Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Πρωτοβρόχι

Φθινοπώριασε για τα καλά. Κι είναι λες και η διάθεσή μου έχει γίνει ασορτί με τη γνωστή μελαγχολία που χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη εποχή. Εμένα όμως μ'αρέσει. Γιατί έτσι τη γλεντάω εγώ την μοναξιά μου! Αν και η έννοια αυτή είναι υποκειμενική. Πότε δηλαδή νιώθει κανείς στ'αλήθεια μόνος του και πώς είναι δυνατόν να νιώθει κάποιος μόνος του όταν περιτριγυρίζεται από πλήθος ανθρώπων; Όλα αυτά είναι σχετικά αφού έχουμε να κάνουμε με ζωντανούς οργανισμούς και όχι με άψυχα πράγματα.Να... κι εγώ τώρα φαινομενικά δεν είμαι μόνη μου. Βρίσκομαι στο σπίτι ενός φίλου μου που τον προσέχω... ή καλύτερα του κρατάω παρέα γιατί είναι άρρωστος και ως φοιτητής που είναι δεν έχει κανέναν δικό του εδώ κοντά. Τώρα αποκοιμήθηκε αλλά μιας και το δικό μου internet έχει χαλάσει εδώ και κάτι μέρες, μου'δωσε το ελεύθερο να χρησιμοποιήσω τον υπολογιστή του κι έτσι είπα να περάσω μια βόλτα από το ιστολόγιό μου. Αλήθεια, καθόλου δεν μ'αρέσει να αφήνω τους φίλους μου μόνους τους στα ζόρια κι έτσι όταν μου ζήτησε παρέα, δε χρειάστηκε καν να το σκεφτώ.

Τι έλεγα; Α,ναι! Για την μοναξιά μου. Παρεξηγημένη έννοια γενικά. Άσε που ο καθένας βιώνει διαφορετικά μια παρόμοια κατάσταση. Την μοναξιά μου τώρα την επέλεξα, δεν υπήρξε κάτι που με ώθησε σ'αυτή. Δεν την πλησίασα από απελπισία ή απόγνωση. Βρήκα ένα καταφύγιο σ'αυτή, βασίστηκα πάνω της, γύρεψα μέσα απ'αυτή να ανακαλύψω ξανά τον εαυτό μου. Λειτούργησε για μένα σαν μια τονωτική ένεση- χρειάζομαι κάτι τέτοιες πότε-πότε. Η μοναξιά μου είναι γεμάτη από βιβλία και χειρόγραφα και αποκόμματα εφημερίδων και παλιά γράμματα και επισημάνσεις δικές μου απάνω σε κείμενα και θεατρικά προγράμματα και θολές φωτογραφίες να αναπαριστούν στιγμές που'χα ξεχάσει πως υπήρξαν. Και όλα αυτά, το βλέπω τώρα πια, μου δείχνουν ξεκάθαρα πως και γιατί έφτασα ως εδώ κι έγινα αυτή που είμαι.Και το χρώμα της είναι παράξενο. Κανείς που με ξέρει θα'λεγε πως είναι το μαύρο ή το γκρίζο. Αλλά όχι. Ίσως να'ναι κόκκινο. Ίσως μενεξεδί. Μπορεί και βαθύ πορτοκαλί. Ναι, είναι σίγουρα βαθύ πορτοκαλί για να μοιάζει με την ανατολή του ήλιου. Και το άρωμά της μου'ναι πολύ οικείο. Έχει κάτι από λεμόνι,φθηνό οινόπνευμα,πολυκαιρισμένο χαρτί και βανίλια. Περίεργη μυρωδιά. Μου προκαλεί νοσταλγία μα κι ελπίδα.

