Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Αν ήταν αυτός εδώ...

Προχωράω κι είμαι μια χαρά. Απλώς είναι κάτι νύχτες σαν την αποψινή που νιώθω παράξενα και δεν με πιάνει ύπνος. Γιατί μου λείπει εκείνος, έχω την ανάγκη να τον δω και σκέφτομαι τι θα ήταν διαφορετικό αν ήταν αυτός εδώ. Είναι πράγματα ασήμαντα και καθημερινά, αλλά στη βάση τους έχουν μεγάλη σημασία τελικά.


Για παράδειγμα, απόψε που δεν μπορώ να κοιμηθώ, δε θα κοιμόταν ούτε εκείνος για να μου κάνει παρέα. Θα συζητούσαμε όλο το βράδυ πίνοντας κουτιά nescafe, θα μου διάβαζε το αγαπημένο του απόσπασμα από το αγαπημένο του βιβλίο,θα μου γκρίνιαζε για να καταλήξουμε έτσι σε καυγά (για την ένταση ρε γαμώτο!), θα με ''νανούριζε'' με αστεία τραγούδια,θα με κρατούσε αγκαλιά και ήταν ικανός να μου ψιθυρίζει για όλη την νύχτα ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι.


Και χθες που ήπια πολύ και μέθυσα, εκείνος δε θα μου επέτρεπε. Γιατί εκείνος γνωρίζει πολύ καλά τα όρια μου. Πάνω που θα'χα κάνει κεφάλι, αυτός θα το καταλάβαινε και θα με σταματούσε. Θα με κάρφωνε με το πιο αυστηρό βλέμμα που γνωρίζω ότι διαθέτει και θα μου'λεγε ''Να σου πω...τέρμα για απόψε. Δεν σε παίρνει για παραπάνω!'' Εγώ φυσικά θα γκρίνιαζα και θα δυσανασχετούσα και αν έδειχνα μεγάλη αντίσταση, αυτός θα έχυνε σίγουρα το υπόλοιπο ποτό στο πάτωμα ή θα το έπινε ο ίδιος που ως γνωστόν δε νιώθει τίποτα και θα μου'λεγε χαριτολογώντας ''Είσαι τυχερή που'μαι κύριος και δε στο πετάω στα μούτρα!'' Εγώ θα τον απειλούσα με τη ρίψη ενός ποτηριού στην κεφάλα του και αυτός θα γέλαγε και θα με φιλούσε. Έπειτα, ο ίδιος θα παράγγελνε ένα ακόμα ποτό και θα με κοιτούσε με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Στο τέλος της βραδιάς, θα με άφηνε ακριβώς έξω από την πόρτα του σπιτιού μου ''για παν ενδεχόμενο'',όπως συνήθιζε να λέει.


Και σήμερα δεν είχα καλή διάθεση. Είχα πολλά νεύρα και ξέσπασα -κακώς- σε πολλούς φίλους μου. Aν ήταν αυτός εδώ θα μου έλεγε, ''Μωρό μου, είσαι πολύ ανυπόφορη σήμερα. Θα συνεχίσεις να πρήζεις τον κόσμο για πολύ ώρα ακόμα;'' Εγώ θα εκνευριζόμουν, αλλά επειδή θα'ξερα μέσα μου πως έχει δίκιο θα το βούλωνα για να μην μαλώσω και μαζί του και αυτός θα μου'λεγε...''Καλύτερα να ξεσπάσεις σε εμένα Τραβιόμαστε τρία χρόνια και, σου έχω κάνει ένα κάρο μαλακίες κι έχεις ένα σωρό λόγους για να με βρίσεις!'' Εγώ θα τον κοιτούσα αδύναμη πια και δε θα έλεγα τίποτα, γιατί θα βυθιζόμουν σε μια απέραντη στεναχώρια. Αυτός θα με κοιτούσε , θα χαμογελούσε και θα κατέληγε ''Είσαι καλό παιδί, αλλά παριστάνεις τη στρίγγλα ΤΟΣΟ πετυχημένα...'' και θα προσπαθούσε να μου φτιάξει το κέφι λέγοντας μου αστεία στιχάκια της στιγμής, παίζοντας στην κιθάρα του τραγούδια με αλλαγμένους στίχους και χορεύοντας τη ''Λόλα'' του Μαραβέγια - ειδικά για το τελευταίο είμαι σίγουρη.


Aύριο έχω ταξίδι και όπως είναι φυσικό έχω ετοιμάσει μόνο τα μισά μου πράγματα. Και αυτό γιατί μια ζωή είμαι ανοργάνωτη. Αν όμως ήταν αυτός εδώ, θα ήταν όλα έτοιμα. Γιατί θα με είχε κοιτάξει από πολύ νωρίς με το υπεροπτικό του ύφος και θα μου'λεγε ''Μα αγάπη μου...γιατί μια ζωή πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό;''  Και θα μου υποδείκνυε πως να τα μαζέψω. Θα με ρωτούσε αν πήρα και το τάδε βιβλίο και τις Χ σκιές για τα μάτια και το φορτιστή του κινητού και τη ξύστρα για τα μολύβια των ματιών (''Γιατί μετά εγώ θα σε ακούω να γκρινιάζεις'') κι εκείνο το κολιέ για το οποίο έχω πρήξει όλους τους γνωστούς μου να το δουν και να το ξαναδούν και πριν φύγουμε θα με ρωτούσε φυσικά αν πήρα το χάπι για να μην ανακατευτώ στο δρόμο και αν έβαλα τα ακουστικά του κινητού στη τσάντα μου, γιατί εκείνος δεν επρόκειτο να μου ξαναδώσει ποτέ τα δικά του.


Και ίσως σε εσάς όλα αυτά να φαίνονται αστεία
και μάλλον είναι...
αλλά για εμένα κρύβουν κάτι πολύ όμορφο...


Καλό μήνα & καλό ξημέρωμα σε εσάς...
αφού εγώ δε θα το έχω...



6 σχόλια:

  1. Δυστυχώς -ή ευτυχώς- οι αναμνήσεις στοιχειώνουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προς το παρόν δυστυχώς...
      στο μέλλον ίσως να αλλάξουν τα πράγματα.. ελπίζω! :)

      Διαγραφή
  2. κράτα τις αναμνήσεις!δη τις καλές..είναι πολύτιμες αποσκευές!καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ σε καταλαβαίνω απόλυτα.Ξερω πως είναι να πεθαίνεις κάθε ξημέρωμα και κάθε χαραυγή.Σου λείπει και λείπει όλη σου η ψυχή,η χαρά και η ευτυχία, ολοκλήρωση.
    Μη μου πεί κανείς πάνε παρακάτω και προχώρα...γιατί ΔΕΝ υπάρχει παρακάτω τίποτα δεν είναι το ίδιο...μόνον ο χρόνος,αλλά παίζει κάτι παιχνίδια και αυτός....λένε πως δεν γυρίζει πίσω ..αλλά νομίζω πως ο δικός μου ο χρόνος έχει κολλήσει ρε γαμώτο!Δανάη ..μαζί σου...ώσπου να φανεί η Αφροδίτη και ο Δίας κατα τις πεντέμισι στην ανατολή.
    Στράτος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωχ...συμπάσχεις ε;
      Όντως αυτό το ''παρακάτω'' είναι μάλλον χαοτικό..
      ο χρόνος έχει κολλήσει σε συγκεκριμένα σημεία...

      Σε νιώθω απόλυτα & καλώς ήρθες στο blog :)

      Διαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.