Ο Μιχάλης έλεγε πως όλα στη ζωή είναι στιγμές. Το πίστευε, το υποστήριζε και ο ίδιος το εφάρμοζε μέχρι και που πέθανε. Κι εγώ γράφω απόψε εδώ μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω ό,τι έλεγε το πιο φιλοσοφημένο παιδί που γνώρισα ως τώρα στη ζωή μου. Είχε απόλυτο δίκιο τελικά, αν και άργησα να το καταλάβω. Δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις μια ζωή απλώς ευτυχισμένη ή απλώς δυστυχισμένη γιατί την αποτελούν στιγμές διάφορες. Στιγμές χαρούμενες και λυπηρές- μαγικές και βαρετές.
Κι έχω στη ζωή μου να θυμάμαι πολλές στιγμές που με έκαναν να γελάσω, να συγκινηθώ ή να σκεφτώ και λέω να αναφέρω μερικές απ'αυτές.
Θυμάμαι ,όταν έδινα πανελλήνιες κι είχα μόλις ρίξει μια ματιά στα θέματα της λογοτεχνίας, που με έπιασαν τα γέλια. Μου φαινόταν πως δεν ήξερα τίποτα και παραδόθηκα στην μοίρα μου με κέφι αν μη τι άλλο. Γύρισα και κοίταξα τον Στέφανο πάντα με το γέλιο που καθόταν στα δεξιά μου. Γελούσε κι εκείνος και τον βλέπω να σχηματίζει με τα χείλη του τη φράση ''Τον ήπιαμε;'' Του απαντώ ''Στάνταρ!'' , μου κλείνει το μάτι και μου λέει ''Τουλάχιστον είμαστε μαζί...'' , του έστειλα ένα φιλί και ξεκινήσαμε να γράφουμε. Πρέπει να έδωσα γενικώς χαζοχαρούμενες απαντήσεις γιατί δεν εκτιμήθηκαν όσο θα'πρεπε από τους αξιότιμους βαθμολογητές- αν θέλετε δηλαδή και τη γνώμη μου.
Έπειτα, όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων και αφού είχα δει τους βαθμούς, ήμουν στα μεγάλα μου τα χάλια. Έτρεμα ολόκληρη, ήθελα να κλάψω ή να ουρλιάξω και με φοβερή δυσκολία στεκόμουν όρθια. Δεν ήταν ότι δεν τα πήγα καλά, ήταν η όλη ένταση. Kαι λίγο πριν λιποθυμήσω ένιωσα δύο χέρια να με αγκαλιάζουν και άλλα δύο και άλλα δύο. Γυρνώ και βλέπω τον Γιώργο, τον Ανδρέα, την Νίνα. Δεν αργούν να προστεθούν η Κωνσταντίνα με τον Στέφανο. Φωνάζουμε μαζί, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, αστειευόμαστε ο ένας με τον άλλο, ηρεμούμε, ψωνιζόμαστε. Κάποιος λέει πως θα γίνουμε η πιο γαμάτη παρέα επιστημόνων. Συμφωνούμε! Ο αρχιτέκτων, ο χημικός, η δασκάλα, η φιλόλογος, η άλλη φιλόλογος,ο βιολόγος. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είμαστε τύποι γαμάουα και ότι δε θα χαθούμε ποτέ παρόλο που θα σκορπίσουμε δώθε και κείθε. Αυτό...μισό ψέμα, μισή αλήθεια , όπως αποδείχθηκε...
Mε τον Σταύρο έχω να θυμάμαι πολλές ωραίες στιγμές. Από τις πιο χαρακτηριστικές και τις πιο πρόσφατες είναι αυτή που συνέβη μία μέρα που την περάσαμε εξ ολοκλήρου μαζί κι εγώ ήμουν στις τρελές ακεφιές μου.Γκρίνιαζα για τα πάντα, τα έβλεπα όλα στραβά, ειρωνευόμουν... γενικότερα ήμουν απολύτως απαράδεκτη εκείνη την ημέρα. Αργά το βράδυ κάναμε βόλτα σε ένα πάρκο κι ήταν και άνοιξη. Εγώ συνέχιζα να μονολογώ ενοχλητικά κι εκείνος κάποια στιγμή μου έδωσε ένα λουλούδι. Τον κοίταξα απορημένη (εγώ να τον βρίζω και αυτός να μου δίνει λουλούδι;) και αυτός ήταν με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Τον ρώτησα αν είναι καλά και μου είπε ''Μια χαρά. Ξέρεις τι; Μπορεί να'σαι κακιά ,υστερική, τρελή, παράλογη, στριμμένη και πικρόχολη, αλλά χωρίς εσένα θα ήμουν τόσο μόνος...έχεις κι εσύ μωρέ...τις καλές σου στιγμές. Στο κάτω-κάτω σ'αγαπάω, γι'αυτό κι είμαι τόσο ανεκτικός...και αυτό... εκμεταλλεύσου το... όσο μπορείς...''. Αυτό το εννοούσε όντως και το κατάλαβα λίγο αργότερα.
