεπτο που αφιερώνω στη σκέψη σου, για κάθε δάκρυ που ξοδεύω για σένα, για καθετί που γράφεται ή λέγεται για σένα. Δε θα στο κρύψω πως δυσκολεύομαι να ξεφύγω από αυτό που σημαίνεις για μένα. Κι είναι φορές - ιδίως τα βράδια - που λέω πως θέλω να γυρίσω κοντά σου και ξενυχτάω. Κι ύστερα πάλι καταλαβαίνω πως νόημα δεν έχει και συνεχίζω την μοναχική πια πορεία μου. 

Τώρα όμως είμαι εκνευρισμένη μαζί σου που ήρθες ξαφνικά να φέρεις για άλλη μια φορά τα πάνω-κάτω στη ζωή μου. Όχι μωρό μου. Αυτή τη φορά δε θα σου επιτρέψω να τα γαμήσεις όλα- βρες άλλη ασχολία. Δεν μου πάει να σέρνομαι. Άλλωστε, πρέπει να ξεκολλήσουμε από αυτό που μας τρώει τη ψυχή. Θέλω να ζήσω και άλλα πράγματα και δε γίνεται, ρε γαμώτο μου, να'σαι μέσα κι εσύ. Αυτό είναι όλο. Τουλάχιστο εσύ δείχνεις να προχωράς. Κάνεις άλλες σχέσεις, περνάς καλά, ε...κι εντάξει! Πότε - πότε θυμάσαι και την καημένη τη Δανάη- που ανάθεμα και αν ξέρω τι είμαι πια σένα. Η καβάντζα; Αν ισχύει κάτι τέτοιο, θα βάλω τα γέλια. 

Γι'αυτό και ξέχνα όσα σου είπα στο παρελθόν και μη στηρίζεσαι εκεί. Όπως δε στηρίχτηκα κι εγώ ποτέ σε ό,τι μου υποσχέθηκες γιατί το'ξερα πως τα μεγάλα σου λόγια κρατούσαν μέχρι να ξημερώσει. Και μην μένεις , ρε παιδί μου, μόνο στις άσχημες στιγμές μας. Θυμήσου και πόσο ωραία περάσαμε μαζί και σταμάτα το εδώ- πριν φτάσουμε να μη λέμε ούτε ''καλημέρα''.  Ξέρω πως τα πράγματα δεν είναι για σένα και τόσο άσχημα όσο μου τα παρουσίασες. Εσύ, αγάπη μου, θα βρεις το τρόπο να φύγεις μπροστά, δε σε φοβάμαι.

Όμως... ξέρεις κάτι; Από την άλλη νιώθω και χαρά. Γιατί , ρε γαμώτο, δεν με νοιάζει πια στο κάτω-κάτω αν μ'αγαπάς. Μου αρκεί που τώρα με χρειάζεσαι και δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνος σου. Δεν είμαι κορίτσι για αισθήματα εγώ, στο'χα πει. Και πες το κακία, εκδίκηση ή και μικροπρέπεια - καθόλου δεν με νοιάζει- αλλά το γουστάρω πολύ που επιτέλους βρέθηκες στη θέση μου. Μπορεί τώρα να με καταλάβεις και να με πιστέψεις. Και αν όχι... δεν πειράζει. Σου συγχώρεσα τόσα, δε θα κολλήσω σ'αυτό. Στο εγγυώμαι.

 
Αφιερωμένο με αγάπη - αλήθεια-. 
Κι αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει...
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι...

Μη σκαλώνεις μωρό μου. Την άκρη ψάχνω κι εγώ...