Άτιτλο

Τις τελευταίες ημέρες δεν είμαι καλά και ''φταις'' εσύ που δεν είσαι κάπου κοντά. Κι είναι που το ξέρω πως δε θα σε ξαναδώ, ούτε θα σε ξανακούσω και πως όσα τηλέφωνα και να σου κάνω εσύ δεν θα απαντήσεις ποτέ ξανά. Γιατί δεν μπορείς πια. Ποιος το'πε , αλήθεια , πως ο χρόνος γλυκαίνει τον πόνο; Εσύ διάλεξες να φύγεις πριν από δυο χρόνια. Αυθάδικα. Χωρίς να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν. Έτσι δεν έκανες πάντα; Και είναι σήμερα η πρώτη φορά που μιλάω ''ανοιχτά'' για σένα. Τώρα μπορώ να το κάνω και νιώθω από την ώρα που ξέφυγες από δω πως σου το χρωστάω. 
Δυο χρόνια λοιπόν. Και καμιά πληγή δεν έκλεισε. Αυτά είναι παραμύθια, μη τα τρως. Τέτοιες πληγές δεν κλείνουνε ποτέ. Δείχνουν έτσι, έλα όμως που ματώνουν ξανά με το παραμικρό. Να'ξερες πόσες φορές με λέκιασαν τα αίματα και πόσες θα με λεκιάσουν ακόμα. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό. Ούτε κι εσύ μπορείς, αγόρι μου.

Την αγαπούσες τη ζωή μα μπορεί να'ναι και καλύτερα εκεί που είσαι τώρα. Μακάρι να είναι. Τουλάχιστον τώρα η ψυχή σου είναι ελεύθερη. Όμως έρχονται κάποια βράδια, εκείνα , τα γαμημένα που πνίγομαι στο κλάμμα και στήνω κουβέντα με τις φωτογραφίες σου σαν τη τρελή. Θα γούσταρα πολύ να με καλμάρει για μια τελευταία, έστω , φορά η φωνή σου με τη χαρακτηριστική της βραχνάδα και ηρεμία. Δε τη ξεχνάω τη φωνή σου, φίλε. Θυμάμαι ακόμα τη τελευταία φορά που σ'άκουσα και σ'είδα- ήτανε μόλις μια μέρα πριν χαθείς. Κι ήσουν, ρε πούστη μου, χαρούμενος ως συνήθως. Χαμογελούσες κι είχες ενθουσιαστεί από κάποιον νέο έρωτα. Ήσουν πολύ όμορφος. Όχι μόνο τότε, πάντοτε μωρέ. Γιατί χαμογελούσες πολύ και χαμογελούσαν και όλα πάνω σου.

Καμιά φορά περιμένω να ανοίξεις την πόρτα και να εμφανιστείς φορώντας το φθαρμένο, μαύρο σου δερμάτινο. Να κάτσεις δίπλα μου κι έπειτα μ'ένα στραβό χαμόγελο να στρίψεις το πρώτο σου τσιγάρο. Ιεροτελεστία. Πάντοτε έτσι γινόταν πριν πιάσουμε την κουβέντα. Μ'άφηνες να ξεκινήσω εγώ πρώτη γιατί ''οι κυρίες προηγούνται'' και γελούσες με την υπερβολή και τα καμώματά μου. Κι έπειτα μου'λεγες με το δικό σου τρόπο ''Κάλμα κορίτσι μου, κάλμα...'' και άλλοτε με κοιτούσες ενώ άλλοτε το βλέμμα σου χανόταν.Έπειτα, έπαιρνες το λόγο και δήλωνες πάντοτε ερωτευμένος με κοπέλες διαφορετικές που κάπου μοιάζανε μεταξύ τους. Κακιά κουβέντα δεν είπες ποτέ για καμία. Σ'όλες αφιέρωνες το ροκ 'ν' ρολ στο κρεβάτι ή το τσιγάρο (αναλόγως)- το γούσταρανε- κι όταν χώριζες , τραγουδούσες μεθυσμένος ''δεν μετανιώνω που αγάπησα εσένα μόνο, δεν μετανιώνω που μόνο εσένα αγαπώ...''. Μια φορά σε ρώτησα αν ξεχωρίζεις καμιά τους. Και μου'πες ''Μπάστα μωρό μου! Καθεμιά με τη χάρη της...μοναδική για μένα δεν υπήρξε, αυτά τα ουτοπικά τα αφήνω για την πάρτη σου...μιας και το'χεις, δηλαδή , το θεματάκι...''

