Νέα & Σκέψεις

Hallo my friends!
Ελπίζω να περάσατε καλά την Καθαρά Δευτέρα κι εύχομαι σε όλους σας καλή Σαρακοστή!
Τα oscar έγιναν, τα βραβεία μου τα έδωσα...ώρα, λοιπόν, να ξεστρωθούν τα κόκκινα χαλιά.
Ας γυρίσουμε στη σκληρή-παγερή πραγματικότητα! Tελευταία ημέρα που σας γράφω από το πατρικό μου! Αύριο επιστρέφω στα Γιάννενα! Εν τω μεταξύ, θα'πρεπε να έχω επιστρέψει ήδη, αφού το εξάμηνο αρχίζει αύριο,αλλά δε βαριέσαι! Μία μέρα πάνω, μία κάτω, δεν παίζει πια και τόσο ρόλο! Όταν είναι και η κολλητή σου στην ίδια σχολή, τότε το πράγμα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον, γιατί υπάρχει ένας σίγουρος άνθρωπος για να πάρεις τις σημειώσεις του.

Είναι τόσο ωραίο που θα επιστρέψω ξανά στο φοιτητικό μου κεραμίδι! Θα'μαι όλη την ώρα μόνη μου, θα περιφέρομαι όπως θέλω, θα κάνω ό,τι θέλω, θα βρίζω όσο θέλω (ναι, μιλάω και μόνη μου-τι να κάνω η καψερή;), θα πηγαίνω όπου θέλω και γενικότερα...όταν είμαι στα Γιάνεννα υπάρχει κυρίως το ''θέλω'' και λιγότερο το ''πρέπει''. Π.χ... γυρνάω στο σπίτι από τη σχολή. Αφήνω τη τσάντα μου στο πάτωμα, παρατάω τα ψώνια στον καναπέ, ακουμπάω το παλτό στο τραπέζι του σαλονιού, πετάω τα ρούχα μου στη διαδρομή από το καθιστικό ως το δωμάτιο μου, ανοίγω όλα τα παράθυρα (τα ξεχνάω κιόλας και παγώνω) κι έπειτα τακτοποιώ τα ψώνια. Όσα είναι για ψυγείο εντάξει, όσα είναι για ντουλάπια, τα βάζω όπου να'ναι και βρίσκομαι να ψάχνω για μακαρόνια στο συρτάρι με τα μαχαιροπίρουνα κι έπειτα θυμάμαι αμυδρά πως έχω και 2-3 χυμούς(τα κουτάκια, ξέρετε) στη τσάντα μου. Βγάζω κάτι για να ξεπαγώσει πλάι στο καλοριφέρ κι έπειτα πορεύομαι αναλόγως. Τις Κυριακές έχει φασίνα...ο Θεός να την κάνει, όσα βλέπει η πεθερά. Και μία φορά την εβδομάδα φτιάχνω και την σπεσιαλιτέ μου...μακαρόνια μαγειρεμένα ποικιλοτρόπως, αν και ακόμη πειραματίζομαι με το αλάτι. Εγώ και το νοικοκυριό - μια σχέση μίσους. Δεν μου κάθεται το άτιμο! Αφήστε που σε όσους λέω ότι κάνω δουλειές, δεν με πιστεύουν και γελάνε. ''Δουλειές εσύ; ΧΑ ΧΑ ΧΑ'' Προς τι ο γέλωτας ρε όρνιο; Η ανάγκη με έριξε, φοβάμαι και τις κατσαρίδες... πολύ θέλει ο άνθρωπος; Πρέπει να γίνω λίγο πιο γλυκιά με τους ανθρώπους, δεν μπορώ να με κοιτάζουν σαν να είμαι από τον πλανήτη Άρη, όταν λέω ότι π.χ χθες σκούπισα. Τέλος πάντων, όλο αυτό έχει το γούστο του. Aν και πιο πολύ θα ευχαριστηθώ πάλι τους καφέδες, τις βόλτες και τα δρώμενα. Έρχεται και η Άνοιξη, θα πηγαίνω πιο συχνά βολτούλες στη λίμνη.