Ένα άλλο βράδυ, η φίλη Κατερίνα μου είπε στα ξαφνικά... ''Το ξέρεις ότι σε λατρεύω;'' Τώρα το κατά πόσο ίσχυε... είναι λίγο η φάση, πολύ καλό για να'ναι αληθινό, αλλά πάντως εκείνη την ώρα ένιωσα γαμάτα.
Με τον Σταμάτη είχα πάντα μια παράξενη σχέση. Φίλοι εδώ και κάτι αιώνες, κακό timing, κάποτε τα συναισθηματικά μπερδεύτηκαν με τα φιλικά και κατά κύριο λόγο βριζόμαστε τρελά. Συνήθως ενώνουμε τις δυνάμεις μας μόνο και μόνο για να την πούμε σε κάποιον τρίτο. Βρεθήκαμε τελευταία φορά στις πρώτες εκλογές και μαλώσαμε πολύ άγρια. Του πέταξα κι εγώ ένα βιβλίο στην κεφάλα και του είπα ότι δεν του έχω κάνει και τίποτα τρομερό για να μου φέρεται έτσι και να κάνει σαν τρελός όποτε μιλάει μαζί μου. Το βράδυ ξαναβρεθήκαμε μαζί με όλη την παρέα και σε μια φάση που μείναμε μόνοι μας άρχισε να μου τραγουδά το ''Σαν σταρ του σινεμά''. Και μου λέει στο τέλος ''Ρε παιδί μου...και σε μισώ και σ'αγαπάω. Θέλω και να σε δείρω και να σ'αγκαλιάσω. Θέλω και να σε βλέπω κάθε μέρα και να μη σε βλέπω στα μάτια μου. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;'' Μα, ναι...είναι τόσο ξεκάθαρο...
Πριν από κάθε παράσταση που ανεβάζαμε στο σχολείο ήμασταν όλοι τρελαμένοι. Στην τελευταία, κανά 5λεπτο πριν ξεκινήσουμε, μαζευτήκαμε για την παραδοσιακή αγκαλιά. Θυμάμαι τον κολλητό μου τον Γιώργο να λέει ''Το νου σας ε; Θα σκίσουμε...'' και τον Ανδρέα να του απαντά ''Ναι, να'σαι σίγουρος!'' Εγώ τους υπενθύμισα ότι είναι η τελευταία μας παράσταση και η συγκίνηση είναι διάχυτη. Και ακούω την Αλίκη να ρωτά ''Γιατί, μετά τι θα γίνει;'' ''Μα, θα δώσουμε πανελλαδικές'', απαντά ο Στέφανος. ''Α, ναι είναι και αυτό!'', απαντά η άλλη. Τότε ο Στέφανος λέει να δώσουμε μία υπόσχεση πριν αρχίσουμε, θα'ναι ιδιαίτερα συγκινητικό. Η Κατερίνα -το ίδιο ειρωνική με εμένα μια ζωή- λέει ''Τι σόι υπόσχεση; Ότι δε θα χαθούμε ποτέ, ότι θα'μαστε πάντοτε μαζί και μπλα μπλα μπλα...; Μαλακίες!'' Ο Άλκης παίρνει φόρα και λέει ''Να υποσχεθούμε ότι θα'μαστε φίλοι πάντα!'' Εγώ σιγοντάρω...''Ναι και ότι δε θα ξεχάσουμε ποτέ ο ένας τον άλλο! Και μακριά να'μαστε , θα'ναι σαν να'μαστε μαζί!'' Συμφώνησαν όλοι και αγκαλιαστήκαμε. Είναι ωραίες τέτοιες υποσχέσεις ένα βήμα πριν από ένα οριστικό τέλος, σου δίνουν το κουράγιο να το πας παρακάτω.