Τον τελευταίο καιρό είχες βρεθεί μπλεγμένος. Φοβόμουν, να σου πω , για σένα. Μη γίνει καμιά στραβή και καείς. Στα'λεγα και έβαζες τα γέλια. Μ'αγκάλιαζες και με καθησύχαζες και ισχυριζόσουν πως δε τρέχει τίποτα. Και σε πίστευα γιατί ήθελα να το κάνω. Δεν περίμενα κιόλας, μωρέ , πως θα πάθεις εσύ κάτι στα σοβαρά. Πριν δυο χρόνια ανησυχούσα λιγότερο για τα πάντα.  Και σε'βλεπα με τον καιρό να χάνεσαι. Μία ήσουν ο φίλος μου, εκείνος που γνώριζα τόσο καλά κι άλλοτε πάλι έβλεπα μπροστά μου ένα άγνωστο, ανήσυχο, φοβισμένο παιδί. Και μετά; Πουστιά. Έφυγες. Κάηκες μωρό μου κι εγώ σ'είχα πιστέψει σ'ό,τι έλεγες. Η πρώτη μου αντίδραση; Η αναμενόμενη. ''Γαμήθηκε το σύμπαν!'' Από τις 4-5 φορές που το'λεγα στα σοβαρά. Ράγισε ένας κόσμος ρε αγόρι μου. Ο δικός σου κόσμος που άλλος σαν αυτός δε θα υπάρξει ξανά. Τα πήρες όλα μαζί σου. Άπληστος μια ζωή.

Και μετάνιωσα. Να'ξερες πόσο μετάνιωσα για όσα δεν σου είπα νομίζοντας πως εννοούνταν. Εννοούνταν όντως; Καταλάβαινες τι ήθελα να σου πω πίσω από τα βλέμματα, τις σιωπές και τα μπουκάλια που μοιραστήκαμε; Κατάλαβες ρε γαμώτο μου ή πάλι μαλακία έκανα; Ήσουν έξυπνος, σου εξομολογήθηκα πολλά, ελπίζω ότι ήξερες πως σε έβλεπα.

Μου΄λεγες ως το τέλος πως η ζωή είναι ωραία. Ό,τι και να γίνει, και όταν φύγουμε δηλαδή εμείς, η ζωή θα συνεχίσει να'ναι ωραία. Κι όντως...η ζωή είναι ωραία όμως λείπει κάτι πια. Κάτι όμορφο, παράξενο, απόκοσμο. Κάτι δικό σου. Και λείπει κάτι και από μένα. Κάτι από μένα πέθανε μαζί σου. Να ξέρεις πως σε σκέφτομαι πολύ, δε σ'έχω χάσει ολότελα.

Θυμάσαι που όταν σε έπρηζα και μου κάκιωνες για λίγο, εγώ σε κοίταζα παραπονιάρικα και σου ζητούσα αγκαλιά; Κι εσύ μ'αγκάλιαζες πάντα με το απίστευτο χαμόγελο σου. Και τώρα μια αγκαλιά σου ζητάω, χρόνια τώρα, κι εσύ δεν έρχεσαι. Μια αγκαλιά ρε γαμώτο, είναι πολύ; Γιατί ρε Δημήτρη;

Έλα, το δικό μας. Δε ξεχνάω κιόλας ρε γαμώτο.
Μην κοιτάς που 'χω χρόνια να το ακούσω.
Το τραγουδάω συχνά. Από μέσα μου.