Εν τω μεταξύ χθες, ενώ ήταν μέρα γιορτινή, έπρεπε να κάνω τη 2η δόση ενός εμβολίου σχετικά με τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Μιας και ο πατέρας είναι γιατρός έχω, όπως καταλαβαίνετε, το μέσον και μου το έκανε στο σπίτι, ενώ είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Κι ήταν μια άγρια βραδιά με βοριάδες και τα τοιαύτα! Τέλος πάντων, εγώ με το που βλέπω την ένεση, ήμουν ένα στάδιο πριν από το έμφραγμα ΚΑΙ το εγκεφαλικό. Ήθελα να βάλω τα κλάμματα, αλλά το'παιξα και κυρία. Για να ξεχάσω τον πόνο μου, άρχισα να τραγουδάω το άσμα του Άσιμου ''μπαταρία''. Πάνω στο ''στην καρδιά σου ΄βάλαν φρένα , το μυαλό σου παίρνει βύσμα, για χιλιάδες σαν κι εσένα, θα αρκεέι μία πρίζα'' κι ενώ κοίταζα τον πατέρα σαν να του το αφιέρωνα, έτσι για το σπάσιμο, εκείνος- ο άκαρδος- μου έμπηξε την ένεση στο χεράκι μου. Πόνεσα, αλλά το ξεπέρασα σχετικά γρήγορα.

Σκέφτομαι πάντως πως οι περσινές Τρίτες ήταν φρικιαστικές! Είχα 7 ώρες στο σχολείο με τις τρεις πρώτες ώρες κατεύθυνση και τις δύο τελευταίες πληροφορική -τουτέστιν τις 2 τελευταίες τα ξύναμε και μπαίναμε στο facebook κι επειδή δεν ήταν κανένας άλλος μέσα μιλούσαμε μεταξύ μας... ΤΕΤΟΙΟ ΧΑΛΙ!-, οπότε τέλειωνα γύρω στις 13.50. Μέχρι να πάω σπίτι(διότι το λύκειο ήταν και στου διάολου την μάνα) πήγαινε 14.20-14.25, έτρωγα σαν τον κυνηγημένο, διάβαζα κι έπειτα 5-9 είχα φροντιστήριο. Έκθεση-Λογοτεχνία-Λατινικά-Αρχαία. Όλα τα καλά! Το κεφάλι μου γινόταν κουδούνι! Η μόνη παρηγοριά ήταν, βεβαίως, οι συμμαθητές [στο φροντιστήριο κυρίως] και ο καθηγητής των τριών πρώτων μαθημάτων που ήταν του χαβαλέ και της πλάκας. Και όχι μόνον αυτά! Πολλές φορές μετά το πέρας και των φροντιστηριακών μαθημάτων είχα πρόβες για το θεατρικό που ανεβάζαμε -επειδή οι περισσότεροι ήμασταν Γ'λυκείου , εκείνη η ώρα μας βόλευε απολύτως-. Αλλά τι πρόβα να κάνεις μετά από τόσες ώρες μάθημα-διάβασμα; Κυρίως μαλώναμε γιατί τα νεύρα όλων ήταν στην πρίζα (κι έπειδη κάναμε αυτοσχεδιασμούς και θύμωνε ο σκηνοθέτης-κολλητός) ή καθώς κάναμε τις πρόβες μας έπιαναν τα γέλια. Ε, χαζεύει ο άνθρωπος. Πολύ θέλει; Aν σας πω όμως...πως και αυτή η εποχή μου λείπει; Ήταν απαίσια, αλλά ήταν και ωραία. Υπήρχαν στόχοι, υπήρχε ένα κοινό όραμα, ένα κοινό ζόρι και μια περίεργη αλληλεγγύη που πρώτη φορά τη συνάντησα στη Γ'λυκείου. Άλλωστε, ανέκαθεν μ'άρεσε η προσπάθεια του να κατακτήσεις κάτι ή και κάποιον. Βέβαια, όταν επιτυγχάνεται η κατάκτηση, νιώθω και μια μικρή απογοήτευση. Είναι περίεργη η ψυχοσύνθεσή μου, τι να κάνουμε;

Τέλος πάντων, δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει ακριβώς η αποψινή μου ανάρτηση. Aς πούμε...πως σας εξομολογήθηκα τις σκέψεις και τα ασήμαντα νέα μου.
Επομένως... την επόμενη φορά που θα σας γράψω, θα είναι από τα Γιάννενα. Όπου το σπίτι θα είναι πιο ήσυχο κι εγώ πιο συγκεντρωμένη.

Δύο πράγματα που θέλω να κάνω :
1)Να δω το ''The Artist'' - μ'αρέσει ο βουβός κινηματογράφος!
2)Να ω το ''Moulin Rouge''- έχω ερωτευτεί και το ''El Tango De Roxanne'', το είχαμε και σε μια παράσταση κάποτε και το ηγάπησα παράφορα!

Κι επίσης...
το Σάββατο 3 Μαρτίου θα πάω στο ''Σλουθ'' - Κιμούλης-Μαρκουλάκης. Τον Κιμούλη τον είχα δει κάποτε και στον ''Μάκβεθ''...ήταν τόσο απίστευτος!

Αυτά τα ολίγα!
Τα λέμε, καλά νε περνάτε!