Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Φοβίες(+ιστοριούλα)

Αυτό το ιστολόγιο αποτελεί λίγο-πολύ τη ψυχοθεραπεία μου κι έτσι οι αναρτήσεις που κάνω είναι συνήθως η μία πιο άκυρη από την άλλη. Τέλος πάντων! Σήμερα,θα αναφερθώ στις φοβίες.
Όχι μόνο στις δικές μου αλλά και σε κάποιες πιο...παράξενες μερικών φίλων μου.

Το λοιπόν,φοβάμαι υπερβολικά πολύ τον πόνο.Τον ανέχομαι βέβαια,γιατί δε γίνεται αλλιώς,αλλά η σκέψη του πόνου με τρομάζει. Όταν τον σκέφτομαι(τον πόνο πάντα)με πιάνει μια κομμάρα,ένα μούδιασμα,μια ανατριχίλα,ένα πατατράκ τέλος πάντων! Κι όσο σκέφτομαι τον πόνο της γέννας (που πιθανώς θα ζήσω κάποτε) φοβάμαι ακόμα περισσότερο! Άλλωστε,πάντοτε το λέω. Δεν με πειράζει να πεθάνω νέα, αρκεί να μην πονέσω. Ας γίνει ό,τι είναι να γίνει,αλλα ας γίνει ακαριαία. Χωρίς πόνους και βάσανα! Δηλαδή, αν θελήσεις ποτέ φίλτατε αναγνώστα να με δεις χώμα,να με απειλήσεις ότι θα μου προκαλέσεις πόνο. Δεν έχω χειρότερο!

Επίσης,φοβάμαι το θάνατο. Όχι,βέβαια,τον δικό μου. Εμένα το ίδιο μου κάνει! Φοβάμαι πολύ το θάνατο των αγαπημένων μου προσώπων.Οι θανατοι πάντοτε με λυγίζουν τρόπον τινά. Δεν καυχιέμαι για τη ψυχική μου δύναμη, ούτε για την ταπεινοφροσύνη μου. Είμαι μία εγωίστρια του κερατά! Μου'ναι πολύ δύσκολο να συνηθίσω στην ιδέα, πως δε θα ξαναδώ ποτέ κάποιον που αγαπάω πολύ, ακόμα και αν σε ορισμένες περιπτώσεις είναι καλύτερο για τον ίδιο. Νιώθω πολύ ευάλωτη μπροστά στον θάνατο, αν και γενικά είμαι εξοικειωμένη με την ιδέα του. Κι ούτε τον φοβάμαι επειδή είναι κάτι ξένο σε σχέση με τη ζωή. Κι ίσως δεν είναι τελικά τόσο ο φόβος του θανάτου, όσο ο φόβος του οριστικού αποχωρισμού. Το γεγονός μάλιστα πως δεν εξωτερικεύω τη θλίψη μου(με κλάμματα,θρήνους και σπαραγμούς)με ανησυχεί ακόμη περισσότερο. Μια μέρα θα πάθω νευρικό κλονισμό,το ψυχανεμίζομαι!

Επίσης, φοβάμα τα ''πάντα''. Όχι,βέβαια,τα ζωάκια. Φοβάμαι ο,τιδήποτε παντοτινό. Δηλαδή, αυτό το ''θα είμαστε μαζί για πάντα'' ή ''θα μείνουμε φίλοι για πάντα'' εμένα με φρικάρει και με τρομάζει. Νιώθω καταπιεσμένη και κλεισμένη σε ένα στενό κλοιό,ενώ με πιάνουν κι έντονες τάσεις φυγής. Θέλω να νιώθω ελεύθερη και αποδεσμευμένη από όλα, έτσι όταν ακούω κάτι με ''πάντα'' ή ''ποτέ'', νιώθω μια έντονη επιθυμία να βάλω τα κλάμματα.

