Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

H απαισιοδοξία είναι ντεμοντέ!

Ξέρετε, φίλοι μου, εγώ είμαι εκ πεποιθήσεως αισιόδοξη εδώ και κάμποσα χρόνια. Το γουστάρω κι είμαι έτσι και ειλικρινά εγώ δε βλέπω κάτι κακό στην όλη υπόθεση. Ωστόσο, μερικοί φίλοι μου (οι περισσότεροι, βέβαια, είναι πια αποκλειστικό κομμάτι του παρελθόντος), ενοχλούνταν ανέκαθεν από την αισιοδοξία που με διακατέχει όταν είμαι στα κανονικά μου. Ποτέ δεν κατάλαβα το λόγο. Είναι τόσο κακό; Στο κάτω-κάτω δε θα'πρεπε να αποδεχτούν τον χαρακτήρα μου έτσι όπως είναι; Aυτοί γιατί να απαιτούν τα ανάλογα; Ας μη τα ψάχνουμε αυτά, οι αιώνιες αδικίες της ζωής. 

Το πιστεύω, αλήθεια, πως η ζωή είναι ωραία. Οk, έρχονται περίοδοι που με κυνηγάει μία φοβερή γκαντεμιά κι είμαι σε φάση ''όχι ρε γαμώτο μου να τύχει αυτό τώρα'' και τότε με πιάνει μια γκρίνια καταπληκτική (όποιος την έχει ζήσει τον λυπάμαι), τα βλέπω όλα στραβά, κλείνομαι στον εαυτό μου και μιλάω με το ζόρι στον καθένα. Ύστερα πάλι σκέφτομαι...ότι εντάξει, μπορεί αυτό να μην πηγαίνει όπως θα'θελα, αλλά έχω τους γονείς μου που'ναι καλά,μία καλή υγεία, ένα σπίτι για να μένω, δύο φίλους να μαλώνω και να συζητώ και τη δυνατότητα να σπουδάζω κάτι που μου αρέσει και στην τελική είμαι κομπλέ! Και ότι στο κάτω-κάτω, ρε πούστη μου, η ζωή είναι όμορφη, μας χαρίζεται καμιά φορά, μας προσφέρει ευκαιρίες, μας παίζει, μας ανεβάζει και μας κατεβάζει. Υπάρχει και ο ουρανός, τα αστέρια, η φύση γενικότερα και τόσα άλλα που το μόνο που μου προκαλούν είναι μαγεία κι έλξη. Ναι, μάγκα μου, η ζωή είναι όμορφη. Εμείς όμως δεν είμαστε όμορφοι. Στη ψυχή μας. Κι εκεί είναι το κώλυμα κι εμείς είμαστε πολλές φορές υπεύθυνοι για τον εξευτελισμό της ύπαρξης μας καθώς και για το πόσο ανυπόφορη καταντά καμιά φορά η ζωή μας. 

Οι απαισιόδοξοι με εκνευρίζουν φοβερά! Δώσε βάση όμως φίλτατε αναγνώστα! Εγώ μιλώ για τους ''απαισιόδοξους του σαλονιού'', όπως τους αποκαλώ. Διότι ο άνθρωπος που είναι βαριά άρρωστος ή που δεν έχει λεφτά για να θρέψει την οικογένειά του ή ζει σαν ζητιάνος και φταίνε κάποιοι άλλοι για αυτό, εκείνος έχει κάθε λόγο να μη διακρίνει καμία ομορφιά γύρω του. Εγώ μιλάω για τους άλλους. Που πέφτουν σε βαριά κατάθλιψη και τα βλέπουν όλα μαύρα λόγω ένος έρωτα που τέλειωσε ή για μια φιλία που δεν κράτησε ή επειδή τα πράγματα δεν τους πάνε ευνοικά. Έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους και πάλι καλά, να λέμε, που δεν έγινα σαν αυτούς γιατί θα μου είχα κάνει χαρακίρι.

Πρόκειται (με εξαιρέσεις , βέβαια, πάντα) για όντα εγωιστικά και αχάριστα που δεν εκτιμούν όσα έχουν και πάντοτε γκρινιάζουν για αυτά που δεν έχουν. Συνήθως μόνο ζητάνε και δίνουν ελάχιστα (αλλά έχουν τη ψευδαίσθηση ότι προσφέρουν πολλά). Κρίνουν τους πάντες, βγάζουν μια κακία και ζηλεύουν τη χαρά των άλλων. Πράγματα τρελά που όμως τα'χω ζήσει.  

Γιατί, βρε κλώσσα, δε λέει να κλαίγεσαι και να καταριέσαι επειδή σε παράτησε ο γκόμενος αφού πρώτα σε κεράτωσε ή επειδή χωρίσατε στους τρεις μήνες και δεν πρόλαβες να τον χαρείς. Υπάρχουν και χειρότερα! Και αν αυτό δε σε παρηγορεί ή δε σε βάζει σε σκέψεις τότε, θύμησε μου άμα ποτέ σε συναντήσω, να σε φασκελώσω. Είσαι εκτός τόπου και χρόνου γλυκιά μου. Εδώ ο κόσμος καίγεται, που λένε. Είσαι ντεμοντέ. (Γενική η παρατήρηση- προς οποιαδήποτε κλώσσα) Γιατί δε λέω , ρε παιδί μου, κι εμείς έχουμε κλάψει για έρωτες (καλά ποια μιλάει τώρα...) αλλά δεν καταριόμουν και τον αθώο τον κοσμάκη, ούτε ζήλευα αν οι φίλοι μου ήταν καλά, ούτε ζητούσα εκδίκηση ή επιβεβαίωση, ούτε ήμουν με τα μούτρα ως το πάτωμα στους δικούς μου ανθρώπους. Γιατί υπάρχουν πολύ χειρότερα...δυστυχώς. Και δεν είμαι πια τόσο αχάριστη.Κι επίσης είναι ντεμοντέ να παραπονιέσαι επειδή οι φίλοι σου (ας πούμε) δεν είναι σε όλα δίπλα σου. Άλλο η φιλία και άλλο το πήδημα (με την έννοια της εκμετάλλευσης). Ο καθένας έχει τη ζωή του και πρέπει κάποτε να μάθεις πως στη ζωή όλοι μόνοι μας πορευόμαστε ουσιαστικά και αν δε στηριχτούμε στα πόδια μας δε γίνεται τίποτα.Ξύπνα από το παραμύθι, αδερφούλα, και συγκεντρώσου.

