Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Λόγω της ημέρας...

Ξημέρωνει. Έχει πολύ γούστο τελικά να'σαι ξύπνιος όταν οι πολλοί κοιμούνται. Η μέρα που'ρχεται -υπό άλλας συνθήκας- θα'τανε σημαντική για σένα και για μένα. Θα την περνούσαμε μαζί; Δε ξέρω, η απόσταση βλέπεις. Οπωσδήποτε θα της δίναμε μια κάποια σημασία. Θα θυμάσαι πως δεν τα πήγαινα καλά με τις ημερομηνίες. Κάποια στιγμή - εξ αιτίας σου - άρχισα να τις σημειώνω και να τις μνημονεύω.

Τέτοιες -σημαντικές- μέρες σε σκέφτομαι πολύ. Δε γίνεται αλλιώς. Το πιστεύω. Σ'αγαπάω ακόμα. Γιατί η αγάπη είναι άλλο από τον έρωτα. Ο έρωτας σαν να'χει γεννηθεί για να χάνεται, μπορεί και από φόβο μην καταντήσει ανιαρός. Η αγάπη όμως πώς να χαθεί από την μια μέρα στην άλλη; Μοιράστηκα μαζί σου χρόνια, έγνοιες, όνειρα , μυστικά , νύχτες, φόβους και με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα. Θέλω να'σαι καλά. Το θέλω πολύ. Γιατί το αξίζεις. Να βρεις αυτό που ψάχνεις και που σε κάνει χαρούμενο. Να γελάς. Κι εύχομαι στ'αλήθεια να βρεις εκείνη που θα πετύχει εκεί που εγώ απέτυχα. Έχω την αίσθηση πως θα το καταφέρεις. Στο κάτω-κάτω είσαι ερωτεύσιμος. Μπορεί να'ναι που δείχνεις τόσο ελεύθερος και σίγουρος. 

Μου φαίνεται παράξενο -απίστευτο!- που δεν κλαίω πια στα κρυφά για σένα. Δεν ελπίζω πια, δεν σε περιμένω. Ξέφυγα. Τελειώσαμε. Το ξέρω πως δεν πρόκειται ποτέ ξανά να γυρίσεις και να με κοιτάξεις με εκείνο το ξεχωριστό βλέμμα που προοριζόταν μόνο για μένα και που δημιουργούσε την αίσθηση πως στον κόσμο άλλος δεν υπάρχει, παρά μονο εσύ κι εγώ. Στο μεταξύ μας μάλλον αποτύχαμε. Ή ίσως και να μη φταίμε. Ίσως εμείς να προσπαθήσαμε. Δε ξέρω... έχει μήπως σημασία πια; Εγώ στο κάτω-κάτω είμαι χαρούμενη. Γιατί είχαμε το θάρρος να το ζήσουμε και να διεκδικήσουμε αυτό που πραγματικά θέλαμε. Γιατί είχαμε την μαγκιά να μετατρέψουμε το όνειρο σε πραγματικότητα κι έπειτα πάλι κάναμε την πραγματικότητα να μοιάζει λιγάκι με όνειρο.

Εδώ πρέπει να σου πω πως τη φοβόμουν πολύ την μέρα που δε θα'χαμε τίποτα να πούμε και απλώς θα κοιταζόμασταν στα μάτια. Έτρεμα την αίσθηση ότι θα ξυπνήσω δίπλα σου και θα'ναι σαν να'χω ξυπνήσει πλάι σε έναν ξένο. Και ό,τι φοβόμουν το βίωσα. Και σε θυμάμαι να μου λες -με ειρωνεία ή με πίκρα- ''πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή με αγάπη μεγάλη''. Κι είχα γελάσει τότε μάλλον για να αποφύγω να σου πω κάτι.

Δε ξέρω πως να τελειώσω το κείμενο. Μου λείπουν οι καλημέρες και οι καληνύχτες μας, οι συζητήσεις που κάναμε τις νύχτες τύφλα στο μεθύσι, τα παραληρήματά σου, οι διαφωνίες μας, η περίεργη λάμψη των ματιών σου, οι ζήλειες μας. Μου λείπει η ερωτευμένη - μαζί σου - Δανάη κι εκείνο που ένιωθα για σένα. Και από την άλλη μου φαίνεται περίεργο που δε θα σε ξαναδώ να με περιμένεις στα σκαλοπάτια του σπιτιού μου και μου φαίνεται τρελό που όποτε είμαι σκατά δεν σου τηλεφωνώ. Κι ώρες-ώρες με κατηγορώ για όσα δεν σου είπα ποτέ, για τις στιγμές που δε σου αφιέρωσα, για τις ώρες που σου κάκιωσα, για τα φιλιά που δεν σου έδωσα νομίζοντας πως έχω χρόνο. Ανοησία μου. 

Απόψε πίνω σε σένα. Στο ταξίδι που δεν κάναμε. Στην αγαπημένη σου φράση : ''Βρες αυτό που αγαπάς και άφησε το να σε σκοτώσει''. Στη ζωή που θα αλλάξουμε. Στα όνειρά που έκανες και δεν κατάλαβα ποτέ. Στις ελπίδες και τα ''ίσως'' μας. Στους στίχους που ψιθυρίσαμε αγκαλιά. Στον έρωτα που ζήσαμε και πήγαμε ως το τέλος. Σε όσα ξέρουμε μονάχα οι δυο μας κι είναι αποκλειστικά δικά μας.

 
Ίσως το τελευταίο τραγούδι που ακούσαμε μαζί. 


4 σχόλια:

  1. με άγγιξες πολύ..
    θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ..
    αλλά νομίζω πως δεν είμαι έτοιμη ακόμη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Παλινδρομήσεις!!Κακό αυτό όσο μανιχαιστικό και αν ακούγεται!:/

    Χαιρετώ ξενυχτισσα!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπα, δεν πρόκειται για παλινδρόμηση.
    Κοίτα να δεις, είναι πολύ απλό. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που διαγράφουν κάτι όταν τελειώνει και το παριστάνουν άνετοι. Προσωπικά μου φαίνεται και υποκριτικό.
    Συνήθως για αυτά που δεν μιλάς, αυτά είναι που σε πονάνε περισσότερο.
    Έχω το θάρρος να το κάνω γιατί εγώ η ίδια ξέρω πως τέλειωσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.