Φωτιά στους ανεκπλήρωτους έρωτες!

Χθες είχε πανσέληνο. Την είδατε ρε παιδιά; Γιατί εδώ συννεφιά και χάος. Στήθηκα η καψερή στο παραθύρι με τις ώρες λες και περίμενα τον Ρωμαίο (γούστο θα'χε) και κοίταζα τον ουρανό, μα δε φάνηκε τίποτα. Χώρια που σε άκυρες φάσεις έπεφταν αστραπές και βροντές και κοψοχολιαζόμουν. Μοναξιά,λοιπόν, κι ούτε το φεγγάρι δε μου'κανε τη χάρη για συντροφιά.

Είναι σκληρή η μοναξιά αν βρίσκεσαι σε ζόρια ακόμα και αν το ξέρεις πως είναι μια σωστή επιλογή. Υπάρχει η ανάγκη να μιλήσεις με κάποιον ή έστω να'χεις μια παρέα και αυτός ο κάποιος δεν μπορεί στη συγκεκριμένη φάση να'ναι φίλος. Δεν σου το καλύπτει ο φίλος αυτό το κενό. Μοναξιά. Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο. Μου τρώει τη ψυχή. Και δεν είμαι μόνο εγώ μόνη. Τους περισσότερους τους βλέπω βυθισμένους σε μια τέραστια μοναξιά που είτε την μοιράζονται με κάποιον είτε την περνούν μόνοι τους. Τα πρωϊνά τρέχουμε και τις νύχτες χαλιόμαστε. Θέλουμε κάτι (κάποιον) που δεν το'χουμε. Το χειρότερο είναι πως ελάχιστοι δεν το έχουν επειδή δεν μπορούν. Οι άλλοι απλώς δεν το κυνηγούν όσο πρέπει. Και αυτό...γιατί μπαίνουν πολλά στην μέση. Εγωϊσμοί, δεύτερες σκέψεις , αμφιβολίες. Κυρίως το τελευταίο. Κι είναι και ο φόβος που μας γραπώνει και δεν μας αφήνει να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Και μένουμε στωϊκά να περιμένουμε. Δε σκεφτόμαστε πως το ίδιο μπορεί να παίζει πολλές φορές και από την άλλη μεριά. Άντε να βγει άκρη μετά...

Ο έρωτας είναι μεγάλο λούκι αλλά για κάποιον λόγο το κυνηγάμε όλοι με μεγάλη μανία. Τελικά, εκτός του ότι σου τυχαίνει όταν δε θες ή όταν δεν το περιμένεις (άλλος νόμος του Μέρφι), στο τέλος βρίσκεσαι να τρως και τα μούτρα σου. Για παράδειγμα εγώ το'παθα, θέλοντας το μεν αλλά όχι και με τρέλα, και τώρα κάθε πρωί μου ρίχνω και μια μούντζα για το καλήμερα. Από κει που άκουγα πως ''ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακιές συνήθειες...'' βρέθηκα να ακούω ''ανάθεμά σε, δε με λυπάσαι που καίγομαι και λιώνω...''. Τουτέστιν ό,τι να'ναι.

Το άλλο άκυρο του έρωτα είναι πως ερωτευόμαστε τα ''out-siders''. Το'χεις πάθει φίλε μου; Π.χ εμένα μου αρέσει ένα συγκεκριμένο στυλ άντρα. Πάνω-κάτω ρε παιδί μου, όχι ότι ντε και καλά να'ναι έτσι. Αλλά κυρίως μου αρέσουν μαλλιάδες, με μούσια, ροκάδικο στυλ. Σε χαρακτήρα δε ζητάω και πολλά, να'χει χιούμορ και μια κανονικότητα ως άνθρωπος. Ε, λοιπόν, δυο φορές την έχω πατήσει άσχημα και τις δύο με έντελως άκυρους τύπους. Αν μου μιλάνε για αλλοπρόσαλλους, μου'ρχονται αυτοί οι δυο στο μυαλό και σαφώς κι έχω τους λόγους μου.