Κατάφερα μέσα από όλα αυτά και ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Κατά βάθος ίσως μόνον αυτό να έχει σημασία. Βρίσκω πως η παλιά Δανάη ήταν γοητευτικότερη από τη τωρινή. Όπως και να'χει είναι σπουδαίο να ανακαλύπτω πως τα πράγματα που εντελώς παράδοξα με μάγεψαν πριν από κάποια χρόνια, με μαγεύουν τελικά ακόμα. Kαι τώρα ξέρω τελικά τι ψάχνω. Αγαπώ το θέατρο όσο αγάπησα ελάχιστα πράγματα ως τώρα. Μ'αρέσει πολύ να γράφω ιστορίες και μερικοί βρίσκουν μάλιστα πως το κάνω καλά. Γουστάρω που βρίσκομαι στη φιλολογία κι ίσως να μην μπορούσα να είμαι τελικά σε καμιά άλλη σχολή. Και ό,τι μάλλον θέλω να κάνω πιο πολύ στο μέλλον είναι να ταξιδέψω. Επιζητώ να'μαι ελεύθερη, ανεξάρτητη και να μην εξαρτώμαι από κανέναν. Δεν νομίζω πως τελικά με ενδιαφέρει να γίνω πλούσια ή διάσημη παρόλο που'μαι μεγάλη εγωίστρια. Θέλω μόνο να ζήσω τη ζωή μου κάνοντας αυτό που θέλω εγώ και όχι εκείνο που κάποιοι άλλοι όρισαν. Μόνο έτσι δεν θα μετανιώσω για τίποτα.

Κι όσο για τον έρωτα... δεν έχει και τόση σημασία που ακόμη παλεύω να ξεπεράσω κάποιον. Στην πραγματικότητα το χρειάζομαι να έχω κάποιον δίπλα του, να μπορώ να βασίζομαι σ'αυτόν στις κακοτοπιές, να μοιράζομαι μαζί του, να ξενυχτάμε συζητώντας και να κάνουμε όνειρα μαζί. Αυτό το είχα και το εκτίμησα όσο έπρεπε και τώρα που το έχασα μου λείπει. Καμιά φορά στεναχωριέμαι ή μου'ρχονται αναμνήσεις εξ αιτίας μιας φωτογραφίας, ενός ξεχασμένου ρούχου ή μιας αφιέρωσης σε κάποιο βιβλίο. Κι άλλοτε πάλι σβήνω τα φώτα, πίνω λίγο κρασί και λέω ένα ''Ρε δε γαμιέται;'' και κάπως συνέρχομαι.

Τώρα... νιώθω πραγματικά ήρεμη για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό. Μαζί και κατασταλαγμένη. Ξέρω τι θέλω και κάνω ένα σωρό όνειρα. Και ό,τι ονειρεύεσαι, μπορείς και να το πραγματοποιήσεις. Χαμογελάω αισιόδοξα στο μέλλον μου -χωρίς υποψία ειρωνείας- και υπόσχομαι στον εαυτό μου -γιατί του το οφείλω- πως δε θα αφήσω τα χρόνια να πάνε χαμένα. Πως δε θα φοβηθώ, δε θα λυγίσω, δε θα συμβιβαστώ. Μπορεί να'ναι δύσκολο αλλά δεν πρόκειται να παραβιάσω τις αξίες μου. Έτσι μου έμαθαν οι γονείς μου. Η ζωή είναι μπροστά μου. Και αυτό που είναι σίγουρο -μόνο και μόνο γιατί ξέρω τη Δανάη- είναι πως δε θα σταματήσω ποτέ να κάνω όνειρα, όσες αποτυχίες και αν με βρουν. Ίσα- ίσα που σε κάθε κατραπακιά θα πεισμώνω ακόμα περισσότερο. Δε θα αλλάξω. Αυτή είμαι. Και όποιος θέλει να είναι δίπλα μου να μάθει να με αγαπάει για αυτό ακριβώς που είμαι.

Κι εδώ σας αφήνω γιατί ο φίλος μου στριφογυρίζει επικίνδυνα στο κρεβάτι του και ψυχανεμίζομαι πως όπου να'ναι θα ξυπνήσει.

Καληνύχτα!



12 σχόλια:

  1. Όταν με πιάνουν κάτι τέτοιες φάσεις μπορώ να ξεσπάσω σε άτομα που αγαπώ πολύ!:(

    Αλλά να σου πω κάτι ρε;Το να γνωρίσουμε τον ευατό μας είναι ίσως το πρώτο βήμα για να νικήσουμε τον κακό μας ευατό!Μη μασάς!Όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα!!