Ο κολλητός μου (χαίρε Γιώργο!) πάσχει από εμετοφοβία! Αν είναι δυναμόν! Μου το εξομολογήθηκε μια κρύα νυχτιά που πίναμε τεκίλα σε ένα μπαράκι. Φοβάται πολύ την ιδέα του εμετού και ο καημένος δεινοπάθησε μια εποχή που η κοπέλα του έκανε συνεχώς εμετούς. (Βέβαια, θα δεινοπαθούσε περισσότερο αν η κοπέλα του ήταν π.χ έγκυος,γιατί υπήρχε και μια τέτοια υπόνοια.) Ο ίδιος,μάλιστα,μου'χει πει ότι όποτε έχει μία τέτοια τάση,το καταπολεμά όσο μπορεί. Βέβαια,δεν ξέρω κατά πόσο καταπολεμάται αυτό,αλλά με πείσμα και υπομονή όλα γίνονται. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι κάθε τόσο εγώ τον κοροϊδεύω κάνοντας ανάλογους χαρακτηριστικούς ήχους.

Από την άλλη,ένας άλλος φίλος μου ονόματι Σταμάτης,φοβάται τις αράχνες. Άντρες σου λέει μετά,στηρίξου πάνω τους. Έχει τύχει να δει αράχνη (και μη φανταστείτε ταραντούλα, μια αραχνούλα τόση δα)επάνω στα μαλλιά μου και να βάλει τις φωνές! Που να την έβλεπε στα δικά του τα μαλλιά! Δηλαδή, τι να πω κι εγώ η καψερή που τα μαλλιά μου είναι και αφανοειδή;Ευτυχώς που η αράχνη δεν είχε προλάβει να εισχωρήσει στα ενδότερα,γιατί τότε θα'χαμε μεγάλους μπελάδες! Και δεν μου πάει να τα σκοτώνω κιόλας τα ζωντανά! Επίσης, μια φορά στη γωνιά του ταβανιού του δωματίου του είχε σχηματιστεί ιστός αράχνης κι ενώ η αράχνη εκείνη την ώρα απουσίαζε,μου έφερε μία σκούπα(ΩΡΑΙΑ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ) και βρέθηκα στα καλά καθούμενα να ξεραχνιάζω τα ξένα τα ταβάνια! Και η φιλία έχει όρια καμιά φορά!

Το ''αίσθημα'' φοβάται το αίμα. Όταν καμιά φορά χτυπάω κάπου και ματώνω, τον φωνάζω και του λέω ''ΚΟΙΤΑΑΑ'' και αυτός στραβώνει τη φάτσα του και με βρίζει(χεχεχε). Κι ενώ έχει τρακάρει 4-5 φορές ως τώρα,ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτή τη φοβία του. Αλλά επειδή παριστάνει και τον σκληρό, μπορώ να πω ότι οι αντιδράσεις του είναι αρκετά συγκρατημένες. Mόνο μια φορά που έτυχε να'μαστε παρόντες στο τροχαίο ενός τρίτου και σταματήσαμε για να βοηθήσουμε όσο γινόταν, επειδή στην άσφαλτο υπήρχαν μερικές ΣΤΑΓΟΝΕΣ αίμα, το παιδί σεληνιάστηκε και απομακρύνθηκε γρήγορα από το σκηνικό του τρόμου. Τι να πει κανείς;

Μία φίλη μου ονόματι Κατερίνα φοβάται ότι θα τη ληστέψουν/βιάσουν/δολοφονήσουν. Πρόκειται,θαρρώ,για ένα είδος αγοραφοβίας.Αποφεύγει να γυρνά στο σπίτι της αργά το βράδυ,να συναναστρέφεται με αγνώστους,να περνά από σοκάκια μεσημέρι ή βράδυ. Επίσης, αν περπατάει κάποιος από πίσω της για αρκετή ώρα,την πιάνει ταχυπαλμία και αρχίζει να περπατά πιο γρήγορα. Μια εποχή, της τηλεφωνούσαν με απόκρυψη (σε όλους μας έχει συμβεί!) κι εκείνη είχε τρομάξει τόσο, που άλλαξε κινητό. Ενώ, σε κάποιες απόκριες την είχαν σταματήσει κάποιοι μεταμφιεσμένοι στο δρόμο και της έκαναν πλάκα κι εκείνη άρχισε να τρέχει μακριά.Κατά τα άλλα,βέβαια,είναι μία ατρόμητη τύπισσα!

