Ένας κόμπος η χαρά μου...

Η κατάσταση είναι περίεργη εδώ και λίγο καιρό.
Πότε κινούμαι σε όρια θλίψης και πότε σε τρελού κεφιού.
Τώρα νιώθω εξαντλημένη από την ένταση
των τελευταίων ημερών.
Αυτός ο άγριος,τρελός χορός με κούρασε
και πλέον με τρομάζει.
Τίποτα δεν είναι πια όπως παλιά.
Στέκομαι όρθια στα ερείπια
μιας παλιάς ζωής -της δικής μου-
και γελώ
ίσως γιατί δεν υπάρχει λόγος,να κλάψω.
Όσοι ήταν να φύγουν,έφυγαν πια.
Έκλεισα τους λογαριασμούς,
τους χάρισα και τα ρέστα.
Τέτοιες απώλειες δεν με αγγίζουν καν.
Ήταν ωραίο που έφυγαν κάποιοι.
Αυτοί που πραγματικά μ'αγαπούν
στέκουν ακόμη εδώ.
Εγώ τους ευχαριστώ
και -αν θέλουν- τους χαρίζω τη ψυχή μου.
Είναι ό,τι πιο ουσιαστικό κουβαλώ πάνω μου.

Κι είμαι ελεύθερη πια,
έχοντας δίπλα μου ανθρώπους
που τους αγαπώ και μ'αγαπάνε.
Είναι άνθρωποι ιδιαίτεροι όλοι τους.
Άνθρωποι υπέροχοι και συνάμα τιποτένιοι.
Καιρό έχω να πω κάτι τέτοιο...
αλλά νιώθω τυχερή που τους έχω.
Δεν είμαι αχάριστη με εκείνους
με τους οποίους,δεν είναι σωστό να είμαι.
Και γι'αυτή την ελευθερία
μου'ρχεται να βάλω τα κλάμματα.
Είναι υπέροχο συναίσθημα
και δύσκολο να το ελέγξεις.

Κι είμαι ελεύθερη
γιατί μαζί τους είμαι αληθινή.
Ξερούν καλά ποια είμαι.
Ξέρουν πόσο ιδιότροπη είμαι
και πόσα ελαττώματα με χαρακτηρίζουν.
Γνωρίζουν καλά τα λάθη και τα πάθη
που κουβαλώ στις πλάτες μου.
Με αποδέχθηκαν.

Όσο για τα υπόλοιπα...
είμαι σε μια σχολή,
που πια θεωρώ σπουδαία.
Ανάμεσα στα πολλά που μαθαίνεις,
σε κάνουν να κρατάς καλά στο μυαλό
και την καρδιά σου,
πως το πιο σημαντικό είναι να'σαι άνθρωπος.
Να ξέρεις να αγαπάς,να δίνεις και να δίνεσαι.
Να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι.
Και κυρίως να'χεις το θάρρος να αντέξεις.
Να αντέξεις στις όποιες κακοτοπιές σου τύχουν
και να μην αλλάξεις για τον κάθε τυχάρπαστο
που θα τύχει να σε πονέσει.
Να μη γίνεις απάνθρωπος,
τιποτένιος και άξιος για λύπηση.
Εκεί θα φανεί η μαγκιά και η δύναμή σου.

Ωστόσο...
εγώ γεννήθηκα για το θέατρο.
Είμαι 18 χρονών κι είμαι αρκετά σίγουρη
για τις επιλογές και τα ''πιστεύω'' μου.
Κι έχω ταλέντο.
Το έκριναν πολλοί,πλέον το κρίνω κι εγώ.
Κάποιοι υπερέβαλλαν. Δεν έχει σημασία.
Ξέρω,μέχρι που'ναι οι δυνάμεις μου.
Πιθανώς,θα το κυνηγήσω.
Δεν αποσκοπούσα ποτέ
σε δόξα,αναγνώριση και λοιπές μαλακίες.
Εγώ το όνειρό μου ήθελα να ζήσω,
να κάνω το δικό μου,
να δείξω πόσο τ'αγαπώ,
να δώσω σ'αυτό την καρδιά και το μυαλό μου.
Μπλέχτηκαν άλλοι παράγοντες
κι έμεινα στάσιμη.
Όσοι ενδιαφέρονται για εμένα,
ας συμβιβαστούν με τούτη την επιλογή μου.
Όπως συμβιβάστηκα κι εγώ γι'αυτούς.
Κι ούτε το μετάνιωσα.

Τελευταία,έχω γίνει υπερευαίσθητη.
Λες κι είμαι ερωτευμένη
στο στάδιο των πρώτων μηνών.
Κλαίω με τραγούδια ή ακόμη
και ρομαντικές ταινίες. -Πρωτάκουστον!-
Δε ξέρω τι πταίει.
Αυτός που είναι μακριά και μου λείπει; -Fuck!-
Tα συναισθηματικά διλήμματα
στα οποία θέτω συχνά τον εαυτό μου;
Τα πράγματα που θέλω να ζήσω
και δεν μπορώ
επειδή με εμποδίζουν
διάφοροι συναισθηματικοί παράγοντες;
Ίσως και όλα αυτά μαζί.


Αυτό το τραγούδι,εκτός του ότι ταιριάζει στην περίσταση,
είναι και αίτιο πολλών κακών.

Αφιερωμένο εξαιρετικά!