Επίσης πουλάνε σαν τρελοί οι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Βέβαια αυτό συνδέεται και με ό,τι είπα πιο πάνω (στη 2η παράγραφο ντε!). Έχει μια ξεχωριστή γοητεία ο ανεκπλήρωτος. Καταρχήν σου προσφέρει μια γερή δόση μαζοχισμού (αυτό το , γουστάρω να γίνομαι χάλια) , σε κρατάει stand-by (με θέλει; δε με θέλει;) , το παίζεις όσο θες ήρωας σαιξπηρικού δράματος (ωϊμέ, έλα να γίνουμε ταίρι φως των ματιών μου...), έχεις λόγο να γίνεσαι τύφλα (πίνω για να μην πονάω...), το ενδιαφέρον των φίλων σου στρέφεται πάνω σου (Αγαπάω ρε! Παρηγορήστε με!) , υπάρχει και μια γλυκιά προσμονή (Θα ειδωθούμε σήμερα; Μπορεί και να γίνει κάτι μεταξύ μας...), τα βλέπεις όλα βουνό και καταλήγεις να λες μεγάλες μαλακίες (Εγώ θα πεθάνω από έρωτα! Δεν ένιωσα ποτέ ξανά έτσι!) και τις νύχτες είναι η καλύτερη σου ώρα (Κλαις, παραμιλάς, είσαι στο τσακ να στείλεις ένα μήνυμα ή να πάρεις ένα τηλέφωνο, παίρνεις τους δρόμους, πρήζεις τους φίλους σου τα μεσάνυχτα, αδειάζεις την μπουκάλα, σούρνεσαι στα πατώματα, πέφτεις πτώμα στο κρεβάτι και το πρωί ρίχνεις και μια μούντζα για την καλημέρα- που λέγαμε και πριν). Καλά, όλο αυτό όταν το ζεις (στο περίπου, ε;) δεν έχει και τόση πλάκα. Αλλά....ας μη γινόμαστε και δραματικοί μωρέ.

Πάντως, όντως τα ζευγάρια είναι πολύ λίγα (σου μιλάω εκεί που υπάρχει ο καραμπινάτος έρωτας) και πολύ τα θαυμάζω. Κατά τα άλλα...ανεκπλήρωτος έρωτας και ξερό ψωμί. Βασανιζόμαστε, μωρέ , πολλές φορές και άδικα. Το γαμώτο είναι να υπάρχει ενδιαφέρον και από την άλλη μεριά και να'σαι σε φάση...''ποιος από τους δυο τολμάει αυτή την πρώτη-πρώτη κίνηση;'' (καλά, που το θυμήθηκα;) .
Και σου λέει, ο ανεκπλήρωτος έρωτας μπορεί να διαρκέσει και για πάντα. Ναι, λέω , άλλη δουλειά δεν είχαμε!

Εγώ, παιδιά , αν είστε ερωτευμένοι με κάποιον σας προτείνω να εκδηλωθείτε και το λέω μπας και πάρω φόρα κι εγώ και κάνω τίποτα διότι αν περιμένω από τον άλλο (ο αλλοπρόσαλλος Β' που λέγαμε) φέξε μου και γλίστρησα. Εκδηλωθείτε ρε παιδιά. Μην τα κρατάμε και μέσα μας γιατί...για πόσο να αντέξουμε;
 
Σου τηλεφωνώ για να σου πω πως σ'αγαπάω
σου τηλεφωνώ για να σ'ακούω να μιλάς
είναι νύχτα εδώ κι εγώ δε ξέρω που να πάω
χάνομαι και ζω για να μου πεις πως μ'αγαπάς.

Στα τηλέφωνα που κάναμε ή δεν κάναμε
στα φωτεινά μάτια που πιστέψαμε και λατρέψαμε
και σ'εκείνους που θεωρήσαμε ότι είναι ό,τι καλύτερο στις ζωές μας.

Καλή συνέχεια!