Γενικά ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι του γουστάρει και να αντιμετωπίζει τη ζωή όπως θέλει. Ο λόγος που εκνευρίζομαι κυρίως είναι γιατί με έκριναν για τη δική μου αισιοδοξία. Προτιμώ να'χω μια πίστη σε όλα και κυρίως στη ζωή και να αντιμετωπίζω κάθε τι καινούριο με χαρά κι ελπίδα, παρά να γίνομαι μίζερη, κακιά και εκδικητική. ΟΚ,τα πράγματα κατά βάση είναι σκατά. Πάντα ήταν και πάντα θα'ναι. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε για τη ζωή μας και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί χαραμίζουμε τόσες ωραίες στιγμές στο να γκρινιάζουμε και να παραπονιόμαστε. Η ζωή είναι γαμάτη κι είναι πολλοί που δεν την εκτιμούν σωστά. Οι υπερβολικά και μόνιμα απαισιόδοξοι μου θυμίζουν παράσιτα. Ευτυχώς έχω απαλλαγεί από τους χειρότερους - σκέφτομαι πρόχειρα 2-3. Κι έτσι η καθημερινότητά μου είναι ακόμα πιο ωραία πια.

Εγώ ό,τι κάνω το γουστάρω και τα λάθη μου τα φορτώνομαι στην πλάτη μου. Δεν κατηγορώ ούτε τη ζωή, ούτε τη τύχη, ούτε τους άλλους, ούτε το σκυλί που πέρασε από δίπλα μου όταν εγώ πάθαινα τη ''συμφορά''. Φαντάζομαι,πως κάποιοι θα μεγαλώσουν κάποτε και θα δουν ποιες είναι οι πραγματικές συμφορές και πόσο φρικτές είναι.

Ξέρω πως ο Ρας θα συμφωνούσε μαζί μου σήμερα! Κρίμα που'ναι σε διακοπές! Καλά να περνάει παρεμπιπτόντως!

Αφορμή για την ανάρτηση ένα περιστατικό που σημειώθηκε σήμερα.

Αφιερωμένη η ανάρτηση στην Έλλη- την πρωταγωνίστρια του περιστατικού που τη συμπαθώ πολύ.
Χαμογέλα ρε ηλίθια και κοίτα να κερδίσεις τη ζωή.

Kαλό σας απόγευμα!

12 σχόλια:

  1. θα συμφωνήσω κι εγώ μαζί σου!!!!η μιζέρια απλά δυσκολεύει τα πράγματα!
    καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ πάντως είμαι αισιόδοξος για το μέλλον της απαισιοδοξίας. (το πτηνό αντιγράφει Rostand)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ότι γελάω είναι αλήθεια. Ότι διακωμωδώ τα πάντα, ισχύει. Ότι τα ισοπεδώνω όλα κι αυτό ισχύει. Ότι εκτιμώ τους αισιόδοξους, εννοείται.
    Ότι είμαι αισιόδοξη και η ίδια δεν ξέρω. Για μερικά πράγματα ναι, για άλλα όχι.
    Π.χ. αισιοδοξώ ότι δεν θα με απολύσουν, αλλά απαισιοδοξώ για το μέλλον της χώρας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν μιλήσεις με τον Ρασκόλνικωφ, δώσε του τους αγωνιστικούς μου χαιρετίσμούς!

      Διαγραφή
    2. Όλοι, νομίζω, απαισιοδοξούμε για το μέλλον της χώρας...
      αλλά το θέμα , πιστεύω, είναι σε πιο απλές καταστάσεις να μη χάνουμε ούτε τη ψυχραιμία, ούτε το χαμόγελό μας. :)

      Διαγραφή
  4. Μιλά ο ίδιος εδώ!!:Ρ:Ρ

    Θα διαφωνήσω με τη παρατήρηση σου ότι θα συμφωνούσα!!Είμαι ένα εγωιστικό καθίκι,φουλ απαισόξο ή τουλάχιστον σε μόνιμη φάση απαισιοδοξιας κάτι σαν το κρυολόγημα που δε του πάει τίποατ καλά!!:Ρ:Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ πάντως πίστευα ότι θα συμφωνούσες στο ότι δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω η 1η αναποδιά της ζωής, αλλά δεν σε παρεξηγώ γιατί τώρα είσαι σε φάση. :P

      Διαγραφή
    2. Ε ναι και πάλι!!:Ρ:Ρ Μόνο που έχει αρχίσει να παραδιαρκεί η φάση και μου τη δίνει!!:/
      Αλλά έτσι είναι κακιασμένη φιλόλογε!!:Ρ:Ρ:Ρ

      Διαγραφή
    3. Ηρεμία...θα περάσει, που θα πάει; Όλοι τα περνάμε κάτι τέτοια. :P

      Και μη με λες κακιασμένη!! :P

      Διαγραφή
    4. Στο βόρειο πόλο θα πάει γιατί πάω μέχρι να περάσει η φάση μέχρι εκεί περπατώντας!!:(

      Ε αφού είσαι;:Ρ

      Διαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.