Πάντως,εγώ παιδιά μου,μόνο μια φορά ως τώρα έχω φοβηθεί υπερβολικά πολύ! Ένα περσινό Σάββατο αποφάσισε η τρελοπαρέα (το αίσθημα,ο κολλητός,η κοπελιά του που ξέρναγε σαν άρρωστο γατί κι εγώ) να πάμε μία αυτοκινητάδα στην κοντινή μας λίμνη Πλαστήρα. Θα οδηγούσε το αίσθημα βεβαίως,γιατί είναι και καταπληκτικός οδηγός,κρίνοντας από τα 4-5 προαναφερθέντα τροχαία. Τέλος πάντων,καταφέραμε και πήγαμε κι έπειτα εγώ που'χω ως γνωστόν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι, πρότεινα να περπατήσουμε και να μην κινούμαστε μόνο με το αμάξι, γιατί δεν είμαστε και τίποτα γέροι! Το αίσθημα συμφώνησε αμέσως, το ίδιο και η Αλίκη(η κοπελιά). Μόνο ο κολλητός είχε κατεβασμένα τα μούτρα, γιατί είναι εκ φύσεως ολίγον τι φοβητσιάρης. Παρκάραμε σε μια πλαγιά και ξεκινήσαμε την πεζοπορία σε ένα τροπικό δάσος. Περπατούσαμε σε κάτι μονοπάτια δύσβατα και ρουφούσαμε καθαρό αέρα. Πέρασαν κανά δυο ώρες και ο Γιώργος άρχισε να γκρινιάζει. Έτσι, είπαμε να γυρίσουμε στο αμάξι,γεγονός καθόλου εύκολο,αφού γρήγορα διαπιστώσαμε ότι έχουμε χαθεί. Ο Γιώργος άρχισε να ωρύεται και να με κατηγορεί ασυστόλως, η Αλίκη άρχισε τα αστειάκια πως έπρεπε να αφήνουμε πίσω μας ψίχουλα όπως ο Κοντορεβυθούλης(αν δεν απατώμαι), ο Σταύρος προσπαθούσε να προσανατολιστεί μάταια κι εγώ έλεγα κάθε βρισιά που ήξερα σε τρεις γλώσσες. Γυρνούσαμε σαν τις άδικες κατάρες και κάποια στιγμή -το ομολογώ- πελάγωσα. Δεν είχαμε και σήμα(σήμα καμπάνα ε;) και η κατάστασις ήταν τραγική! Είπα, πως θα αφήσουμε εδώ τα κοκκαλάκια μας και θα μας φάνε τα όρνια! Τότε, ο Σταύρος πρότεινε να φτιάξει ένα κατάλυμα, εγώ θα έβρισκα κλαδιά για να ανάψουμε μια φωτιά (ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΠΡΟΣΚΟΠΟΙ!), η Αλίκη θα έψαχνε για φαγητό, ο Γιώργος θα έψαχνε για μια όαση και τέλος πάντων θα τα κουτσοβολεύαμε! Καθώς πήγα προς αναζήτηση φαγητού (όχι πολύ μακριά, για να μη χαθώ και μόνη μου) άρχισα να σκέφτομαι αυτό μου επεφύλαξε η μοίρα. Ούτε πανελλήνιες δε θα έδινα,ΓΑΜΩΤΙ! Χώρια που θα πέθαινα με τρεις θεότρελους ανθρώπους! Έτσι, έκατσα στην κουφάλα ενός δέντρου, με διάφορα πτηνά να πετούν πάνω από το κεφάλι μου και άρχισα να τραγουδώ το ''την ώρα που γεννιόμουνα,σχολάγανε οι μοίρες''. Όπως γυρνάω το μαλλιαρό κεφαλάκι μου, τι να δω στο βάθος; ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Άρχισα να τσιρίζω, τόσο που το αίσθημα νόμιζε πως με δάγκωσε κάποιο φίδι. Όταν ήρθε και αυτός,πανηγυρίσαμε αντάμα κι έπειτα φωνάξαμε την Αλίκη. Τρέξαμε όλοι στο αμάξι και αφού μπήκαμε, θυμήθηκαμε την ύπαρξη και του Γιώργου. Αρχίσαμε να κορνάρουμε και τότε φάνηκε και ο Γιώργος από ένα ξέφωτο με ένα άδειο παγούρι ανά χείρας.Με το που μπήκε, φύγαμε γρήγορα, με το ίδιο κέφι που'χαμε όταν ξεκινήσαμε. Περιττό να πω, ότι τέτοιες εκδρομές δεν τις πολυκάνουμε πια.