    Σε χαιρετώ και περαστικά στο φίλο σου!!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπα...εσύ αγαπάς κιόλας;! :P Κόβω την πλακίτσα! :P
      Εγώ, από την άλλη, κλείνομαι στον εαυτό μου και δεν έχω πολλά-πολλά με κανέναν σε τέτοιες φάσεις.:/

      Σ'αυτό συμφωνώ! Τουλάχιστον έτσι επιλέγουμε ποιος εαυτός μας θέλουμε να επικρατήσει...

      :)

      Διαγραφή
    2. Ναι δυστυχώς έχω κάτι τέτοιες αδυναμίες!!:/
      Που θα πάνε θα κοπούν!:Ρ
      (γιατί καλέ τη κόβεις;;Πλάκα έχει!!:Ρ)

      Ή πως θα νικήσουμε αυτόν που πρέπει για να επιβιώσουμε!:/

      Διαγραφή
  2. Kαλώς τινά!Πωπω βλέπω επανήλθες γερά.Και εμένα μου αρέσει αυτός ο καιρός.Σε όσους το λέω μου απαντούν πως τι είναι αυτά που λέω και ότι θέλουν να έρθιε το καλοκαίρι!Αλλά ότι και να λένε το φθινόπωρο είναι η καλύτερη εποχή!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αμέ! Τώρα που μου έφτιαξε και το internet θα επανέλθω ολοκληρωτικώς! :P
      Όντως...αν και αγαπώ λίγο περισσότερο τον χειμώνα!

      Διαγραφή
  3. καλά εμάς γιατί είναι 35 βαθμοί και ήλιος αυγούστου;;
    ουτε να φανταστω πρωτοβροχια δεν μπορώ! :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω ότι αυτή η ανάρτηση ήρθε την πιο καταλληλη στιγμή! Μόλις σήμερα (χθες δηλαδή) έκλεισα τα 20 και είναι η πρώτη χρονιά που δεν αισθάνομαι ότι μεγαλώνω χωρίς να έχω κάνει όλα όσα ήθελα! Πλέον μπορώ να πω κι εγώ ότι ξέρω τι θέλω -τη δεδομένη στιγμή τουλάχιστον- από τη ζωή μου και θα κάνω ό,τι μπορώ για να το πετύχω! Ακόμη κι αν έχω κάνει μπόλικα λάθη -και σίγουρα θα συνεχίσω να κάνω- υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να μην επαναλάβω τα ίδια και να μην τα παρατήσω μπροστά στις δυσκολίες που σίγουρα θα συναντήσω σε ό,τι αφορά τα όνειρά μου, τα οποία δεν αξίζει να θυσιάζουμε για κανέναν!

    Χαίρομαι που είσαι κι εσύ ήρεμη και που ανακάλυψες τη φωτεινή και εποικοδομητική πλευρά της μοναξιάς (εγώ μενεξεδιά θα έλεγα ότι είναι), καθώς και την ομορφιά της αγαπημένης μου εποχής (του φθινοπώρου βεβαίως βεβαίως!). Κι ας συνεχίσουμε η καθεμιά το δικό της ενδιαφέρον ταξίδι στο δρόμο της αυτογνωσίας!

    Υ.Γ. Για το θέατρο δεν μπορώ να ξέρω, αλλά στο γραπτό λόγο έχεις σίγουρα ταλέντο! Οπότε κυνήγησέ το! Και πότε μα ποτέ μην πάψεις να κάνεις πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένη! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρόνια σου πολλά καταρχήν και ό,τι επιθυμείς, πάνω απ'όλα με υγεία-σωματική και ψυχική-!
      Χαίρομαι που νιώθεις τόσο κατασταλαγμένη, που ξέρεις τι θες και είσαι αποφασισμένη. Το θέμα είναι να αγωνιστούμε. Δεν μετράει η Ιθάκη μωρέ, το ταξίδι έχει σημασία...

      Αχά! Το θέμα είναι να ξεκινήσεις...μετά εύκολα συνεχίζεις...

      Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
      Καλή συνέχεια! :)

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές! :)

      Διαγραφή
  5. Και θα φοβηθείς στην πορεία και θα λυγίσεις και ξανά θα σταθείς στα πόδια σου.
    Εκείνο που σου εύχομαι ολόψυχα, είναι να καταφέρεις να μην συμβιβαστείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.