Άτιτλο...

Aπόψε σε είδα. Βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος με κοινή παρέα. Σ'είχα σχεδόν απέναντί μου.

Kαι... ως συνήθως δεν ήσουν μόνος σου. Είχες για συντροφιά σου μια πολύ όμορφη κοπέλα.

Δεν την ήξερα μα κι ούτε με ένοιαζε να τη γνωρίσω. Συστηθήκαμε τυπικά.

Τώρα δε θυμάμαι καν τ'όνομά της, το πιστεύεις;  Ίσως Μαρίνα ή Μαίρη ή κάπως έτσι...

Σε κοιτούσε συνεχώς στα μάτια, σου χαμογελούσε και σ'άγγιζε. 

Εσύ ήσουν αμήχανος και νευρικός, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, κι είχες επικεντρώσει το βλέμμα σου επάνω μου ψάχνοντας να βρεις πιθανώς τις αντιδράσεις μου. Τη λυπήθηκα σχεδόν.

Εκείνη τόσο δοτική κι εσύ τόσο αδιάφορος. Μια ζωή εκμεταλλεύεσαι συναισθήματα. Γιατί;

Εγώ, πάλι , πονούσα κι είχα εκνευριστεί με τον εαυτό μου. Γιατί μ'έπιανα να ζηλεύω φρικτά.

Είχα καιρό να αισθανθώ έτσι για σένα και πάλευα να μην το καταλάβεις.

Θυμήθηκα, κάποια στιγμή , που σ'είχα ρωτήσει πιο παλιά γιατί μπλέκεις με την μία γκόμενα μετά την άλλη και γιατί χαραμίζεις έτσι τον εαυτό σου. Και μου'χες απαντήσει απλά ''από ανασφάλεια''.

Και τι μ'ένοιαζε εμένα εκείνη τη στιγμή αν ήσουν ερωτευμένος ή όχι με κείνη την κοπέλα;

Την έβλεπα στην αγκαλιά σου και πίστευα πως θα λιποθυμήσω. Ένιωθα τόσο άσχημα.

Για μια στιγμή μου μισοχαμογέλασες και κατάλαβα πως το'χες καταλάβει πως ζήλευα.

Ήθελα μόνο να φύγω αλλά ένιωθα ανίκανη να κάνω το ο,τιδήποτε.

Όσο περνούν οι μέρες μου λείπεις όλο και περισσότερο. Δε ξέρω τελικά τι γίνεται.

Δεν μπορώ να σε ξεπεράσω ή δε θέλω; Ίσως η αλήθεια να'ναι στην μέση.

Η καθημερινότητά μου είναι βαρετή χωρίς εσένα.

Μου λείπουν τα ξενύχτια πάνω από το κινητό για να μιλάω μαζί σου ως το ξημέρωμα.

Μου λείπουν τα γέλια που κάναμε μαζί και τα αστεία που μοιραζόμασταν.

Μου λείπει που δε ξυπνάω πια εξ αιτίας σου τις νύχτες.

Μου λείπουν τα τρελά όνειρα που κάναμε για ένα κοινό μέλλον.

Μου λείπουν οι καυγάδες μας, οι γκρίνιες και ο παραλογισμός μας.

Μου λείπει το ''σ'αγαπώ'' από τα χείλη σου.

Μου λείπει εκείνος ο Σταύρος που ερωτεύτηκα- ο αγχώδης, ο νευρικός, ο αισιόδοξος, ο νάρκισσος, 

ο έξυπνος, ο πονηρός, ο ζηλιάρης, ο παράλογος, ο υπερβολικός, ο ανασφαλής.

Είναι όλα τόσο αδιάφορα και τόσο άχρωμα χωρίς τον εκρηκτικό χαρακτήρα σου.

Χθες μόνο μου'λεγες πως, δε γίνεται , μαζί θα καταλήξουμε ξανά.

Πάντα γυρίζουμε ο ένας στον άλλο.

Όμως, ξέρεις , δεν καταλαβαίνω τι περιμένουμε.

Και ακόμη δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζεις με την ίδια συμπεριφορά.

Είσαι ο πιο ανασφαλής άνθρωπος που'χω γνωρίσει και δε το λέω με τρόπο επικριτικό.

Αλλά δεν μπορώ και να σε δικαιολογώ άλλο. 

Όμως δεν με εκνευρίζει τόσο το ότι βρίσκεις άλλες όσο το ότι δεν πιστεύεις πως από όλο αυτό πονάω.

Πάντοτε πίστευες πως δε σ'αγαπώ και τόσο ή πως δεν πληγώνομαι από όσα κάνεις.

Και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που'χεις κάνει μαζί μου και το μεγαλύτερο κακό που μου'χεις προκαλέσει.

Αν απόψε είχα πιει περισσότερο και πονούσα λιγότερο θα'χα έρθει να σε βρω.

Θα σου'λεγα ''πάμε να φύγουμε'' και το ξέρω πως θα'ρχοσουν.

Όμως δεν αντέχω να κάνω τίποτα...

Χωρίς εσένα είμαι άδεια, αγέλαστη, ψυχρή, κυνική, απόμακρη.

Και ξέρεις πως η αληθινή Δανάη δεν είναι έτσι.

Το βαρέθηκα και το κακό θέατρο. Στο διάολο όλοι! Δεν είμαι καλά.

Η ζωή είναι υπέροχη. Θυμάσαι που το λέγαμε;

Την ομορφαίνει η αγάπη. Κι εγώ την αγάπη τη βρήκα σε εσένα.

Γιατί το ξέρουμε και οι δυο πως μόνο ο έρωτας μπορεί να πολεμά τέτοια άσχήμια, τέτοια γύμνια.

 

Πέρασα πολλά μέχρι να σε καταλάβω, να σε ''αγγίξω''.

Και τώρα πια δεν έχει νόημα να κάνω μια σχέση τάχα μου για να προχωρήσω.

Γιατί δεν θα σημαίνει τίποτα. Σου ανήκω και αυτό είναι κάτι που δεν ήθελα ποτέ να το πω.

Γι'αυτό κι εγώ σε περιμένω. Γιατί κάτι μου χρωστάς.

Σ'αγαπάω περισσότερο απ'όσο πιστεύεις.

Πότε θα μου διαβάσεις ξανά ψιθυριστά το ''Μονόγραμμα'';