Αυτά τα ωραία.
Καλό ξημέρωμα!

15 σχόλια:

  1. Χαχα φοβερή εμπειρία νομίζω(:
    Κάτι τέτοιες στιγμές μένουν,κι εγώ νομίζω πως θα είχα φοβηθει;p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα, είναι να μη φοβηθείς; Είναι εκείνη η αίσθηση του απέραντου που υπάρχει...και να ακούς κι ένα ''ΚΡΑ-ΚΡΑ'' πάνω από το κεφάλι σου... ΑΣΕ! :p

      Thanx για το σχόλιο (:

      Διαγραφή
  2. Είστε έεεεεεεεεεελεος!!ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!

    Όσο για το δάσος είναι που είστε παιδιά της πόλης!!Αρκεί μόνο να ακολουθούσατε το δρόμο που πήρατε!!Πόσο αφηρεμένοι είσασταν πια;;ΧΑΧΑΧΑ!!!Όσο για το θάνατο,δεν μπορώ να πω ότι έχω αυτό οτ φόβο,αλλά και εγώ φοβάμαι μην μου τη σβουρίξει καμιά ώρα!!ΧΑΧΑ!!Όχι ότι δεν μου την έχει σβουρίξει αλλά τέεεελοσπάντων!!ΧΑΧΑΧΑ!!Απλά είναι αυτό που λες,η αίσθηση ότι δεν θα ξαναδεις κάποιον ποτέ και για κανενα λόγο!!Τέλοσπάντων!!

    Καληνύχτα μικρήη!!ΧΑΧΑΧΑ!!Τα χαιρετίσματα στο αίσθημα,τον κολλητό και την κοπέλα του κολλητού!!Και άλλη φορά στις εκδρομές να παίρνετε έμπειρους σε αυτά τα πράγματα!!Τσ τσ τσ τσ!!ΧΑΧΑ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποια πόλη ρε; Επαρχίαααα είμαστεεεε! Που να'μασταν και Αθηναίοι δηλαδή. :P Μωρέ, δεν ήμασταν αφηρημένοι,ήμασταν ολίγον τι πιωμένοι. Αλλά αυτό άλλη story :P :P :P
      Ας αφήσουμε τα δυσάρεστα!!! :P

      Ναι, θα παίρνουμε εσένα μαζί. :P

      Διαγραφή
    2. Αθήνα δεν είσαι;;;;;Ααα θα με τρελάνεις!!ΧΑΧΑ!!

      Για να χαθείτε έτσι δεν είσαστα ολίγον τι πιωμένοι αλλά τεεεελοσπάντων!!ΧΑΧΑ!!

      Ω τι τιμήη!!ΧΑΧΑΧΑΧΑ!!Λατρεύω τις εκδρομές στα δάση και τα βουνά!!ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!

      Διαγραφή
    3. Όχι μωρέ! Από Καρδίτσα είμαι! Εξ ου και η λίμνη Πλαστήρα είναι κοντά!!