Tελευταία θα αναφέρω μια ωραία στιγμή με το Γιώργο, τον κολλητό μου. Περάσαμε και με αυτόν τις φάσεις μας, μου έκανε μερικές μαλακίες, αλλά μιας και ομολογουμένως η δική μου καρδιά είναι πολύ μεγάλη (συγχωρώ άπειρες φορές) , τα'χουμε ξαναβρεί κι είμαστε κομπλέ. Πρόσφατα , μια μέρα που δεν είχα κέφια και δεν είχε ούτε αυτός, είχαμε καθίσει και μιζεριάζαμε παρέα. Με λοξοκοίταζε κάθε τόσο κι έκανε φιλότιμες προσπάθειες να μου φτιάξει το κέφι. Σε μια φάση, άνοιξε το laptop κι έβαλε το ''Livin la vida loca'', σηκώθηκε κι άρχισε να το χορεύει και να το τραγουδάει θέλοντας να με κάνει να γελάσω. Εγώ τον ρώτησα άναυδη ''ΤΙ'ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ;'' και μου απαντά ''Απομεινάρι παιδικών χρόνων...''. Τα κατάφερε και μου'φτιαξε κάπως το κέφι , αλλά το αποκορύφωμα συνέβη όταν έβαλε το ''Sex bomb'' και με έσυρε να χορέψω μαζί του. Μου τραγουδούσε τους στίχους, με κοίταζε στα μάτια και έβγαλε και την μπλούζα του. Λιώσαμε, βέβαια, στα γέλια, μ'αγκάλιασε και μου είπε ''Έτσι ρε. Να σε βλέπω να γελάς...άμα στεναχωριέσαι εσύ, με πιάνει κι εμένα , μωρέ , μια κατάθλιψη...δε σου πάει εσένα η θλίψη!''
Ανέφερα τις στιγμές που μου'ρθαν πρώτες στο μυαλό. Και το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που ομορφαίνουν τη ζωή μου απλώς με την παρουσία τους και μου'χουν λείψει τόσο πολύ...που δε βλέπω την ώρα να τους ξαναδώ.
Αλλά και στον Μιχάλη που'ναι σαν να τον έχω απέναντι μου, να μου κλείνει το μάτι και να μου λέει με το τσιγάρο στο στόμα, ''Όλα στη ζωή είναι στιγμές. Εγώ στο'λεγα μωρό μου!''
Κι έχω στη ζωή μου να θυμάμαι πολλές στιγμές που με έκαναν να γελάσω, να συγκινηθώ ή να σκεφτώ και λέω να αναφέρω μερικές απ'αυτές.
Θυμάμαι ,όταν έδινα πανελλήνιες κι είχα μόλις ρίξει μια ματιά στα θέματα της λογοτεχνίας, που με έπιασαν τα γέλια. Μου φαινόταν πως δεν ήξερα τίποτα και παραδόθηκα στην μοίρα μου με κέφι αν μη τι άλλο. Γύρισα και κοίταξα τον Στέφανο πάντα με το γέλιο που καθόταν στα δεξιά μου. Γελούσε κι εκείνος και τον βλέπω να σχηματίζει με τα χείλη του τη φράση ''Τον ήπιαμε;'' Του απαντώ ''Στάνταρ!'' , μου κλείνει το μάτι και μου λέει ''Τουλάχιστον είμαστε μαζί...'' , του έστειλα ένα φιλί και ξεκινήσαμε να γράφουμε. Πρέπει να έδωσα γενικώς χαζοχαρούμενες απαντήσεις γιατί δεν εκτιμήθηκαν όσο θα'πρεπε από τους αξιότιμους βαθμολογητές- αν θέλετε δηλαδή και τη γνώμη μου.