      ΟΛΙΓΟΝ ΤΙ. Το ξανατονίζω!! :P

      Εγώ δεν τις λατρεύω πια. :P

      Διαγραφή
    4. Αααα με μπερδεύεις!!ΧΑΧΑ!!Μόλις με οδήγησες στην κατάρρευση της πίστης μου στη λογική των συμπερασμάτων μου!!ΧΑΧΑ!!Κακιαααα!!ΧΑΧΑ!!

      Καλά ολίγον τι!!Μερικές νταμιτζάνες κρασί,μπόλικο τσίπουρο και αρκετά ποτάκια μόνο!!Αλλά κατά τα άλλα ελάχιστο αλκοολ!!ΧΑΧΑ!!

      Ώρα να τις ξαναλατρέψεις!!ΧΑΧΑ!!Άντε,άντε!!Με βήμα γοργό!!ΧΑΧΑ!!

      Διαγραφή
  3. Εγώ να δεις πόσο φοβάμαι το αίμα.. Και ό,τι έχει σχέση με γιατρούς! Ακόμη και τον κτηνίατρο τρέμω χαχα... Να φανταστείς όταν τύχει να πάω το σκυλί μου, εγώ τρέμω σαν φύλλο...!

    Μισή σταγόνα αίμα να δω, γίνομαι λευκός σαν τοίχο και λυποθυμώ στο δευτερόλεπτο..!

    Επίσης έχω άλλη μια κουλή φοβία.. Ο φόβος μη μπω φυλακή δίχως να φταίω... Οκ ακούγεται γελοίο, αλλά απο μικρός το έτρεμα.. Μάλλον με έχουν επηρεάσει οι πολλές ταινίες..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωχ, κατάλαβα...άσχημο πράγμα! Και το αίσθημα σε μικροβιολόγο μέχρι να του πάρουν το αίμα κάνει σαν τρελός. :P

      Μάλλον ναι, οι ταινίες φταίνε.
      Δεν είναι γελοίο, αλλά κουλό είναι. :P

      Διαγραφή
  4. Χμμ...συμφωνώ με τον φόβο σου για τον θάνατο. (Αν και νομίζω πως κάθε άνθρωπος τον φοβάται έστω και λίγο)
    Επίσης έχω ζήσει παρόμοια εμπειρία με την δική σου στο δάσος και δεν είχε ΚΑΘΟΛΟΥ πλάκα! χαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, είναι κάτι τελείως άγνωστο και στους περισσότερους δημιουργεί όντως το αίσθημα κάποιου φόβου...

      Να ένας άνθρωπος που με καταλαβαίνει! :P

      Διαγραφή
  5. Φοβάμαι το άγνωστο και συνεπώς το σκοτάδι. Φοβάμαι τον πόνο και ότι μια μέρα θα μείνω μόνος μου :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε καταλαβαίνω! Παλιά κι εγώ φοβόμουν αυτή την μοναξιά, πια όχι τόσο.

      Διαγραφή
  6. Εγω δεν καταλαβαινω γιατι φοβομαστε συνεχως αυτες τις υπερβολικες δηλωσεις του τυπου "παντα...". Προς τι ο πανικος? Οι πιθανοτητες ειναι με το μερος μας: στην συντριπτικη τους πλειοψηφια τα πραγματα δεν κρατουν για παντα.

    Οποτε γιατι να σε πιανουν τασεις φυγεις αντι να αναγνωριζεις σε αυτον που στο λεει τουλαχιστον οτι εστω για μια τοση δα στιγμουλα επιθυμει διακαως να κρατησει κατι αιωνια?

    Την καλησπερα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δίκιο έχεις σ'αυτό που λες. Βαθιά μέσα μας όλοι ξέρουμε ότι αυτό το ''για πάντα'' δεν ισχύει εκ των πραγμάτων.
      Ωστόσο,προσωπικά όποτε το ακούω βρίσκομαι ένα βήμα πριν από την κρίση πανικού! :P
      Οι μεγάλες δηλώσεις δεν είναι το φόρτε μου!! :P

      Καλώς ήρθες! :)

      Διαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.