Έπειτα, όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων και αφού είχα δει τους βαθμούς, ήμουν στα μεγάλα μου τα χάλια. Έτρεμα ολόκληρη, ήθελα να κλάψω ή να ουρλιάξω και με φοβερή δυσκολία στεκόμουν όρθια. Δεν ήταν ότι δεν τα πήγα καλά, ήταν η όλη ένταση. Kαι λίγο πριν λιποθυμήσω ένιωσα δύο χέρια να με αγκαλιάζουν και άλλα δύο και άλλα δύο. Γυρνώ και βλέπω τον Γιώργο, τον Ανδρέα, την Νίνα. Δεν αργούν να προστεθούν η Κωνσταντίνα με τον Στέφανο. Φωνάζουμε μαζί, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, αστειευόμαστε ο ένας με τον άλλο, ηρεμούμε, ψωνιζόμαστε. Κάποιος λέει πως θα γίνουμε η πιο γαμάτη παρέα επιστημόνων. Συμφωνούμε! Ο αρχιτέκτων, ο χημικός, η δασκάλα, η φιλόλογος, η άλλη φιλόλογος,ο βιολόγος. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είμαστε τύποι γαμάουα και ότι δε θα χαθούμε ποτέ παρόλο που θα σκορπίσουμε δώθε και κείθε. Αυτό...μισό ψέμα, μισή αλήθεια , όπως αποδείχθηκε...
Mε τον Σταύρο έχω να θυμάμαι πολλές ωραίες στιγμές. Από τις πιο χαρακτηριστικές και τις πιο πρόσφατες είναι αυτή που συνέβη μία μέρα που την περάσαμε εξ ολοκλήρου μαζί κι εγώ ήμουν στις τρελές ακεφιές μου.Γκρίνιαζα για τα πάντα, τα έβλεπα όλα στραβά, ειρωνευόμουν... γενικότερα ήμουν απολύτως απαράδεκτη εκείνη την ημέρα. Αργά το βράδυ κάναμε βόλτα σε ένα πάρκο κι ήταν και άνοιξη. Εγώ συνέχιζα να μονολογώ ενοχλητικά κι εκείνος κάποια στιγμή μου έδωσε ένα λουλούδι. Τον κοίταξα απορημένη (εγώ να τον βρίζω και αυτός να μου δίνει λουλούδι;) και αυτός ήταν με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Τον ρώτησα αν είναι καλά και μου είπε ''Μια χαρά. Ξέρεις τι; Μπορεί να'σαι κακιά ,υστερική, τρελή, παράλογη, στριμμένη και πικρόχολη, αλλά χωρίς εσένα θα ήμουν τόσο μόνος...έχεις κι εσύ μωρέ...τις καλές σου στιγμές. Στο κάτω-κάτω σ'αγαπάω, γι'αυτό κι είμαι τόσο ανεκτικός...και αυτό... εκμεταλλεύσου το... όσο μπορείς...''. Αυτό το εννοούσε όντως και το κατάλαβα λίγο αργότερα.
Ένα άλλο βράδυ, η φίλη Κατερίνα μου είπε στα ξαφνικά... ''Το ξέρεις ότι σε λατρεύω;'' Τώρα το κατά πόσο ίσχυε... είναι λίγο η φάση, πολύ καλό για να'ναι αληθινό, αλλά πάντως εκείνη την ώρα ένιωσα γαμάτα.
Με τον Σταμάτη είχα πάντα μια παράξενη σχέση. Φίλοι εδώ και κάτι αιώνες, κακό timing, κάποτε τα συναισθηματικά μπερδεύτηκαν με τα φιλικά και κατά κύριο λόγο βριζόμαστε τρελά. Συνήθως ενώνουμε τις δυνάμεις μας μόνο και μόνο για να την πούμε σε κάποιον τρίτο. Βρεθήκαμε τελευταία φορά στις πρώτες εκλογές και μαλώσαμε πολύ άγρια. Του πέταξα κι εγώ ένα βιβλίο στην κεφάλα και του είπα ότι δεν του έχω κάνει και τίποτα τρομερό για να μου φέρεται έτσι και να κάνει σαν τρελός όποτε μιλάει μαζί μου. Το βράδυ ξαναβρεθήκαμε μαζί με όλη την παρέα και σε μια φάση που μείναμε μόνοι μας άρχισε να μου τραγουδά το ''Σαν σταρ του σινεμά''. Και μου λέει στο τέλος ''Ρε παιδί μου...και σε μισώ και σ'αγαπάω. Θέλω και να σε δείρω και να σ'αγκαλιάσω. Θέλω και να σε βλέπω κάθε μέρα και να μη σε βλέπω στα μάτια μου. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;'' Μα, ναι...είναι τόσο ξεκάθαρο...
Πριν από κάθε παράσταση που ανεβάζαμε στο σχολείο ήμασταν όλοι τρελαμένοι. Στην τελευταία, κανά 5λεπτο πριν ξεκινήσουμε, μαζευτήκαμε για την παραδοσιακή αγκαλιά. Θυμάμαι τον κολλητό μου τον Γιώργο να λέει ''Το νου σας ε; Θα σκίσουμε...'' και τον Ανδρέα να του απαντά ''Ναι, να'σαι σίγουρος!'' Εγώ τους υπενθύμισα ότι είναι η τελευταία μας παράσταση και η συγκίνηση είναι διάχυτη. Και ακούω την Αλίκη να ρωτά ''Γιατί, μετά τι θα γίνει;'' ''Μα, θα δώσουμε πανελλαδικές'', απαντά ο Στέφανος. ''Α, ναι είναι και αυτό!'', απαντά η άλλη. Τότε ο Στέφανος λέει να δώσουμε μία υπόσχεση πριν αρχίσουμε, θα'ναι ιδιαίτερα συγκινητικό. Η Κατερίνα -το ίδιο ειρωνική με εμένα μια ζωή- λέει ''Τι σόι υπόσχεση; Ότι δε θα χαθούμε ποτέ, ότι θα'μαστε πάντοτε μαζί και μπλα μπλα μπλα...; Μαλακίες!'' Ο Άλκης παίρνει φόρα και λέει ''Να υποσχεθούμε ότι θα'μαστε φίλοι πάντα!'' Εγώ σιγοντάρω...''Ναι και ότι δε θα ξεχάσουμε ποτέ ο ένας τον άλλο! Και μακριά να'μαστε , θα'ναι σαν να'μαστε μαζί!'' Συμφώνησαν όλοι και αγκαλιαστήκαμε. Είναι ωραίες τέτοιες υποσχέσεις ένα βήμα πριν από ένα οριστικό τέλος, σου δίνουν το κουράγιο να το πας παρακάτω.
Tελευταία θα αναφέρω μια ωραία στιγμή με το Γιώργο, τον κολλητό μου. Περάσαμε και με αυτόν τις φάσεις μας, μου έκανε μερικές μαλακίες, αλλά μιας και ομολογουμένως η δική μου καρδιά είναι πολύ μεγάλη (συγχωρώ άπειρες φορές) , τα'χουμε ξαναβρεί κι είμαστε κομπλέ. Πρόσφατα , μια μέρα που δεν είχα κέφια και δεν είχε ούτε αυτός, είχαμε καθίσει και μιζεριάζαμε παρέα. Με λοξοκοίταζε κάθε τόσο κι έκανε φιλότιμες προσπάθειες να μου φτιάξει το κέφι. Σε μια φάση, άνοιξε το laptop κι έβαλε το ''Livin la vida loca'', σηκώθηκε κι άρχισε να το χορεύει και να το τραγουδάει θέλοντας να με κάνει να γελάσω. Εγώ τον ρώτησα άναυδη ''ΤΙ'ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ;'' και μου απαντά ''Απομεινάρι παιδικών χρόνων...''. Τα κατάφερε και μου'φτιαξε κάπως το κέφι , αλλά το αποκορύφωμα συνέβη όταν έβαλε το ''Sex bomb'' και με έσυρε να χορέψω μαζί του. Μου τραγουδούσε τους στίχους, με κοίταζε στα μάτια και έβγαλε και την μπλούζα του. Λιώσαμε, βέβαια, στα γέλια, μ'αγκάλιασε και μου είπε ''Έτσι ρε. Να σε βλέπω να γελάς...άμα στεναχωριέσαι εσύ, με πιάνει κι εμένα , μωρέ , μια κατάθλιψη...δε σου πάει εσένα η θλίψη!''
Ανέφερα τις στιγμές που μου'ρθαν πρώτες στο μυαλό. Και το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που ομορφαίνουν τη ζωή μου απλώς με την παρουσία τους και μου'χουν λείψει τόσο πολύ...που δε βλέπω την ώρα να τους ξαναδώ.
Αλλά και στον Μιχάλη που'ναι σαν να τον έχω απέναντι μου, να μου κλείνει το μάτι και να μου λέει με το τσιγάρο στο στόμα, ''Όλα στη ζωή είναι στιγμές. Εγώ στο'λεγα μωρό μου!''
Πολύ όμορφα!!Σε ζηλεύω!!:(
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα μαζί λοιπόν!!:)